งานของฉัน

อีกด้านของลู่จิน เธอกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางกลิ่นกาแฟหอมๆ และกลิ่นขนมปังอบที่ไม่ต้องกินก็รับรู้ได้เลยว่ารสชาติดี สายตาหวานก็มองสำรวจรอบตัวร้านระหว่างรอเจ้าของร้านออกมาอย่างตื่นตาตื่นใจ

คาเฟ่เป็นสไตล์มินิมอลที่เน้นสีขาวและสีของไม้เป็นการตกแต่งหลัก ทำให้สามารถนั่งมองได้อย่างเพลิดเพลินไม่รู้สึกเบื่อแถมยังสบายตา ที่นี่แยกทุกอย่างเป็นโซนได้อย่างดีแต่ที่เธอสนใจที่สุดคงจะเป็นของตกแต่งที่มองก็ดูรู้มาจากประเทศไทยเสียส่วนใหญ่ ไม่แน่เจ้าของร้านอาจจะเป็นคนที่ชอบเมืองไทยมากก็ได้

ตึง! เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกความสนใจให้ลู่จินต้องหยิบมันขึ้นมาดู เจ้าของข้อความนั้นไม่ใช่ใครคือหลินอี้นั้นเอง

'โอนเงินค่าใช้จ่ายสำหรับอาทิตย์นี้ให้ ใช้อย่างประหยัด ได้งานหรือเปล่าก็บอกด้วย'

'จางหลินอี้'

หืม? ลู่จินอ่านข้อความจากแชทของหลินอี้อย่างแปลกใจเธอไม่คิดว่าเขาจะให้เงินเธอด้วยซ้ำ ด้วยความไม่เชื่อเธอจึงรีบเข้าเช็กในบัญชีทันที

'เงินเข้า 10,xxx'

"โหะ ของจริง0-0!!"ลู่จินถึงตกใจเมื่อเห็นยอดเงินเข้าที่โชว์อยู่หน้าจอ เธอไม่คิดว่าเขาจะห่วงเธอด้วยซ้ำทั้งๆ ที่เมื่อเช้าเขาไม่ถามอะไรเธอสักคำ

"สวัสดีค่ะ"

ระหว่างที่ลู่จินกำลังก้มหน้าตะลึงกับยอดเงินอยู่นั้นข้างกายเธอก็มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวให้หันไปมอง ภาพตรงหน้าคือหญิงสาวในชุดลำลองเรียบร้อยกำลังลากเก้าอี้เธอออกมานั่งใกล้ๆ แถมยังยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร ดูจากใบหน้าเล็กๆ นั้นเธอคงยังเรียนอยู่แน่นอน

"สวัสดีค่ะ มาสัมภาษณ์งานเหมือนเหรอคะ"ลู่จินเปิดบทสนทนาก่อนเพื่อสร้างความสนิทสนม

"ค่ะ หนูชื่อนกยูงค่ะมาสมัครพาสไทม์ค่ะ"เด็กสาวยกมือไหว้ลู่จินด้วยความเคยชินจนทำให้ลู่จินต้องทักขึ้นเป็นภาษาไทยด้วยความสงสัย

"น้องเป็นคนไทยเหรอคะ?"

"โหะ! พี่พูดไทยได้! ค่ะหนูเป็นคนไทยพี่ก็เป็นคนไทยเหรอคะ?"

"พี่เป็นลูกครึ่งไทยค่ะ ชื่อไป๋ลู่จิน สวัสดีค่ะ"ลู่จินยกมือไหว้เด็กสาวบ้างจนคนตรงต้องรีบรับไหว้ตามมารยาท ทั้งคู่หัวเราะกันคิกคักเป็นภาษาไทยจนเจ้าของร้านเริ่มรู้สึกสงสัยในภาษาที่คุ้นหู

โชน...เจ้าของร้านวัย 27 ปี เดินออกมาจากห้องอบขนมด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพราะเขาเองก็เป็นคนไทยที่ย้ายมาอยู่ที่จีนด้วยเหตุผลบางอย่าง พอได้ยินภาษาไทยที่สำเนียงชัดเจนขนาดนี้มันก็อดจะให้ความสนใจไม่ได้

"โห..."

ทั้งสองสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกันเมื่อโชนเดินออกมาจากมุมที่มีแสงสว่างสอดส่องราวกับว่ากำลังเปิดตัวพระเอกหนัง เมื่อทั้งคู่มองเห็นร่างสูงโปร่งปรากฏตัวออกมาก็หันมายิ้มให้กันและกันอย่างรู้ทัน เขาทั้งหล่อและดูเป็นคนอบอุ่นจนสะกดสายตาของทั้งสองสาย ใบหน้าหล่อคมสามารถดึงดูดสายตาของทั้งคู่ให้หยุดมองได้อย่างดี

ร่างสูงถอดเสื้อคลุมกันเปื้อนแขวนไว้ข้างผนังก่อนจะลากเก้าอี้ออกมานั่งตรงข้ามทั้งสองคน ก่อนจะเทชาที่วางอยู่บนโต๊ะส่งให้ทั้งคู่ด้วยความสงบนิ่ง

"พวกคุณคือคนที่มาสมัครงานใช่ไหม?"โชนเอ่ยถามเป็นภาษาไทยเพื่อทวนความคิดว่าที่เขาได้ยินเมื่อครู่เขาไม่ได้คิดไปเอง

"ใช่ค่ะ คุณก็พูดภาษาไทยได้เหรอ"นกยูงเอ่ยถามเขาอย่างตื่นเต้น

"ผมเป็นคนไทยแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่...เข้าเรื่องเถอะไหนๆ ก็รู้ภาษาไทยกันหมดก็ใช่ภาษาไทยแล้วกันเอาเป็นว่าผมรับคุณทั้งสองคน"สองสาวอึ้งหันมองหน้ากันอีกรอบ อะไรมันจะรับคนเข้าทำงานง่ายขนาดนั้น

"ไม่ถามอะไรพวกเราก่อนเหรอคะ?"นกยูงเป็นคนเอ่ยถามเขาออกไปด้วยความงง

"ไม่ ใครสมัครคนแรกก็รับคนนั้นทำงานไม่ดีค่อยไล่ออก"

คำพูดหนักแน่นของเขาทำให้ทั้งสองคนถึงขั้นกลืนน้ำลายลงคอ การที่เขาใช้วิธีรับสมัครพนักงานแบบนี้นั้นแสดงว่าเขาเป็นคนให้ความสำคัญกับอะไรที่เป็นสิ่งแรกมากจนทั้งคู่แปลกใจแต่ก็ยืนยันกับเขาไปว่าจะทำงานนี้ให้เต็มที่

ระหว่างรอลูกค้าโชนก็จัดการอธิบายและชี้แจงงานที่ทั้งสองต้องทำรวมถึงเวลาเข้างานของทั้งคู่ด้วย งานที่ได้รับมอบหมายนั้นดูจะไม่ได้ยุ่งยากอะไรมากนักเพียงชอบเสิร์ฟและช่วยดูขนมปังนิดหน่อยเพราะงานส่วนมากในโซนครัวเขาจะรับผิดชอบเองทั้งหมด

แต่ว่าโชนได้เตือนทั้งสองคนไว้ล่วงหน้าว่าช่วงเวลาพักเที่ยงคนจะเยอะเป็นพิเศษแถมบางครั้งก็ต้องออกไปส่งของในแถวนี้ด้วยแต่

จะไม่ได้ส่งไกลนักถ้าจะให้นกยูงไปเขาค่อนข้างไม่ค่อยมั่นใจเพราะเธอเพิ่งได้ทุนมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยและเพิ่งมาอยู่ได้แค่เดือนเดียวทำให้ยังไม่ค่อยคล่องในการเดินทางเท่าไหร่นักลู่จินเลยอาสาเป็นคนทำหน้าที่ไปส่งแทนเพราะแถวนี้เธอค่อนข้างคุ้นเคย

"มีใครมีปัญหาไหม..."

"ไม่มีค่ะ"ลู่จินตอบ

"เอิ่ม พี่โชนคะ? คือหนูทำงานมากกว่าเวลาที่พี่กำหนดได้ไหม พอดีปีแรกของมหาวิทยาลัยหนูตารางเรียนไม่เยอะค่ะ"

นกยูงพูดพร้อมกับยกมือแนบหูเหมือนเด็กๆ ทำเอาลู่จินเอ็นดูเด็กสาวไม่น้อยเลย ส่วนโชนเขาก็พยักหน้าแทนคำตอบเนื่องจากยังไงสะค่าแรงของทั้งสองคนก็คิดเป็นชั่วโมงจะทำมากทำน้อยเขาก็ไม่ได้มีปัญหา

วันนี้ทั้งสองสาวเริ่มงานกันอย่างขะมักเขม้นและดูเหมือนว่านกยูงจะเข้ากับลู่จินได้ดีเป็นพิเศษ อาจจะเพราะทั้งคู่คุยกันถูกคอแถมยังเป็นผู้หญิงเหมือนกันทำให้โชนรู้สึกว่าร้านของเขาน่าเข้ามากขึ้นเยอะเลย ก่อนหน้านี้ที่เขามาเปิดร้านที่นี่มันถูกเปิดด้วยความเศร้าใจของตัวเขาเองทำให้บรรยากาศในร้านดูเงียบไปด้วยแต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มสดใสขึ้นมาบ้างแล้ว

ร้านของโชนมีชื่อเดียวกันกับชื่อเขาคือ 'โชน' เนื่องด้วยตอนนั้นที่เขาหนีอาการอกหักมาจากเมืองไทยเลยอยากมีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง พอเปิดร้านนี่ขึ้นกลับคิดชื่อไม่ออกเลยใช้ชื่อตัวเองแทน ที่นี่เปิดมาได้ปีกว่าๆ และเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นทำให้เขาแทบจะไม่มีเวลาส่วนตัวนั้นเลยเป็นสาเหตุที่เขารับสมัครพนักงาน

"ลู่จิน"

"ค่ะ พี่"ลู่จินขานรับ

"ส่งของหน่อย ลาเต้กับครัวซอง สองชุด"

"ที่ไหนคะ?"

"บริษัทจางหลินตรงข้ามน่ะ ชั้นบนห้องผู้บริหาร"

ลู่จินที่กำลังเปิดถุงเตรียมของที่จะไปส่งหยุดถึงกับชะงักทันที จางหลินนี้มันบริษัทของจางหลินอี้แถมชั้นบนก็ยังเป็นห้องทำงานของประธานก็คือห้องของจางหลินอี้ซึ่งตอนนี้เธอไม่อยากจะเจอเขาเลย

ในใจลู่จินอยากจะหันไปวานให้นกยูงไปส่งของแทนแต่พอเห็นหน้าเด็กสาวที่กำลังเช็ดโต๊ะอย่างไม่รู้ภาษาเธอก็ต้องสูญหายใจเข้าลึกแล้วจัดการหิ้วของตรงไปยังบริษัททันที

...เอาน่าลู่จินยังไงมันก็คืองานของเธอ หรือนี่จะเป็นแผนอีตาหลินอี้ที่อยากจะแกล้งเราหรือเปล่า...

...จะเป็นไปได้ยังไงก็เรายังไม่ได้บอกเขาเลยว่าได้งานแล้ว...

ตึง...

ระหว่างที่ในสมองกำลังเถียงกันไปมาประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นความวุ่นวายมากมายในบริษัทใหญ่ ผู้คนต่างคุยกันจอแจจนไม่มีใครสังเกตเห็นเธอด้วยซ้ำ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เธอได้ขึ้นมาเหยียบด้านบนของบริษัทไม่คิดเลยว่าจะดูยุ่งมากขนาดนี้

...แล้วห้องอีตานั่นไปทางไหนกันนะ...

"เอิ่ม? มีอะไรหรือเปล่ามองหาอะไรอยู่เหรอ?"

ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงสีเข้มเอ่ยทักลู่จินที่เอาแต่ทำท่าทีลุกลี้ลุกลนจนไม่น่าไว้วางใจ ทำให้ซูเฟีย'เลขาประธานอย่างเขาต้องรีบเข้ามาสอบถามเธอเพื่อความมั่นใจ

"อ่อ มาส่งของค่ะ ห้องประธาน"ลู่จินตอบพร้อมชูของในมือให้เขาดู

"งั้นให้ผมก็ได้ ผมเป็นเลขาน่ะ...นี่เงินครับ"ซูเฟียยืนเงินให้ลู่จินแล้วรับของจากเธออย่างโล่งใจ

"ส่งเสร็จแล้วฉันขอตัวก่อนค่ะ"

กึก...ระหว่างที่ลู่จินกำลังดีใจที่ตัวเองไม่ต้องเจอหน้าหลินอี้ พอหันหลังจะเดินเข้าลิฟต์เท่านั้นกลับพบว่าจางหลินอี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ...

และเขากำลังมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไหร่นัก ทำให้ลู่จินเลือกที่จะไม่ทักเขาแล้วรีบสาวเท้าเดินผ่านหน้าเขาหนีเข้าไปในลิฟต์ คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ หลินอี้จะเดินตามเธอเข้ามาก่อนจะกดปิดลิฟต์โดยทันทีต่อหน้าเลขาที่กำลังยืนงงอยู่ด้านนอกพร้อมกับถุงกาแฟและครัวซองในมือ