จุดเริ่มต้นของความห่างเหิน

ซายน์...

"พอสยกของไปไว้ในครัวให้ม๊าทีนะลูก"

"ครับ" ฉันเดินเข้ามาในบ้านของพอสที่ไม่ได้มานานหลายปี ก็ตั้งแต่ที่ที่ฉันรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับพอสฉันก็ไม่กล้ามาอีก คือเหมือนกับว่าตอนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรฉันจะมาที่นี่บ่อยมาก ถ้าถามว่าฉันรู้ตัวตอนไหนว่ารู้สึกกับพอสเกินคำว่าพี่น้องก็น่าจะตั้งแต่ตอนที่ฉันอยู่มอหนึ่งแล้วพอสอยู่ปอห้า ซึ่งก็ผ่านมาเกือบจะสิบปีแล้ว ฉันยังจำความรู้สึกนั้นได้ดีครั้งแรกฉันรู้ใจตัวเอง

 

"พี่ให้น้องซายน์นะครับ" ฉันยืนอึ้งกับช่อดอกไม่ช่อใหญ่ที่ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับจากพี่ประธานนักเรียนที่เป็นที่หมายปองของรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียนเพราะเขาเป็นทั้งประธานนักเรียนเป็นทั้งนักกีฬาประจำโรงเรียนอีก พี่เขาฮอดมากและตอนนี้เขากำลังเอาดอกไม้มาให้ฉันซึ่่งวันนี้คือวันที่14กุมภา วันวาเลนไทน์

"เอ่อพี่ให้ซายน์ทำไมคะ" ฉันถามอย่างงงๆเพราะฉันกับพี่เขาเราไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนฉันรู้จักก็แค่ผิวเผิน

"ก็พี่ชอบน้องซายน์ไง พี่อยากจีบน้อง"

"เอ่อคือว่าซายน์" ฉันอึ้งรอบสองจนพูดไม่ถูกเมื่อพี่เขาบอกว่าชอบฉันซึ่งๆ หน้าโดยที่ฉันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนว่าจะโดนสารภาพรักกลางโรงเรียนแบบนี้

"พี่ไม่เร่งเอาคำตอบหรอกนะ แต่พี่อยากจะบอกว่าพี่ชอบน้องจริงๆ อยากขอน้องเป็นแฟน"

"............."   จากนั้นพี่มอหกคนนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่กับที่ ดีที่ตอนนี้นักเรียนคนอื่นๆไปเข้าแถวกันเกือบหมดแล้ว ฉันคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับดอกไม่ช่อนี้ก่อนจะตัดสินใจจะเอาไปไว้บนห้องเรียนก่อนแล้วค่อยไปเข้าแถวเพราะถ้าให้ฉันถือไปเข้าแถวด้วยคงถูกมองแล้วถูกหมั่นไส้เพราะไม่มีใครได้ดอกไม่ช่อใหญ่ขนาดนี้เท่าฉันอีกแล้ว เพราะเท่าที่ฉันเห็นที่ได้ๆกันแค่คนละดอกสองดอกแต่ของฉันมาเป็นช่อเบ้อเริ่ม

 

"พี่ซายน์พี่ประธานนักเรียนเค้ามาพูดอะไรกับพี่เหรอแล้วเค้าให้ดอกไม้พี่ทำไม" พอสถามฉันในขณะที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นตึกเรียนซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

"วันนี้วันวาเลนไทน์ไงพี่เค้าก็เลยให้พี่มา"

"แปลว่าเค้าชอบพี่เหรอ"

"อืมใช่เค้าบอกว่าเค้าชอบพี่"

ฟึ่บ!!! เสียงดึงดอกไม่ออกจากมือ

"พอสทำอะไรน่ะ"

"เอาไปทิ้ง"

"อย่านะ" ฉันรีบวิ่งตามพอสไปแล้วยื้อแย่งช่อดอกไม้ที่พอสกำลังจะเอาไปทิ้งที่ถังขยะ

"ผมไม่ชอบ" พอสหันมาบอกกับฉัน

"แต่พี่ชอบ" 

"พี่ชอบเค้าเหรอ"

"พี่หมายถึงพี่ชอบดอกไม้ ส่วนคนให้พี่ก็ชอบนะก็เค้าหล่ออ่ะทำไมพี่จะชอบไม่ได้"

"งั้นก็เอาไป" พอสเดินกลับมาแล้วก็เขวี้ยงดอกไม้คืนมาให้ฉันด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินลงตึกไป

และจากวันนั้นพอสก็ไม่พูดกับฉันอีกเลย ฉันไปหาที่บ้านเขาก็คอยหลบหน้า เวลาที่เขาไปหาน้องชายฉันที่บ้านเขาก็ไม่แม้แต่จะมองหน้า นั่นทำให้ฉันรู้สึกเสียใจจนร้องไห้ที่เห็นเขามีท่าทีห่างเหินมันทำให้ฉันรู้แล้วว่าฉันรู้สึกยังไงกับพอสกันแน่ ที่ผ่านมาฉันกับเขาเรานับถือกันเป็นพี่น้องแถมเขาอายุน้อยกว่าฉันและที่สำคัญเขายังเป็นเพื่อนน้องชายของฉันอีกนั่นทำให้ฉันคิดว่าฉันคงต้องตีตัวออกห่างจากเขาเพราะมันอาจจะไม่ถูกต้องถ้าฉันจะคิดกับเขาเกินคำว่าพี่น้องนั่นก็เลยทำให้เราสองคนออกห่างกันไปเรื่อยๆจนกลายมาเป็นคนที่แทบจะไม่รู้จักกัน

"ผมขอตัวก่อนนะม๊า เมื่อคืนนอนดึก"

"ก็มัวแต่คุยอยู่กับหนูตะวันน่ะสิใช่ไหมล่ะแม่เห็นนะ"

"ก็คนเป็นแฟนกันคุยกันไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนี่ม๊า"

"จ๊าาาา พ่อคนมีแฟน"

ฉันลอบมองหน้าของพอสที่มองมาที่ฉันแวบนึงก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป ถามว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันแต่มันหน่วงและเจ็บในใจแปล๊บๆ เหมือนกับว่าฉันเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนแต่มันก็นานมาแล้ว

 

พอส....

ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้องก็เอามือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเปิดดูไลน์เพื่อดูว่าตะวันมันว่างหรือยังเพราะเมื่อเช้าผมไลน์ไปตะวัน ตะวันบอกว่าตอนนี้อยู่ข้างนอกออกมาซื้อของถ้าถึงห้องแล้วแล้วจะทักหา พอเห็นข้อความที่ยังไม่ได้อ่านของตะวันผมก็รีบกดเข้าไปอ่านทันที มันไลน์มาบอกว่าถ้าว่างโทรหามันหน่อยมันมีเรื่องจะคุยด้วยผมพร้อมอิโมจิร้องไห้ผมก็เลยรีบโทรกลับไป

"มีอะไรหรือเปล่าตะวัน"

("เมื่อคืนไอ้ซันมันมาหาที่ห้อง")

"แล้วมันรู้ได้ไงว่ามึงอยู่ที่ไหน"

("กูคิดว่ามันคงแอบตามกูกับมึงมานั่นแล่ะ")

"แล้วมันว่าไงบ้าง"

("มันมาร้องไห้มาขอโทษมาขอให้กูให้อภัยมัน")

"แล้วมึงตอบมันไปว่ายังไง"

("กูก็บอกไปว่ากูไม่มีโอกาสจะให้เพราะตอนนี้กูกับมึงเราคบกับแล้วและกูก็มีอะไรกับมึงแล้วด้วย")

"มึงพูดขนาดนั้นเลยเหรอ"

("อื้ม ก็มึงบอกกูเองไม่ใช่เหรอว่าถ้ามันมาก่อกวนก็ให้บอกไปว่าเรามีอะไรกันแล้วมันจะได้ไม่มาตอแยกูอีก")

"แล้วท่าทางมันเป็นยังไงตอนที่มึงบอกแบบนั้น"

("มันก็อึ้งแล้วก็ร้องไห้หนักเลยจนกูเกือบจะสงสารแต่พอคิดถึงสิ่งที่มันทำกับกูก็เลยรีบไล่มันไปเพราะกูกลัวตัวเองจะใจอ่อนให้มัน")

"อืมดีแล้ว ถ้ามึงคิดว่ามึงอยากจะตัดใจจากมันได้"

("กูขอโทษนะที่เอาชื่อมึงไปอ้างแบบนั้น")

"ไม่เป็นไรเพราะกูเป็นคนบอกให้มึงพูดแบบนั้นกับมัน"

("เห้อออ กูจะทำยังไงดี") เสียงตะวันเหมือนมันเหนื่อยๆ

"ทำไม อยากกลับไปหามันเหรอ" ผมถามมันเพราะรู้ว่ามันยังรู้สึกกับไอ้ซันอยู่ ก็คบกันมาตั้งหลายปีจะให้ตัดใจเลิกรักได้เร็วคงไม่ได้

("เปล่าหรอก กูแค่เกลียดความรู้สึกตัวเองที่ยังรักมันอยู่ที่ทั้งมันทำเลวกับกู กูจะทำยังไงดีพอส") นั่นไงเห็นไหมว่าตะวันมันยังรักไอ้ซันอยู่ ผมรู้ข้อนี้ดีเพราะจากแววตาของตะวันตอนที่ผมคุยกับมันที่กรุงเทพผมรู้ได้ในทันทีว่ามันรักไอ้ซันมากแค่ไหนแต่มันก็อยากที่จะตัดใจเพราะไอ้ซันมันทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย

"ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องต้องทำใจ มึงต้องเข้มแข็งเข้าใจไหม"

("อื้มมม กูจะพยายาม ว่าแต่มึงเป็นไงมั่งถึงบ้านอย่างปลอดภัยใช่ไหม")

"อืมกูขับรถถึงบ้านปลอดภัยดี แต่ตอนนี้กูรู้สึกไม่ปลอดภัย"

("ยังไง กูไม่เข้าใจ")

"ก็พี่ผัวมึงตามกูมาถึงที่โรงงงานตอนนี้อยู่บ้านกู"

("พี่ซายน์น่ะเหรอ")

"อืม"

("เมื่อวานพี่ซายน์ก็โทรมาหามาถามว่ากูยังรักไอ้ซันอยู่หรือเปล่า")

"สงสัยอยากได้มึงกลับไปเป็นน้องสะใภ้มั้ง แต่กูก็บอกไปแล้วนะว่ากูกับมึงเราคบกันแล้ว"

("อืมม แล้วพี่ซายน์ว่าไงบ้าง")

"ก็เงียบไป สงสัยรับไม่ได้ที่กูไปเสียบแทนน้องชายตัวเอง"

("เห้ออออ")

"เลิกถอนหายใจซะทีได้ไหม" ผมบอกตะวันที่มันถอนหายใจหลายรอบแล้ว

("ก็กูกลุ้มใจนี่ อยู่คนเดียวแล้วมันรู้สึกเหงาๆ")

"ไว้ว่างๆกูจะไปหามึง เออเดือนหน้าวันเกิดมึงนี่เดี๋ยวกูจะแวะไปหานะจะพาไปเลี้ยงมื้อใหญ่อยากกินอะไรสั่งเต็มที่ป๋าเลี้ยงไม่อั้น"

("จริงป่ะ ถ้างั้นขอเค้กก้อนใหญ่ๆเพิ่มด้วยนะ")

"ไม่ค่อยห่วงกินเลยนะ"

("แฮ่ๆๆ")

หลังจากคุยกับตะวันมันเสร็จผมก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัวเนื่องจากก่อนหน้านี้ผมต้องเดินตามม๊ากับซายน์เลือกซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ตคือไม่รู้จะซื้ออะไรกันนักหนาเป็นชั่วโมงแต่ไม่ได้ซื้อแค่เฉพาะของสดเท่านั้นทั้งสองสาวเดินช็อปปิ้งกันต่ออย่างเพลิดเพลินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้แล้วใครทีต้องถือของถ้าไม่ใช่ผมจนมือทั้งสองข้างของผมแทบจะไม่มีมือถือของ

 

ผมเปิดเพลงนอนแช่น้ำในอ่างอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์แต่แล้วจู่ๆประตูห้องน้ำก็เปิดผลั้วเข้ามา

"พอส!!!" เสียงเรียกชื่อของผมดังลั่นทำให้ผมตกใจรีบยืนขึ้นทั้งที่ยังอยู่ในอ่างอาบน้ำโดยลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน

"กรี๊ดดดดดดดด" เสียงกรี๊ดลั่นของซายน์ทำให้ผมตกใจเพิ่มขึ้นไปอีกเพราะตอนนี้สายตาของเธอมองมาที่...ที่ตรงนั้นของผมพร้อมกับตาโตๆที่มองมันอย่างตื่นตะลึง

"เห้ยยย!!!"

 

พี่ซายน์กรี๊ดอะไร??