จองไว้ตั้งแต่เกิด

พอส....

"พอสลูกยังไงป้าก็ฝากพี่ซายน์เค้าด้วยนะถึงเค้าจะอายุมากกว่าพอสแต่ประสบการณ์การทำงานไม่มีไม่เหมือนพอสที่พอจบมาก็ทำงานเลยยังไงพอสก็ช่วยพี่เค้าหน่อยนะลูกแต่ถ้าลูกสาวของป้าดื้อมากๆก็ดุได้ป้าไม่ว่า^^"

"แม่คะ ซายน์ไม่เคยดื้อนะ"

"ไม่เคยดื้อน้อยน่ะสิ ลูกน่ะอายุมากกว่าพอสสองปีแต่นิสัยเด็กกว่าพอสเยอะเลย"

"พี่ฝนอย่าไปดุน้องซายน์เลยค่ะ น้องซายน์น่ารักจะตายไม่เคยดื้อเลย"

"แพรวก็นะชอบเข้าข้างยัยซายน์ตั้งแต่เด็กจนโต แบบนี้พี่ยกให้ไปเป็นลูกสาวจะเอาไหม"

"ไม่เอาค่ะ แพรวไม่อยากได้น้องซายน์ไปเป็นลูกสาวแพรวอยากได้น้องซายน์ไปเป็นลูกสะใภ้มากกว่า ถ้าพี่ฝนไม่ติดอะไร แพรวอยาก..."

"ม๊าครับ...เอ่อป้าฝนครับพอดีผู้จัดการโรงงานไลน์มาบอกว่าเครื่องจักรมีปัญหาตอนนี้ผมคงต้องพาม๊ากลับก่อน" ผมรู้ว่าม๊ากำลังจะพูดอะไรผมรีบตัดบทก่อนที่ม๊าของผมจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

"จ๊ะ งั้นเอาเป็นว่าป้าจะให้ลูกสาวป้าไปเริ่มทำงานวันจันทร์นี้นะจ๊ะ^^" 

"ครับ" ผมรับคำป้าฝนอย่างจำใจและจำยอมเพราะเอาจริงๆแล้วผมไม่ได้อยากมีผู้ช่วยผมไม่ชอบความวุ่นวายผมชอบทำงานคนเดียวไม่ต้องมีคนมาคอยยุ่งไม่ต้องมีคนตามโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ช่วยที่ไม่มีประสบการณ์ความรู้อะไรเลยสักอย่างเกี่ยวกับการทำโรงงานผลิตวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างแม้ว่าซายน์จะจบตั้งปริญญาโทมาก็เถอะแต่ในเมื่อม๊าต้องการแบบนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถึงแม้โรงงานนี้ป๊ากับม๊าเป็นชื่อของผมแล้วแต่ป๊ากับม๊าก็ยังต้องมาคอยช่วยดูแลอยู่ดีเพราะผมยังมือใหม่อยู่มาก

บนรถ...

"พอสทำไมพูดขัดม๊า ม๊ารู้นะว่าที่โรงงานไม่ได้มีปัญหาอะไร"

"ก็ผมไม่ชอบให้ม๊าไปพูดเหมือนกับว่าจะไปสู่ขอลูกสาวป้าฝน"

"ก็ใช่ไง ม๊ากำลังจะพูดแบบนั้น"

"แต่ผมไม่ได้รักไม่ได้ชอบซายน์นะครับ ผมมีคนรักมีแฟนอยู่แล้วม๊าก็รู้"

"แต่เท่าที่ม๊ารู้มา หนูตะวันกับซันเค้ายังรักกันและตอนนี้ตาซันก็กำลังจะพยายามง้อขอคืนดีกับหนูตะวันอยู่เพราะฉะนั้นม๊าคิดว่าพอสควรจะตัดใจจากหนูตะวันได้แล้ว"

"ใครบอกม๊าเรื่องนี้"

"ก็น้องซา.....อะ เอ่อออ ก็ม๊ารู้เองไม่ต้องมีใครบอกหรอก" ม๊ารีบพูดจนติดอ่างก่อนจะทำทีเป็นหันไปมองนอกรถ ผมรู้ว่าเมื่อกี๊ม๊ากำลังจะเอ่ยชื่อของคนที่บอกม๊าซึ่งก็ไม่ใช่ใครหรอกว่าที่ผู้ช่วยของผมไง หึ

 

ซายน์....

"ดูท่าอาแพรวของซายน์คงอยากจะได้ซายน์ไปเป็นลูกสะใภ้มากๆเลยนะคะ^^"

"แม่พูดอะไร ซายน์เขินนะคะ"

"จะมาเขินอะไรล่ะคะลูก ลูกเองก็ชอบตาพอสไม่ใช่เหรอ"

"แม่!!!" ฉันตกใจที่แม่รู้

"คิดว่าแม่ไม่รู้ดูไม่ออกเหรอจ๊ะหื้มมม" แม่ทำท่าทางล้อเลียนยิ้มใส่จนฉันเขินที่มีคนรู้ความลับของฉันที่ฉันไม่คิดว่ามีใครรู้แต่แม่รู้

".........."

"ถึงพอสจะอายุน้อยกว่าซายน์แม่ก็ไม่ติดนะลูกเพราะตาพอสน่ะดูมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าหนูอีก"

"แม่ว่าหนูไม่รู้จักโตเหรอคะ หนูน้อยใจนะ"

"แม่ไม่ได้ว่าแม่พูดความจริง"

"แม่อ่ะ"

"ตกลงลูกชอบตาพอสจริงๆใช่หรือเปล่า"

"เอ่อ..ก็...."

"หึ อ้ำๆอึ้งๆแบบนี้ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะลูกสาว แม่เข้าใจแล้ว ยังไงก็รีบทำคะแนนซะนะได้ไปทำงานใกล้ชิดกันขนาดนั้นลูกต้องทำให้ตาพอสหวั่นไหวให้ได้เข้าใจมั้ย สู้ๆนะคะลูกสาวแม่"

แม่ชูมือแล้วชูกำปั้นขึ้นมาสองข้างแล้วบอกให้ฉันสู้ สู้กับอะไรล่ะสู้กับตะวันงั้นเหรอ ฉันไม่อยากสู้หรอกถึงตะวันจะเคยคบกับน้องชายของฉันก็เถอะแต่ตอนนี้สองคนนั้นเลิกกันไปแล้วมันไม่ผิดอะไรเลยถ้าตะวันจะมาคบกับพอส

"เห้อออออ" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างคนที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง

"ทำไมถอนหายใจอย่างนั้นล่ะลูกหื้มมม"

"แม่ก็รู้ไม่ใช่เหรอคะว่าตอนนี้พอสกับตะวันคบกันอยู่"

"รู้จ๊ะแต่แม่ไม่เชื่อว่าหนูตะวันจะรักตาพอส ตะวันน่ะรักน้องชายเรามาก สองคนนั้นแค่คบกันหลอกๆเพื่อให้ตาซันรู้สึกเจ็บปวด"

"แม่รู้ได้ยังไงคะ"

"ก็แม่คุยกับน้าต่ายแม่ของหนูตะวันมาแล้วไงจ๊ะถึงรู้ เพราะฉะนั้นลูกของแม่ไม่ต้องคิดมากหรือรู้สึกผิดเข้าใจไหมเพราะยังไงลูกเขยของแม่ก็ต้องเป็นตาพอสคนเดียวเท่านั้น ส่วนหนูตะวันน่ะไม่ว่าจะยังไงก็คือลูกสะใภ้สุดที่รักของแม่อยู่ดีแม่มั่นใจว่าตาซันต้องตามง้อหนูตะวันได้สำเร็จเพราะสองคนนี้รักกันมานานก็เหมือนลูกไงที่แอบรักตาพอสมาตั้งแต่เด็ก อืมเท่าที่จำได้ก็น่าจะตั้งแต่ตาพอสเกิดล่ะมั้ง 5555" แม่ฉันหัวเราะอย่างมีความสุขแต่ฉันนี่สิเขินจนไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว

"แม่อ่ะ อย่าแซวหนูสิ"

สองวันต่อมา...

วันนี้คือวันที่ฉันจะต้องไปทำงานกับพอสเป็นวันแรก โอ๊ยฉันตื่นเต้นมากไม่รู้จะใส่ชุดอะไรไปดี นี่คือปัญหาแรกของฉันเพราะไปทำงานที่โรงงานจะให้ใส่กระโปรงไปมันจะไม่ถนัดหรือเปล่า หรือถ้าใส่กางเกงจะดูไม่สุภาพหรือเปล่า ฉันไม่เคยทำงานมาก่อนก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องใส่แบบไหนไปดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ซายน์ลูกแต่งตัวเสร็จหรือยังคะ" เสียงของแม่ที่มาเคาะเรียกทำให้ฉันต้องหันไปมองนาฬิกาหัวเตียงซึ่งตอนนี้มันเพิ่งจะแปดโมงเพราะเวลาเข้างานอาแพรวบอกว่าเก้าโมงครึ่งไม่เกินสิบโมงฉันคิดว่าจะออกจากบ้านสักเก้าโมง 

"ยังเลยค่ะแม่ หนูยังเลือกไม่ได้เลยว่าจะใส่ชุดไหนไปดี" ฉันตะโกนออกไปเพราะฉันยังยืนเลือกชุดใส่ไปทำงานไม่ได้ 

"ถ้างั้นขอแม่เข้าไปหน่อยนะคะ"

"เข้ามาเลยค่ะหนูไม่ได้ล็อคประตู" จากนั้นแม่ก็เดินเข้ามาแล้วมองดูชุดที่ฉันนำมาวางเรียงรายอยู่บนที่นอนเกือบสิบชุดแต่ก็ยังเลือกไม่ได้

"แม่คะหนูไม่รู้จะใส่ชุดไหนไปทำงานดี แม่ช่วยหนูเลือกหน่อยสิ"

"ลูกสาวของแม่น่ะใส่ชุดไหนก็สวยทั้งนั้นแล่ะค่ะลูก" แม่ก็ชอบชมฉันแบบนี้ตลอดตั้งแต่ฉันเด็กจนถึงตอนนี้จนฉันกลัวคนอื่นจะหาว่าแม่อวยลูกสาวตัวเอง ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วฉันจะสวยมากจริงๆก็เถอะ 55555

"เอาชุดนี้ดีกว่านะคะแม่ว่า ดูเป็นผู้หญิงทำงานดีแถมยังเซ็กซี่ด้วยดูสิ" แม่หยิบชุดๆนึงออกมามันเป็นเสื้อเกาะอกสีขาวด้านในส่วนด้านนอกเป็นเดรสสูทสีเทายาวประมาณครึ่งเข้าซึ่งมันคือชุดแรกที่ฉันหยิบออกมาทาบตัวดูแต่ไม่กล้าเลือกใส่เพราะดูสวยดูคุณหนูเกินไป

"มันจะเหมาะเหรอคะแม่"

"เหมาะที่สุดเลยค่ะ แถมยังดูสวยมากด้วยชุดนี้แม่จำได้ว่าแม่เป็นคนเลือกซื้อให้หนูเอง แล้วก็นะต่อให้ลูกของสาวแม่จะใส่ผ้าถุงเสื้อคอกระเช้าไปทำงานก็สวยค่ะลูก^^" แม่ชมฉันอีกแล้วค่ะ เห้ออออ

สิบนาทีต่อมาฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัวหลังจากเลือกชุดได้แล้วซึ่งก็คือชุดที่แม่เป็นคนเลือกให้

"โอเคแล้วค่ะลูกสาวของแม่สวยแล้ว ป่ะลงไปข้างล่างกันเถอะตาพอสมารอนานแล้ว"

"ห๊ะ แม่ว่ายังไงนะคะ" ฉันตกใจที่แม่บอกว่าพอสมารอนานแล้ว...มารอนานแล้วคืออะไร

"แม่ลืมบอกหนูไปว่าที่แม่ขึ้นมาตามก็เพราะว่าตาพอสมารอรับหนูไปทำงานน่ะ ตอนนี้คงกำลังนั่งคุยอยู่กับพ่อของหนูข้างล่าง"

"มารับไปทำงานเหรอคะ??"

"ใช่จ๊ะ เมื่อเช้าอาแพรวโทรมาบอกก่อนแล้วว่าจะให้ตาพอสมารับลูก"

"อันที่จริงแม่น่าจะบอกอาแพรวไปว่าซายน์ไปเองก็ได้"

"ไม่ได้สิเพราะแม่กับอาแพรวน่ะตกลงกันแล้วว่าจะทำให้ลูกกับตาพอสได้ใกล้ชิดกันให้มากที่สุด แม่มั่นใจว่าความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดของความรัก ถึงตอนนี้ตาพอสจะยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกสาวแม่แต่แม่เชื่อว่าความน่ารักของลูกจะทำให้ตาพอสหลงรักได้ในสักวัน"

"มันจะมีวันนั้นเหรอคะแม่ หนูมองไม่เห็นทางเลย เห้อออออ"

"ห้ามเห้อสิ หนูต้องสู้เพื่อคนที่หนูรัก หนูอย่าลืมว่าหนูจองตาพอสไว้ตั้งแต่วันแรกที่ตาพอสเกิดเลยนะ หนูคือคนแรกเพราะฉันนั้นหนูก็ต้องได้ แม่ต้องการตาพอสมาเป็นลูกเขยของแม่เข้าใจมั้ยคะลูก^^"

"แม่!!!!" ตอนนี้ฉันถูกกดดันจากแม่ใช่ไหม เห้อออออ

 

สองคุณแม่ร่วมมือร่วมใจกันขนาดนี้น้องซายน์สู้ๆนะลูก55555