EP:10 ยังไม่ถึงเวลา

#บ้านพักในค่ายมวยของไคโร

"ซี๊ดแสบจัง!" นักมวยร่างใหญ่ร้องเสียงดังเพราะถูกแฟนสาวกดแผลอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ คนอะไรหลงตัวเองนัก

"สมควร!"

"นับวันแฟนพี่ชักจะโหดนะ"

"....."

"พี่ไม่ได้อ่อนให้นะ เราเก่งขึ้นต่างหาก"

"หยุดพูดได้แล้ว"

"ซี๊ด! เจ็บนะ กดแรงทำไมเนี่ย"

"ผลของการไม่ยอมหลบ!"

สาเหตุน่ะเหรอ ก็มาจากที่ไคโรได้สอนมวยให้กับแฟนสาว ซึ่งเขารับปากเธอมาได้สักพักแล้ว และก็สอนเธอมาได้สักพักแล้วเช่นกัน แต่คนเราอ่ะเนอะ ฝึกบ่อยก็เก่งขึ้นเป็นธรรมดา จนเขาโดนหมัดเล็กๆ ของเธอสวนมาจนปากแตกเนี่ยแหละ มือเล็กๆ แขนเล็กๆ แต่แรงเหวี่ยงมาหนักใช้ได้เลยแฮะ

ตั้งใจรับแหละ เพราะคิดว่าหมัดคงไม่หนักเท่าไหร่ รับมือได้อยู่ อยากให้เธอรู้สึกภูมิใจว่าฝีมือดีขึ้น แต่ดันผิดคาดไปหมดเลย

แฟนสาวหมัดหนัก โดนเข้าเต็มๆ ปากจนแตกเลือดอาบย้อยคาง ซ้ำยังโดนเธอขาโกรธเพราะเธอเข้าใจว่าเขาไม่ยอมหลบทั้งที่มีจังหวะให้หลบ

เป็นถึงขั้นนักมวยฝีมือดีของค่ายเชียวนะ ไปชกรอบไหนชนะรอบนั้น หลบหมัดนักมวยฝึกหัดอย่างเธอได้สบายอยู่แล้ว

ไม่ให้โกรธได้ไง แผลเก่าเพิ่งจะหายสนิทไปหมาดๆ เอง

"แตงจ๋า"

"อะไร?"

"กอดหน่อย"

"ก็กอดอยู่นี่ไง"

ไม่รู้ว่าเขาอยากจะกอดแบบไหนอีก ตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ในตักของเขาแล้วไง แถมถูกกอดแน่นทั้งขาทั้งแขนกอดรัดไว้จนเธอแทบขยับไม่ได้ นี่ยังไม่เรียกกอดอีกเหรอ?

"แม่ไม่อยู่ นอนบ้านพี่ไหม?"

"แต่ฉันต้องกลับไปเฝ้าบ้าน ยังไม่ได้เก็บของอะไรเลย"

"เช้าค่อยกลับ พี่นอนพื้นเอง แตงก็นอนบนเตียงไง"

"เดี๋ยวก็มีคนว่าเอาหรอก"

"ใครจะว่า เราเป็นแฟนกันนะ อีกอย่างเราก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีด้วย หรือว่า.."

"อะไร?"

"เราจะทำกันดี" เขามองเธอด้วยแววตาที่เป็นประกาย ปากก็เผยอยิ้มเล็กน้อยเหมือนแค่จะพูดแกล้งเธอ แต่ถ้าได้ก็คงไม่ขัด

เปี๊ยะ!!

"โอ้ย! ตีพี่ทำไมเนี่ย"

"สมควรโดน พูดอะไรก็ไม่รู้" แตงกวารีบก้มหน้าหลบ

"เขินเหรอ?"

"....."

แม่ของแตงกวามีงานของสมาคมสตรี และต้องไปค้างคืนอยู่สามวัน แตงกวาเลยไม่ได้ไปขายของ และก็มีโอกาสได้อยู่กับแฟนหนุ่มมากขึ้น

"แตงกวา.."

"อุ๊บ! อื้ม?"

พอเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกแฟนหนุ่มร่างกำยำประกบปากจูบเข้ามากระทันหัน เธอตกใจจนอกข้างซ้ายมันเต้นรัวไปหมด นี่ไม่ใช่จูบแรกก็จริง แต่มันก็ไม่ชินเอาซะเลย

"อืม.."

"อึกอ๊ะ..?"

เขารุกแรงมากขึ้น ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาพัวพันจนสมองนั้นเบลอพร่าไปหมด ไม่ใช่สิ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ เขารุนแรงมากกว่าครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา จนเธอรู้สึกว่ามันต้องเลยเถิดแน่ๆ ล่ะ

"ขออีกนิดนะ...อืม.."

"อึก..แฮ่ก อื้อ!"

เขาจูบเธออีก จูบมากขึ้น ลิ้นร้อนก็รุนแรงมากขึ้น เล่นเอาสมองเธอนั้นขาวโพลนไปหมด แขนที่ควรจะผลักเขาออกมันก็หมดเรี่ยวแรงไปดื้อๆ เลย

ทำไมร่างกายมันถึงทรยศจิตใจขนาดนี้นะ ความจริงเธอควรจะผลักเขาออก เพื่อไม่ให้เกิดอะไรไปมากกว่านี้ แต่มันกลับไม่เป็นดั่งใจเลย

"แฮ่ก แฮ่ก พะ พี่ไค..."

เสียงหวานๆ ของแฟนสาวเหมือนจะเรียกสติของนักมวยหนุ่มให้กลับมา เขาผละริมฝีปากออกไปอย่างช้าๆ พร้อมกับเอาหน้าผากชนกับเธอเหมือนรู้สึกผิด

"พี่.."

"พะ พี่ไค..." แตงกวาพูดไม่ออก เพราะเธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของเขา ตอนนี้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มันเพิ่งจะมาใหม่ ตรงกลางหว่างขา มันใหญ่ ยาว และยังสัมผัสได้ถึงความร้อนไม่แพ้ลมหายใจของเขาในตอนนี้

"ฉะ ฉันยังไม่พร้อม มันยังไม่ถึงเวลา"

"นั่นสิ พี่เองก็ไม่มีถุงยาง ไม่คิดว่าจะทำด้วย ไว้คราวหน้า...พี่จะซื้อมาติดไว้นะ"

"....." เธอเขินจนไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะสิ่งที่เขากำลังพูดคือ เซ็กซ์ เธอเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยสัมผัสผู้ชายเลย แม้กระทั่งจูบแบบแฟนแบบคนรัก ครั้งแรกของเธอ ก็ได้มาจากเขาทั้งนั้น

แต่ถึงจะพูดงั้นก็เถอะ ข้างล่างของเขา ภายใต้กางเกงเหมือนมันจะไม่ยอมสงบลงเลย ราวกับว่ากำลังประท้วง ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง

"ตะ ตรงนั้นของพี่ต้องทำยังไง ฉันไม่ชินฉันลุกออกไปได้มั้ย?"

"ไม่เอา ช่างมัน เดี๋ยวมันก็อ่อนเอง"

"....." เดี๋ยว? แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ เธอต้องนั่งคร่อมลำใหญ่มหิมาอยู่แบบนี้เหรอ? มันไม่ใช่นะ

แต่เดี๋ยวนะ ของผู้ชายจริงๆ มันใหญ่ขนาดนี้เชียวเหรอ เห็นกล่องถุงยางที่ขายตามร้านสะดวกซื้อ มันขนาด 49-52-54 เอง ของเขามันขนาดไหนกัน ใหญ่แบบนี้ 54 เหรอ?

เธอเข้าใจแบบนั้นจริงๆ เข้าใจว่าใหญ่สุดคือ 54

"คืนนี้ถ้าไม่นอนพี่จะไปส่ง"

"เสื้อผ้าพี่มีตัวเล็กๆ ไหม?"

พอถูกถามแบบนั้นไคโรก็เงยหน้าขึ้นมองทันที แววตาของเขาเปล่งประกายมีความสุขเหมือนคนได้ดั่งใจที่หวัง คิดว่าเธอจะต้องปฏิเสธ เพราะดันเกือบทำเรื่องแบบนั้นลงไปแล้ว

"ถ้าจะให้ฉันนอนด้วย ฉันต้องมีเสื้อผ้า ฉันไม่ได้เอามา คงต้องยืมพี่ก่อน"

"มีสิ เดี๋ยวพี่ค้นตู้ให้นะ"

#เวลาต่อมา

ไคโรค้นเสื้อผ้าในตู้ของตัวเองออกมาให้แฟนสาวได้เลือกใส่ ถึงจะเป็นเสื้อผ้าตัวเล็กสำหรับเขา แต่พออยู่บนตัวของแตงกวาแล้วมันก็ยังดูตัวใหญ่อยู่ดี เสื้อผ้าของเขาตอนนี้ไม่ต้องถามถึงเลย ถ้าเธอเอามาใส่ชายเสื้อคงได้ยาวคลุมเข่า

"เสื้อผ้าตัวเล็กๆ พี่มีเยอะเลย ว่าจะฝากคนในค่ายเอาไปบริจาค แต่ก็ยังไม่มีเวลาสักที"

"พี่ใส่เสื้อผ้าถนอมดีนะ สีไม่ตก ไม่ขาดเลย"

"ไม่ค่อยได้ใส่น่ะ ส่วนมากก็ใส่กางเกงของค่ายเวลาไปซ้อมเสื้อก็ถอด กลับมาก็อาบน้ำ ใส่แค่บ็อกเซอร์แล้วก็นอน"

"อ๋อ.."

"นอนบนเตียงเลยนะ เดี๋ยวพี่นอนข้างล่างเอง"

"อ่าห๊ะ"

ครั้งแรกที่แตงกวาได้มานอนที่บ้านของไคโร และเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มานอนบ้านคนอื่น เธอไม่ได้มีเพื่อนหรือสังคม เลยไม่ได้เที่ยว ไม่ได้ไปไหน

"พี่ไค.."

"หืม?"

"รู้สึกแปลกมั้ย ที่มีคนอื่นมานอนด้วยแบบนี้"

"ไม่รู้สิ แต่พี่คงอุ่นใจมากกว่าให้แตงกลับไปนอนที่บ้านคนเดียว"

"พี่เคยมีแฟนมั้ย?"

"ไม่เคย"

"แตงโทรบอกแม่แล้วนะ ว่านอนที่บ้านพี่ แม่ไม่ได้ว่าอะไร"

"ครับ"

แตงกวาไม่ใช่เด็กก็จริง แต่เธอก็เป็นผู้หญิง เป็นลูกที่แม่ยังห่วงอยู่เสมอ ไม่ว่าจะทำอะไรไปที่ไหน และเพื่อไม่ให้แม่ของเธอห่วง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรเธอจะบอกความจริงเสมอ เพราะเธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นคนมีเหตุผล ไม่ว่าเธอจะทำอะไรแม่ของเธอจะเข้าใจดี และไม่ต่อว่าเลย

"พี่ไค.."

"หือ? เห็นเงียบไป นึกว่าหลับแล้ว"

"แล้วพี่ล่ะ ทำไมยังไม่นอน คิดอะไรอยู่"

"เปล่า"

"....." ถึงเขาจะตอบอย่างนั้น แต่สีหน้าของเขาตอนนี้ก็ปกปิดเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย หน้าตาเคร่งเครียด แถมคิ้วขมวดเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ

"พี่แค่กำลังคิดว่าถ้าพี่ไม่ชกมวย พี่จะไปทำงานอะไรดี"

"งานก็มีตั้งเยอะแยะ เราเลือกทำได้ทั้งนั้นแหละ"

"แต่เค้าจะเลือกเรามั้ย นั่นก็อีกเรื่อง" ไคโรตอบ

มันก็จริง เดี๋ยวนี้พื้นฐานการสมัครงานก็ยุ่งยากไปหมด ต้องใช้วุฒิเท่านั้นเท่านี้ ไม่มีข้อมูลส่วนตัวนั่นนี่ๆ ก็ไม่รับ ขนาดเธอที่มีวุฒิอยู่แล้วก็ยังสมัครงานไม่ผ่านเลย เพียงเพราะไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน

"พี่เรียนจบอะไรมา?"

"....." เขาเงียบ ไม่ยอมตอบ

"พี่ไค"

"พะ พี่ยังเรียนไม่จบ พี่หนีออกมาก่อน ไม่มีอะไรทำก็เลยได้มาเป็นนักมวย"

ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น เธอแค่ถามเรื่องเรียนเอง

"อยากเรียนต่อมั้ยเดี๋ยวฉันช่วยติดต่อครูให้ เดี๋ยวนี้ศึกษาผู้ใหญ่ก็มี แค่ไปสอบอย่างเดียว แล้วก็ทำกิจกรรมนิดหน่อยสะสมคะแนน"

"ไว้พี่ขอคิดดูก่อนนะ"

"ตัดสินใจได้แล้วก็มาบอกฉันแล้วกัน"

"ขอบคุณนะครับ"

"อื้อ..."