พ่อผัวจอมเถื่อน

พ่อผัวจอมเถื่อน

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้​เขียน กาสะลอง

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​หรือ​คัด​ลอก

​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​

จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

“คุณเดชครับ... มีคนมาหาครับ”

ลุงชุ่มซึ่งมีหน้าที่เป็นคนดูแลคนงานในสวนปาล์มกรอกเสียงมาทางโทรศัพท์ เมื่อมีผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเข้ามาถามหาผู้เป็นนาย

“ใคร... ชื่ออะไร... ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

‘เดช’ หรือที่ผู้คนในละแวกนี้ขนานนามเขาว่า ‘เดช ปืนดุ’ ถามขณะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแนบหู เพราะว่านานมากแล้วที่ไม่มีใครเดินทางมาหาเขาถึงบ้านที่อยู่ท่ามกลางหุบเขาของเมืองเหนือ

“ผู้หญิงครับ... บอกว่าเป็นเมียคุณดนัย”

ดนัยคือลูกชายคนเดียวของเดช ลุงชุ่มรีบรายงานตามที่ได้รับข้อมูลมาจากหญิงสาว

“เมียไอ้ดนัยยังงั้นรึ?”

หัวคิ้วเป็นแพสีดำดกหนาของเจ้าของสวนปาล์มชิดเข้าหากัน เขารู้สึกตกใจ ด้วยไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าสะใภ้จะเดินทางมาหาถึงเชียงราย

อันที่จริงเดชไม่เคยเห็นหน้าสะใภ้คนนี้มาก่อน เพราะดนัยซึ่งเป็นลูกชายเคยเล่าให้ฟังเพียงคร่าวๆ ว่าได้เมียอยู่ที่กรุงเทพฯ  

ดนัยเคยบอกเอาไว้หลายครั้งว่าจะพาสะใภ้คนนี้มาเยี่ยมบิดาที่เชียงรายสักวัน... แต่วันนั้นก็ไม่เคยมาถึง เพราะดนัยโชคร้าย โดนยิงเสียชีวิตไปเสียก่อนที่จะทันได้พาเมียมาให้ผู้เป็นบิดาเห็นหน้า

“บอกให้รอเดี๋ยว... ผมกำลังไป”

เดชเดินมาคร่อมรถมอเตอร์ไซค์วิบากคันใหญ่ที่จอดทิ้งเอาไว้ข้างกระท่อมท้ายสวนปาล์ม สตาร์ทเครื่องแล้วบิดเร่งความเร็วฝ่าเส้นทางซึ่งเต็มไปด้วยเนินดินและก้อนหินขรุขระ ไม่นานก็มาถึงบ้านไม้หลังใหญ่ปลูกสร้างสไตล์ล็อคเคบิน ตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขา

“สวัสดีค่ะ... พ่อเดช... ”

ดาหวันตะลึง ยกมือไหว้บุรุษร่างสูงใหญ่ ที่สะดุดตาก็เพราะความหล่อเหลา อีกทั้งผิวสีทองแดงคร้ามแดดของเดชทำให้เขาดูเข้มคล้ำต่างไปจากดนัยผู้เป็นลูกชาย ราวกับไม่ใช่พ่อกับลูก

“มีธุระอะไร... ”

เดชตะลึงมองในความสะสวยของเมียลูกชาย  

“หนูชื่อดาหวันค่ะ... หนูเอาของมาคืน”

เดชเชื้อเชิญ หญิงสาวก้าวตามร่างสูงใหญ่ของพ่อผัวเข้ามาในห้องรับแขกเล็กๆ ภายในบ้าน

“มีอะไรก็ว่ามา”

เดชถามเสียงเข้ม ขณะทรุดร่างลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ภายในห้องรับแขก

“ดาเอาสร้อยมาคืนค่ะ”

ลูกสะใภ้หยิบสร้อยคอและจี้รูปหัวใจออกมาวางลงบนโต๊ะตรงหน้าพ่อผัว

“สร้อยหัวใจ”

เดชตกใจ เขาจำได้และรู้จักสร้อยเส้นนี้เป็นอย่างดี เพราะเป็นคนซื้อให้กับภรรยาสุดที่รัก

และภายหลังภรรยาจากไป เดชก็นำสร้อยเส้นนี้มามอบให้กับลูกชายอีกที ในวันที่ดนัยเรียนจบแล้วตัดสินใจว่าจะเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ

เดชรู้สึกใจหาย... เมื่อเห็นสร้อยซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความผูกพัน ‘จี้รูปทรงหัวใจ’ ซึ่งครั้งหนึ่งเดชเคยบอกว่ามันรวมหัวใจสามดวงเอาไว้ด้วยกัน ก็คือตัวเขา ภรรยา และลูกชาย... ทว่าวันนี้ทั้งภรรยาและลูกชายได้จากเขาไปแล้วทั้งสองคน บางครั้งเมื่อตกอยู่ในอารมณ์เหงา เดชก็อดคิดไม่ได้ว่าชีวิตของเขาไม่เหลือใครแล้ว

“หนูรู้ว่าดนัยรักสร้อยเส้นนี้มาก... เลยตัดสินใจเอามาคืนให้พ่อเดชค่ะ”

ดาหวันบอกถึงเหตุผลสำคัญที่ทำให้หล่อนต้องเดินทางไกลเพื่อมาพบเขาในวันนี้

“ขอบใจมาก”

“ค่ะ... งั้นดาคงต้องขอตัวกลับ... ได้เอาของที่ดนัยรักมาคืนพ่อเดชแล้ว... ดาสบายใจ หมดห่วงแล้วค่ะ... หวังว่าคนบนฟ้าจะได้หมดห่วงเสียที หมดธุระของดาแล้วค่ะ”

คนบนฟ้าที่ดาหวันเอ่ยถึงก็คือสามีที่โดนมือปืนมาดักยิงจนเสียชีวิตคาที่ตรงหน้าปากซอยทางเข้าคอนโดซึ่งหล่อนกับดนัยเคยอาศัยอยู่ร่วมกัน ถึงวันนี้เวลาก็ล่วงเลยมาปีกว่า แต่มือปืนก็ยังลอยนวล คดีไม่มีความคืบหน้าใดๆ ทั้งสิ้น

“ทำไมต้องรีบกลับ... เพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ อยู่ค้างสักคืนก็ได้”

เดชรีบขัดจังหวะ เมื่อเห็นว่าดาหวันทำท่าจะยกมือไหว้อำลาเพื่อเดินทางกลับ

“คงไม่สะดวกค่ะ... ดาไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย”

หญิงสาวส่ายหน้า การค้างคืนไม่ได้อยู่ในแผนของหล่อนเลยสักนิด ซึ่งหารู้ไม่ว่าการชักชวนให้สะใภ้ ‘ค้างคืน’ นั้นเป็นแผนของพ่อผัว