ログインGrrrr Grrrr กอหญ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงเครื่องมือสื่อสารของนักศึกษาที่เธอช่วยไว้ดังขึ้นมา
“…ขอเสียมารยาทนะคะ...” กอหญ้ากล่าวออกมาพร้อมกับหยิบเครื่องมือสื่อสารของเพื่อนนักศึกษาออกมา “คุณพ่อ...” กอหญ้ากรอกเสียงตามคำที่โชว์ตามหน้าจอ และเมื่อปลายสายขานรับ เธอแจ้งเรื่องราวให้ทราบโดยทันที...
และผลสรุปออกมาก็คือ เพื่อนนักศึกษาคนนั้น มีอาการแพ้อาหารทะเล และจากการซักถามเธอคงไปทานบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามีหอยแมลงภู่เป็นส่วนผสมอยู่ด้วย จึงทำให้อาการกำเริบอย่างที่เห็น และตั้งแต่วันนั้น กอหญ้า กับ กิ๊ก ก็เป็นเพื่อนที่สนิทและเป็นที่ปรึกษาของกันและกันมาโดยตลอด
การสังสรรค์ เฮฮาของเหล่านักศึกษาที่ไม่ใช่มีเพียงกลุ่มของพวกเธอ เพราะคลับแห่งนี้ในคืนนี้เต็มไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นมากมาย กอหญ้า และ กิ๊ก ก็สนุกไปกับเพื่อนๆที่ทั้งร้องและเต้นกันตามประสา
“กิ๊ก...หญ้าไปห้องน้ำก่อนนะ” กอหญ้าหันไปกระซิบกับเพื่อนสาว
“ฉันไปเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไร...ห้องน้ำไกล้แค่นี้เอง...ฝากกระเป๋าด้วย” กอหญ้าเดินออกไปจากกลุ่ม เพื่อไปยังห้องน้ำ “...ว้า!...คนเยอะจังเลย...” กอหญ้าพึมพำออกมา เพราะห้องน้ำหญิงแถวยาวมาก
“คุณผู้หญิงไปเข้าทางฟากโน้นก็ได้ค่ะ คนไม่เยอะเท่านี้” แม่บ้านประจำห้องน้ำบอกกับกอหญ้าที่ยืนเข้าแถวเป็นคนสุดท้ายอยู่ตอนนี้
“ขอบคุณค่ะ” กอหญ้าขยับเดินไปตามทางที่แม่บ้านบอก กอหญ้าพยายามที่จะเดินให้มั่นคง เพราะเธอดื่มไปแค่สองแก้วเอง ตั้งแต่เข้ามาในนี้เกือบสองชั่วโมงและนี้ก็ไกล้เที่ยงคืนแล้ว แต่เมื่อเธอไม่ใช่นักดื่ม เธอจึงจัดในพวกคออ่อนสุดๆเลย และทางเดินนี้ก็ค่อนข้างโล่งขึ้นเมื่อเธอเดินห่างจากห้องน้ำด้านนั้น แถวนี้เป็นโซนวีวีไอพี ที่เป็นห้องๆ ที่ค่อนข้างส่วนตัวนั้นเอง ผู้คนจึงไม่ผลุกผล่าน กอหญ้าเดินผ่านประตูห้องเหล่านั้นที่เรียงกันห้าห้อง และเธอก็เห็นป้ายบอกว่าถึงจุดหมายที่เธอต้องการ
กอหญ้าที่จัดการตัวเองเรียบร้อย เมื่อเธอเดินออกมา ทางที่เธอเดินตอนขามามันโล่งในตอนแรก แต่ตอนนี้มีกลุ่มวัยรุ่นที่เหมือนวิ่งหนีอะไรมาทิศทางมาทางเธอ
“เสียงอะไรว๊ะ!....” คริสต์และกัณฑ์ที่ได้ยินเสียงโวกเวก จากด้านนอกต่างหันไปดูผ่านกระจกที่เห็นเพียงด้านเดียว
“อ้าว!!!...มีเรื่องกันจนได้....คริสต์แกรออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวฉันออกไปเคลียข้างนอก...” กัณฑ์พูดจบก็เดินออกไปทันที
….พรวด!!!!....ตุบตับ!!!....โครมคราม!!!!.....
“โอ้ย!...” กอหญ้าร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเธอถูกชนจากคนที่วิ่งมา กอหญ้าขยับร่างบางของตนชิดกำแพง เพื่อหลบหลีกกลุ่มคนที่วิ่งกรูกันออกมา
“เพล้ง!.../...ว้าย!!!...โอ้ย!...” กอหญ้าที่หลบ ขวดแก้วที่ลอยตามมาจากทิศทางคนอีกกลุ่มที่วิ่งกันมาอย่างหวุดหวิด มือบางที่ยันกับผนังสัมผัสได้ถึงที่จับประตู กอหญ้าขยับทันที
“โอ้ย!!!!....” กอหญ้าร้องออกมาอีกครั้ง เมื่อมือเล็กบิดที่จับประตู ประตูก็เปิดจากฝีมือเธอ แต่ในขณะที่เธอกำลังจะขยับและเข้าไปหลบในห้องนั้น เธอก็ถูกชนจากคนที่วิ่งมาอย่างแรง จนเธอเซถลาล้มลง ตัวกระแทกประตูเปิดกว้างขึ้น
“ว้าย!!!..../...อุ๊บ!.../...เพล้ง!....ปึก!” สี่เสียงที่ดังไล่ๆกัน กอหญ้าร้องออกมาอย่างตกใจ เรียกคนที่อยู่ด้านในห้องพุ่งตัวเข้าหาพร้อมดึงร่างบางออกจากจุดที่ขวดแก้วกำลังจะพุ่งมาใส่อย่างทันท่วงที คริสต์ที่ช่วยหญิงสาวได้แล้วใช้เท้าดันประตูปิดลงทันทีอย่างรวดเร็ว
คริสต์ที่คิ้วขมวดถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อประตูปิดลง แต่เสียงจากด้านนอกยังดังอยู่ เพราะในห้อง วีวีไอพี ทุกห้องมีลำโพงที่รับเสียงจากด้านนอก
ทางด้านกิ๊กที่ถูกกลุ่มเพื่อนๆ ลากออกมาจากคลับที่จู่ๆ เกิดเหตุการณ์ ทะเลาะวิวาทของกลุ่มวัยรุ่นที่ดื่มมากเกินและขาดสติ จากกลุ่มเล็กๆขยายเป็นกลุ่มใหญ่อย่างรวดเร็ว การ์ดของผับที่กรูเข้ามาห้ามก็ยังช้าไป เมื่อสถานการณ์เลยเถิด
“หญ้า!...หญ้ายังอยู่ข้างใน” กิ๊กที่ร้องออกมา สายตามองหาเพื่อนสาวในขณะที่เพื่อนๆ ต่างก็ลากเธอออกจากที่นั่น
“หญ้ามันเอาตัวรอดได้!...แต่ตอนนี้พวกเราต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” เพื่อนชายหนึ่งในกลุ่มเอ่ยออกมา เพราะทุกคนต่างรู้จักกอหญ้าดี ว่าหญิงสาวเป็นอย่างไร....
“นายเอาไงดีครับ?” การ์ดหนึ่งในทีม ถามกัณฑ์ที่ยืนดูสถาการณ์จะแย่ลง เพราะมีเสียงปาขวด ปาแก้ว
“แจ้งความเลย!” กัณฑ์ตัดสินใจในที่สุด เพราะถ้าช้ากว่านี้อาจมีเสียเลือดเสียเนื้อมากกว่านี้ และสิ้นเสียงนั้นการ์ดก็ทำตามนั้นอย่างรวดเร็ว “...คริสต์!...” กัณฑ์ที่คิดถึงเพื่อน จึงขยับเร่งฝีเท้ากลับไปยังห้องที่ตัวเองพึ่งออกมา เพื่อจะต้องรีบพาเพื่อนรัก ออกจาที่นี่ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะมา เพราะตอนนี้คริสต์จะต้องไม่อยู่ในสถานการณ์ที่เสียต่อภาพพจน์ ถึงแม้คริสต์จะไม่ใช่คนก่อเรื่องก็ตาม
“ค่อยยังชั่ว...คิดว่าตายทั้งๆที่ยังหายใจอยู่” คริสต์พูดพร้อมกับยิ้มออกมา “บ้าเหรอเปล่าคุณนะ!...ตบเข้ามาได้...ฉันก็เจ็บเป็นนะ” “ใครจะไปรู้ล่ะ!...แหย่เล่นแค่นี้ถึงกับช็อคไปเลย...”“แหย่เล่น?...คนบ้านี้คุณหลอกฉันเหรอ?...” คริสต์รีบลงจากเตียง เมื่อหญิงสาวกำลังจะดึงหมอนมาฟาดเขา คริสต์ยืนยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าที่ลุกขึ้นมานั่ง แต่ไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มกระชับกายมากขึ้น แต่ใครเล่าจะเข้าใจ ‘รอยยิ้ม’ แบบนั้นของคริสต์คงไม่มี นอกจากเจ้าตัว.... คริสต์เดินเข้าห้องน้ำไป... กอหญ้ามองตามจนคริสต์หายเข้าไปในห้องน้ำ สายตาก็เริ่มทำงานในภารกิจแรกทันที คือมองหาเสื้อผ้าของตนเอง ‘ว่างเปล่า’ “บ้าจริง!....ป่านนี้ยายกิ๊กคงเป็นห่วงแย่แล้ว” กอหญ้าพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอหาเสื้อผ้าของตัวเองไม่เจอ เธอขยับตัวอย่างระมัดระวังและรวบผ้าห่มที่คลุมกายกระชับมากขึ้นและจัดให้ขาของเธอสามารถเดินได้ กอหญ้าเห็นเครื่องมือสื่อสารของคริสต์วางไว้ เธอรีบคว้าขึ้นมาและกดเพื่อเปิดหน้าจอ...ล็อค!...มันล็อค...แน่นอนมันต้องล็อค!...เอาว๊ะ!!! “คุณ!...ก็อกๆๆๆ....ได้ยินฉันม
ทางด้านกิ๊ก ที่เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ของเพื่อนสาว หวังว่าจะมีการติดต่อกลับมา แต่นี้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ที่เธอเดินกระสับกระส่ายไปมาในห้อง คอนโดของเพื่อนสาวหลังจากที่เธอต้องเป็นฝ่ายไปขยับรถของเพื่อนออกจากผับที่เกิดเรื่องเพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจก็กรูกันเข้ามา แต่จากที่เธอเฝ้ามองกลุ่มวัยรุ่นที่ถูกทางเจ้าหน้าคุมตัวไม่มีแม้แต่เงาเพื่อนสาว “หญ้า!....แกไปอยู่ไหน?....แกต้องไม่เป็นอะไร...แล้วฉันจะเอาหน้าไปเจอ... ‘เขาคนนั้น’...ได้ยังไง?...ช่วยติดต่อกลับมาสักทีเถอะ”‘รุ่งอรุณ...เช้าวันใหม่’ กอหญ้าที่ขยับตัวหลังจากได้พักผ่อนอย่างเต็มที่...คิ้วบางเริ่มขมวดเข้าหากันทีละน้อยเมื่อดวงตาบ่งบอกถึงเชื้อชาติเริ่มพบสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นตา ดวงตาเบิกกว้างขึ้น เมื่อสติเริ่มเข้าครอบครองสมอง เมื่อสมองเริ่มทำงาน มือบางเลิกผ้าห่มเล็กน้อย ดวงตาคมที่เบิกกว้างอยู่แล้วกว้างขึ้นอีก เมื่อกอหญ้าเริ่มรับรู้ว่าตัวเองเกือบเปลือยเปล่า เธอสวมเพียงบิกินี่ปกปิดสิ่งล้ำค่าของความเป็นหญิงของเธอเพียงชิ้นเดียว เนื่องจากกอหญ้าไม่ใช่คนขี้ตกใจอะไร แต่สำหรับเรื่องนี้มันเกินกว่าที่เธอจะไม่ตกใจไม่ได้....สา
“คริสต์!!!...” กัณฑ์ที่ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับการ์ด “...แกต้องออกจากที่นี่...เดี๋ยวเจ้าหน้าที่กำลังเข้ามา...อ้าว!...เฮ้ย!!!...ใครว๊ะ?” กัณฑ์ที่จะเข้ามาพาเพื่อนออกจากที่นี่ ก็เจอกับหญิงสาวที่สวมเกาะอกสีดำกับกางเกงยีนต์สีเข้มเข้ารูป นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟาตัวยาว “ไม่รู้ว๊ะ!...น่าจะโดนลูกหลงจากเหตุการณ์ข้างนอก” “แกต้องรีบออกจากที่นี่นะ!...แล้วเอาไงกับผู้หญิงคนนี้” คริสต์หันไปมองใบหน้าหวานที่สลบไม่ได้สติ เธอคงตกใจมากจนหมดสติ “คงต้องเอาไปด้วย...ฟื้นแล้วค่อยว่ากัน” คริสต์ที่ตัดสินใจแล้วก็ขยับช้อนตัวอุ้มร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน กัณฑ์พยักหน้าให้ลูกน้องเมื่อเพื่อนพร้อมแล้ว คริสต์อุ้มกอหญ้าที่ไม่ได้สติเดินไปยังทางออกหลังร้าน ที่รถของกัณฑ์จอดอยู่ กัณฑ์ขอกุญแจรถของคริสต์ที่จอดอยู่ด้านหน้าและส่งกุญแจคอนโดของตัวเองให้กับคริสต์ “คืนนี้แกไปพักที่คอนโดฉันก่อน ส่วนรถของแกเดี๋ยวฉันให้เด็กขยับไปจอดที่อื่น...ขอโทษด้วยว๊ะ!...” คริสต์ที่เข้ามานั่งเบาะหลังโดยมีกอหญ้าอยู่ในอ้อมแขน บอกกัณฑ์ว่าไม่เป็นไร “...พาคุณคริสต์ไปส่งที่คอนโดฉัน...” ป
Grrrr Grrrr กอหญ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงเครื่องมือสื่อสารของนักศึกษาที่เธอช่วยไว้ดังขึ้นมา “…ขอเสียมารยาทนะคะ...” กอหญ้ากล่าวออกมาพร้อมกับหยิบเครื่องมือสื่อสารของเพื่อนนักศึกษาออกมา “คุณพ่อ...” กอหญ้ากรอกเสียงตามคำที่โชว์ตามหน้าจอ และเมื่อปลายสายขานรับ เธอแจ้งเรื่องราวให้ทราบโดยทันที... และผลสรุปออกมาก็คือ เพื่อนนักศึกษาคนนั้น มีอาการแพ้อาหารทะเล และจากการซักถามเธอคงไปทานบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามีหอยแมลงภู่เป็นส่วนผสมอยู่ด้วย จึงทำให้อาการกำเริบอย่างที่เห็น และตั้งแต่วันนั้น กอหญ้า กับ กิ๊ก ก็เป็นเพื่อนที่สนิทและเป็นที่ปรึกษาของกันและกันมาโดยตลอด การสังสรรค์ เฮฮาของเหล่านักศึกษาที่ไม่ใช่มีเพียงกลุ่มของพวกเธอ เพราะคลับแห่งนี้ในคืนนี้เต็มไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นมากมาย กอหญ้า และ กิ๊ก ก็สนุกไปกับเพื่อนๆที่ทั้งร้องและเต้นกันตามประสา “กิ๊ก...หญ้าไปห้องน้ำก่อนนะ” กอหญ้าหันไปกระซิบกับเพื่อนสาว “ฉันไปเป็นเพื่อน” “ไม่เป็นไร...ห้องน้ำไกล้แค่นี้เอง...ฝากกระเป๋าด้วย” กอหญ้าเดินออกไปจากกลุ่ม เพื่อไปยังห้องน้ำ “...ว้า
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า....ฉันอยากเห็นนักเขียนคนนี้จริงๆ...ตั้งแต่รู้จักแกมา ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่ ‘กล้า หือ กล้า หา’ กับแกเลย” “ยายเด็กบ้านั้น...ปากจัดขนาดนั้น...ใครจะคิดว่าจะเป็นนักเขียน” “เด็กมากเลยเหรอว๊ะ...” กัณฑ์ถามกลับอย่างสงสัย “ไม่รู้ว๊ะ...ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว ฉันยังหาเด็กนั้นไม่เจอเลย...คุณแม่กับพี่เขม ถามความคืบหน้าแทบทุกวัน...” “แล้วที่สำนักพิมพ์ละว๊ะ?” “นี่ก็แปลกมาก!...ไม่มีใครสามารถให้คำตอบฉันได้เลยว๊ะ...เขาบอกแต่ว่าเธอไม่เข้า มีอะไรให้ฝากข้อความไว้ จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้รับข้อความตอบกลับเลย...ไม่รู้อะไรกันนักหนา” คริสต์พูดจบ พร้อมกับนำน้ำสีอำพันกรอกเข้าปากลงคออย่างคนที่กำลังเซ็งสุดๆ “เท่าที่ฟังแกมา...ฉันเห็นด้วยว๊ะ แปลกจริง ดูมันมีลับลมคมนัยมาก...แล้วแกจะทำยังไงต่อ?...ถ้าเรื่องนี้หลุดจากช่องของแกไป คุณป้ากับพี่เขมคง ส่งค้อนใส่แกวันละหลายๆอันแน่...” “…ทุกวันนี้ ฉันก็ได้รับจนแทบจะแบกไว้ไม่ไหวแล้ว...” คริสต์คำรามออกมา กัณฑ์ได้แต่ยิ้ม และนึกภาพออกทันที เพราะถ้าคุณหญิงศศิธร
“โอเค!...ผมผิดเองครับ!...เพราะผมเสียงดังใส่เธอและเรียกลุงชัดให้มาลากเธอออกไปจากที่นี่...” สิ้นเสียงคำตอบของคริสต์ ดวงตาของคุณหญิงศศิธรและเขมิกาเปิดกว้างอย่างคาดไม่ถึง “เขม!...น้าอยากจะเป็นลม!!!” เสียงของคุณหญิงศศิธรดังขึ้นมา “คุณแม่ พี่เขม มันจำเป็นมากเหรอครับที่ต้องเป็นเรื่องนี้ เราเปลี่ยนไปหาบทประพันธ์เรื่องอื่นมาสร้างเป็นละครก็ได้นะครับ...บอกตามตรงนะครับ ผมไม่อยากร่วมงานกับคนที่ไร้ความเป็นมืออาชีพแบบนั้น” “คริสต์!!!....แม่ไม่เคยสอนให้คริสต์เป็นคนแบบนี้นะ...การเปลี่ยนเรื่องมันใช่! ว่าเป็นวิธีการแก้ปัญหา แต่เป็นการแก้ปัญหาแบบหนีปัญหา แม่ไม่เคยสอนให้คริสต์ทำแบบนี้ ไม่รู้ล่ะ!!! งานนี้คริสต์ต้องเป็นคนแก้ปัญหานี้ให้ได้เพราะเราเป็นคนก่อและสร้างมันขึ้นมา และอีกอย่างไม่ใช่เฉพาะช่องของเรานะที่ต้องการเรื่องนี้มาสร้างเป็นละคร แต่ที่เราได้และขยับได้มาไกลกว่าช่องอื่น เพราะแม่รู้จักเป็นการส่วนตัวกับคุณประจักษ์เจ้าของสำนักพิมพ์ข้อเขียน แม่จะเสียผู้ใหญ่ไม่ได้ และคุณประจักษ์บอกเพียงว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของ เจ้าของผลงานทั้งนั้น...”





![ภรรยาซาตาน [PWP] + [SM25+] #จบแล้ว](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)

