17 - ตามติด

ตามติด

หนึ่งปีผ่านไป

นับตั้งแต่นั้นมา ธนาก็ออกไปงานตอนกลางคืนหรือคาสิโนลดน้อยลงมากว่าเก่า ถึงจะไปก็จะกลับมาเร็วขึ้น แถมไม่ค่อยแวะเข้าผับไปหารันเวย์เหมือนแต่ก่อนอีก เริ่มลดคราบมาเฟียหายไปทีละนิด

แถมงานทุกอย่างที่เป็นงานสีเทา ก็จะคอยมอบหมายให้ลูกน้องไปจัดการแทนแทบทั้งหมด ส่วนตัวเขาเองกลับต้องมาคอยรับ-ส่ง เดียน่าไปมหาลัยแทน และจะเข้าไปที่บริษัทใหญ่ ซึ่งผลิตเกี่ยวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์คือบริษัทในเครือของเขาอยู่ตอนนี้

แถมกลางดึกก็แอบเข้าไปนอนที่ห้องของเดียน่าเกือบแทบทุกคืน และมีอะไรกับเธอแทบจะทุกครั้ง ที่มีโอกาสได้อยู่กันสองคน แต่สถานะของทั้งคู่ ก็ยังคงเป็นความลับของคนในบ้าน โดยที่ยังไม่มีใครรู้ หรือทราบเลย

แต่ก็มีนวลจันทร์ แม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้าน ที่เริ่มจะระแคะระคายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเป็นเรื่องของเจ้านาย เพียงแต่แค่หวังว่า เจ้านายหนุ่มจะไม่ทิ้งคว้างหญิงสาวเพียงคนเดียวของบ้านก็เท่านั้น

“วันนี้มีเรียนกี่โมง” ธนาเอ่ยถามขึ้นทันที ที่เห็นเดียน่าเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน ด้วยชุดนักศึกษาที่เพรียบพร้อมแล้ว

“เรียนแค่ช่วงเช้าค่ะ บ่ายอาจารย์ยกคลาส” เดียน่าเอ่ยตอบออกไปตามตรง เพราะไม่มีอะไรที่จะต้องโกหกอยู่แล้ว

“เลิกเร็วก็โทรมาแล้วกัน ฉันจะให้คนไปรับแทน เพราะวันนี้มีประชุมที่บริษัทไม่รู้จะเสร็จตอนไหน ถ้าเสร็จเร็วก็จะไปรับ” ธนาที่นั่งอยู่ ลุกขึ้นมาพูดบอกทันที เพราะทุกวันนี้แทบจะเป็นคนขับประจำของเดียน่าเลยก็ว่าได้

“เดียร์ว่า...” หญิงสาวทำท่าทางกำลังจะปฏิเสธ

“ห้ามขัดคำสั่ง ฉันไม่ยอมให้ไปด้วยกันกับชีโน่เด็ดขาด” แต่ร่างสูงก็สวนขึ้นมาก่อน เพราะรู้ว่าหญิงสาวจะพูดอะไร

เดียน่ามักจะหาข้ออ้างว่า จะขอไปกับชีโน่ ซึ่งระยะทางที่ไปก็คนละเส้นทาง แถมชีโน่ก็เรียนคนละเวลากับเธอ และอีกอย่างลูกชายขับรถเร็ว ธนาเลยไม่ยอมให้เดียน่าไปกับชีโน่

“แต่เดียร์อายุ 20 แล้วน่ะค่ะ ไหนคุณเคยบอกว่าถ้าเดียร์ อายุถึง 20 เมื่อไหร่ คุณจะปล่อยให้เดียร์เป็นอิสระบ้างยังไงล่ะ คุณโน่อายุแค่ 16 เอง คุณยังยอมปล่อยให้ขับรถไปเรียนคนเดียวได้เลย ทำไมคุณไม่ห่วงลูกชายคุณบ้างล่ะค่ะ” เดียน่าร่ายยาวออกมาทันที พร้อมกับเปรียบเปรยใส่ชีโน่ลูกชายของเขาทันที ที่อายุยังน้อยก็ยอมให้ใช้รถไปคนเดียว

“ทำไม อยากออกไปอยู่ข้างนอกมากนักเหรอ” ธนาพูดขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะคิดอย่างไร

“...เดียร์แค่ไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณกำลังทำ” เดียน่าพูดขึ้นมา เพราะเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่ธนากำลังทำอยู่ตอนนี้ ว่าคือความรู้สึกอะไรกันแน่ที่แสดงกับเธอ

“เพราะเธอคือผู้หญิงยังไงล่ะ และเธอก็ยังขับรถไม่เป็นลืมไปแล้วหรือไง” ธนาพูดขึ้นมาโดยไม่สนใจอะไรเลย

“เดียร์ไปรถประจำทางก็ได้...ไม่ต้องลำบากคุณขับรถไปรับไปส่งเองแบบนี้ทุกวัน งานการคุณก็มีตั้งเยอะ อีกอย่างเดียร์ไม่ใช่เด็กแล้วน่ะค่ะ” เดียน่าพยายามสันหาเหตุผลมาอ้างแก่ร่างสูง สารพัดเหตุผล

“เสียใจด้วยน่ะ ถึงเธอจะมีอายุเท่าไหร่ก็ตามแต่ เธอก็เป็นเด็กในสายตาฉันอยู่ดี เด็กในอุปถัมภ์ของฉันไปตลอดชีวิต” ธนาก้มลงมาพูดใกล้ๆ กับเดียน่า

“คำก็เด็ก…สองคำก็อุปถัมภ์” คำพูดที่พ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปนความน้อยใจของเดียน่า พร้อมกับสายตามองกลับไปที่ร่างสูงตรงหน้าอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

 “ไปได้แล้ว ฉันจะสายเอา ต่อปากต่อคำเก่งเสียเหลือเกิน” ธนาปรับอารมณ์ และเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันที เมื่อเห็นอาการของหญิงสาว

“เดียร์ไปเองก็ได้ค่ะ ถ้าคุณรีบ เพราะนี้ก็ยังไม่ถึงเวลา” เดียน่าพูดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อธนากำลังจะก้าวเท้าเดิน

“เคยบอกว่าไง” ร่างสูงรีบหันกลับมาทันที ที่ได้ยินหญิงสาวพูด พร้อมกับจ้องมองขู่ไปที่ใบหน้าของหญิงสาวอย่างอยากลงโทษเสียเดียวนี้เลย เมื่อเธอเริ่มไม่ฟังคำสั่งของเขา

“คนแก่บ้าอำนาจที่สุดเลย” เดียน่าตะคอกเสียงใส่ทันที อย่างไม่ยอมแพ้

“แก่แล้วทำไม หืม มีแรงเอาเธอทุกวันก็แล้วกันน่า” เมื่อได้ยินดังนั้น ธนาจึงก้มมากระซิบที่ข้างใบหูของเดียน่าทันที แล้วเอ่ยแซวออกไป พร้อมกับหันหลังเดินผิวปากออกไปทันทีอย่างอารมณ์ดี

“...” หญิงสาวขนลุกซู่ขึ้นมาทันที พร้อมกับเม้มปากไว้แน่น ไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมา ได้แต่เดินออกไปตามหลังของธนาอย่างเงียบๆ

บนรถ

“กระโปรงไม่มีตัวที่ยาวกว่านี้แล้วหรือยังไง” ธนาบ่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย เมื่อรถขับออกมา แล้วมองดูหญิงสาวที่นั่งมาข้าง เพราะกระโปรงทรงเอที่เธอใส่ เวลานั่งแล้วเลิกขึ้นสูงจนเห็นเรียวขาขาวๆนั้น *จะบอกออกไปตามตรงเขาว่าห่วง ก็กลัวเสียฟอร์ม จึงได้แต่ดุออกไป*

“คุณจะบ่นอะไรนักหนาล่ะค่ะ ตั้งแต่ขับออกมาจากบ้านก็พูดไม่หยุด หัดเป็นคนแก่ขี้บ่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เดียน่าที่เริ่มจะทนไม่ไหว ก็สาดคำพูดใส่คืนบ้าง

“เดียน่า” เสียงตวาดออกมาทันที

“ขา...ว่ายังไงคะ” เดียน่าที่รู้ว่า พลอยทำให้ร่างสูงเริ่มโมโห ก็แกล้งขานรับเสียงหวานออกไป อย่างยั่วยวน

“เดี๋ยวเถอะ จะจับกดให้จมเตียง เดินไม่ได้ไปหลายวันเลย มันน่านักนะ ยัยแสบ” ธนาบ่นอุบอิบออกมา แต่ก็พอจะทำให้หญิงสาวที่นั่งข้างได้ยินแทบทุกคำ

“จอดทำไม ไหนบอกรีบยังไงล่ะ” เดียน่าเลิกคิ้วขึ้นถามทันที ที่เห็นธนาเลี้ยวรถจอดข้างทาง

“ฉันหิวข้าว...เธอก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้ามาเหมือนกันไม่ใช่หนิ่ ลงไปกินข้าวก่อน เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงคงไปทันอยู่” ธนาเอ่ยตอบออกไป พร้อมกับยกมือขึ้นดูนาฬิกา

“คุณไม่เผื่อเวลารถติดบ้างเลยหรือไง...” เดียน่าพูดขึ้นทันที

“หุบปากได้แล้ว ลงไปกินข้าว” ธนาไม่ได้สนใจในคำพูดของหญิงสาว แต่เปิดประตูรถกำลังจะก้าวขาลง

“เดียร์ไม่หิว...จ็อก ๆ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นไม่ที่จะจบประโยค เสียงท้องร้องก็ดังขึ้นมาทันที

“หึ...ไม่หิวเลยเนอะ” ธนาเค้นหัวเราะออกมา แล้วเอ่ยแซวขึ้นมาทันที พร้อมกับลงจากรถไป และส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของหญิงสาว

อีกด้าน

“นายครับวันนี้ไอ้เชนรายงานมาว่า เห็นไอ้ธนามันพาสาวนักศึกษาไปกินข้าวแถวๆกับมหาลัย ก็คงจะไม่เข้ามาที่คาสิโนของมันอีกเช่นเคยครับ” อาชา ลูกน้องคนสนิท เข้ามารายงานเจ้านาย

“เห้อะ...กูนึกว่ามันมีอะไรดีๆ ที่ไม่ยอมมาที่นี่ ที่แท้ก็ติดสาวนี้เองสิน่ะ” เสียงเข้มของเจ้านาย เอ่ยขึ้นอย่างรับรู้

ปีเตอร์ เจ้านายขององค์กรคาสิโนและธุรกิจมืดทุกชนิด แถมยังเป็นคู่อริของธนา ซึ่งเมื่อก่อนเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน เพราะความเข้าใจผิดในอดีต ที่ทำให้ทั้งคู่แตกหักกัน และมาเป้นศรัตรูกันจนถึงทุกวันนี้ ธนาพยายามจะอธิบายความจริงให้ฟังตลอด แต่ปีเตอร์ไม่เคยคิดที่จะฟังเลยแม้แต่น้อย แถมยังขู่เอาไว้ตลอดว่าจะจองล้างจองผลาญกันไปตลอด จนกว่าฝ่ายใดจะตายไปจากกันก่อน

“เห็นว่า มันขับรถไปรับไปส่งสาวคนนี้เอง ที่มหาลัยทุกวันเลยครับ” อาชาเอ่ยย้ำบอกเจ้านายอีกที

“สาวคนนี้คงจะสำคัญกับมันมากสิน่ะ ถึงขั้นไปรับไปส่งเอง แต่ลูกชายกลับปล่อยให้ไปเรียนเอง พวกมึงไปสืบมา ว่าสาวคนไหนที่ทำให้มัน ไม่โผล่หน้ามาที่คาสิโน่เลย” ปีเตอร์เอ่ยสั่งลูกน้องออกไปทันที