บทที่ 9 แล้วเราเป็นอะไรกัน (1)

แสงแดดที่สาดห้องเข้ามาในห้องทำให้คินน์ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเขาก็มองสาวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง จากนั้นเขาก็อมยิ้มกับน่ารักของเธอ เมื่อคืนนี้ถึงปากของมะนาวจะปฏิเสธแต่ร่างกายของเธอกลับเรียกร้อง จนเขาต้องจัดให้แบบไม่มีพักเลย

         “น่ารักจังนะมะนาว” คราแรกเขาไม่เคยคิดจะทำเรื่องชิงสุกก่อนห่ามเลยด้วยซ้ำ เพราะคิดว่ามันเป็นการไม่ให้เกียรติผู้หญิง แต่เมื่อได้ลองเขากลับคิดว่านี้คือความต้องการที่มนุษย์ใฝ่หา มันไม่ใช่แค่การมีเซ็กซ์ให้จบไป มันต้องมีความทรงจำดีๆ ให้กันและกัน

         “อื้อ...”

         มะนาวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมื่อยขบเพราะเมื่อคืนนี้คินน์จัดการเสียจนเธอแทบลุกไม่ขึ้นเลยทีเดียว ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ อีกไม่นานเขาคงเซียนเหมือนพวกเพลย์บอยแน่นอน

         “อุ้ย...คุณคินน์”

         มะนาวร้องออกด้วยความตกใจ เมื่อเขามองเธออยู่ จนหญิงสาวเริ่มทำตัวไม่ถูกว่าควรคุยหรือเดินลงจากเตียงดี

         “ตกใจมากเหรอที่เห็นฉัน”

         “ค่ะ”

         “ตกใจทำไมเมื่อคืนแนบชิดกันทั้งคืน” คินน์บอกแล้วอมยิ้มออกมา ยิ่งเห็นแก้มแดงๆ ของมะนาวเขาก็อดอยากมีอะไรกับเธออีกไม่ได้ แต่รู้ดีว่าเมื่อคืนนี้เขาจัดหนักจัดเต็มมะนาวไปแบบไม่มีกั๊ก และคิดว่าเขาจะไม่ยอมหยุดเรื่องทุกอย่างแค่นี้อย่างแน่นอน

         “คุณคินน์ ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงได้พูดอะไรแบบนี้คะ”

         “พูดอะไรครับ”

         “ก็เรื่องที่คุณคินน์ชอบพูดทะลึ่ง”

         “ชอบทะลึ่งใส่เมียไม่ได้เหรอครับ” คินน์บอกอย่างไม่คิดอะไร แต่เขาก็รู้ว่ามะนาวมีเรื่องกังวล

         “ไม่เอาแล้วค่ะ มะนาวอยากไปเรียน อย่างน้อยก็คาบสองคาบสามก็ได้นะคะ” มะนาวหันหน้าไปทางอื่นด้วยความเขินอายอีกทั้งเธอไม่อยากให้เรื่องแบบนี้ทำให้เธอต้องเสียการเรียนด้วย เธอเป็นเด็กทุนทำให้เธอต้องรักษาภาพลักษณ์ที่ดีเอาไว้ อย่าให้มีข่าวเสื่อมเสียกับใคร แต่ข่าววันนั้นที่ถูกปล่อยออกมาทำให้อาจารย์ขอเรียกเธอคุยในวันพรุ่งนี้

         “งั้นไปอาบน้ำกัน วันนี้ฉันว่าง มีเวลานั่งรอมะนาวที่ใต้ตึกทั้งวัน” ว่าจบลำแขนใหญ่ก็จัดการยกร่างเล็กของมะนาวขึ้นจากเตียงพร้อมกับพาเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ แม้ใจอยากจะกินเธอมากแค่ไหน แต่เพราะรู้ดีว่ามะนาวมีเรียนเขาเลยต้องข่มใจเอาไว้ ทั้งๆ ที่กายแกร่งของตัวเองผงาดชูชันอีกแล้ว

         หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วมะนาวก็จะไปมหาวิทยาลัย ยังดีที่ก่อนหน้านี้คินน์เอาชุดของเธอไปปั่นพร้อมอบแห้งให้ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีชุดไปเรียนแน่นอน

         “รอก่อนสิมะนาว จะรีบไปไหนเดี๋ยวไปด้วย” คินน์ที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่ามะนาวแต่งตัวเสร็จเหมือนกัน และกำลังจะออกจากบ้านโดยที่เธอไม่รอเขา

         “มะนาวไปเองได้ค่ะ ไม่อยากรบกวนคุณคินน์” มะนาวมองชายร่างใหญ่ด้วยสายตาที่ชื่นชอบ เขาหล่อมาก ขนาดใบหน้าหล่อเหลาอยู่ภายใต้แว่นมันก็ทำให้เธอหลง หลงชนิดที่ว่ามอบครั้งแรกให้กับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกัน ใครจะว่าเธอบ้าผู้ชายก็ได้ แต่ถ้าผู้หล่อเราจะปล่อยไปทำไม

         “ไม่...รอก่อน จะไปส่งที่มหาวิทยาลัย ทำไมอายที่ฉันไปส่งเหรอ” คินน์มองใบหน้าหวานด้วยความหงุดหงิดเมื่อหญิงสาวทำเหมือนไม่อยากไปไหนมาไหนกับเขา

         “ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย”

         “หรือเพราะฉันแก่เธอเลยไม่อยากเดินข้างๆ” ชายหนุ่มบอกด้วยเสียงตัดพ้อ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อเขาเกิดก่อนเธอตั้งหลายปี จะให้ย้อนเวลากลับไปเป็นวัยรุ่นก็คงทำไม่ได้

         “คิดอะไรคะ มะนาวไม่ได้คิดแบบนั้นเลย”

         “หรือกลัวไอ้เหนือมันรู้ว่าฉันเป็นผัวเธอ เมื่อวานทำเมินฉันเพราะกลัวมันรู้สินะ” คินน์กัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ เนื่องจากไม่ชอบใจที่หลานชายทำท่าทีกะหนุงกะหนิงกับมะนาวเกินควร

         “เอ๊ะ...คุณคินน์เป็นผัวมะนาวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบคะ อีกอย่างจะให้เดินไปบอกเหนือเหรอว่าเราสองคนเคยมีอะไรกันแล้ว มันใช่เรื่องไหมคะ” มะนาวเริ่มขึ้นเสียงเมื่อคินน์ทำตัวไม่มีเหตุผล อีกอย่างเขาไม่เคยขอเธอเป็นแฟนด้วยซ้ำ จะให้เธอไปบอกน้ำเหนือว่าอาของเขาเป็นอะไรกับเธอมันก็น่าเกลียด

         “มะนาว!”

         “มะนาวไม่อยากคุยกับคุณแล้วค่ะ จะไปส่งไหมคะ ถ้าไม่...มะนาวจะไปเองค่ะ” ใบหน้าหวานงอง้ำเพราะหงุดหงิดที่คินน์ทำตัวไร้เหตุผล เขาทำเหมือนหึง ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ชัดเจนอะไรกับเธอเลยสักนิด ไหนจะเรื่องที่พาเธอมาที่บ้านเขาเอง เขาทำเหมือนเธอใจง่าย ซึ่งจริงๆ ก็ง่ายจริงๆ แหละ ถ้าไม่ติดว่าเขาหล่อและลีลาดีนะ เธอคงหนีหน้าไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เขาทำแบบนี้หรอก

         “ฉันไปส่ง...ไปขึ้นรถ” ชายร่างใหญ่เดินไปหยิบกุญแจรถพร้อมกับเดินตามมะนาวที่เดินไปรอเขาที่ข้างประตูคนขับแล้ว

         มะนาวไม่รอให้คินน์เปิดประตูให้ เธอเดินขึ้นไปบนรถเองโดยไม่มองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ เขาทำให้เธอหงุดหงิดมากด้วย

         ทั้งสองนั่งอยู่ในรถหรูของคินน์โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึดอัดเพราะบทสนทนาก่อนหน้านี้ ซึ่งมะนาวเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ในเมื่อเขาหาเรื่องเธอก่อน มันเรื่องอะไรที่เธอจะต้องเป็นฝ่ายง้อด้วย

         ติ๊ด!!

         เสียงโทรศัพท์ของมะนาวก็ดังขึ้น เธอเลยทำการกดรับสายทันทีเพราะรู้ว่าใครโทรศัพท์เข้ามา

         “ว่ายังไงเหนือ...กำลังจะไป...เมื่อเช้าปวดหัวนิดหน่อยเลยไม่ได้เข้าเรียน ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันโอเคมากเลย ขอบใจมากนะ”