บทที่ 27 คุณสามีโปรดอ่อนโยน

ภารัชชาเป็นคนหน้าสวยแบบไร้ที่ติ แต่ซ่งไป๋แค่ไม่อยากยอมรับมันสักเท่าไหร่แค่นั้นเอง ที่มองไม่เห็นความสวยงามก็เพราะถูกบดบังด้วยอคติของเขาเอง

ทว่า... ในห้วงเวลาที่เหมือนอยู่ในภวังค์ฝันหวาน เขาเห็นความงามบนใบหน้าของเธอแจ่มชัด แม้ว่าทั้งห้องจะมืดสลัวพอเห็นลางๆ ก็ตาม

“ภารัชชา...” หมอไป๋เรียกชื่อเธอเสียงแหบพร่า พาใจสั่นไหวราวกับกำลังเล่นรถไฟเหาะกลางอากาศ

หลังมือหนาเกลี่ยไล้ที่ผิวแก้มของหญิงสาว นัยน์ตาสีรัตติกาลเป็นประกายวาบหวามลึกล้ำเกินกว่าจะอ่านออก ภารัชชาร้อนวูบวาบตามสัมผัสที่เขาลากผ่านช้อนตาขึ้นสบมองเขา

“มันจะไม่เจ็บใช่ไหมคะ”

“แล้วคิดว่าไง”

“คุณไป๋...”

เธอมุ่นคิ้วเว้าวอนเอียงหน้าถูหลังมืออุ่น ไม่ชอบเลยที่เขาชอบทำให้คลุมเครือแบบนี้ เพราะเธอไม่เคยอ่านคนอย่างซ่งไป๋ออกเลยสักครั้ง

แต่พอเขาพูดว่าจะทำลูกด้วยกันคืนนี้ ตัวเธอก็ร้อนรุ่มเป็นไฟใจเต้นล่ำไม่เป็นส่ำ แต่ก็อดกลัวไม่ได้อยู่ดีเพราะมันคือครั้งแรกในชีวิตเลย

เธอรู้ว่าการเสพรักบนเตียงนั้นเป็นเช่นไร แต่ไม่เคยผ่านมือชายใดในชีวิตมาก่อน และไม่เคยมีความรู้สึกที่อยากจะสานสัมพันธ์สวาทกับใครมาก่อน กระทั่งเวลานี้ที่ได้นอนใต้ร่างของสามีป้ายแดง

เธออยากได้