บทที่ 3 ต้องลองขอสามี

วันต่อมาเหม่ยอิงที่คิดว่าจะตื่นเช้าเพื่อไปนั่งเล่นที่สวนอีกครั้งกลับผิดแผนเพราะวันนี้เธอตื่นสาย อาจเพราะเมื่อคืนทานข้าวมื้อดึกไปหน่อยกว่าจะได้นอนก็ช้ากว่าปกติหลายชั่วโมง วันนี้พอเหม่ยอิงลงมาด้านล่างก็พบว่าเหวินเจิ้งไปทำงานเสียแล้ว

“คุณหนูเหม่ยทานมื้อเช้าเลยไหมคะ” สาวใช้นามหลันเดินเข้ามาถาม หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ

“ยังไม่ค่อยหิวน่ะ เอาอะไรแก้ง่วงให้ฉันหน่อยสิ” เหม่ยอิงร้องขอ ซึ่งหลันก็ดูกระตือรือร้นขึ้น เธอรีบพูดว่าจะไปชงกาแฟมาให้

“ได้แล้วค่ะคุณหนูเหม่ย” ผ่านไปเพียงครู่เดียวแก้วสีขาวขุ่นก็ถูกวางลงตรงหน้า เหม่ยอิงพูดขอบคุณเสียงเบา

“นั่งข้างฉันก็ได้นะ”

“ฉะ ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ” เหม่ยอิงไม่ซักไซ้ เธอยกแก้วกาแฟขึ้นจนได้กลิ่นในระยะใกล้ ครั้นจะดื่มแต่ก็ต้องเบ้หน้าแล้วเขวี้ยงทิ้งอย่างแรงกระทั่งกาแฟหกรดเต็มพื้นบ้าน เสียงแก้วแตกทำให้ลูกน้องของเหวินเจิ้งวิ่งเข้ามาทันที

“เกิดอะไรขึ้น!” เสียงดังโวยวายและความชุลมุนทำให้หลันหน้าซีด เธอมองนายหญิงตัวเองที่บัดนี้หน้าถอดสีทั้งยังยกมือขึ้นกุมศีรษะคล้ายจะปวดร้าวอย่างรุนแรง

“คุณหนู คุณหนูเหม่ย” หลันพูดตะกุกตะกัก สีหน้าซีดเผือด

“เธอเสิร์ฟอะไรให้คุณหนูเหม่ยน่ะ!” กลุ่มสาวใช้อีกคนร้องถาม ซึ่งเมื่อรู้ว่าเป็นกาแฟก็ถึงกับตกใจตาโต

“คุณเหม่ยอิงดื่มกาแฟไม่ได้ แค่ได้กลิ่นก็ไม่ได้!”

“รถโรงพยาบาลคงมาช้าเกินไป อุ้มนายหญิงขึ้นรถเถอะ” ตอนนี้ความวุ่นวายและเสียงเอะอะแทบไม่เข้าหัวเหม่ยอิง เพราะเธอทั้งรู้สึกเวียนหัวทั้งตาลาย มือขาวสั่นระริกกระทั่งสติเริ่มเลือนลาง

“คุณหนูเหม่ย ขออนุญาตนะครับ” แล้วประโยคสุดท้ายที่เธอจำได้ก็มาพร้อมกับวงแขนของลูกน้องคนหนึ่งของเหวินเจิ้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป

คำรายงานจากลูกน้องคนสนิทเป็นผลให้เหวินเจิ้งขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาสีน้ำตาลฉายความขุ่นมัวเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามว่าใครเป็นคนเสิร์ฟกาแฟให้เหม่ยอิงดื่ม เพราะหากเป็นคนในคฤหาสน์ย่อมรู้ดีถึงข้อนี้ว่าหากเหวินเจิ้งไม่สั่งจะไม่มีการชงกาแฟต่อหน้าคุณหนูเหม่ยเป็นอันขาด

“สาวใช้คนใหม่น่ะครับ เป็นเพราะผมสะเพร่าเอง ขอโทษครับคุณเหวิน” จงเซ่อค้อมศีรษะจนคางแทบชิดอก

“คนที่ควรไปขอโทษคือเหม่ยอิงไม่ใช่ฉัน” จงเซ่อค้อมตัวอีกเล็กน้อยราวรู้สึกผิดอย่างมาก

“แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

“ถึงโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วครับ ถึงจะไม่ร้ายแรงมากแต่หมอแนะนำให้แอดมิทหนึ่งคืนครับ” เหวินเจิ้งพยักหน้า เขามองกองงานตัวเองที่คั่งค้างตั้งแต่ไปมาเก๊าแล้วถอนหายใจ

เขายังมีเอกสารที่ต้องจัดการด่วนอยู่เยอะพอสมควร...

จงเซ่อที่เห็นท่าทางของเจ้านายตัวเองก็คิดว่าเหวินเจิ้งคงไม่ไปเยี่ยมคุณหนูเหม่ยเป็นแน่ ก่อนหน้านี้ขนาดเหม่ยอิงหลับไปยี่สิบแปดวันเขายังไปดูอาการแค่ครั้งเดียวเอง ทว่า...

“เคลียร์งานด่วนขึ้นมาก่อน ส่วนงานที่เหลือเอากลับไปที่บ้าน” คำสั่งนั้นเป็นผลให้จงเซ่อตาโต นึกแปลกใจจนอยากถาม ทว่ารู้ดีว่าก้าวก่ายไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงรีบรับคำแล้วจัดการทำตามนั้นทันที

อีกฝั่งทางคุณหนูเหม่ยอิงเธอรู้สึกว่าตัวเองจะสนิทกับพยาบาลมากกว่าสามีตัวเองเสียอีก เพิ่งได้ออกจากที่นี่ไปไม่กี่วันก็ต้องกลับมานอนราวผักเปื่อยอีกครั้ง

ชีวิตช่างดีเสียจริง

“ทานข้าวทานยาแล้วพักผ่อนนะคะคุณเหม่ยอิง”

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยตอบพยาบาลพลางยกยิ้มให้ หลังจากได้ทราบอาการว่าตัวเองเป็นเช่นนี้เพราะแพ้กาแฟแล้วก็รู้สึกหนักอกหนักใจ เหม่ยอิงคิดว่าหลันคงต้องรู้สึกผิดหนักเป็นแน่ เธอต้องรีบออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปปลอบใจเสียหน่อยแล้ว

ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษเงียบเหงาทันตาเมื่อไร้พยาบาลที่อยู่ก่อนหน้านี้ ทำให้เหม่ยอิงนึกถึงครอบครัวคนเดียวที่มีอย่างไท่เหวินเจิ้งขึ้นมา

เหม่ยอิงรู้...รู้ดีว่าเขาไม่ได้ชอบเธอและไม่เต็มใจที่จะมีเธอคนนี้เป็นภรรยาเลยแม้แต่น้อย แต่เหม่ยอิงก็ไม่มีทางเลือก หลังตื่นขึ้นมาคนที่เธอมีอยู่ในชีวิตเพียงคนเดียวก็คือสามีอย่างไท่เหวินเจิ้ง จำทุกคนที่เกี่ยวข้องกันไม่ได้ เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่หญิงสาวทำได้ก็คือพยายามใช้ชีวิตอยู่กับเขาในระหว่างที่ต้องฟื้นฟูความทรงจำไปด้วย แม้จะไม่เต็มใจก็ตามที

“...” ผ่านไปครู่หนึ่งกระทั่งเหม่ยอิงทานยาไปเสร็จ จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมปรากฏคนที่เพิ่งจะนึกถึงไปเมื่อครู่ เหวินเจิ้งเดินเข้ามาด้วยท่าทีนิ่งเงียบตามสไตล์เจ้าตัว ข้างกายไม่ได้มีลูกน้องคนสนิทแบบทุกทีทำเอาเหม่ยอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณเหวินเจิ้ง?” เป็นเธอที่เอ่ยเรียกขึ้นก่อน ร่างสูงเดินมาหยุดข้างเตียงแล้วใช้สายตาพิจารณากันครู่หนึ่ง

“ชอบนอนที่นี่เสียจริงนะ” คำทักทายแรกก็ไม่เข้าหูเสียแล้ว เหม่ยอิงอมลมในปากก่อนจะเอ่ยเถียงว่าใครมันจะไปชอบกัน!

“เอาเถอะ ฉันก็แค่แวะมาดู ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว” เขาพูดแค่นั้นแล้วหันหลังเดินออกไปเหมือจะกลับ เหม่ยอิงรีบรั้งไว้

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ใจคอจะมาแค่นี้แล้วไปเลยหรือ? หญิงสาวได้แต่ต่อประโยคตำหนินี้ในใจ

“ฉันอยากกินของหวาน” เธอเอ่ย พร้อมช้อนมองสามีด้วยสายตาแปลกไป

“มีใครอยู่ข้างนอกไหมคะ” เหวินเจิ้งขมวดคิ้ว มองดูจานอาหารที่เหมือนว่าเหม่ยอิงจะเพิ่งทานข้าวเสร็จ

“จะบอกพยาบาลให้”

“ไม่เอาค่ะ ฉันอยากจะไปซื้อเอง” พูดเสร็จก็ก้าวลงจากเตียงจนเหวินเจิ้งขมวดคิ้วหนักกว่าเก่า ขายาวก้าวเพียงนิดก็สามารถมาถึงตัวภรรยาได้ เขาช่วยจับต้นแขนนั้นไว้เมื่อร่างบางเซเล็กน้อย

“...” เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง เหม่ยอิงแปลกใจกับการกระทำเมื่อครู่ของสามี ก่อนหน้านี้ทั้ง ๆ ที่เธอล้มต่อหน้าแต่เหวินเจิ้งไม่คิดจะช่วยเลยสักนิด ทว่าครั้งนี้กลับยอมประคองกันไว้ เขากินอะไรผิดไปหรือเป็นอะไรถึงได้ทำเช่นนั้น?

“กลับขึ้นไปบนเตียงซะเหม่ยอิง”

“ไม่เอาค่ะ ฉันอยากทานขนมนี่...” คนดื้อยังเถียง เหวินเจิ้งถอนหายใจทันที

“ก็ตามใจ ถ้าล้มขึ้นมาอีกฉันจะไม่ช่วย” คนฟังพอได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะในคอ ต่อให้ไม่บอกเธอก็พอจะรู้อยู่ อีกอย่างเหม่ยอิงก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว

“ว่าแต่ด้านนอกไม่มีใครอยู่เลยเหรอคะ ฉันไม่อยากไปคนเดียว” เงยหน้าขึ้นถามสามี เหม่ยอิงกลัวว่าจะไปทำอะไรแปลก ๆ ก็เลยอยากมีคนไปเป็นเพื่อน แล้วจู่ ๆ เธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ถ้าเช่นนั้นก็แค่ต้องลองเอ่ยขอสามี...

“คุณเหวินไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิคะ” ซึ่งทันทีที่จบประโยคนั้นทำเอาคนฟังเลิกคิ้ว เหวินเจิ้งไม่คิดว่าผู้เป็นภรรยาจะกล้าชวนเขาเลยสักนิด ดวงตาดุดันมองคนตัวเล็กกว่านิ่งงัน เขาพยายามประเมินว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่

“คงรู้ตัวนะว่าพูดอะไรออกมา และคงรู้คำตอบอยู่แล้วใช่ไหม” เหม่ยอิงถอนหายใจ

“ไม่ได้เหรอคะ ก็ฉันอยากทานนี่” เหวินเจิ้งเงียบ มองดูใบหน้างามที่ปกติเอาแต่พยศใส่กัน บัดนี้เหม่ยอิงเหมือนแค่ลูกแมวตัวเล็ก ๆ เขาถอนหายใจก่อนจะยกข้อมือดูเวลาเพราะมีงานต้องไปจัดการต่อ

“ฉันให้เวลาเธอได้แค่สิบห้านาที”

“อือ! ฉันจะไม่ให้กินเวลาคุณเลยค่ะ”

สุดท้ายคนมีศักดิ์เป็นทั้งประธานและประมุขตระกูลไท่ก็มายืนกอดอกมองดูภรรยาที่อยู่ในชุดผู้ป่วยกำลังเลือกขนมในร้านที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลจนได้

เหม่ยอิงกวาดตามองนู่นนี่ด้วยท่าทีที่ร่าเริงขึ้น ซึ่งทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้วยกันเป็นภาพที่ทำให้คนรอบข้างต้องหันมามองเป็นตาเดียว

ชายร่างสูงโปร่งในชุดสูทเต็มยศกับรังสีกดดันและน่าเกรงขามรอบตัว ใบหน้าหล่อเหลาหากแต่เรียบนิ่งกับโซนขนมหวานที่ดูไม่เข้ากัน ข้างกายคือหญิงสาวร่างระหงที่ใบหน้าคล้ายกับตุ๊กตา ปลายจมูกรั้น ผิวขาวเนียนจนสะดุดตา และแม้เธอคนนั้นจะอยู่ในชุดผู้ป่วยหากแต่กลับโดดเด่นมากจนทำให้เป็นที่สนใจได้ไม่ยาก

“จะเลือกนานไปถึงไหน รีบหยิบรีบไป” เหวินเจิ้งดุ เพราะต่อให้บอกว่ามีเวลาให้แค่สิบห้านาทีแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ได้เดือดร้อนเลยสักนิด ดูท่าทางเลือกของกินแบบสบายใจนั่นเขาก็รู้แล้ว

“มีคุกกี้ธัญพืชด้วยค่ะ คุณไท่เอาสักกล่องไหมคะ”

“เหม่ยอิง”

“ทราบแล้วค่ะทราบแล้ว ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่กินเวลาคุณแน่นอน” พูดจบก็หันหน้ามาหาสามีแล้วยิ้มให้จนตาหยีอย่างเผลอตัว เหวินเจิ้งชะงัก ไม่ได้พูดตอบอะไรอีกจนกระทั่งภรรยาเดินไปจ่ายเงิน

“จ่ายด้วยเงินสดใช่ไหมคะ” พนักงานถาม เธอไม่กล้าสบสายตาร่างสูงที่ยืนข้าง ๆ ลูกค้าคนนี้เลยสักนิด

“จ่ายด้วยสามีค่ะ” เหม่ยอิงตอบพนักงาน ก่อนจะหันไปหาเหวินเจิ้ง

“คุณไท่คงไม่ใจร้ายถึงขนาดยืนดูเฉย ๆ ให้ฉันเอาของพวกนี้ไปเก็บหรอกใช่ไหมคะ ก็ฉันไม่มีเงินติดตัวเลยสักหยวน” ซึ่งจบประโยคนั้นแล้วทำเอาคนในบริเวณที่ได้ยินถึงกับสะดุ้ง ผู้ชายคนนี้คือคุณไท่เหวินเจิ้งไม่ผิดแน่

“ปากดีจริงนะ” และนอกจากคำดุเพียงแค่นั้นเหวินเจิ้งก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขายื่นบัตรให้พนักงาน ซึ่งเหม่ยอิงที่ยืนข้าง ๆ ก็เอาแต่หัวเราะ

ก่อนหน้านี้เธอกลัวและไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของเหวินเจิ้งก็จริง และตอนนี้ก็ยังคงรู้สึกเช่นนั้นอยู่ หากแต่เหม่ยอิงที่เห็นเขายอมมาเยี่ยมแถมยังช่วยพยุงกันไว้ก็เลยยอมลดทิฐิลงเล็กน้อย

บางทีเหม่ยอิงก็คิดอยากเริ่มต้นใหม่แบบดี ๆ กับผู้ชายคนนี้ดูสักครั้ง ถึงแม้ในอดีตคงมีเรื่องมากมายระหว่างเรา แต่ตอนนี้เธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง และจะให้จมปลักอยู่แค่กับการฟื้นความทรงจำตัวเองเหม่ยอิงก็รู้สึกว่ามันคงเสียเวลาไปเปล่า ๆ

“ขอบคุณนะคะ ทั้งที่ไปเป็นเพื่อนแล้วก็ค่าขนม” เหวินเจิ้งยังอุตส่าห์ขึ้นมาส่งกันถึงห้อง หญิงสาวพูดขอบคุณแล้วระบายยิ้มให้

“ไม่ใช่ว่าเธอบังคับให้ฉันต้องจ่ายหรือไง”

“ใส่ร้ายกันแล้วค่ะ หรือคุณไท่อยากได้ขนมไปสักกล่องดีไหมคะ?” เหวินเจิ้งแค่นหัวเราะในคอ เขาไม่ตอบอะไรอีกแล้วออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้เหม่ยอิงส่ายหน้าไปมาบนเตียงแล้วแกะขนมขึ้นทาน

“ของฟรีก็ว่าอร่อยแล้ว แต่ของที่สามีจ่ายให้นี่มันอร่อยจริง ๆ นะเนี่ย” ถ้าเกิดเหวินเจิ้งได้ยินประโยคนี้เข้าคงได้ปะทะฝีปากกันอีกรอบเป็นแน่

วันต่อมาเหม่ยอิงได้ออกจากโรงพยาบาล เธอกลับเข้ามาถึงคฤหาสน์ก็โดนหลันแทบจะคำนับหมอบแทบเท้า แต่เหม่ยอิงก็ห้ามไว้ มือเรียวช่วยเช็ดน้ำตาคนที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างใจดี

“ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ลุกขึ้นเถอะ” เสียงเอื่อยเฉื่อยพูดปลอบพลางวางมือนุ่มเกลี่ยแก้มซึ่งอาบน้ำตาอยู่ ภาพนั้นส่งผลให้คนในบริเวณที่เห็นอดแปลกใจและใจอ่อนเสียไม่ได้

ต้องยอมรับว่าคุณหนูเหม่ยอิงตอนนี้เหมือนนางฟ้าก็ไม่ปาน...

“ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ ฉันขอโทษค่ะคุณหนูเหม่ย”

“ไม่เอาหน่า…ก็เธอไม่รู้ว่าฉันดื่มไม่ได้นี่” ถ้าจะให้โทษเหม่ยอิงคิดว่าควรโทษตัวเธอเองมากกว่าที่ไม่รู้ว่าตัวเองดื่มกาแฟไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องสำคัญ

“ถ้าเธอยังไม่หยุดขอโทษฉันจะโกรธจริงๆ แล้วนะอยากให้เป็นแบบนั้นหรือ?” หลันยอมเช็ดน้ำตาตัวเองในที่สุด

เมื่อได้เคลียร์กันแล้วเหม่ยอิงจึงลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะแผ่นหลังมีใครบางคนมายืนซ้อนกันอยู่ นั่นก็คือไท่เหวินเจิ้งที่เหมือนว่าวันนี้เขาจะเข้าบริษัทช้ากว่าปกติ

“คุณเหวิน--” เอวบางถูกมือหนาของสามีประคองไว้เมื่อเหม่ยอิงถอยหลังจนเซจะล้ม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพลางมองดุ

“เธอจะอยากไปนั่งบนพื้นทำไมนัก” เหม่ยอิงกลอกตาพลางก่นด่าในใจ หากเขาไม่เข้ามาอยู่ในระยะประชิดเช่นนี้เธอก็คงไม่ตกใจขนาดนั้น

ทว่าภาพร่างแน่งน้อยในอ้อมกอดผู้เป็นนายที่สะท้อนอยู่ในสายตาของลูกน้องหลายสิบคนชวนให้พวกเธอหันไปมองหน้ากัน คุณหนูเหม่ยอิงทั้งสง่าและเหมาะสมกับตำแหน่งนั้นเหลือเกิน ยามถูกโอบไว้ด้วยท่อนแขนแข็งแรงของสามีก็ยิ่งดูเป็นภาพหายาก

“แล้ว...คุณเหวินมีอะไรจะพูดกับฉันคะ?” ถามพลางผละตัวออก ท่าทีดูเก้กังเล็กน้อย

“ก็แค่มาดูว่าภรรยาฉันจะไล่สาวใช้คนนั้นออกไปหรือเปล่า” แต่กลับผิดคาดเพราะนอกจากจะไม่ว่าอะไรแล้วเหม่ยอิงยังช่วยปลอบอีกต่างหาก เหวินเจิ้งนึกสงสัยว่าเหตุใดภรรยาเขาถึงใจดีกับทุกคนยกเว้นสามีตัวเอง

เขาละสายตาออกจากเหม่ยอิง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มขึ้นยามสุรเสียงทุ้มเอ่ยพูดประโยคต่อมา

“คราวหลังห้ามมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนภรรยา” คำสั่งกับดวงตาที่หลุบมองต่ำชวนให้คนฟังขนลุกวาบ สาวใช้นามหลันรีบค้อมศีรษะรับคำทันที เธอตัวสั่นงันงก เกรงกลัวต่อไท่เหวินเจิ้งจนน้ำตาเอ่อคลออีกรอบ

“ไม่เห็นต้องดุขนาดนั้นเลยนี่คะ ก็เธอไม่รู้เสียหน่อย” เหม่ยอิงแทรก เธอเอาตัวบังการมองเห็นของเหวินเจิ้งต่ออาหลัน

“หรือเธออยากโดนดุแทนล่ะ?”

“...”

“ถ้าไม่อยากก็อยู่เฉย ๆ” เหม่ยอิงยู่หน้า ท่าทางแสนพยศปรากฏขึ้นอีกครั้ง

“เธอยังมีงานต้องทำไม่ใช่หรือ” ใบหน้างามตวัดไปมองคนที่ยืนด้านหลัง พลางเลิกคิ้วแล้วส่งสัญญาณพยักเพยิดให้เธอออกไปจากตรงนี้

“ไปทำซะสิ ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว” เหวินเจิ้งทอดมองภรรยาตัวเองที่กำลังช่วยคนอื่นอยู่กราย ๆ ซึ่งเมื่อเหล่าลูกน้องแยกตัวกันไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเหม่ยอิงจึงคิดจะหนีขึ้นห้องเช่นเดียวกัน หากแต่เพียงแค่หันหลังยังไม่ทันได้ก้าวขา ที่ข้อมือกลับโดนกอบกุมไว้เสียก่อน

“ฉันสั่งให้ไปตอนไหน” เสียงเย็นเอ่ยถามพลางเลิกคิ้ว เหม่ยอิงหันมาประจันหน้ากับสามีอีกครั้ง

“คุณกำลังกวนเวลาพักผ่อนของคนป่วยอยู่นะคะ”

“ไหนว่าหายดีแล้ว”

“ยังค่ะ แค่ก ๆ...อื้ม ยังไม่หายดีสักหน่อย” เหวินเจิ้งมองภรรยาที่กำลังแสร้งป่วยได้หน้าตาเฉย แม้ไม่เชื่อถึงกระนั้นก็ยังยกมือข้างหนึ่งแล้ววางหลังมือทาบวัดอุณหภูมิกับหน้าผากของเธอ ส่วนอีกข้างก็วัดจากหน้าผากตัวเอง

“…คุณเหวิน”

“อยู่เฉย ๆ” คนโดนสั่งปิดปากฉับ ระยะห่างระหว่างกันแสนน้อยนิดจนเหม่ยอิงเห็นดวงตาสีน้ำตาลสวยได้ในระยะใกล้ ทั้งแพขนตายาวแล้วก็คิ้วเข้มเรียงสวย เธอเม้มริมฝีปากพลางกักเก็บท่าทีแปลกไปของตัวเองเอาไว้

“มีไข้อยู่แล้วทำไมหมอยังให้กลับ” เมื่อลองวัดดูแล้วก็เหมือนว่าเหม่ยอิงมีอุณหภูมิร่างกายที่ค่อนข้างร้อนกว่า เป็นผลให้ใบหน้าหล่อเหลาฉายความหงุดหงิดอีกรอบ

“ก็แค่นิด ๆ หน่อย ๆ ถ้าได้นอนพักก็ดีขึ้นแล้วค่ะ” เหม่ยอิงถอยหลังหนี การกระทำนั้นทำให้เหวินเจิ้งเพิ่งได้สติว่าตัวเองเพิ่งดุอีกคนไปเพราะอะไร

พอทำตัวสมกับเป็นสามีภรรยาขึ้นมาบ้างดันรู้สึกแปลกประหลาดจนวางสีหน้ากันไม่ถูกทั้งคู่...

“งั้นฉันกลับขึ้นห้องดีกว่า คุณก็ไปทำงานเถอะ” เหวินเจิ้งขานรับในลำคอ ทอดมองคนที่พูดจบก็หันหลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นบันไดไปทันที ส่วนเขายังมีงานต้องไปทำ ทว่ากลับยังคงยืนนิ่งมองไปยังแผ่นหลังนั้นกระทั่งหายไปจากการมองเห็นถึงได้ก้าวออกไปทำงานของตัวเอง

เหม่ยอิงกลับขึ้นมาบนห้องก็พ่นลมหายใจออกยาว ๆ เพราะก่อนหน้านี้รู้สึกหายใจได้ไม่ทั่วท้อง เธอไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของเหวินเจิ้งเท่าไหร่นัก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนเดาใจไม่ถูก

มือเรียวยกมือลูบหน้าตัวเองก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ วันนั้นเธอเห็นว่าเหวินเจิ้งสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายนี่...จะใช่แหวนแต่งงานของเขาและเธอหรือเปล่านะ?

คิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นแล้วลองหาที่โต๊ะเครื่องแป้งของตัวเอง เหม่ยอิงคิดว่าเธอคงไม่กล้าทิ้งแต่ถ้าเอาไปขายก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แล้วก็ต้องมาสะดุดกับกล่องสีชมพูอันหนึ่งที่รู้สึกคุ้นเคยพอสมควร

“อยู่นี่จริง ๆ ด้วย” ถึงจะได้เห็นแหวนที่นิ้วเหวินเจิ้งไม่ชัดแต่ยังพอจำดีไซน์ได้ เหม่ยอิงหยิบมันออกมาลองสวมที่นิ้วเดียวกัน และพบว่ามันสวมได้พอดี

“นี่ถ้าฉันเมื่อก่อนเอามันไปขายคงโดนเหวินเจิ้งฆ่าแน่ ๆ” อยากขอบคุณตัวเองจริง ๆ ที่ไม่สิ้นคิดทำเช่นนั้น เหม่ยอิงพิจารณามันอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งดีไซน์ ทั้งน้ำหนักและตัวเพชร ต่อให้ไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ยังรู้เลยว่าราคาของมันคงจะแสนแพงแน่ ๆ

คราแรกตั้งใจจะหามันให้เจอโดยไม่คิดสวมแต่เหม่ยอิงกลับเปลี่ยนใจ ในเมื่อมันเป็นของของเธอจะให้เก็บไว้แต่ในกล่องก็น่าเสียดายจริงไหม? ดังนั้นหญิงสาวจึงสวมมันให้เสร็จสรรพแล้วเก็บกล่องไปที่เดิม

เหม่ยอิงตอนนี้กำลังเลือกสิ่งที่ตัวเองเคยปฏิเสธมาตลอด แม้เป็นแหวนวงเดียวแต่มันแสดงถึงพันธนาการที่เธอเคยแสนเกลียด และแม้ว่าจะรู้ก็ตามที ถึงกระนั้นก็ยังเลือกที่จะสวมมันอยู่ดี…