ตอนพิเศษ 4 หนึ่งวันกับเจินจู

ไท่เจินจู เด็กหญิงตัวน้อยผู้มีดวงตากลมโตสีน้ำตาลสวยเป็นเอกลักษณ์ เส้นผมหยักศกนิด ๆ เป็นสีน้ำตาลอ่อนเฉดเดียวกับดวงตา ใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อย คิ้วเรียวโค้งได้รูปเสริมให้ใบหน้าน่ารักนั้นยิ่งละม้ายคล้ายผู้เป็นแม่เข้าไปใหญ่ และที่สำคัญที่ไม่ว่าใครได้พบเป็นต้องชม คือผิวเนียนขาวราวไข่มุกตามความหมายชื่อของเจ้าตัว

ตอนนี้เธออายุได้หกขวบแล้ว เป็นช่วงที่อยู่ในวัยเจื้อยแจ้ว ช่างสังเกต และมีคำถามมากมายเต็มหัวสมกับวัยเจ้าหนูช่างจ้อ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็อยากรู้ไปเสียหมด ตั้งแต่เรื่องดินฟ้าอากาศ ไปจนถึงเรื่องที่ปะป๊ามักแอบจุ๊บหม่าม๊าในตอนที่คิดว่าไม่มีใครเห็น

แม้จะซนเกินเด็กผู้หญิงไปบ้าง แต่เจินจูก็เป็นพลังงานที่ใสซื่อของเหวินเจิ้งและเหม่ยอิง รวมถึงคนอื่น ๆ เช่นหวังฝูและฉีถง หรือแม้กระทั่งสาวใช้ในบ้าน เพราะยามเสียงสดใสนั้นเอ่ยว่า

‘รักป๊าที่สุดในโลก’

‘หม่าม๊าสวยเหมือนเจ้าหญิง’

‘คุณยายขา อาจูอยากนอนด้วย’

‘พี่การ์ด อาจูขอจ๊อกโกแลต’

อะไรแบบนั้นก็ทำให้ใครต่อใครพร้อมใจกันหลงรักหนูน้อยคนนี้หัวปักหัวปำ แม้กระทั่งชายฉกรรจ์แบบบอดี้การ์ดหน้าโหดของเหวินเจิ้งก็ไม่อาจสู้ได้

งานอดิเรกของคุณหนูเจินจูคือการวาดรูปเล่น ซึ่งกระดาษทุกแผ่นที่เธอวาดปะป๊าจะเป็นคนเอาไปติดตามผนังของห้องทำงานของเขา หากเปิดเข้าไปก็คงมีเข้าใจผิดกันได้บ้างว่าห้องทำงานเหวินเจิ้งคือห้องของเจินจู

“อาเซ่อขา” เสียงใส ๆ ที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้จงเซ่อซึ่งกำลังคุยงานอยู่หยุดลงทันที เขาหันกลับมาแล้วย่อตัวลงราวปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ

“ครับคุณหนูจู?” สรรพนามที่ดูเป็นทางการนี้เหม่ยอิงเคยบอกให้เขาเปลี่ยนอยู่หลายครั้ง แต่จงเซ่อก็ยังยืนยันว่าจะเรียกคุณหนูจูต่อไป

“ฟังเรื่องที่อาจูจะพูดหน่อยนะ!” เสียงนั้นดูแข็งขึ้นเล็กน้อย แถมท่าทางก็จริงจังตามไปด้วย จงเซ่อที่เห็นแบบนั้นถึงกับชะงัก คราวนี้เขานั่งขัดสมาธิลงกับพื้นแล้วตั้งใจฟังทันที

ดูเถอะดู…เป็นเอาหนักมากอยู่นะ

“ใครแกล้งคุณหนูจูที่โรงเรียนหรือเปล่า? หรือว่าเมื่อคืนนอนฝันร้ายเหรอครับ?” หนูน้อยส่ายศีรษะเป็นคำตอบ ดวงตากลมโตเหลือบมองด้านข้างอยู่ครู่หนึ่งว่าจะมีคนอื่นได้ยินหรือไม่

“คือแบบนี้นะ…” เธอเว้นจังหวะ จงเซ่อลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย

“…”

“อาจูอยากไปเที่ยวกับปะป๊า แต่ปะป๊าไม่ว่างเลยสักวันน่ะสิ!” ครั้นได้ฟังคำตอบจากปากเล็ก ๆ นั้นมือขวาคนสนิทของเหวินเจิ้งถึงกับนิ่งไป

“อาเซ่อให้ป๊าทำงานหนักอีกแล้วใช่ไหม” คนโดนกล่าวหาถึงกับรีบยกมือขึ้นปฏิเสธ ถ้าจะพูดให้ถูก คนที่โดนใช้งานหนักมันเขาต่างหาก

“แล้วทำไมปะป๊าถึงเอาแต่ทำงานล่ะคะ หม่าม๊าก็ด้วย”

“คือแบบนี้นะครับ…ช่วงนี้เป็นช่วงที่คุณเหวินกับคุณหนูเหม่ยต้องคุยงานใหญ่กัน แต่ผมคิดว่าพรุ่งนี้น่าจะว่างขึ้นแล้วครับ ถ้ายังไงเดี๋ยวผมจะไปแอบถามคุณเหวินให้ก็ได้ว่า—” จงเซ่อที่กำลังอธิบายยาวยืด แต่ก็ยังพูดไม่จบประโยคดีกลับโดนแทรกเสียก่อน

“สัญญาแล้วนะคะ!” เจินจูยกนิ้วก้อยขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับราวกับจะสะกดให้จงเซ่อต้องตอบตกลงเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“…” มือขวาคนเก่งลอบถอนหายใจแผ่วเบา ทว่าก็ยอมยื่นนิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวแบบยอมจำนน

“ครับ สัญญาครับ” สิ้นประโยคนั้น เจินจูก็วาดรอยยิ้มกว้างอย่างร่าเริงทันที

“อาจูจะไปเตรียมกระเป๋า!” ว่าจบก็หมุนตัววิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงจงเซ่อที่นั่งอยู่กับพื้นที่เดิม พร้อมกับเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองถูกคุณหนูน้อยจัดการเข้าให้แล้ว

ต้องเป็นจงเซ่อทุกที!

หลังจากคุยกับคุณหนูเจินจูเสร็จแล้วจงเซ่อก็กลับไปห้องทำงานของนายท่านและนายหญิง ทันทีที่ก้าวเข้าไปก็พบกับนายหญิงกำลังนั่งดูเอกสารอยู่บนเก้าอี้ ส่วนนายท่านยืนอยู่ข้างกัน เขาโน้มตัวใกล้ภรรยา มือหนาข้างหนึ่งจับอยู่ที่พนักเก้าอี้ที่เหม่ยอิงนั่ง ทั้งคู่กำลังคุยงานกันอยู่

“…” จงเซ่อประหม่าเล็กน้อย ทั้งนายท่านและนายหญิงก็น่าเกรงใจ แต่ทางคุณหนูจูก็น่ากลัวเหมือนกัน

“อ้าวจงเซ่อมาพอดีเลย…อาจูตื่นจากนอนกลางวันหรือยัง?” เหม่ยอิงเป็นคนเงยหน้าขึ้นมาก่อน เป็นผลให้เหวินเจิ้งลากสายตาตาม

“ครับ คุณหนูจูตื่นแล้วครับ”

“เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย งั้นอิงว่าเราคุยกันต่อคืนนี้ดีไหมคะ?”

“อืม เอาแบบนั้นแล้วกัน แต่ถ้าเธอเหนื่อยเฮียจะเคลียร์ทุกอย่างเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ อิงจะนอนคนเดียวได้ยังไงล่ะ” บทสนทนาลื่นไหลไปเรื่อย ในขณะที่จงเซ่อได้แต่กระแอมในลำคอ คล้ายอยากเตือนว่าเขายังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้

เหม่ยอิงขำเบา ๆ เธอลุกจากเก้าอี้เพื่อจะออกไปหาลูกสาว แต่ในจังหวะนั้นประตูก็ถูกผลักเข้ามาซะก่อน เจินจูมาพร้อมกับเป้ขนาดพอดีตัวสีชมพูที่สะพายอยู่ที่หลัง

“อาเซ่อคุยกับปะป๊าแล้วใช่ไหมคะ!” ทั้งสามคนถึงกับชะงักกับภาพนั้น เหวินเจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย ส่วนเหม่ยอิงก็ร้องถามอย่างสงสัย

“มีอะไรกันคะ?” ว่าพลางก็ก้าวเท้าไปหาเจินจู ในขณะที่เหวินเจิ้งหันไปมองจงเซ่ออย่างต้องการคำตอบ

“เอ่อ…คือว่า” เขาเลิ่กลั่ก ไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไรดี

“แล้วอาจูสะพายกระเป๋ามาทำไมคะ ไม่เห็นใส่อะไรมาเลยนี่?” ถึงว่าว่าเหตุใดถึงได้เอากระเป๋ามาเร็วนัก จงเซ่อถึงกับตีหน้าผากตัวเองดังป๊าบ

“อาจูหยิบชุดไม่ถึงค่ะ” หนูน้อยตอบหม่าม๊าด้วยความซื่อ

“หมวยจะเอาชุดไปไหน?” คราวนี้เป็นเหวินเจิ้งที่เอ่ยถาม จังหวะนี้จงเซ่อได้แต่ยืนกุมมือก้มหน้านิ่ง

“อ้าว อาเซ่อไม่ได้คุยกับป๊า…เหรอคะ” คำถามนั้นแผ่วลงเรื่อย เจินจูมองบิดาสลับกับจงเซ่อไปมา

“มีอะไรที่ป๊าต้องรู้แต่ยังไม่รู้หรือเปล่า?”

“…”

“เดินมาหาป๊าตรงนี้” คำสั่งนั้นทำให้เจินจูจับสายกระเป๋าแน่นแล้วเดินไปหาเหวินเจิ้ง ในขณะที่เหม่ยอิงทำเพียงกอดอกมองภาพนั้นยิ้ม ๆ

เหวินเจิ้งไม่มีทางเอาชนะหมวยเจินได้หรอก…

“ค่อย ๆ เล่าให้ป๊าฟังได้หรือเปล่าว่าหมวยอยากได้อะไร?” คนโดนถามเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มตอบ ซึ่งในจังหวะนั้นก็ค่อย ๆ ขยับกายเข้าซบผู้เป็นบิดาที่กำลังย่อตัวคุยกับเธออยู่ด้วย

“คือว่าอาจู…อาจูไม่ได้อยากกวนปะป๊านะคะ” น้ำเสียงใส ๆ ทั้งใบหน้าออดอ้อนแสดงขึ้นอีกครั้ง แม้ร่างสูงจะยังไว้มาดอย่างนิ่งขรึม ทว่าผู้เป็นภรรยารู้ดีว่าเหวินเจิ้งคงอยากฟัดเจ้าตัวน้อยมากแน่นอน

“อาจูอยากไปเที่ยวกับป๊ากับม๊า…แค่นิดเดียวก็พอค่ะ นิดเดียวจริง ๆ นะคะ” เจินจูว่าพลางก็แหงนมองเขาสลับกับเหม่ยอิง

“อาจูสัญญาว่าจะไม่ดื้อเลย! จะไม่แอบวาดรูปในเอกสารของปะป๊าอีกแล้ว หม่าม๊าขา อาจูสัญญาว่าจะไม่แอบกินช็อกโกแลตก่อนนอนค่ะ!” คำพูดยาวยืดทำให้คนฟังหลุดขำพรืด เหม่ยอิงถึงกับเดินมาฟัดแก้มลูกสาวอย่างทนไม่ไหว

“อาจูผู้น่าสงสารของหม่าม๊า ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยใช่ไหมคะ” ที่จริงก็เป็นความผิดของเธอและเหวินเจิ้งเอง ปกติทั้งคู่จะพาเจินจูไปเที่ยวอยู่บ่อย ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ อาเซ่อบอกว่าป๊ากับม๊างานยุ่ง” คนที่โดนพาดพิงถึงกับถอนหายใจโล่งอก ดีนะที่เขาไม่โดนคุณหนูเจินจูโกรธ

เหวินเจิ้งถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนุ่มของลูกสาว ดวงตานั้นก็ทอแสงอ่อนโยน

“แค่นิดเดียวจะพอหรือ?” พอจบประโยคนั้น คนได้ฟังถึงกับยิ้มแป้น เจินจูได้ทีก็เข้าอ้อนบิดายิ่งกว่าเดิม

“เยอะ ๆ ก็ได้ค่ะ อาจูอยากเที่ยวเยอะ ๆ เลย” ร่างสูงหัวเราะเบา ๆ เขาพยักหน้าแทนคำตอบ นั่นทำให้อาหมวยเจินร้องดีใจ ดวงตาหยีลงราวพระจันทร์เสี้ยวถอดแบบเหม่ยอิงมาเต็ม ๆ

“แต่ว่าวันนี้คงไม่ได้ เอาแบบนี้ดีไหม หมวยเข้านอนให้เร็วแล้วป๊าจะปลุกพรุ่งนี้ตั้งแต่เช้า”

“ได้ค่ะ! หม่าม๊าช่วยกล่อมอาจูนอนได้ไหมคะ”

“ใจเย็น ๆ ตัวแสบ เพิ่งตื่นไม่ใช่หรือ? ไว้เราทานมื้อเย็นให้เสร็จ แปรงฟัน แล้วค่อยเข้านอนดีไหม” คำพูดของหม่าม๊าคือประกาศิต เจินจูจึงพยักหน้ารับแบบไม่อิดออด

“อาเซ่อขา งั้นเราไปเตรียมกระเป๋ากันเลยได้ไหมคะ อาจูจะเอาหมวกไปด้วย ไม่สิ…ต้องเอาตุ๊กตากระต่ายไปด้วยนะคะ!” น้ำเสียงสดใสทำให้ทั้งสามคนในห้องยิ้มตาม จงเซ่อรีบตอบรับก่อนเอื้อมมือไปจับแขนน้อย ๆ ของเจินจู

“งั้นผมจะช่วยเตรียมของคุณหนูจูนะครับ”

“ฝากด้วยนะจงเซ่อ” เขาค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนเดินออกจากห้อง ครั้นลับหลังลูกน้องคนสนิทและลูกสาวแล้ว เหม่ยอิงจึงหันกลับมาหาสามีอีกครั้ง

“งั้นเราควรจะรีบเคลียร์งานใช่ไหมคะ” เธอถาม แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นเหวินเจิ้งปิดแฟ้มงานทั้งหมดราวกับจะไม่ทำต่อ

“ไปเถอะ” เขาคว้ามือภรรยาพลางเอ่ย

“เดี๋ยว คุณจะไปไหนคะ?” เหม่ยอิงร้องถาม

“ซื้อของ” ยิ่งได้ฟังคำตอบก็ยิ่งสงสัย ก็ไท่เหวินเจิ้งมีครบทุกอย่างแล้ว กับอีแค่พาลูกไปเที่ยวจะต้องซื้ออะไรเพิ่มกันเล่า?

“ซื้ออะไรคะ”

“สายการบิน เพราะหมวยเจินชอบงอแงเวลาเดินทาง” พลันจบประโยคนั้นคนฟังถึงกับอ้าปากพะงาบ เดี๋ยวนะ เธอฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า?

กับอีแค่โดนเจินจูเอ่ยปากขอร้องเป็นครั้งแรกเขาถึงกับทุ่มเงินมหาศาลขนาดนี้เลยงั้นหรือ! เหม่ยอิงกระพริบตาปริบ ๆ รู้ตัวอีกทีก็มีของเป็นชื่อไท่เจินจูเพิ่มอีกหนึ่งอย่างแล้ว

เอาเข้าไป…คนที่เคยบอกว่าไม่อยากมีลูกในตอนนั้น กลายเป็นพ่อที่แทบจะยกดาวเทียมให้ลูกยังได้ในตอนนี้

ดูท่าเหม่ยอิงคงต้องปรามไม่ให้เจินจูมาอ้อนปะป๊าบ่อยนัก ไม่อย่างนั้นเขาคงจะได้ทำอะไรที่มันเกินเรื่องยิ่งกว่านี้เป็นแน่

…

วันต่อมาคุณหนูเจินจูก็ตื่นเช้าตามที่คุยกันไว้ หนูน้อยอาบน้ำอย่างร่าเริงและอารมณ์ดีจนสาวใช้พากันยิ้มเอ็นดู

“หม่าม๊า!” เมื่ออาบน้ำเสร็จก็โดนอาหลันพันผ้าเช็ดตัวให้และพามายังห้องแต่งตัว ซึ่งเหม่ยอิงกำลังแต่งรออยู่เช่นกัน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” คนงามทักทายลูกสาว เธอย่อตัวลงฟัดที่แก้มนุ่มจนเจินจูหัวเราะร่า

“หม่าม๊าสวยจัง” ไม่วายปากหวานเอ่ยชมจนเหม่ยอิงยิ่งมันเขี้ยว ทว่าก็ไม่ได้ผิดไปนัก หลันพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย เพราะยามนี้คุณหนูเหม่ยอยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงเข้มลายดอกเหมย เนื้อผ้าซาตินบางเบาแนบไปกับเรือนร่างอย่างพอดี อวดสัดส่วนเว้าและโค้งทว่าก็ไม่ได้ดูโจ่งแจ้งจนน่าเกลียด คอจีนตั้งขึ้นเล็กน้อยประดับด้วยกระดุมแบบถัก ทุกอย่างลงตัวราวกับถูกตัดเพื่อเธอโดยเฉพาะ

ผมสีหม่นถูกรวบขึ้นหลวม ๆ เผยให้เห็นลำคอระหงกับต่างหูหยกสีอ่อน เสริมให้นายหญิงตระกูลไท่นั้นดูทรงเสน่ห์และงดงามอย่างยิ่ง

“งั้นอาจูอยากสวยเหมือนหม่าม๊าไหม”

“อื้อ!”

“มาค่ะ เดี๋ยวม๊าแต่งตัวให้ แล้วเราไปเซอร์ไพรส์ปะป๊ากันนะคะ”

“ได้ค่ะ!”

ทางเหวินเจิ้งที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขารออยู่ที่ชั้นล่างพร้อมกับสั่งงานจงเซ่อไปด้วย ร่างสูงกอดอกและพูดคุยด้วยท่าทางเคร่งขรึม กระทั่งเวลาผ่านไปพักหนึ่ง ตรงขั้นบันไดก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของลูกสาวเรียกกันดังลั่น

“ปะป๊า!”

เหวินเจิ้งหมุนตัวตามคำเรียก พลันก็ต้องชะงักเท้ากับภาพที่เห็น เมื่อสองแม่ลูกจับจูงมือกันเดินลงมาด้วยรอยยิ้ม เหม่ยอิงในชุดกี่เพ้าพอดีตัวอวดเรือนร่างสมส่วนน่าฟัด กลิ่นหอมประจำตัวลอยมาอ่อน ๆ ริมฝีปากแดงเรื่อตัดกับผิวขาวละเอียด ทั้งเส้นผมที่เกล้าไว้หลวม ๆ กับลำคอระหงที่ชวนให้คนมองกลืนน้ำลาย

ทว่าเพียงแค่เหม่ยอิงคนเดียวก็สะกดสายตาไม่ให้เหวินเจิ้งละไปที่อื่นได้แล้ว แต่นี่ยังมีหมวยเจินที่เดินมาคู่กัน ตอนนี้เธอก็สวมกี่เพ้าแบบเดียวกับมารดา แต่เพิ่มลูกเล่นเป็นโบสีทองที่ผูกไว้ตรงเอว ยิ่งขับผิวราวไข่มุกนั้นให้ดูนุ่มนิ่มขึ้นไปอีก

“ปะป๊าดูสิ อาจูแต่งตัวเหมือนหม่าม๊าด้วย” ว่าจบก็หมุนตัวโชว์อย่างภาคภูมิใจ การกระทำนั้นไม่เพียงทำให้เหวินเจิ้งที่ไปไม่เป็น แต่ทั้งสาวใช้และบอดี้การ์ดในบ้านก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน

อิจฉาคุณท่านเหลือเกิน!

เหม่ยอิงหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางของเจินจู เธอจูงมือลูกสาวแล้วเดินไปหาเหวินเจิ้งที่รออยู่

“อิงคิดว่าแต่งตัวเหมือนกันมันน่ารักดี คุณคิดว่าไงคะ”

“น่ารักจนรักโงหัวไม่ขึ้นแล้ว” คำตอบนั้นทำคนฟังหน้าแดงก่ำ เหวินเจิ้งยกมือขึ้นลูบเอวบางภรรยาแผ่วเบา ดวงตาก็ทอดมองอย่างหวานเชื่อม ทว่าในจังหวะนั้น

“ปะป๊าอุ้มหน่อย” เจินจูกลับขัดขึ้นมาจนเหม่ยอิงหลุดขำ

“คอยดูเถอะ คืนนี้เฮียจะทำให้ดูว่าโงหัวไม่ขึ้นมันเป็นอย่างไร” เหวินเจิ้งพูดทิ้งท้ายก่อนจะย่อตัวอุ้มลูกสาวขึ้นมาในแขน เหม่ยอิงที่ได้ฟังก็จับใจความได้ทันที

เหวินเจิ้งคนเจ้าเล่ห์ คงไม่พ้นเรื่องลามกอีกกระมัง!

“อาจูติดกิ๊บตรงนี้ด้วยนะคะปะป๊า ดูสิ”

“อืม น่ารัก เข้ากับหมวยมาก”

“ตรงนี้ก็มีโบด้วยค่ะ!”

“ป๊าเห็นแล้ว มันแน่นไปหรือเปล่า ให้ป๊าผูกให้ใหม่ไหม?”

“ฮึ! ไม่แน่นค่ะ อาจูชอบ”

“งั้นหรือ ถ้าชอบเดี๋ยวป๊าสั่งให้คนตัดชุดแบบนี้ให้เพิ่มแล้วกัน” เหม่ยอิงมองภาพนั้นยิ้ม ๆ ก่อนหันไปพยักหน้าให้จงเซ่อที่เตรียมรถรอไว้เรียบร้อย เจินจูยังคงอยู่ในอ้อมแขนบิดา ส่วนมืออีกข้างของเหวินเจิ้งก็เอื้อมมาจับมือภรรยาไว้แน่น

หนึ่งวันของครอบครัวตระกูลไท่เริ่มขึ้นอย่างเรียบง่าย เจินจูเป็นคนเลือกสถานที่ด้วยตัวเอง ซึ่งสถานที่ส่วนใหญ่ก็เป็นอะไรที่สมวัย เช่น สวนสัตว์ พิพิธภัณฑ์ศิลปะเด็กเนื่องจากเจินจูชอบวาดรูปมาก เสร็จแล้วก็ไปชมดอกไม้ สุดท้ายก็อยากไปชมพลุบนเรือกับป๊าม๊า

ที่แรกคือสวนสัตว์ที่มีอควาเรียมย่อย ๆ อยู่ด้วย เหวินเจิ้งไม่ค่อยได้มาที่แบบนี้เท่าไรนัก แต่เมื่อเห็นลูกสาวตื่นเต้นก็ใจอ่อนยวบ เจินจูกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาด้านในด้วยดวงตาวาววับ ซึ่งทั้งซ้ายขวาก็มีบอดี้การ์ดของเหวินเจิ้งตามอยู่ไม่ห่าง

โซนนี้เป็นสัตว์โซนที่อยู่ในร่ม นิ้วน้อย ๆ พยายามจะชี้และพูดให้พ่อแม่ฟัง

“ม๊าขา นั่นแพนด้า!”

“หือ น่ารักจังเลย”

“หม่าม๊าถ่ายรูปได้ไหมคะ อาจูจะเอาไปอวดพี่ ๆ ที่บ้าน” เหม่ยอิงได้ยินดังนั้นก็ทำตาม สองแม่ลูกในชุดที่เหมือนกันราวกับคัดลอกวาง เหวินเจิ้งได้แต่มองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม

ไม่เพียงแต่เขา ทว่าคนนอกก็จำต้องเหลียวมองกันหมด เพราะสองแม่ลูกในที่นี้เหมือนตุ๊กตาคู่ โดยเฉพาะเหม่ยอิงที่โดดเด่นอย่างมาก ทั้งชุดและรูปร่างงดงามจนสะดุดสายตา แต่ทางเด็กหญิงก็ไม่แพ้กัน ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก เสียงนั้นก็เจื้อยแจ้วน่าเอ็นดู

“นั่นคุณแม่กับลูกเหรอ แต่งตัวเหมือนกันเลย” หญิงคนหนึ่งกระซิบถามเพื่อนข้าง ๆ

“ต้องใช่แน่ ๆ ลูกสาวน่ารักมาก”

“อ๊ะ แล้วนั่นสามีหรือเปล่า หล่อมากเลยนะ” ทั้งสองมองไปทางเหวินเจิ้ง พอพูดจบก็หัวเราะกลบความอิจฉาเล็กน้อย

ร่างสูงยามนี้ยังมีท่าทางสุขุมเช่นเดิม ทว่าเมื่อมองภรรยาและลูกสาว ใบหน้าดุดันนั้นก็อ่อนลง

“ปะป๊ามาตรงนี้สิคะ ดูนี่ ๆ!” เสียงสดใสของเจินจูเอ่ยขึ้น ก่อนที่เวลาต่อมาเหวินเจิ้งจะขยับกายเข้าไปใกล้ เขายกยิ้มแล้วพูดตอบลูกสาวเสียงทุ้มนุ่ม

“โห ขนาดได้ยินตรงนี้ยังรู้เลยว่าเสียงหล่อ!” หญิงคนนั้นโอดครวญอีกครั้ง

“จริงด้วย แต่เขาดูรักครอบครัวดีนะ ดูสิ…อุ้มลูกเองด้วยล่ะ เป็นผู้ชายที่ดีเสียจริง” พวกเธอมองภาพนั้นด้วยความชื่นชม

เหวินเจิ้งอุ้มเจินจูไว้ในอ้อมแขน ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย เนื้อผ้าทิ้งตัวแนบไปตามร่างกายกำยำ ยิ่งเขาสวมแว่นกันแดดก็ยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูสุขุมเยือกเย็นขึ้น ทว่ารอยยิ้มจาง ๆ ที่ปรากฏอยู่เสมอเวลาฟังลูกสาวพูดกลับทำให้คนมองใจเหลวกันไปหมด

“น่าอิจฉาทั้งแม่ทั้งลูกเลยนะเนี่ย”

แม้บทสนทนาเหล่านั้นจะเบาและกลืนไปกับเสียงรอบข้าง แต่บอดี้การ์ดที่คอยคุ้มกันอยู่นั้นก็ได้ยินครบถ้วน พวกเขาได้แต่ยิ้มมุมปากพลางยืดอกภูมิใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนทั่วไปได้เห็นภาพครอบครัวไท่แล้วเผลอชื่นชมกันเปิดเผย

มันเป็นคำเยินยอที่ไม่ได้ชมเพราะคำนำหน้าชื่ออย่างตระกูลไท่

ไม่ได้ชมเพราะฐานะ

ไม่ได้ชมเพียงเพราะรูปลักษณ์

แต่เพราะเห็นความรักที่จับต้องได้จริงนั่นต่างหากล่ะ…

…

หลังจากออกจากสวนสัตว์แล้วเหวินเจิ้งก็พาภรรยาและลูกสาวแวะศาลเจ้าก่อน แม้ตลอดการวางแผนสำหรับไปเที่ยววันนี้ล้วนเป็นสถานที่สบาย ๆ แต่ศาลเจ้าแห่งนี้กลับดูเก่าแก่และเงียบสงบ รายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ กลิ่นธูปควันเทียนลอยอยู่บางเบาในอากาศ

“ปะป๊า ที่นี่คือที่ไหนคะ?” ดวงตากลมโตช้อนมองบิดาด้วยความสงสัย

“เรียกว่าศาลเจ้า เป็นที่ที่ไว้ขอพรหากอยากให้เกิดเรื่องดี ๆ ในชีวิต” เขาตอบพลางลูบศีรษะหมวยเจินเบา ๆ เด็กหญิงได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าเข้าใจ

“งั้นปะป๊ากับหม่าม๊าจะขออะไรคะ”

“แน่นอนว่าต้องขอให้อาจูสุขภาพแข็งแรงและมีความสุขทุกวันค่ะ” เหม่ยอิงเป็นคนตอบ เรียกรอยยิ้มจากคนฟังได้อย่างดี

“งั้นอาจูจะขอให้ปะป๊ากับหม่าม๊ารักกันตลอดไป!” ว่าจบก็วิ่งไปด้านในทันที เหวินเจิ้งหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันไปหาภรรยา

“เฮียคงไม่มีอะไรให้ขออีกแล้วมั้ง”

“หือ?”

“ก็เฮียมีครบทุกอย่างแล้ว” มือหนาประคองเอวบางของภรรยาไว้หลวม ๆ เหม่ยอิงที่ฟังจบก็ยกยิ้มจนตาหยี

“มาทั้งทีก็ไปขอพรสักหน่อยเถอะค่ะ”

“มันจะไม่มากไปหรือ ได้นางฟ้ามาตั้งสองคน ป่านนี้พระเจ้าคงกำลังโกรธเฮียอยู่แล้วมั้ง” ร่างขาวถึงกับสำลักอากาศ เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ออกมาจากปากเหวินเจิ้ง เธอพยายามกลั้นยิ้มและมองสามีแบบนึกทึ่ง ในขณะที่เหวินเจิ้งเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อหลบหนีสายตาล้อเลียนของภรรยา

เสียงหัวเราะของหม่าม๊าทำให้เจินจูหันไปมอง ยิ่งเห็นภาพของปะป๊าและหม่าม๊าที่เดินคู่กันแล้วนัยน์ตาก็เปล่งประกายระยิบระยับ มือน้อย ๆ ยกขึ้นประสานกันไว้พลางหลับตาปี๋

‘คุณปู่เทพขา อาจูจะเป็นเด็กดีและไม่ดื้อ ขอให้อาจูไม่ฝันร้าย ขอให้หม่าม๊านอนกอดอาจูทุกคืน ขอให้ปะป๊าทำงานน้อยลง’

‘แล้วก็ที่สำคัญ ขอให้ปะป๊ากับหม่าม๊ารักกันไปนาน ๆ เลยนะคะ’

ทันทีที่เจินจูลืมตาขึ้น แก้มทั้งสองก็ได้รับสัมผัสอุ่น ๆ จากเหวินเจิ้งและเหม่ยอิงพร้อมกัน คุณหนูน้อยได้รับความรักอย่างท่วมท้น เจินจูคิดกับตัวเองว่าหากโตขึ้นเธอจะเก่งให้เหมือนหม่าม๊า และจะเสียสละให้ได้เท่ากับปะป๊า

“ขอพรอะไรอยู่หืม? ถึงได้ทำหน้าจริงจังนัก” เหวินเจิ้งถามเสียงอ่อน ทว่าหมวยเจินไม่ได้ตอบคำถามนั้น หนูน้อยวาดรอยยิ้มน่ารักในขณะที่เอ่ยประโยคต่อมา สายลมเบา ๆ พัดให้ใบแปะก๊วยในศาลเจ้าแห่งนี้หมุนวนเป็นภาพสวยงาม

“อาจูดีใจที่มีปะป๊าเป็นปะป๊า และมีหม่าม๊าเป็นหม่าม๊านะคะ” เหวินเจิ้งกับเหม่ยอิงชะงักไปชั่วครู่ ภาพของลูกสาวที่ส่งรอยยิ้มหวานและใบหน้าใสซื่ออย่างไม่มีแสแสร้ง แล้วทั้งคู่ก็หลุดยิ้มออกมาพร้อมกัน

“สรรหาคำได้เก่งนักนะ”

“หม่าม๊าก็ขอบคุณที่อาจูเกิดมาเป็นลูกของป๊าและม๊านะคะ” เหวินเจิ้งอุ้มหมวยเจินมากอดเต็มอก เด็กหญิงก็เอนศีรษะซบผู้เป็นพ่อทันที ในขณะที่เหม่ยอิงลูบแผ่นหลังลูกสาวแผ่วเบา

เจินจูชอบปะป๊าที่สุด มือปะป๊าใหญ่มาก ทั้งปลอดภัยและอบอุ่น

เจินจูรักหม่าม๊าที่สุด เพราะหม่าม๊าไม่เคยดุ แถมกอดของหม่าม๊าก็นุ่มที่สุดด้วย

และทริปหนึ่งวันกับคุณหนูไท่เจินจูก็ดำเนินต่อ หลังจากนั้นเธอได้วาดรูปหลายแผ่นเลยทีเดียว หนึ่งในนั้นมีรูปครอบครัวที่เหวินเจิ้งเอ่ยปากบอกว่าจะเอาไปใส่กรอบด้วย เสร็จแล้วก็ไปชมดอกไม้ ต้นซากุระบานสะพรั่งจนหมวยเจินตาลุกวาว แถมหม่าม๊าก็สวยมากท่ามกลางดอกไม้เหล่านั้นจนมีคนมองไม่หยุด ทำเอาปะป๊าหน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่ไม่น้อย และสุดท้ายของวันนี้ก็คือล่องเรือชมพลุ! เจินจูชอบพลุมาก ๆ แม้มันจะเสียงดังก็ตาม แต่ไม่เป็นไรเพราะปะป๊าเอามือปิดหูให้ เรียกได้ว่าวันนี้เจินจูใช้พลังงานจนหมดหลอด ในระหว่างเดินทางกลับก็หลับปุ๋ย ไม่ได้รับรู้เลยว่าโดนปะป๊าอุ้มกลับขึ้นห้องตอนไหน

แต่ที่แน่ ๆ คือในตอนที่เธองัวเงียขึ้นมานั้น เจินจูรู้สึกถึงสัมผัสอุ่น ๆ ที่หน้าผากมาพร้อมเสียงทุ้มอันอ่อนโยน

“ฝันดีนะลูก…ปะป๊ารักหมวยมากนะครับ” ว่าจบแล้วก็ได้อ้อมกอดพร้อมรอยจูบของป๊าและม๊าคนละทีเป็นของแถมด้วยล่ะ!