บทที่ 5 ออกงานกับเหวินเจิ้ง

โชคดีที่แม้จะปะทะฝีปากกันแต่เหวินเจิ้งก็ยอมทำอะไรง่าย ๆ ให้ทาน ไม่เช่นนั้นเหม่ยอิงคงจะไม่ได้นอนเพราะทนหิวทั้งคืนเป็นแน่ เช้าวันต่อมาเหม่ยอิงก็ต้องแปลกใจเพราะเธอโดนปลุกตั้งแต่เช้า ในขณะที่ยังไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรดีนักก็ถูกจับขึ้นมานั่งบนรถในตำแหน่งข้างเหวินเจิ้งเสียแล้ว

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถาม ก่อนจะหันไปมองเหวินเจิ้งซึ่งกำลังเลื่อนไอแพดด้วยท่าทีสบายอยู่ เขาไม่คิดจะตอบ ซึ่งกลายเป็นว่าจงเซ่อต้องเป็นคนรับหน้าที่นั้นเอง

“ห้องเสื้อครับ...ร้านประจำของคุณเหวิน”

“ห้องเสื้อ?” เธอทวนอีกครั้ง

“ใช่...เย็นนี้เราต้องไปงานเลี้ยงของคนตระกูลหวง คู่ค้าของฉัน” คราวนี้เป็นเหวินเจิ้งที่ตอบ ซึ่งเหม่ยอิงก็ทวนคำอีกครั้งว่าทำไมเหวินเจิ้งถึงใช้คำว่าเรา?

“ก็หมายถึงเธอไปกับฉัน สงสัยตรงไหน” จงเซ่อได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาหวังว่าจะไม่มีสงครามเกิดขึ้นในรถ

“ตระกูลหวงสนิททั้งกับฉันและตระกูลจ้าวของเธอ สถานการณ์บีบบังคับแบบนี้ฉันก็คงจะเฉไฉไปคนเดียวไม่ได้” และก่อนหน้านี้ตอนที่เหม่ยอิงยังไม่ฟื้นจากการประสบอุบัติเหตุฝั่งนั้นก็ถามถึงมาโดยตลอด ถึงเหวินเจิ้งจะหาข้ออ้างไปได้เรื่อย ๆ แต่ถ้าครั้งนี้เธอยังไม่ไปอีกก็คงเป็นเรื่องน่าสงสัยเป็นแน่

“ฉันจะให้จงเซ่อบอกคร่าว ๆ เกี่ยวกับทางนั้นแล้วกัน ส่วนถ้ามีตรงไหนที่มันเกินกำลังของเธอฉันจะเป็นคนตอบให้เอง” เหม่ยอิงพยักหน้ารับ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงต้องอยู่ติดกับเหวินเจิ้งตลอดช่วงงานเป็นแน่ ฝั่งจงเซ่อที่ได้ยินบทสนทนาก็ได้แต่แอบลอบยิ้ม ดูท่าเจ้านายของเขาจะใส่ใจนายหญิงขึ้นมากพอสมควร หากเปรียบเทียบกับเมื่อก่อนก็คงไม่คิดจะควงคู่เหม่ยอิงเข้างานสังคมแบบนี้แน่นอน

ที่ห้องเสื้อซึ่งเป็นร้านที่ตัดเสื้อให้ไท่เหวินเจิ้งมายาวนานหลายปี วันนี้ก็ต้องเตรียมต้อนรับแขกประจำคนสำคัญและอีกอย่างก็รู้มาว่าภรรยาที่นิสัยเลื่องชื่อของประมุขตระกูลไท่คนนั้นก็มาด้วยกัน

“ไม่ว่ายังไงก็ห้ามทำให้คุณหนูจ้าวไม่พอใจ ไม่อย่างนั้นร้านเราจะเสียชื่อ” ถึงแม้จะรู้ว่าเธอคนนั้นเอาแต่ใจแค่ไหนก็ต้องพยายามไม่ขัดใจเด็ดขาด เป็นถึงภรรยาคุณไท่เหวินมีอิทธิพลไม่ใช่น้อย ๆ สามารถทำให้ร้าน ๆ หนึ่งดับได้แค่เพราะอาจจะไปขัดใจเธอเข้า เฉียนเฉียนซึ่งเป็นเจ้าของร้านจึงจำเป็นต้องกำชับลูกน้องอย่างดี

ใช้เวลาไม่นานมากแขกคนสำคัญก็มาถึง ซึ่งตอนนี้ที่ร้านไม่มีลูกค้าคนอื่นเป็นเพราะเหวินเจิ้งได้สั่งจองไว้เป็นเวลาสองชั่วโมง

“ยินดีต้อนรับค่ะคุณไท่ ยินดีต้อนรับค่ะคุณหนูเหม่ยอิง” เหล่าพนักงานต่างค้อมอย่างสุภาพ กับไท่เหวินเจิ้งนั้นเคยเห็นมาแล้วหลายครั้งก็จริงแต่ก็ไม่เคยจะชินกับความหล่อเหลาและรังสีอันน่าเกรงขามนั้นเลยสักนิด เหวินเจิ้งเมื่อเห็นพนักงานทักทายตนเองจึงขานพลางพยักหน้ารับ

“สวัสดีค่ะ” ส่วนกับจ้าวเหม่ยอิงนั้นพวกเธอเพิ่งจะเคยพบแบบใกล้ ๆ ครั้งแรก เธอคนนั้นทักทายกลับมาแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ทั้งเฉียนเฉียนและพนักงานชะงักไปครู่หนึ่ง ใบหน้าหวานหยดกับดวงตาสีสวยเป็นเอกลักษณ์ ยิ่งวันนี้ที่เธอสวมชุดตัวเล็กเข้ารูปอวดเอวบางร่างน้อยกับสีผิวขาวผ่องก็ทำเอาคนมองนิ่งไปหลายวินาที

“ฝากภรรยาฉันด้วย” เสียงของเหวินเจิ้งช่วยดึงให้เฉียนเฉียนหลุดจากความคิด เธอพยักหน้ารับก่อนจะนำทางร่างระหงไป ซึ่งมีพนักงานตามไปอีกสองคน

“คุณเหวินแจ้งมาว่าต้องการเป็นสีขาวฉันก็เลยให้พนักงานเตรียมให้คุณหนูเหม่ยอิงได้เลือกแล้วค่ะ ทางนี้เลยนะคะ” เฉียนเฉียนพูดอย่างสุภาพ เธอพยายามระมัดระวังทุกคำพูดของตัวเอง

“ขอบคุณค่ะ” เหม่ยอิงตอบเสียงเบา รู้สึกแปลก ๆ กับการได้รับการปฏิบัติเช่นนี้อยู่เหมือนกัน

“ชุดนี้เป็นยังไงคะคุณเหม่ยอิง ฉันว่าแบบนี้ช่วยทำให้อวดสัดส่วนได้มากเลยทีเดียวค่ะ” พนักงานคนแรกเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง เหม่ยอิงพิจารณาตามที่อีกคนบอกซึ่งเดรสสีขาวที่เธอถืออยู่ก็ดูจะรัดรูปโชว์สัดส่วนไม่ใช่น้อย

“อืม...แต่ฉันว่าไม่เหมาะกับงานเลี้ยงที่จะไปเท่าไหร่นะคะ มันอาจจะดูโป๊ไปสักหน่อย” เฉียนเฉียนเริ่มหน้าเสีย เธอกลัวจะโดนต่อว่าที่พนักงานเลือกให้ไม่ถูกใจจนกระทั่งต้องเป็นคนเดินมาแนะนำด้วยตัวเอง ซึ่งเหม่ยอิงก็แปลกใจกับการกระทำนั้น

“ขอโทษด้วยค่ะคุณหนูเหม่ย เอาเป็นตัวนี้ดีไหมคะ” ท่าทางดูรีบร้อนจนคนตัวเล็กต้องยกมือขึ้นห้ามพลางหัวเราะเบา ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะค่อย ๆ ดูไปทีละชุดที่พวกคุณช่วยคัดกันมาให้ คุณเหวินเจิ้งจองที่นี่ไว้ตั้งสองชั่วโมงเลยไม่ใช่หรือคะ?” เฉียนเฉียนชะงักครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า นอกจากจะไม่ได้ว่ากันแล้วก็ดูจะยิ้มให้แบบเอ็นดูกันอีก นอกจากนี้คุณหนูเหม่ยอิงคนนั้นยังตั้งใจดูชุดที่เธอคัดให้ไปทีละตัว ๆ เพื่อให้ได้ชุดที่ถูกใจที่สุด ดูแล้วไม่เหมือนกับที่เธอเคยได้ยินมาเลยสักนิด

“ฉันว่าฉันชอบชุดนี้นะคะ” และแล้วก็เจอที่ถูกใจ เหม่ยอิงพูดก่อนที่จะเข้าไปยังโซนสำหรับให้ลองใส่ ใช้เวลาครู่หนึ่งซึ่งก็มีพนักงานคอยช่วยอยู่ตลอดเวลา

“เป็นไงบ้างคะ” เสียงหวานขอความเห็น ซึ่งทั้งสามคนได้แต่คิดในใจเป็นคำสบถหลากหลายคำ เพราะคุณหนูเหม่ยอิงยามนี้ดูสง่ากระทั่งพนักงานที่ช่วยจัดชุดให้ยังอดจะมือสั่นเสียไม่ได้ ชุดขนเฟอร์สีมุกความยาวเหนือขาอ่อนช่วยอวดเรียวขาสวย ด้านบนปาดไหล่โชว์ไหปลาร้าและลำคอระหง ใบหน้าจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยดูแสนรั้น ยามอยู่นิ่ง ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนแมวเปอร์เซียแสนเย่อหยิ่ง อยากลองจับลองลูบแต่ก็กลัวจะโดนข่วน

“งดงามมากค่ะคุณหนูเหม่ย” คนโดนชมหันมาระบายยิ้มกว้างให้ เธอหมุนตัวช้า ๆ ดูภาพสะท้อนตัวเองในกระจก

“คุณเหม่ยอิงออกไปให้คุณเหวินเจิ้งดูหน่อยดีไหมคะ” พนักงานออกความเห็น ตลอดเวลาที่ช่วยแนะนำชุดให้เธอผู้นี้ก็รู้แล้วว่าคุณหนูตระกูลจ้าวไม่ได้ร้ายแบบที่ว่า ทั้งคำพูดคำจาทั้งกิริยาท่าทางไม่เห็นจะมีตรงไหนแสดงถึงความร้ายกาจเลยสักนิด ดังนั้นตอนนี้พนักงานอย่างเธอก็เริ่มจะผ่อนคลายและกล้าพูดกล้าแสดงความเห็นออกมา

“แต่ว่า...”

“ทางนี้ค่ะคุณหนูเหม่ย” เฉียนเฉียนเป็นคนพูดต่อ สุดท้ายเหม่ยอิงก็ไม่มีทางเลือกและต้องตามน้ำไป ก้าวออกมาได้ก็เห็นเหวินเจิ้งนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เขาก้มลงเลื่อนดูอะไรอยู่ในโทรศัพท์ตัวเองจนกระทั่งเฉียนเฉียนเอ่ยเรียกถึงได้เงยหน้าขึ้น ราวกับอยู่ในห้วงภวังค์ครู่หนึ่ง

“...” ไม่มีคำพูดใด ๆ จนคนโดนมองรู้สึกอึดอัด ดวงตาสีไม้สนชวนให้วูบวาบทั้ง ๆ ที่เหวินเจิ้งทำแค่มองเฉย ๆ เท่านั้นเอง

“เป็นอย่างไรบ้างคะคุณเหวิน แบบนี้โอเคหรือเปล่าคะ?” เฉียนเฉียนถาม ทั้งพนักงานของเธอและจงเซ่อมีความเห็นในทางเดียวกันว่าสายตาของเหวินเจิ้งตอนนี้ดูจะพออกพอใจกับภรรยาตัวเองพอสมควร

“อืม...ก็ไม่ได้แย่” แต่กลับเลือกตอบเพียงแค่นั้น เหม่ยอิงอมลมในปาก ทั้ง ๆ ที่เธอเลือกตั้งนานแต่เขากลับพูดแค่นั้นเลยหรือ?

สุดท้ายเหม่ยอิงก็ได้ชุดที่ว่านั่นมาและเหวินเจิ้งสั่งให้เฉียนเฉียนส่งชุดที่เธอลองสวมแล้วชอบมาอีกสองสามชุด เพียงแค่เห็นราคาก็รู้สึกตามัวไปครู่หนึ่ง บางชุดหกหลักบางชุดเจ็ดหลักแต่เหวินเจิ้งกลับไม่สะทกสะท้าน เหม่ยอิงชักสงสัยว่าสามีตัวเองมีทรัพย์สินเท่าไหร่กันแน่

งานเลี้ยงตระกูลหวงถูกจัดขึ้นเพราะการเปลี่ยนผันชุดผู้บริหารใหม่ และลูกชายเพียงคนเดียวที่มีนามว่าฮุ่ยหมิง เจ้าของร่างสูงเรือนผมสีไวน์แดง ใบหน้าหล่อเหลาและรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ เขาเป็นคนอัธยาศัยดี มีคอนแทคกว้างขวางกระทั่งกับประมุขตระกูลไท่ก็ดี วันนี้เจ้าของงานอยู่ในชุดสูทสีเดียวกันกับสีผม ไม่ว่าแขกเหรื่อจะเยอะขนาดไหนแต่ก็สังเกตได้โดยง่ายราวกับตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น

“ยินดีด้วยครับคุณหมิง”

“ขอบคุณมากครับ” ฮุ่ยหมิงยิ้มแย้มทักทายอย่างเป็นมิตร รูปภาพของเขาตอนอยู่ในงานวันนี้ทางพวกสื่อข่าวคงมีใช้ขึ้นเป็นหน้าปกกันเป็นสิบเป็นร้อยรูป หากเทียบกับประมุขตระกูลไท่ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

พวกช่างภาพคิด ๆ กันอยู่ได้เพียงไม่นานก็เหมือนว่าไท่เหวินเจิ้งจะเดินทางมาถึงพอดี ชายบอดี้การ์ดคนสนิทเป็นคนลงมาก่อน เพียงครู่เดียวเหวินเจิ้งที่ว่ากันว่าหาตัวจับยากกระทั่งตอนงานแต่งงานของตัวเองยังมีรูปออกสื่อเพียงน้อยนิดก็ก้าวลงมาด้วยท่าทีสง่า

ใบหน้าหล่อเหลารับกันกับทรงผมที่เซ็ตขึ้นเป็นระเบียบ เขาสวมชุดสูทสีดำและกางเกงสีเดียวกัน ดวงตาสีน้ำตาลของไม้สนเหลือบมองพวกสื่อข่าวอยู่ครู่หนึ่งแล้วกลับมาสนใจที่ประตูรถต่อ ทุกการขยับตัวดูน่าเกรงขามและมีอำนาจกระทั่งไม่มีสำนักข่าวไหนกล้าจะหยิบกล้องขึ้นมาสักคน

แต่แล้วคนในบริเวณก็ต้องแปลกใจกันไปตาม ๆ กันเพราะมีใครบางคนก้าวลงจากรถตามหลังเหวินเจิ้งมา เรียวขาสวยกับรองเท้าส้นสูงสีขาวตามด้วยการปรากฏตัวของคนที่หายออกไปจากหน้าสื่อเกือบ ๆ สามเดือน เธอคนนั้นคือคุณหนูจ้าวเหม่ยอิงที่วันนี้อยู่ในลุคที่แตกต่างไป ชุดขนเฟอร์สีมุกอวดไหปลาร้าสวยไร้เครื่องประดับบดบัง เหม่ยอิงเลือกแค่จะสวมต่างหูที่ดั้นด้นเอ่ยปากให้สามีช่วยเลือกให้ก็เท่านั้น มือขาวจับประคองท่อนแขนเหวินเจิ้งไว้ ดูเก้ ๆ กัง ๆ อยู่บ้างแต่ก็ยังถือว่าทำได้ดี

“ไม่ต้องไปใส่ใจพวกแร้งน่ารำคาญแล้วเดินตามฉันมาก็พอ” เหม่ยอิงพยักหน้ารับคำพูดของสามี อยากจะแทรกอยู่เหมือนกันว่าทำไมต้องเปรียบเทียบสื่อข่าวว่าเหมือนพวกแร้งด้วย เขาไม่พูดแรงไปหน่อยหรือไง แต่ยังไงเหม่ยอิงก็พอจะเข้าใจอยู่...ก็นี่มันไท่เหวินเจิ้ง เคยแคร์ใครที่ไหน? แม้กระทั่งเธอนอนใส่สายน้ำเกลืออยู่ยังเรียกเอาค่าเสียหายได้เลย

สองสามีภรรยาแห่งตระกูลใหญ่ในจีนถูกจับตามองเพียงแค่ก้าวเข้ามาในงาน ร่างระหงในอ้อมแขนสามีซึ่งก่อนหน้านี้ห่างหายจากหน้าสื่อไปหลายเดือน ยามนี้เหม่ยอิงกลับมาด้วยท่าทีสง่ากว่าเก่า ผิวขาวนวลโดดเด่น ท่วงท่าเดินดูพญาและเข้าถึงยากราวกับไม่มีใครสามารถแตะต้องเธอได้เช่นนั้นนอกจากคนเป็นสามี

ทางเหวินเจิ้งก็ไม่แตกต่าง แค่ชื่อเสียงและเรื่องเล่าลือก็หนาหู แค่จะเข้าไปทักทายก็ต้องประดิษฐ์นึกคำพูดตนเองให้ดี ไม่เช่นนั้นหากไม่เข้าหูเขาผู้นั้นเข้าอาจทำให้เดือดร้อนกันได้

“ทางนี้ครับคุณไท่” เป็นบอดี้การ์ดในงานที่ช่วยอำนวยความสะดวกให้ และคราแรกพวกผู้คนที่ได้เห็นก็ดูจะตกใจกันมากอยู่แล้วที่ครั้งนี้ไท่เหวินเจิ้งควงภรรยาออกงานเป็นครั้งแรก และก็ต้องตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าที่นิ้วมือของทั้งคู่สวมแหวนที่เป็นดีไซน์เดียวกัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นคือแหวนแต่งงานมูลค่าหลายร้อยล้านที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยจะเห็นคุณหนูเหม่ยอิงสวมมันสักครั้ง

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณไท่เหวิน คุณหนูเหม่ยอิง” ฮุ่ยหมิงรีบเข้ามาทักทายแขกคนสำคัญทันที เขาอดไม่ได้ที่จะพิจารณาร่างระหงด้วยสายตาแปลกใจ

“ไม่คิดว่าคุณหนูเหม่ยอิงจะมาด้วย หน้าตาดูสดใสขึ้นเยอะนะครับ” เหม่ยอิงยิ้มรับ ก่อนหน้านี้ก็ฟังเรื่องของฮุ่ยหมิงจากจงเซ่อมาเยอะ ดูท่าทางคนผู้นี้จะไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร

“ขอบคุณค่ะ ก่อนหน้านี้ต้องขอโทษด้วยที่ปฏิเสธการเจอกันมาโดยตลอด แล้วก็ยินดีกับงานวันนี้ด้วยนะคะ”

“โอ้ เป็นเกียรติจริง ๆ ครับ” ฮุ่ยหมิงตอบพลางระบายยิ้มกว้าง นึกสงสัยว่าเหตุใดวันนี้ดูคุณหนูจ้าวดูจะวางตัวแตกต่างไปจากทุกที ฝั่งเหวินเจิ้งที่ยืนคู่กับภรรยาได้แต่มองสถานการณ์เงียบ ๆ ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่ก็รู้สึกว่าเหม่ยอิงเวลานี้ทำตัวสมกับเป็นคุณหนูขึ้นมาแล้วจริง ๆ

คราวนี้เหม่ยอิงปล่อยให้ทั้งสองคนสนทนากัน เธอทำเพียงยืนฟังและอาศัยบารมีของสามีเวลามีแขกเหรื่อในงานเข้ามาทักทาย เพราะจำหน้าและชื่อใครสักคนไม่ได้ดังนั้นส่วนใหญ่จึงเป็นเหวินเจิ้งที่ออกหน้าพูดแทน

“ตามสบายนะครับคุณเหวิน คุณหนูเหม่ยก็เช่นกัน เดี๋ยวผมขอไปทางนู้นสักครู่แล้วจะมาคุยด้วยใหม่ครับ” เหวินเจิ้งพยักหน้ารับ คุยกับเหล่าคนในงานอยู่นานจนลืมสังเกตภรรยาตัวเองไป หันมาอีกทีก็เห็นว่าในมือเหม่ยอิงมีจานขนมอยู่เสียแล้ว ไม่รู้ว่าเธอไปหยิบมันมาตอนไหน

“ดูชอบของหวานเสียจริงนะ” พูดแล้วก็รับแก้วแชมเปญจากบริกรคนหนึ่ง เหม่ยอิงพยักหน้าแล้วตอบ และคงลืมไปว่ารีบพูดเกินไปตอนทานมันจะติดคอเอาได้

“อร่อยนะคะ ทานด้วยกันไหม...อ๊ะ!” ชวนคนอื่นกินด้วยกันแต่ตัวเองเกือบหายใจไม่ออก เหวินเจิ้งส่ายหน้าเบา ๆ เพิ่งชมไปในใจไม่นานเองว่าทำตัวสมกับเป็นคุณหนูขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ตอนนี้กลับซื่อบื้อพูดตอนกำลังกินเนี่ยนะ?

“เธอจะรีบพูดไปทำไม” เอ่ยดุพร้อมกับประคองท้ายทอยภรรยาอย่างระมัดระวัง เหวินเจิ้งช่วยยกแก้วแชมเปญในมือตัวเองให้เหม่ยอิงได้ดื่ม คนตัวเล็กช้อนตามองสามี ไม่รู้เลยว่าภาพของทั้งคู่ตอนนี้กำลังเป็นที่สนใจของแขกในงานมากแค่ไหน

“ขอโทษค่ะ...อืม แล้วก็ขอบคุณค่ะ” เหม่ยอิงตอบอ้อมแอ้มก่อนจะหันไปหยิบทิชชูมาซับริมฝีปาก

“หึ...ก็มีมุมที่สมกับเป็นคนอยู่บ้างเหมือนกันนะ” คนได้ฟังขมวดคิ้ว ตรงประโยคเมื่อครู่มีส่วนไหนเป็นคำชมบ้างหรือเปล่านะ? แต่เธอยังไม่ได้ตอบอะไรไปก็มีเสียงตรงกลางฟลอร์ดังขึ้นมาเสียก่อน ชายคนนั้นคือประมุขคนก่อนของตระกูลหวง หรือพ่อของฮุ่ยหมิงนั่นเอง เขากล่าวคำยินดีแก่ลูกชาย ใบหน้ามีริ้วรอยตามวัยนั้นดูจะปรากฏความพอใจเต็มเปี่ยม

“สุดท้ายเรามาดื่มให้กับตำแหน่งใหม่ของลูกชายผม แด่หวงฮุ่ยหมิง ดื่มครับ!” สิ้นคำพูดนั้นทุกคนก็ยกแก้วแชมเปญขึ้นดื่มพร้อม ๆ กันก่อนจะมีเสียงปรบมือแสดงความยินดี เหม่ยอิงมองดูคนที่ยืนอยู่กลางฟลอร์ ถ้าเธอจำเหตุการณ์ต่าง ๆ ก่อนหน้านี้ได้ก็คงดี เธอคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนที่ดีกับฮุ่ยหมิงได้อย่างแน่นอน

หลังจากผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ ก็ยิ่งมีคนเข้าหาเหวินเจิ้งมากขึ้น แม้กระทั่งหลายชั่วโมงแล้วแต่เหม่ยอิงเห็นว่าร่างสูงยังคงพูดธุรกิจกับคนพวกนั้นได้เป็นอย่างดี และเธอก็เห็นว่าทุกคนที่เข้ามาหาเขานั้นล้วนแต่ปฏิบัติต่อกันแบบนอบน้อม ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่เหวินเจิ้งเป็นคนที่น่าเคารพจริง ๆ

“ผมเผลอทำแขกในงานตัวเองเบื่อหรือเปล่าครับ” คนตัวเล็กสะดุ้ง เธอหันไปมองข้าง ๆ ก็พบว่าคือฮุ่ยหมิงที่ยิ้มกว้างทักทายกันอยู่ เหม่ยอิงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่เลยค่ะ ฉันก็แค่ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย” เธอแอบหวั่นใจเสียไม่ได้กลัวว่าฮุ่ยหมิงจะถามอะไรที่เธอไม่รู้เข้า แถมตอนนี้เหวินเจิ้งก็ไม่ว่างเสียด้วยและต่อให้จงเซ่อจะยืนอยู่ในงานแต่การที่จะมายืนตอบคำถามแทนก็เป็นเรื่องที่แปลกเกินไป

“ถ้าคุณหนูเหม่ยอิงพูดเช่นนั้นผมก็เบาใจครับ”

“เรียกเหม่ยอิงเฉย ๆ เถอะค่ะ อย่าสุภาพกันมากเลย” ฮุ่ยหมิงหัวเราะ ยอมเชื่อฟังตามนั้น

“ก่อนหน้านี้ผมไม่เห็นข่าวคุณเหม่ยอิงนานมากจนนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก เพราะปกติแล้วทุกวันจะมีข่าวคุณเหม่ยอิงจนรู้สึกชินไปแล้วน่ะครับ” ฮุ่ยหมิงพูดเสร็จแล้วหัวเราะตรงท้ายประโยค ส่วนคนฟังได้แต่ยิ้มเจื่อน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข่าวที่ว่าคงจะเป็นข่าวไม่ดีแน่นอน

“จะว่าเกิดเรื่องก็ไม่ผิดหรอกค่ะ เพราะฉันป่วยด้วยจริง ๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรแล้วนะคะ ได้พักผ่อนอยู่หลายเดือนเลยรู้สึกดีขึ้นมากเลยค่ะ” เหม่ยอิงตอบเฉไฉ จะรู้สึกดีได้อย่างไรก็ตอนนี้เธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ขนาดเรื่องครอบครัวตัวเองยังต้องนั่งอ่านจากในเอกสารที่เหวินเจิ้งเป็นคนนำมาให้อยู่เลย

“ดีแล้วครับ บางทีหนีไปพักผ่อนบ้างก็ดีเหมือนกัน” เหม่ยอิงอยู่พูดคุยกับฮุ่ยหมิงอยู่สักพัก เธอรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ถามคำถามยาก ๆ ไม่คุยเรื่องธุรกิจและที่สำคัญเขาไม่พูดเรื่องในอดีต

“จะว่าไปแล้วก็เพิ่งจะเคยเห็นมุมน่ารักของคุณเหม่ยอิงกับคุณเหวินเลยนะครับ ตอนทานขนมเมื่อครู่เห็นแล้วอดแปลกใจไม่ได้จริง ๆ” เหม่ยอิงแทบสำลักน้ำลาย เธอรีบยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้า

“คือ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”

“ฮ่า ๆ ยังไงก็เป็นสามีภรรยากันนี่ เห็นแบบนี้แล้วแอบอิจฉาอยู่เหมือนกันนะครับ” ดูท่าฮุ่ยหมิงจะมีความสุขที่ได้พูดหยอกเย้าคุณหนูตระกูลจ้าวเสียจริง ส่วนเหม่ยอิงนั้นได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน อยากจะพูดเหลือเกินว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเหวินเจิ้งมันย่ำแย่กว่าที่จะจินตนาการถึง

“เหม่ยอิง” คนตัวเล็กหันตามเสียงเรียก เห็นว่าเหวินเจิ้งกำลังเดินเข้ามาหา ส่วนเธอก็ขยับเข้าไปใกล้เขาเช่นกัน เพราะการอยู่ข้าง ๆ เหวินเจิ้งน่ะดูจะปลอดภัยที่สุดแล้ว!

กว่าจะเสร็จจากงานเลี้ยงมาได้ทำเอาคนที่เพิ่งออกงานเป็นครั้งแรก(ที่จำได้) สูญเสียพลังงานไปเยอะพอสมควร เหม่ยอิงหลับมาตลอดทางที่เดินทางกลับ เธอรู้สึกเพลียมากจนไม่รู้เลยว่าโดนสามีเป็นคนอุ้มขึ้นส่งจนถึงห้องนอน คราแรกเหวินเจิ้งก็ดูจะไม่ได้เต็มใจอยู่หรอก แต่พอเห็นจงเซ่อกำลังพยายามประคองภรรยาตัวเองที่อยู่ในชุดไม่ค่อยเรียบร้อยถึงได้เอ่ยพูดเสียงแข็งว่าเขาจะจัดการเอง

จงเซ่อมองตามแผ่นหลังเจ้านายที่มีร่างระหงของเหม่ยอิงในอ้อมแขน อดจะจินตนาการไม่ได้ว่าหากความทรงจำของคุณหนูเหม่ยอิงกลับมาแล้วเธอจะมีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างไรบ้าง ทั้งสองคนจะเหินห่างกันเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า หากเป็นแบบนั้น...ลูกน้องอย่างเขาก็คงรู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกัน

เพราะภาพของนายใหญ่กับนายหญิงตอนนี้ดูแล้วอบอุ่นสมเป็นสามีภรรยากันมากจริง ๆ