ล้มได้ก็ลุกได้

"ได้ข่าวว่าซูเอ๋อร์ทำของกินไปขายหน้าหมู่บ้านเหรอวะ"

อาฟานชายหนุ่มอายุไล่เลี่ยกันสะกิดถามเพื่อนที่กำลังมองหาไผ่ต้นสวยๆ ไปให้ภรรยา ระหว่างทางที่ขึ้นไปเก็บผักป่าเขาได้ผลไม้มาหลายชนิดเลย

"ใช่"

เฉิงอี้ตอบ ก่อนจะหันไปตัดต้นไผ่ต้นที่เขาเล็งไว้ ออกแรงฟันลงไป ต้นไผ่ลำใหญ่ก็ล้มลง เป็นชายหนุ่มที่แข็งแรงจริงๆ 

"ขายได้ไหม"

อาฟานยังคงถามต่อไป

"ต้องถามว่าพอขายรึเปล่ามากกว่า"

คนที่มั่นใจในรสมือของภรรยาตอบ

"แต่ข้าว่าขายไม่ได้"

"ทำไม??"

"ก็เมียนายทำอาหารไม่เป็น"

"ไม่ได้ทำไม่เป็น แค่เธอไม่อยากทำ"

เฉิงอี้แก้ตัวให้ภรรยาที่มีข่าวลือในด้านลบมากมาย เป็นคนที่ไม่เอาใคร ถ้าใครทำให้ไม่พอใจ เธอพร้อมพุ่งใส่ไม่สนหัวหงอกหัวเทา

'แส่ไม่เข้าเรื่อง'

'โอ้ย! น่ารำคาญ"

'ป้าอย่ามายุ่งเรื่องชาวบ้านได้ไหม'

"แก่ก็อยู่ส่วนแก่ไป อย่ามายุ่งเรื่องผัวเมีย'

ด้วยความที่เธอเป็นคนพูดตรง ทำให้คำบางคำอาจจะดูแรงไป ท่าทางที่แสดงออกมาดูไม่มีความเกรงใจ และมักจะเป็นเขาที่ต้องตามไปขอโทษขอโพยเพราะกิริยาไม่น่ารักของเธอ

"ซูเอ๋อร์นี่นะทำอาหารเป็น"

อาฟานทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ 

"เออ!!!"

เฉิงอี้ยืนยันเสียงหนักแน่น ขนาดเพื่อนสนิทเขายังแปลกใจ แล้วนับประสาอะไรกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าเธอเป็นทุนเดิม 

'ไหวไหมนะ'

เฉิงอี้เริ่มเป็นห่วงภรรยา ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นดี ของกินที่เธอทำไปขายวันนี้รสชาติอร่อยดี ยังไงก็ต้องขายได้สักไม้แน่ๆ 

ทำไม....

ถึงขายไม่ได้!

ซูครุ่นคิดหาเหตุผลว่าอะไรคือปัญหา ซึ่งคงไม่ใช่ 'ราคา' เพราะวัตถุดิบที่ใช้ก็ไม่ได้แพงอะไร มีเพียงข้าวเหนียว และไข่ หญิงสาวตัดเรื่องราคาทิ้งไป แล้วปัญหามันคืออะไร คิ้วเรียวขมวดย่นเข้าหากันขณะพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง

'อร่อยมาก'

คำพูดของสามีแว่บขึ้นมา เขาชมว่าข้าวจี่ของเธอรสชาติดี ไม่มีใครเคยทำ ถ้าได้ลองกินสักครั้งรับรองต้องติดใจ แต่เมื่อทำมาแล้วขายไม่ได้ ใครมันจะไปรู้ล่ะว่ามันอร่อยอย่างที่สามีชม ซูพ่นลมหายใจออกมาขณะหอบของกลับมาบ้านพร้อมความผิดหวัง จะให้ทิ้งข้าวจี่ทั้งหมดก็ไม่อยากทำ สุดท้ายเธอจึงนำไปโยนให้ไก่ของสามีกิน

เฮ้อ...

ขนาดไก่ยังแย่งกันกินเลย

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองที่ออกตัวแรงกับสามีว่าวันนี้จะต้องขายได้และมีกำไรติดมือกลับมา แต่กลับกลายเป็นว่า 'เข้าเนื้อ' ของสามีเน้นๆ เลย

"ฉันขอโทษค่ะ"

ซูบอกกับสามีที่กลับบ้านมาพร้อมกับไม้ไผ่สำหรับทำไม้เสียบข้าวจี่ให้เธอ เงินที่เขาให้เธอไปลงทุนหายวับไปกับตา ซึ่งเขาไม่ได้ต่อว่าหรือซ้ำเติมเธอแต่อย่างใด สิ่งที่เขาทำคือกอดปลอบให้กำลังใจ ฮือ~ ซึ้งจนน้ำตาคลอ

"ซูเอ๋อร์ของพี่ทำดีแล้ว"

แค่คำพูดปลอบใจไม่กี่คำ แต่กลับเป็นพลังให้เธอลุกขึ้นสู้ต่อไปจากที่นั่งซึมหมดแรง ไม่อยากทำอะไร เหมือนถูกเติมเชืัอไฟให้ลุกพรึ่บขึ้นมา 

วันนี้ขายไม่ได้....

พรุ่งนี้ก็ต้องขายได้สิ!!!

หญิงสาวบอกกับตัวเองที่ฮึดสู้ใหม่ คนเราก่อนจะมีชีวิตที่สบาย ก็ต้องมีล้มลุกคลุกคลานบ้างเป็นธรรมดา แผลที่ได้มา ก็เป็นร่องรอยแห่งความภูมิใจ ในเมื่อวันนี้ไม่มีคนซื้อก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยเริ่มใหม่ เธอจะปรับกลยุทธ์ในการขาย และมั่นใจว่ามันจะต้องเห็นผล

ซูตื่นขึ้นมาตอนตีสี่เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือกระดาษที่เธอเขียนคำว่า "เชิญหยิบกินได้ตามสบาย" เธอเตรียมข้าวจี่ไปสี่สิบไม้ หากแจกฟรีแล้วติดใจ ครั้งหน้าเธอต้องขายได้สักไม้แน่ๆ

"ป้ามาหยิบเลยจ๊ะ ฉันไม่คิดเงิน"

"ลุงเอาไปกินสิ อร่อยนะ"

"ข้าวจี่ร้อนๆ เลยจ๊ะ"

พูดก็แล้ว กวักมือก็แล้ว แต่คนก็ยังเหมือนลังเลใจ กลยุทธ์แจกฟรีของเธอใช้ไม่ได้ในยุคสมัยนี้หรืออย่างไร ทำไมถึงได้ยืนนิ่งไม่เข้ามา แล้วดูสายตาของลุงๆ ป้าๆ ที่มองมาทางเธอสิ เหมือนกำลังมองตัวประหลาดยังไงยังงั้นเลย

"ฉันไม่กล้ากินหรอก"

"มีแผนอะไรรึเปล่า"

"ยายเฒ่าลองไปกินสิ"

"ไม่อยากอุดหนุนคนปากดี"

ถึงเธอจะแจกฟรี แต่ชาวบ้านที่เคยโดนเธอด่าก็ทำตัวยื้อๆ ยักๆ ไม่กล้าเข้ามา ดูท่าวีรกรรมของซูเอ๋อร์ในอดีตจะเป็นตัวการสำคัญที่ทำให้ข้าวจี่ของเธอเป็นหมันซะแล้ว

"ฉันเปลี่ยนไปแล้วจ๊ะป้า"

ซูยิ้มให้กับเหล่าป้าๆ ในหมู่บ้านที่ดูจะไม่เชื่อว่าเธอกลับตัวกลับใจ แววตาที่มองนั้นบ่งบอกว่า 'ฉันไม่เชื่อลมปากเธอ'

"ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วว่าที่ทุกคนเตือนฉันเพราะหวังดี ฉันขอโทษในทุกๆ สิ่งที่ทำ ป้าๆ ให้โอกาสฉันได้กลับตัวกลับใจนะจ๊ะ ฉันอยากเป็นภรรยาที่ช่วยแบ่งเบาภาระของสามี และหาเงินช่วยพี่เฉิงจริงๆ"

ยก 'สามี' ผู้น่าสงสารมาอ้างทันที ซึ่งเธอรู้ดีว่าสามีนั้นเป็นที่รักของคนในหมู่บ้านมากแค่ไหน เขาช่วยเหลือคนด้วยความเต็มใจ เป็นพ่อพระในสายตาทุกคนจริงๆ

"คิดได้ก็ดี"

"หวังว่าจะทำได้ไปตลอดนะ"

ถึงจะเคยมีอคติต่อกัน แต่เมื่อเห็นคนหนุ่มสาวมุ่งมั่นตั้งใจทำงาน ก็ใช่ว่าคนแก่จะใจร้ายไม่ให้โอกาสได้ตั้งตัว

"ฉันจะเป็นคนที่ดีขึ้นจ๊ะป้า"

ซูเอ่ยปากขอโทษทุกคน ผู้หญิงที่เคยเหวี่ยงทุกคนตอนนี้กำลังก้มหัวขอร้องโอกาสให้กับตัวเอง

"ฉันตาฝาดไปรึเปล่า"

"หยิกฉันหน่อยตาแก่"

ท่าทีอ่อนน้อมของซูเอ๋อร์ทำให้ความเกลียดชังที่สั่งสมมาหลายปีเริ่มเบาบางลง แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเปลี่ยนความคิดได้ทันที 

"ฉันเอาไม้หนึ่งละกัน"

​​​​​​ป้าจูที่เคยโดนเธอถอนหงอกเป็นคนแรกเดินเข้ามาหยิบข้าวจี่ร้อนๆ ของเธอไปกิน พอได้ชิมรสชาติก็ถึงกับตาโต 

"ฉันเอาด้วย"

อีกคนที่เดินเข้ามาก็คือป้าเซียวที่สามีเธอแอบช่วยเหลือแบ่งปันไข่ไก่ให้ประจำ ถึงโดนเพื่อนรั้งแขนว่า 'อย่ากิน' ก็ยังเดินเข้ามาหาเธอและยิ้มให้ 

"นี่จ๊ะป้า"

ซูรีบยื่นข้าวจี่ให้ หลังจากนั้นเธอก็ได้แต่ลุ้นในใจว่ารสชาติที่ทำจะถูกปากของคนที่นี่ไหม มือเรียวที่กำไว้ตอนนี้ชื้นเหงื่อจนเปียกไปหมดแล้ว

"ทำเองจริงๆ เหรอ"

"จ๊ะป้า"

"อร่อยมาก!!"

คำชมของป้าจูทำคนอื่นๆ ที่ยืนดูเริ่มยื่นมามาหยิบไปลองชิมบ้าง พอมีคนเริ่ม ก็ต้องมีคนตาม แล้วผลตอบรับที่ได้ก็ดีจนเธอหุบยิ้มไม่ได้เลย

"มันเรียกว่าอะไรนะ?"

"ข้าวจี่จ๊ะป้า"

ซูตอบพร้อมรอยยิ้มดีใจ เมื่อเห็นข้าวจี่ของเธอมีรสชาติถูกปากทุกคน

"พรุ่งนี้จะมาอีกไหม"

"เริ่มขายตอนไหน"

"ป้าสั่งไว้ก่อนสองไม้นะ"

ผลตอบรับที่ดีกว่าเมื่อวานทำให้ซูอารมณ์ดี เธอกลับมาทำงานบ้านรอสามี และทำอาหารที่สามีชอบเพื่อเอาใจ มื้อเย็นวันนี้เต็มไปด้วยบทสนทนามากมาย ซูเอ๋อร์ที่ชวนเขาคุยไปยิ้มไป ช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนจริงๆ

เฉิงอี้มองใบหน้าของภรรยาที่นับวันก็ยิ่งทำให้เขาแปลกใจ โดยเฉพาะความคิดในการค้าขายมันช่างห่างไกลจาก 'ซูเอ๋อร์' คนเดิมที่เกียจคร้าน เหนื่อยไม่เอา เบาไม่สู้ และไม่เคยแม้แต่จะชวนเขาคุยเวลากินข้าว

'ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ'

เฉิงอี้พึมพำ เขาสลัดความคิดที่ว่า 'ซูเอ๋อร์' อาจไม่ใช่ 'ซูเอ๋อร์' ออกไป เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ความคิดบ้าๆ นี้ผุดขึ้นมา 'ภรรยา' ก็คือภรรยา จะเป็นคนอื่นไปได้อย่างไร ชายหนุ่มกดความสงสัยเอาไว้ ความสุขเล็กๆ ทางใจ ทำให้เขาไม่อยากสงสัยในตัวเธอ

ใช่!!

เขาบอกกับตัวเองว่าจะไม่สงสัยในตัวเธอ แต่เมื่อเห็นเธอคีบก้างออกจากตัวปลาอย่างชำนาญ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นเธอแทบไม่แตะต้องปลาเลย

'โอ้ย! มีแต่ก้าง'

'พี่แกะเนื้อปลาให้ฉันหน่อยสิ'

'ต่อไปไม่กินแล้วนะ'

คนที่ไม่อยากกินปลา เพราะแกะก้างปลาไม่เป็นในวันนั้น ตอนนี้กำลังเลาะก้างปลาออกเพื่อเอาเนื้อหวานๆ มากินอย่างชำนาญ ความสงสัยที่สะสมมาตลอดหลายวัน ทำให้เขาตัดสินใจว่าจะถามเธอ

"ซูเอ๋อร์"

​​​​​​เฉิงอี้มองใบหน้าสวยๆ ของภรรยาที่ทำตัวเป็นปกติดี แต่ผิดตรงที่เขานั้นไม่สามารถปล่อยผ่านได้จริงๆ

"คะ"

เป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มหวานๆ ของเธอทำให้เขาลังเลใจ คำว่า 'คุณเป็นใคร' มันจุกในลำคอเพราะชิ้นปลาที่เธอคีบมาวางไว้ให้ในจาน

"กินเยอะๆ นะคะ"

ซูยิ้มกว้างให้กับสามีที่อยู่ๆ ก็นิ่งไป บางทีสามีอาจจะเหนื่อยจากการไปหาไม้ไผ่ให้เธอก็ได้ เธอที่วันนี้อารมณ์ดีสุดๆ จึงลุกขึ้นเดินอ้อมหลังสามีไป มือเรียวจับที่ไหล่ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูของสามีที่แทบจะสำลักน้ำทันที เมื่อได้ยินคำพูดชวนให้คิดลึกว่า

"คืนนี้...."

"ฉันนวดให้นะคะ!!"

​​​​​​