มุ่งมั่นตั้งใจแต่...

"ขายอาหาร??"

คิ้วหนาเลิกสูงเมื่อได้ยินสิ่งที่ภรรยาบอกว่าอยากทำ มันเป็นความต้องการของเธอที่เขาก็ไม่ได้ขัดอะไร แต่คนที่ไม่เคยแม้แต่จะลุกขึ้นมาหุงข้าวเอาทักษะพวกนี้มาจากไหน มันเป็นคำถามที่เกิดขึ้นภายในใจ และมันคือความสงสัยที่เขาแสร้งหลับหูหลับตาทำเป็นลืม

"ค่ะ"

หญิงสาวพยักหน้า ดวงตาที่ทอประกายนั้นทำเขาไม่กล้าถามออกไป ยังมีอีกหลายสิ่งที่เขาสงสัย ไม่ใช่เพียงแค่การกระทำที่เปลี่ยนไป แต่นิสัยความชอบส่วนตัวบางอย่างก็ไม่เหมือนเดิม

จากที่เคยชอบเสื้อผ้าสีสดใส มองเห็นได้แต่ใกล เดี๋ยวนี้ชุดที่เธอหยิบใส่นั้นจะเป็นสีอ่อนๆ สบายตา ยิ่งไปกว่านั้นยังซ่อมแซมเสื้อผ้า ไม่ร้องขอซื้อชุดใหม่ด้วย

ปกติภรรยาเขาเป็นคนรักสวย รักงาม ชอบส่องกระจกเช้า เย็น แต่เท่าที่เห็นตอนนี้เธอแทบไม่แต่งหน้าเลย

เธอชอบกินหมู ไม่กินผัก แต่เดี๋ยวนี้กลับทำอาหารที่มีผักเป็นส่วนประกอบหลักในมื้อถึงสามในสี่ส่วน 

เขาเคยเห็นเธอทำทุกอย่างด้วยมือซ้าย แต่พอล้มหัวฟาดไป พอฟื้นขึ้นมาดูเหมือนเธอจะทำทุกอย่างด้วยมือขวามากกว่ามือซ้ายที่เคยบอกเขาว่าถนัดกว่าด้วยซ้ำ

เขาไม่ได้อยากจะจับผิดภรรยาที่เปลี่ยนไป เขาพยายามหาเหตุผลมาลบล้างความสงสัย แต่ทว่ามันยิ่งสะสมในใจ จากจุดเล็กๆ ก็เริ่มเป็นวงใหญ่ แสร้งทำเป็นลืมๆ ไป พอเธอบอกว่าจะทำอาหารขาย ความสงสัยทั้งหมดก็เลยผุดขึ้นมา ตั้งแต่ตอนไหนนะที่แววตาซูเอ๋อร์เปลี่ยนไป

"ฉันอยากช่วยพี่หาเงิน"

เธอบอกความตั้งใจกับสามี

"แต่มันเหนื่อยนะ"

เพราะรู้นิสัยของเมียดีกว่าใคร สามปีที่อยู่ด้วยกันแค่ช่วยรดน้ำผักเธอยังบอกว่า 'เหนื่อย' เลย 

"ฉันอยากลองทำดู เหนื่อยแค่ไหนก็สู้!"

เป็นคำพูดที่ทำให้สามีอย่างเขารู้สึกดีใจ มีเมียขยันโชคดีแค่ไหน แต่มันก็ยังรู้สึกตงิดในใจ จากคนขี้เกียจจะเปลี่ยนมาเป็นขยันได้ขนาดนี้เชียว

"งั้นก็ตามใจแล้วกัน"

ในเมื่อภรรยาอยากทำ เขาก็ไม่ได้อยากขัดอะไร วัตถุดิบที่เธอขอให้ซื้อให้ก็ไม่ได้มีราคาสูงจนเกินไป ส่วนใหญ่จะหนักไปกับเครื่องปรุงรสมากกว่า 

"ขอบคุณนะคะ"

ซูยิ้มให้สามีที่ไม่ได้ขัดอะไร ซึ่งสิ่งที่เธออยากได้ไม่ใช่แค่วัตถุดิบ แต่ยังมีอุปกรณ์บางอย่างที่ต้องทำ และนั่นต้องขอแรงจากสามี

"พี่ช่วยไปตัดไม้ไผ่มาให้ฉันที"

นั่นคือสิ่งที่เธอขอให้สามีทำ และบอกความต้องการออกไป ไม้ไผ่อันใหญ่ เหลาเป็นแท่งยาวๆ เรียวๆ ตามขนาดที่เธอได้กะไว้ ระหว่างที่รอสามีเตรียมของให้ เธอก็เข้าไปในครัวเตรียมวัตถุดิบต่างๆ อย่างตั้งใจ มันเป็นเมนูอาหารพื้นบ้านง่ายๆ ที่เพื่อนๆ ของเธอแนะนำให้ลองตอนไปกินร้านอาหารไทย และเธอก็ติดใจ ไปกินทีไรต้องสั่งทุกที

'ข้าวจี่'

คือเมนูแรกที่เธอคิดจะทำ เป็นเมนูอาหารที่ต้นทุนไม่มาก ทำขายง่าย คนกินได้ทุกวัย ส่วนประกอบหลักมีแค่ข้าวเหนียวและไข่ รสชาติจะอร่อยหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับรสมือในการปรุงล้วนๆ  

​​​​​​"อร่อยไหมคะ"

หญิงสาวยื่นข้าวจี่เสียบไม้ให้สามีกิน 

"อร่อยมากครับ"

คำชมของสามีทำซูยิ้มหน้าบาน เธอชอบทำอาหาร ดังนั้นจึงพิถีพิถันในทุกขั้นตอน ทำทิ้งทำขว้างอยู่หลายอัน จนกว่าจะได้รสชาติที่พอใจ น้ำมันกระเทียมที่เธอผสมลงไป มันทำให้ข้าวเหนียวของเธอเวลาปิ้งกลิ่นหอมน่ากิน

"พรุ่งนี้ให้พี่ช่วยอะไรไหม"

เฉิงอี้ถามภรรยาที่ตื่นแต่เช้ามาเข้าครัวเตรียมของตั้งแต่ตีสี่

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้"

เธอบอกกับสามีที่ยังมีงานต้องทำอีกหลายอย่าง แค่ขายอาหารเธอทำคนเดียวไหว ไม่รู้ว่าเพราะกลัวเธอเหนื่อยหรืออย่างไร สามีจึงอาสาช่วยหิ้วเตาถ่านหนักๆ ไปตั้งให้ เป็นการตั้งแผงขายที่ไม่มีอะไร นอกจากเธอและเตาถ่านเพียงหนึ่งอัน และตั่งไม้นั่งอันเล็กๆ อีกหนึ่งตัว

ชีวิตของเธอ

ไม่เคยกลัวลำบาก

จะกลัวอยู่อย่างเดียวคือ...

กลัวไม่มี 'เงิน' ใช้มากกว่า

ซึ่งสถานที่ที่เธอจิ้มขาย 'ข้าวจี่' วันแรกนั้นผ่านการคิดถี่ถ้วนมาอย่างดี นั่นก็คือทางเข้าหมู่บ้านซึ่งเป็นจุดทองคำที่มีคนเดินผ่านสัญจรไปมา และช่วงเวลาก็เป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่สำคัญ ของที่เธอทำเหมาะกับคนที่ต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้าไปใช้แรงงาน ถ้าหิวก็หยิบกินได้ระหว่างทาง ซึ่งข้าวเหนียวจี่ร้อนๆ ก็ทำให้อิ่มท้องได้ในเวลาเร่งด่วนจริงๆ

ทำเลดี

ช่วงเวลาดี

มันต้องขายได้สิ!!

หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองที่ทนหนาว ท้าลมนั่งปิ้งข้าวจี่ร้อนๆ กลิ่นหอมๆ ตั้งแต่ตีห้า มีหลายคนเดินเฉียดเข้ามา แต่ก็แค่ยื่นหน้าส่องๆ แล้วก็เดินผ่านไป ไม่แม้แต่จะถามว่าไอ้ที่เธอยืนปิ้งอยู่หน้าเตาถ่านคืออะไร เป็นการขายของวันแรกที่เงียบกริบจริงๆ 

"ข้าวจี่ร้อนๆ ค่ะ"

คำเชิญชวนของเธอดูเหมือนจะไม่เป็นผล หน้าร้านของเธอยังคงเงียบเหงาร้างผู้คน จะมีก็แต่เธอที่ยืนหน้าเตาหัวโด่ท้าลมหนาวเพียงคนเดียว 

"มันเกิดอะไรขึ้น"

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองที่ปิ้งข้าวจี่ตั้งแต่เช้าคิดว่าต้องขายได้ ต้องขายดี ชะเง้อคอรอคนมาซื้อเก้อ ข้าวจี่ที่เตรียมมาเหลือบานเบอะ แล้วลมหนาวที่พัดมาก็ทำให้ข้าวจี่ร้อนๆ ของเธอเย็นชืดไม่น่ากิน แถมยังแข็งไม่ต่างจากก้อนหินใช้ปาหัวหมาเลย

'อย่าร้องไห้สิซู''

บอกตัวเองที่ทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจ แต่ผลตอบรับกลับทำให้กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมา นั่งมองข้าวจี่สี่สิบไม้ที่ทำมา ความมั่นใจก่อนหน้าที่บอกกับสามีว่า 'ต้องขายดีแน่ๆ' ทำเธออยากมุดดินหนีไปไกลๆ รอยยิ้มที่มีเลือนหายพลันเกิดคำถามขึ้นมาในใจ

ฉันทำพลาดตรงไหน 

ก้าวขาผิดข้างรึยังไง

ทำไม....

ถึงขายไม่ได้สักไม้เดียว!!!