เรื่องจริงใช่ไหม

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา ชายหนุ่มที่เป็น 'สามี' ก็รีบรุดเข้ามาประคอง ดวงตาคมเข้มที่มองหน้าเธอนั้นแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มา และสีหน้าของเขานั้นก็ดูอิดโรยเหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายวัน

"พี่ขอโทษ"

เป็นคำขอโทษที่ซูไม่ได้อยากรับไว้ การที่เจ้าของร่างล้มหัวฟาดไป ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะเจ้าหล่อนทำตัวเอง 

"ช่วยพี่หว่านเมล็ดผักได้ไหม"

"พี่ไม่เห็นรึไงว่าแดดมันร้อน"

หญิงสาวยกมือขึ้นมาบังหน้า แสงแแดดยามเที่ยงวันที่สาดส่องมามันทำเธอหงุดหงิดอยากกลับไปที่ร่มเร็วๆ

"อีกแค่นิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว"

"เอ๊ะพี่...."

หญิงสาวขึ้นเสียงทำหน้าไม่พอใจใส่ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำคนบ้านใกล้เรือนเคียงส่ายหน้าไปมา นึกสงสารชายหนุ่มจับใจ มีตาหามีแววไม่ เมียสวยแล้วอย่างไร แต่นิสัยนั้นน่ารังเกียจริงๆ 

"เบาๆ สิซูเอ๋อร์"

"ไม่เบา"

หญิงสาวไม่มีทีท่าจะทำตามคำพูดสามี

"คนมองกันหมดแล้วนะ"

ชายหนุ่มที่เกรงว่าภรรยาจะโดนคนนินทาพยายามดึงตัวเธอเข้าไป แต่สาวเจ้าก็สะบัดแขนใส่ ท่าทีไร้มารยาทต่างจากใบหน้าสวยพิมพ์ใจ ใครเห็นก็เอือมระอา

"มองก็ดี จะได้รู้กันให้หมดว่าฉันเป็นภรรยาไม่ใช่คนใช้ที่ต้องก้มหน้าทำงานงกๆ ไปวันๆ "

ซูเอ๋อร์โวยวายใส่สามีที่ถือถุงใส่เมล็ดพันธ์ เธอมองเขาด้วยแววตาเกลียดชังก่อนจะกระทืบเท้าเดินหนีไป และไม่รู้ว่าขาเธอไปสะดุดเข้ากับอะไร ทำให้ร่างบางล้มหน้าคว่ำ หัวกระแทกก้อนหินเข้าอย่างจัง สติที่มีมืดลงทันที

"ซูเอ๋อร์"

เหตุการณ์ตรงหน้ามันเกิดขึ้นเร็วมาก สามีวิ่งเข้าไปช่วยไม่ทัน ซูเอ๋อร์หมดสติไปสามวัน และไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา เงินที่สามีเพิ่งได้มาจากการขึ้นไปเก็บผลไม้ป่า หมดไปกับค่ารักษาที่ทำได้เพียงประคับประคอง

'สมน้ำหน้า'

'ทำอะไรได้อย่างนั้น'

'เฉิงอี้ก็ดีเกินไป'

'ฉันล่ะอยากได้มาเป็นเขยจริงๆ'

แน่นอนว่าภรรยาที่ไม่ทำงานทำการ ชอบแต่งตัวสวย เชิดหน้าไปวันๆ ไม่มีใครสงสาร มิหนำซ้ำยังนินทาเธอสนุกปากว่า 'สมควรแล้ว' 

แต่แล้ว....

ภรรยาน่าชังของเฉิงอี้ก็ฟื้นขึ้นมา ซึ่งเขาไม่ทันสังเกตุด้วยซ้ำว่าแววตาของภรรยาที่มองตัวเองนั้นเปลี่ยนไป ในดวงตาคู่สวยที่น่าหลงไหลฉาบด้วยความสงสารในโชคชะตาของอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบัง โดนภรรยา​​​ด่าทอทุกวัน ก็ไม่เคยถือโทษโกรธเลย

"หิวไหม"

คำถามนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย มือหนาประคองร่างผอมบางของเธอให้ไปนั่งที่โต๊ะไม้เก่าๆ ที่เขาเป็นคนประกอบเอง 

"หิวค่ะ"

พอเธอตอบไปว่า 'หิว' ชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าสามีก็รีบวิ่งเข้าไปในครัว อาหารมื้อแรกของเธอเป็นอาหารง่ายๆ ที่ใครก็ทำได้ แต่คงไม่ใช่ซูเอ๋อร์ที่กลัวเล็บพัง ผมเหม็นเพราะควัน มีหน้าที่นั่งกินอย่างเดียว เธอมองอาหารที่สามีตั้งใจทำให้ เขาหายเข้าไปในครัวนานพอสมควร ก่อนจะออกมาพร้อมกับอาหารรสชาติอ่อนๆ เหมาะสำหรับคนป่วยที่เพิ่งฟื้นตัว

'ข้าวต้มเห็ดหอมกับผักดอง'

"กินเยอะนะๆ"

ชายหนุ่มถือถ้วยข้าวต้มมาวางตรงหน้าเธอ ส่วนเขาก็มีถ้วยข้าวต้มวางตรงหน้าเหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงที่ของเธอนั้นมีหมูปั้นก้อนใส่เข้าไป ส่วนของเขานั้นมีเพียงแค่เห็ดหอมที่เป็นส่วนประกอบหลักเท่านั้นเอง

"คุณ..."

คำว่า 'คุณ' ที่หลุดออกไป ทำให้เฉิงอี้ที่ก้มหน้าตักข้าวต้มเงยขึ้นมามอง

"พี่เฉิง"

ยังดีที่ซูไวตัวทัน เธอกลืนคำว่าคุณลงท้องไปอย่างไว เธอไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนบ้า แล้วต้องถูกส่งตัวไปรักษา สู้สวมบทเป็นภรรยา ซูเอ๋อร์เรียกชายตรงหน้าว่าอย่างไร เธอก็ควรเรียกเหมือนกัน

"ไม่อร่อยเหรอ"

เขามองคนตัวเล็กตรงหน้าที่ชอบโวยวายเพราะไม่ถูกใจอาหารที่เขาทำ เธอมักตำหนิเขาเสมอว่าไม่มีอาหารดีๆ ให้เธอกินจนรูปร่างผอมบาง ส่วนรสชาตินั้นก็จืดกลืนไม่ลง

"อร่อยดีค่ะ"

หญิงสาวตักข้าวต้มใส่ปาก ถึงจะไม่ได้เป็นอาหารเลิศหรูมีราคา แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจ แล้วมันจะไม่อร่อยได้ไง ดูเห็ดหอมที่ใส่สิ ล้างสะอาดไม่มีดินติดเลย 

อร่อยเหรอ??

คิ้วเข้มเลิกสูงเมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่คุ้นหู อยู่ๆ ภรรยาชมว่าอาหารที่เขาทำให้กิน 'อร่อย' นี่นะ แปลกมาก แปลกสุดๆ แปลกถึงขั้นเขาต้องเอ่ยถามคนที่ก้มหน้าก้มตากินว่า

"ยังเจ็บหัวอยู่ไหม"

"ไม่ค่อยแล้วค่ะ"

ถ้าเปรียบเป็นบ้านหลังอื่นคงเป็นบทสนทนาธรรมดา แต่สำหรับเขาถือว่าเป็นคำตอบที่รื่นหูเกินไป ซึ่งปกติแล้วถ้าหากเขาถามอะไรที่ดูเซ้าซี้เกินไป มักจะโดนแผดเสียงด่าไปฉากใหญ่ บางครั้งก็โยนถ้วยชามทิ้งขว้างกระจายเพียงเพราะรำคาญที่เขาถามนู่น นี่ นั่นเหมือนจับผิดเธอ

"พี่เฉิงก็ต้องกินเยอะๆ นะ"

ไม่ใช่แค่คำพูดเปลี่ยนไป แต่ภรรยาที่ไม่เคยสนใจว่าเขาทำอะไร ที่ไหน กับใคร วันนี้เธอกลับมีน้ำใจตักหมูก้อนในถ้วยข้าวต้มแบ่งให้ ในดวงตาคมฉายแววแปลกใจขณะมองดูหมูก้อนในถ้วยสลับกับใบหน้าซีดๆ ไร้สีสันของภรรยา ความสงสัยนั้นมันทำให้เขาคิดเองเออเองว่า

การที่เธอล้มหัวฟาด

สมองอาจจะ...

ได้รับการกระทบกระเทือนก็ได้!!

​​​​​​