บทที่ 32

เพราะเซียงหรงมัวใช้เวลาไปกับการคิดใคร่ครวญปัญหาหนักอก เวลาจึงล่วงเลยไปมากแล้ว ยามนี้การคัดเลือกในรอบแรกได้เริ่มขึ้นแล้ว ซ้ำยังมีผู้ตอบคำถามถูกไปแล้วหลายราย ธูปบอกเวลาก้านใหญ่ถูกตัดและจุดใหม่นับครั้งไม่ถ้วน จนยามนี้เหลือส่วนที่เป็นเนื้อธูปสั้นกุดจนแทบจะมองไม่เห็น

เซียงหรงกวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไร้เงาพี่หญิงใหญ่และพี่หญิงรอง ก็เดาได้ว่าพวกนางล้วนตอบคำถามได้ถูกต้อง ผ่านเข้ารอบกันไปแล้วทั้งคู่

ในรอบแรกนี้ เซียงหรงถูกจัดให้นั่งอยู่ที่มุมท้ายสุดของลานแข่งขัน เรือนร่างโปร่งบางในอาภรณ์ผ้าแพรบางสีฟ้าอ่อนขับเน้นความอ่อนเยาว์ไร้เดียงสาและทำให้ผู้สวมใส่งดงามราวหยาดน้ำค้างพิสุทธิ์กระจ่างใส พู่กันในมือนางยังไม่จรดลงกระดาษ แต่หูของนางกลับได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากรอบทิศ

“เห็นโฉมงามปานนั้นจึงเผลอคาดหวัง ที่ไหนได้กลับสติปัญญาไม่สู้ดี”

ใครอีกคนสำทับ “ จิ๊! นับว่างามเสียเปล่าโดยแท้…”

ในสายตาผู้คน กิริยาของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง ในยามนี้ ดูราวกับผู้อับจนหนทางมองหาความช่วยเหลือไม่มีผิด ชั่วอึดใจจึงเกิดมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยติฉินนินทาดังขึ้นจากฝูงชน

ท่ามกลางกระแสเสียงติฉินนินทา เยาะเย้ย ถากถาง ไม่นานนัก ใครอีกคนก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดัง

“นั่นไม่ใช่บุตรีเฉินกั๋วกงซึ่งเกิดจากภรรยาเอกผู้ได้ชื่อว่าเป็นโฉมงามยอดเมธีที่ยากจะหาใครเทียมในเมื่อราวยี่สิบปีก่อนท่านนั้นหรือ!”

บุรุษที่นั่งอยู่ไม่ไกลนึกขึ้นได้จึงร้องรับทันที “จริงสิ! ชื่อว่าอะไรนะ? เซียง...เซียงเหลียน? ถูกแล้ว นามของโฉมงามยอดเมธีผู้นั้นก็คือหลี่เซียงเหลียน เซียงเหลียนจวิ้นจู! จวิ้นจูท่านนั้นเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดากับจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อเพียงหนึ่งเดียวของเทียนจินเราผู้นั้นอย่างไรเล่า ทั้งสองคนเป็นคู่พี่น้องหงส์มังกร[1]ที่ทั้งเก่งกาจปราดเปรื่องและรูปโฉมงดงามจำเริญตากันทั้งคู่!”

ชายคนก่อนหน้าพยักหน้า กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ เสียงดังกว่าเก่า

“ถูกแล้ว ถูกแล้ว! ข้ายังจำได้ดี ครั้งนั้นท่านหญิงเซียงเหลียน แฝดผู้น้องที่เป็นสตรี ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เลื่อนชั้นขึ้นเป็นจวิ้นจูก็เพราะยามนั้นบ้านเมืองถึงคราวเคราะห์ ต้าเว่ยกุมชัยชนะเหนือกองทัพเทียนจิน ได้แผ่นดินชายแดนไปครอง พวกต้าเว่ยในยามนั้นย่ามใจถึงขั้นกระทำการหยามหมิ่นพวกเราชาวเทียนจิน กล่าวว่ายินดีสงบศึก หากเทียนจินเรายอมมอบองค์หญิงหมิงจูและองค์หญิงจินจูให้แต่งให้รัชทายาทของพวกมันเป็นชายาฝ่ายซ้ายและขวา และมอบเมืองกุ้ย เมืองเหลียง ที่อยู่ถัดจากเมืองที่พวกมันเหล่าต้าเว่ยยึดครองเอาไว้ให้พวกมันเพิ่มอีกสองเมือง ครั้งนั้น ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด จวิ้นจูที่หลบหนีออกจากตำหนักสกุลหลี่เพื่อไปช่วยเหลือดูแลพี่ชายทนฟังไม่ไหว จึงได้ก้าวขาออกไปแสดงตัวว่าเป็นหญิง ออกปากท้ารัชทายาทต้าเว่ยพนัน จากนั้นก็แสดงฝีไม้ลายมือ เล่นหมากกระดานกุมชัยชนะเหนือรัชทายาทจอมโอหังผู้นั้นถึงสามกระดานรวด ครั้งนั้นจวิ้นจูไม่เพียงช่วยปกป้องเมืองเหลียง เมืองกุ้ย องค์หญิงหมิงจู และองค์หญิงจินจู ยังสามารถโน้มน้าวรัชทายาทต้าเว่ยที่โกรธจนขาดสติให้เอาเมืองที่ยึดครองไว้มาเดิมพัน สุดท้ายก็สามารถช่วงชิงเอาแผ่นดินชายแดนเทียนจินเรากลับคืนมาจากฝั่งต้าเว่ย!”

“โอ้ยหยา! นึกไม่ถึงว่าบุตรสาวของจวิ้นจูผู้งดงามปราดเปรื่องกลับเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่หาประโยชน์อันใดมิได้...” ใครสักคนทอดถอนใจ ก่อนสบถบ่น “มารดามันเถอะ! ข้าอุตส่าห์ร่วมลงขันกับเหล่าสหาย วางเดิมพันข้างบุตรสาวของจวนเฉินกั๋วกงที่เกิดจากภรรยาเอกเช่นนาง...นับว่าลงทุนเสียเปล่าโดยแท้!”

“ถูกต้อง” ใครอีกคนกล่าวอย่างเดือดดาล “หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ไม่สู้วางเดิมพันข้างคุณหนูใหญ่ของจวนที่เก่งกาจปราดเปรื่องเลื่องชื่อยังดีกว่า! เกิดจากอนุภรรยาแล้วอย่างไร ต่อให้เกิดจากสาวใช้ห้องข้าง หากงดงามรอบรู้ถึงเพียงนั้น เทียบกับนางแล้ว บุตรสาวภรรยาเอกที่หาดีไม่ได้สักอย่างยังจะนับเป็นตัวอะไรได้!”

ใครอีกคนเย้ยหยัน “มีหลานสาวเช่นนี้ จวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อจะไม่ขายหน้าแย่หรือ?”

[1] คู่พี่น้องฝาแฝดที่คลอดออกมาเป็นชายและหญิง