บทที่ 61

เฉินเซียงหรงยืนอยู่กลางลานแข่งขันด้วยชุดผ้าไหมสีฟ้าปักลายดอกเหมยละเอียดอ่อน ดวงหน้าของนางสงบนิ่ง ทว่าดวงตาคู่งามเปล่งประกายแห่งสมาธิและความมั่นใจ

เบื้องหน้านางยามนี้มีม้วนกระดาษเซวียนจื่อที่ถูกจับขึงตั้งฉากกับพื้น แขวนไว้ด้วยเส้นเชือกเกลียวทองอันบางเบา ซ้ายมือมีโต๊ะที่ตั้งฉินเอาไว้

สายลมพัดดอกเหมยพร่างพรู เซียงหรงยกพู่กันขึ้นด้วยมือขวา พลันปลายนิ้วของมือซ้ายก็เริ่มดีดสายพิณ เพลงที่บรรเลงเป็นทำนองที่รื่นหู ทว่ามีความลึกล้ำคล้ายสะท้อนธรรมชาติ ดั่งสายลมที่พัดผ่านเหล่าดอกเหมยบนภูเขาหิมะ

ปลายพู่กันตวัดไปตามเสียงพิณราวกับเป็นส่วนหนึ่งของท่วงทำนอง นางก้าวขยับไปมาอย่างพลิ้วไหว อาภรณ์ปลิวตามลมเบา ๆ มือหนึ่งดีดฉินคลอคล้ายบอกเล่าเรื่องราวของสายลมและสายฝน อีกมือลากปลายพู่กันสร้างเส้นสายของภาพบนกระดาษ ขณะดีดพิณ นางหมุนตัว ตวัดพู่กันเป็นเส้นโค้งที่งดงามราวกวางน้อยกำลังโลดแล่นในหุบเขา

ภาพบนกระดาษเซวียนจื่อเริ่มชัดเจนขึ้น เป็นภาพของดอกเหมยยืนต้นท่ามกลางหิมะโปรยปราย

ภาพนี้ไม่เพียงสะท้อนถึงความงดงามของธรรมชาติ แต่ยังเปี่ยมด้วยความหมายลึกซึ้ง เหมือนบอกเล่าถึงจิตใจของผู้วาดที่อดทนต่อความยากลำบากและยืนหยัดได้แม้ในช่วงเวลาที่เหน็บหนาว

จวิ้นหวังเฟยเห็นบุตรสาวของผู้ที่เป็นทั้งน้องสามีและเพื่อนรักที่ตายจากเติบโตมาได้ดีเช่นนี้ ก็อดหลั่งน้ำตาด้วยความภาคภูมิใจประสมคะนึงหาไม่ได้

หลี่จือหลินที่นั่งอยู่ข้างมารดา เฝ้ามองเซียงหรงด้วยสายตาที่ไม่อาจละไปจากนางได้เช่นกัน

ใบหน้าของนางขณะสะบัดปลายพู่กันดีดฉินเปล่งประกายด้วยความสุขและความมั่นใจ ทุกท่วงท่าของนางเต็มไปด้วยความสง่างาม 

เขาพลันรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวใจฉับพลัน 

“นี่ก็คือหรงเอ๋อร์...” จวิ้นหวังเฟยที่นั่งข้างเขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม “หลานสาวแท้ ๆ ของบิดาเจ้า...” 

หลี่จือหลินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อโดยไม่รีรอ “...และว่าที่ภรรยาของลูก” 

คำพูดนั้นทำให้จวิ้นหวังเฟยหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

ผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงต่างไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขา แต่ก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวจวิ้นหวังที่เหล่าบุรุษล้วนเป็นนักรบ

เมื่อเซียงหรงจบการแสดง เสียงเงียบครู่หนึ่งก่อนจะตามมาด้วยเสียงปรบมือและโห่ร้องชื่นชมดังกึกก้อง หวงโฮ่วที่เฝ้าชมอยู่ด้วยสีหน้าสงบนิ่งมาตลอด ยามนี้กลับปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า ในใจปรากฎความคิดหนึ่งอย่างชัดเจน

"สตรีเช่นนี้...นางคืออัญมณีที่แท้จริง"

ยิ่งมองคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง สวีหวงโฮ่วก็ยิ่งรู้สึกถูกชะตานัก