บทที่ 69

ซู่ซินหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยิน

"แต่คุณหนูเจ้าขา จวิ้นหวังจ๋างจื่อของพวกเรา...เอ้อ...ข้าหมายถึงของคุณหนูเจ้าค่ะ”

“พี่ซู่ซิน!”

ซู่ซินกระแอมไอ กลั้นยิ้ม

“คุณหนูเจ้าขา...จนป่านนี้แล้วท่านยังไม่รู้ใจจวิ้นหวังจ๋างจื่ออีกหรือเจ้าคะ นับตั้งแต่กลับเมืองหลวงมา จวิ้นหวังจ๋างจื่อก็สารพัดจะหาข้ออ้างแวะเวียนมาหาท่านไม่ได้หยุด หากท่านไม่ออกเรือน จวิ้นหวังจ๋างจื่อที่ไหนจะยอมรามือ เช่นนี้แล้วคุณหนูจะปล่อยให้จวิ้นหวังจ๋างจื่อคอยตามติดท่านไปอีกกี่ปี?"

เซียงหรงตอบอย่างจริงจัง “อืม...สักสี่สิบปีกระมัง”

ไม่แน่ว่าพอเข้าปีที่สาม จิตใจเขาอาจเปลี่ยนผัน หันไปชอบพอผู้อื่นแล้วก็เป็นได้!

“จวิ้นหวังจ๋างจื่อประกาศต่อหน้าไท่โฮ่ว หวงโฮ่ว และผู้คนมากมายชัดเจนถึงเพียงนั้น คงไม่ยอมรามือจากคุณหนู ซ้ำคงไม่ยอมรอนานถึงเพียงนั้นหรอกเจ้าค่ะ”

เซียงหรงนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบเสียงเบา "ไม่รามือแล้วอย่างไร หากข้าหนีไปบวชชี ต่อให้เป็นจวิ้นหวังจ๋างจื่อก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วกระมัง..."

“ท่านว่าเขาจะปล่อยให้ท่านไปบวชชีได้ง่ายๆ หรือเจ้าคะ” ซู่ซินถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหว “พนันกันได้เลยว่าต่อให้คุณหนูของข้าปลงผมบวชชี จวิ้นหวังจ๋างจื่อก็ต้องหาทางสึกท่านออกมาแต่งให้เขาจนได้!”

“หากข้าปลงผมบวชชีจริง ถึงตอนนั้นจะยังมีความงามอันใดอีก”

“จวิ้นหวังจ๋างจื่ออาจไม่ได้ปักใจต่อท่านเพียงเพราะความงามอย่างเดียวน่ะสิเจ้าคะ” ซู่ซินแย้มยิ้มอ่อนหวาน ขณะเริ่มนวดแขนให้คุณหนูคนงามของตน “กระนั้นก็เถอะ ต่อให้ไม่มีผม คุณหนูของพวกเราที่ไหนจะงดงามน้อยลง”

เซียงหรงส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนจะถอนหายใจ นางอยากคัดค้าน อยากปฏิเสธสิ่งที่พี่ซู่ซินของนางพูด แต่เมื่อหวนคิดถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหลี่จือหลินและพฤติกรรมทั้งหมดทั้งมวลของเขา นางก็อดคิดไม่ได้ว่าการหมั้นหมายครั้งนี้อาจเป็นกับดักที่ไม่มีวันหลุดพ้น

นี่ตกลงแล้วคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่นะ… ที่แน่ๆ ตอนนี้นางเริ่มจะรู้สึกว่าความสงบในชีวิตนางค่อยๆ ลดน้อยถอยลงทุกทีแล้ว

บรรยากาศยามสายในจวนเฉินกั๋วกงมีแสงแดดอบอุ่นลอดผ่านใบไม้ ส่องลงมาบนลานหินขัดที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างงดงาม เซียงหรงนั่งอยู่ที่ศาลาเล็กกลางสวน มือหนึ่งถือพู่กัน อีกมือวางอยู่บนโต๊ะ ซู่ซินยืนอยู่ด้านข้างกำลังฝนหมึกให้นางอย่างตั้งใจ

แต่ก่อนที่โฉมสคราญจะเขียนตัวอักษรลงไป เสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ฟังดูราวกับอารมณ์ดีเกินกว่าจะไว้ใจได้พลันดังขึ้นข้างหลัง

"น้องหญิงกำลังทำอะไรหรือ?"

เซียงหรงสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบวางพู่กันและหันไปมอง ก็พบกับร่างสูงในชุดลำลองเรียบง่าย แต่ท่วงท่ากลับดูสง่างามของหลี่จือหลินที่ยืนพิงเสาอยู่ ใบหน้าประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อันเป็นเอกลักษณ์

นางกลอกตา พยายามวางท่าเคร่งขรึม

"ท่านมาที่นี่อีกแล้วหรือ?" นางถามเสียงแข็ง พลางขยับตัวห่างออกไป

"อีกแล้วหรืออะไรกัน" สีหน้าแววตาเขาโศกสลดลงทันตา "หรงเอ๋อร์ นี่เจ้าไม่ยินดีที่เห็นพี่ชายเช่นนั้นหรือ..."

"แล้วผู้ใดพูดว่ายินดีตั้งแต่แรก” นางไม่หลงกลท่าทีเช่นนี้หรอก! “แล้วก็อย่ามาเรียกข้าว่าหรงเอ๋อร์ด้วย ข้าไม่เคยอนุญาตให้ท่านเรียก!"

หลี่จือหลินหัวเราะเบาๆ เขาหยิบกล่องของขวัญขนาดเล็กออกจากแขนเสื้อ ยื่นให้คนงาม "ของขวัญสำหรับคู่หมั้นของข้า"

เซียงหรงมองกล่องนั้นอย่างระแวง แต่ด้วยมารยาท นางก็ยื่นมือออกไปรับ นิ้วมือเรียวยาวของเขาแตะถูกหลังมือนางแผ่วเบา ทำให้เซียงหรงขนลุกซู่

“อ๊ะ!”

นางเกือบสะบัดกล่องนั้นลงด้วยความตกใจ ทว่าชายหนุ่มผู้นี้กลับรวดเร็วกว่านาง เขาคว้าทั้งกล่องเอาไว้ ทั้งยังกุมมือนางไว้แนบแน่น ทาบทับเหนือกล่องนั้น

“ระวังหน่อย...กล่องนี้บอบบาง แตกหักง่ายนัก”

เซียงหรงริมฝีปากสั่นระริก “ทะ...ท่านปล่อยมือข้าสิ!”

"อ้อ...จริงด้วย ข้าลืมไป…ขออภัย” หลี่จือหลินยิ้มกว้าง “กระนั้นก็เถอะ...มือของเจ้าช่างนุ่มนิ่มนวลเนียนดีจริงๆ" เขากล่าวพลางลูบหลังมือนางเบาๆ ราวกับต้องการจดจำว่าผิวเนื้อตรงนั้นนุ่มเนียนละเอียดวิเศษเลิศล้ำเพียงใด “อืม...ผิวสัมผัสช่างดีนัก”

"ปล่อย!" เซียงหรงสะบัดมือหนี หน้าแดงจัดด้วยความโกรธผสมอับอาย "ท่านนี่มัน...” นางพยายามเค้นสมองนึกคำตำหนิที่เจ็บแสบและตรงประเด็นที่สุด “ท่านช่าง...”

“ข้าช่าง?”

“ช่างไร้ยางอายจริงๆ!" นี่เป็นคำพูดที่ไร้มารยาทและรุนแรงที่สุดเท่าที่นางจะนึกได้แล้ว

"ข้าจะไร้ยางอายได้อย่างไร?" หลี่จือหลินทำหน้าซื่อตาใส "ข้าก็เพียงอยากยืนยันว่าเจ้าดูแลตัวเองดีหรือไม่เท่านั้น หากคู่หมั้นของข้ามือลอกเป็นขุย ผู้คนจะกล่าวกันอย่างไร? พวกเขาจะไม่ตำหนิว่าข้าดูแลเจ้าไม่ดีพอหรอกหรือ?”

เซียงหรงอยากจะด่าอีกสักคำ แต่กลับไม่รู้ว่าสมควรด่าอย่างไรแล้ว

"ท่าน...ไปให้พ้นเลย!" นางหยิบพู่กันขึ้นมาข่มขู่