คำสอนของรุ่นพี่

ทางด้านของมาคินที่พักนี้จะมีงานทุกวัน พี่โปเต้เลยคิดว่าจะต้องหาที่พักใกล้ ๆ กับค่ายเพลงจะได้ไปรับไปส่งง่ายขึ้นจะได้ไม่ต้องวกไปวนมาให้เสียเวลา โปเต้เลยขอคำสั่งอนุมัติจากเฮียคราม ซึ่งเฮียครามเห็นด้วยเพราะบ้านพักในหมู่บ้านที่ยังคงว่างอยู่หลังหนึ่ง เฮียครามเลยให้อ๊อฟ เข้ามาพักด้วย ตอนแรกจะให้ร้อยดาวเข้ามาพักด้วยแต่โปเต้มองว่าจะดูไม่ดี เลยให้ร้อยดาวไปพักที่บ้านอีกหลัง เป็นบ้านของนักร้องที่กำลังมีกระแสพอสมควร น้องอ๋อม เด็กสาวที่มาจากบ้านสุรินทร์ เธอเองเพิ่งจะมียอดวิวเพลงดังร้อยล้านในยูทูป

" อ้าวร้อยดาววันนี้ไม่ไปไหนหรอ" อ๋อมที่ออกมาจากห้องพักทักทายร้อยดาว เพราะเธอต่างเป็นเด็กในสังกัดพี่โปเต้

"มีงานวันพรุ่งนี้นะกังวลจัง ไปรอบนี้ผู้จัดเอาทางฝั่งพี่อู๋ไปด้วย" ร้อยดาวรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกพอไม่ใช่คนของพี่โปเต้

" ทราบไหมคะ ใคร" อ๋อมถามร้อยดาว

"คนที่ชนะคู่มาคินตอนงานประกวดนะสิคะ ดูเหมือนเขาไม่ค่อยจะชอบมาคินสักเท่าไหร่" ร้อยดาวที่สังเกตตอนมาที่ค่ายหลาย ๆ ครั้ง

ช่วงนี้อาร์ตมีงานเยอะ พอ ๆ กีบมาคินเช่นกันแต่เขาเองมักจะถือตัว ไม่ค่อยคุยเล่นกับพี่ ๆ แม่ ๆ ที่มาให้กำลังใจ เขาจะทักทายแค่คนที่มาส่งช่อ มาส่งพวงมาลัยชิ้นหนัก ๆ เขาถึงจะสนิทด้วย

ที่ค่ายเพลง

อาร์ตที่เข้ามาคุยงานกับพี่อู๋ เขาเองเพิ่งจะมีงานที่สาม หลังจากประกวดเขานาน ๆ มาสุ่มซ้อมร้องบ้าง วันนี้เองก็เช่นกัน วันนี้มาคินก็เข้ามาซ้อมเช่นกันและวันนี้เราจะมีวงนักดนตรีเข้ามาด้วย เพราะงานนี้เป็นคอนเสิร์ตใหญ่ครั้งแรก ที่ต้องไปร่วมงานกับแม่ ๆ ผู้จัดที่เป็นเอฟซี ฝั่งโปเต้เลยเอา มาคินกับอ๊อฟเข้ามาซ้อมด้วยซึ่งมาคินกำลังนั่งซ้อมกับพี่ ๆ วงดนตรีก่อน จนอาร์ตเดินเข้ามา

"นี่นายเลือกเพลงไปร้องเพลงเดียวกับของฉันเลย นายต้องเปลี่ยนนะ" อาร์ตที่เข้ามาเสียงดังทั้ง ๆ ที่ตนเองยังไม่ได้เลือกเพลงเลย

"นี่นายก็เลือกเพลงนี้หรอ" มาคินบอก ซึ่งเพลงที่เขาเลือกคือเพลงของสแปลช บอกอ้ายถ้ารำคาญ

"ก็ใช่ไง ฉันเลือกเอาไว้แล้ว ฉันจะร้องเพลงนี้" อาร์ตที่กำลังแย่งเพลงของมาคินไปอย่างหน้าไม่อาย

"แต่เพลงนี้ผมว่าเหมาะกับเนื้อเสียงนุ่ม ๆ ของมาคินนะครับ" พี่โอ๋ หัวหน้าวงบอกอาร์ต เพราะเขาเคยฟังเสียงของอาร์ต

"พี่โอ๋จะรู้ได้ยังไง ลองฟังผมร้องก่อนไหมหละครับ" อาร์ตที่ยังคงรัี้นไม่ยอมฟัง

โอ๋เลยลองขึ้นต้นให้ใหม่ แบบคีย์เดียวกับที่มาคินร้องเมื่อสักครู่ แค่เรื่มดนตรีอาร์ตก็ถึงกับขอให้แก้ปรับคีย์ ซึ่งเพลงนี้ปรับโทนเสียงสูงมาก ๆ มันจะไม่เพราะซึ่งคนฟังเพลงเป็นจะเข้าใจ

"ผมว่าทำนองมันเพี้ยนผิดไปจากต้นฉบับ " มาคินที่ฟังทำนองเพลงรับรู้ว่าเป็นยังไง

"ใครเล่นเพลงของผมจนเพี้ยนขนาดนี้" เสียงของสแปลชที่ผ่านมาได้ยินเพลงของตนเองดนตรีสูง

"สวัสดีครับพี่ชาย" มาคินทักทายสแปลช

"หวัดดีน้องชาย" สแปลชตบบ่ามาคินทักทายแบบสนิทกัน ทำให้อาร์ตมองลอยหน้าลอยตา

ร้อยดาวที่เดินเข้ามาในห้องซ้อม เห็นว่ามีคนอื่นเยอะแยะ เต็มห้องซ้อม

"สวัสดีค่ะพี่สแปลช" ร้อยดาวยกมือไหว้สแปลช

" ไม่ไปดูแลพี่เลยนะร้อยดาว " สแปลชเดินเข้ามาหาร้อยดาว ทำมือโอบบ่าของเธอแล้วเดินมาทางมาคินกับอ๊อฟ

"พี่ก็มีคนดูแลแล้วนี่ค่ะ วันนั้นดาวแค่ไปดูงาน เพื่อจะเอามาใช้กับสองคนนี้เฉย ๆ เอง"

"พี่ก็บ่นไปงั้นแหละ แล้วนี่ซ้อมงานจะไปคอนหรอ"

"ใช่ค่ะ กำลังจะมีงานต้องใช้วงดนตรี"

"อืมดีเลย โตขึ้นไปอีก เวลาทำงานพี่อยากบอกน้อง ๆ เราต้องทำให้คนหน้าเวทีเห็นนะว่าเรามาจากค่ายเดียวกัน พวกเรามาจากบ้านเดียวกัน ต้องรักกันให้คนข้างนอกรู้ว่าพวกเราเป็นนักร้องที่มีคุณภาพ อย่าทำให้ใครมาว่าครอบครัวเราได้" สแปลชที่สอนน้อง ๆ ให้รักกัน

"จะพยายามครับพี่ ผมอยากมาทำตามความฝันของผม มากกว่าที่จะมาทำให้ชื่อเสียงไม่ว่าจะของผมหรือใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับผมต้องเสื่อมเสียชื่อครับพี่" มาคินตั้งมั่นในความคิดที่ดี

อาร์ตที่เปลี่ยนเลือกเพลงใหม่ของตนเองมาสามเพลง เพราะเขาได้เวลาแสดง สามสิบนาที ส่วนมาคินกับอ๊อฟที่ทางผู้จัดอยากให้ขึ้นคู่กัน ใช้เวลาร่วมกันบนเวทีประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เขาจ่ายค่าจ้างตามค่าตัวของแต่ละคน และแล้วงานคอนเสิร์ตของทั้งสามหนุ่มก็มาถึงเป็นการจัดงานที่ไม่ไกลมากนัก

เมื่อศิลปินมาถึงสถานที่จัดงาน อาร์ตเองที่นั่งด้านหน้ากับคนขับเพราะเขาไม่อยากนั่งรวมกับคนอื่น ๆ เพราะตอนขึ้นรถมาก็มีการเขม่นกันก่อนออกมา ตอนหลังอ๊อฟนั่งก่อน ร่วมกับพี่โปเต้ วันนี้แกเห็นว่าเป็นงานที่ค่อนข้างคนเยอะ ผู้จัดเป็นขายบัตร 150 ที่นั่ง งานนี้เขารับมาแค่มัดจำห้าสิบเปอร์เซ็นต์เอง ยังไม่ครบ เขาเลยต้องมาจัดการเองแทนเฮียคราม

"ไปเตรียมตัวกันก่อน วันนี้มีเช็คซาวนด์ก่อนที่จะทำการแสดงสดนะ อาร์ตแล้วลูกพี่เราจะมาไหม" โปเต้ถามน้องที่มาด้วย

"ผมก็ไม่ทราบครับ" อาร์ตเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ตอนนี้อู๋จะไปกับเก้ากันจ์อยู่เสมอ เพราะตอนนี้เก้ากำลังมาแรง

"ช่วงนี้ใครทำเงินน่าจะตามไปเอาหน้าตามฉบับของป๋าอู๋นั่นหละ

"ผมเองก็คิดว่าผมสามารถทำผลประโบชน์ให้เขาได้มากเช่นกันครับ" อาร์ตที่เข้าใจการทำงานในแบบผิด ๆ แบบนี้เอง

"ผลประโยชน์มันควรเป็นของนายมากกว่าของค่ายนะอาร์ต ทำไมถึงคิดว่าต้องแบ่งให้พี่อู๋มากด้วยแล้วนายจะได้รับการดูแลที่ดีขึ้นงั้นหรอ" เสียงของโปเต่้ที่พูดถึงผลประโยชน์ของศิลปิน

"จริงครับ ผมกับอ๊อฟทำงานมา ค่ายหักไปตามข้อตกลงของค่ายไม่มีที่ว่าจะหักให้ผู้ดูแล ผู้จัดการ" ร้อยดาวที่เห็นสลิปเงินเดือนของนักร้องในทีมของโปเต้ทุกคน

"ร้อยดาวเข้ามาทำงาน รายได้นักร้องไม่ว่าจะดังมากแค่ไหน พี่โปเต้แทบจะไม่ได้ในส่วนนี้เลย" ร้อยดาวที่เอ่ยออกมา ทำเอาอาร์ตเองครุ่นคิดตาม แต่เมื่อเขาเลือกทีมพี่อู๋ไปแต่แรก

"ไป ๆ นักดนตรีตั้งเครื่องเสร็จแล้ว พวกเราไปเตรียมตัว ร้อยดาวดูแลด้วยพี่ไปคุยกับผู้จัดก่อน" พี่โปเต้ให้น้อง ๆ ไปซ้อมกับวง ส่วนตนเองเดินออกมา

บนเวทีทำการแสดงวันนี้ ขนาดเวทีกว้างพอประมาณ เสียงเครื่องดนตรีที่กำลังลอง รวมไปถึงสามหนุ่มบนเวทีที่กำลังลองไมค์ ไม่นานนักมีพี่เอฟซีของมาคินเอาไมค์ที่สั่งทำเอาไว้นำมาให้ใช้ ซึ่งเป็นไมค์รุ่นที่พิเศษมากพอสมควร

"มาคินครับ มาหาพี่หน่อย " เสียงของพี่ผู้จัดเรียกให้มาคินมาหน้าเวที

"ครับแม่ สวัสดีครับ " มาคินที่กระโดดลงจากเวที เพราะเวทีไม่ได้สูงมาก

"ระวังลูก ระวัง" เสียงพี่ผู้จัดงาน พร้อมกับเปิดถุงและหยิบกล่องในถุงขึ้นมา ทำเอามาคินเองรู้สึกตื่นเต้นพอสมควรหน้ากล่องเป็นรูปไมค์ ที่เขาเคยอยากหามาใช้

"ไมค์ลอยเลยหรือครับ " มาคินเอ่ยออกมาที่เห็นของด้วยใบหน้าและรอยยิ้มดูมีความเป็นประกายมาก

"แม่พร้อมซัพพอร์ตนะลูก มาคินเสียงดีแล้ว ไมค์ที่หนูใช้ต้องดีไปด้วย มันจะได้ต่อยอดของเราไปในตัว เอาไปใช้ให้เกิดประโยชน์นะครับ" ผู้จัดงานยื่นกล่องไมค์ให้น้อง น้องก็ยกมือไหว้อยู่หลายครั้ง

"ขึ้นไปซ้อมนะครับ เอาไมค์ตัวนี้ไปซ้อมเลย มันเป็นสิทธิของน้องเลยครับมาคิน" ผู้จัดพูดอีกเพียงนิดเดียวก็เดินออกไป

มาคินที่กลับขึ้นไปบนเวที นำไมค์ไปให้พี่แบ็คสเตทได้ทดลองใส่กับเครื่อง และลองให้มาคินใช้งานตอนช่วงซาวน์ อาร์ตที่มองดูมาคินได้รับของที่มีราคาพอสมควรต่างจากตนเอง ได้มาแหวนเงิน พวงมาลัยเงิน เท่านั้น

"โหพี่คิน วันนี้มีไมค์ใหม่ด้วย เอามาขิงน้องไงกัน" อ๊อฟเอ่ยแซวโดยไม่คิดอะไร

"พี่ก็เกรงใจแม่ ๆ เขาวะอ๊อฟ ไม่กล้ารับอะไรเลย" มาคินตอบออกมา

"นายเป็นคนน่ารักไงมาคิน แม่ ๆ เขาก็เอ็นดูนายเป็นเรื่องธรรมดามาก ๆ " ร้อยดาวที่หลุดชมว่าเขาน่ารัก

"นี่ฉันน่ารักแล้วหรอ" มาคินแกล้งแซวจนเธอเองรู้สึกตัวว่าหลุดชมเขาไปจนหน้าเธอแดง

"ฉันก็แค่พูดไปรวม ๆ ไหมหละมาคิน ไม่ได้เจาะจง ไปซ้อมเพลงเลย เดี๋ยวต้องกลับห้องพัก ถึงเวลาเล่นค่อยมา"

"เธอแอบชมผู้ชายต่อหน้าต่อตา ไม่ต้องมาเขินหรอก คนที่เขินต้องเป็นฉันนี่ มาคินที่ยังไม่หยุดแซว

"โอ๊ย ชีวิต ชีวิต ต้องมาหลุดปากอะไรออกไปวะเนี่ย" ร้อยดาวเกาหัวยิก ๆ จนผมเพ้ายุ่งเหยิงมากกว่าเดิม

"มาซ้อมเถอะพี่ีคิน จะได้กลับไปอาบน้ำ ไปพัก" อ๊อฟบอกพี่ชายร่วมค่ายด้วยความรู้สึก เป็นอากาศเขาเล่นกันสองคน ไม่สนใจใคร

"เออ ๆ มาครับอาจารย์นักดนตรี จัดไปครับ" มาคินที่เรียกอาจารย์นักดนตรี

มาคิน อ๊อฟ อาร์ตซ้อมร้องเพลงกันมาสักระยะจนเข้าที่เข้าทางแล้วก็ให้ลุงยะห์ขับพาไปที่พักไม่ไกลมากนัก พี่ ๆ แม่ ๆ จองห้องเอาไว้ให้ สี่ห้อง ห้องแรกพี่โปเต้เข้าไปพักก่อนหน้าแล้ว เหลืออีกแค่สามห้อง

"ฉันขอคนเดียวนะ ไม่ชอบคนเยอะมันวุ่นวาย" อาร์ตที่ออกตัวอยากพักตามลำพัง ซึ่งร้อยดาวจะขัดใจ แต่โดนมาคินห้ามเอาไว้ อีกห้องของพี่ ๆ อาจารย์นักดนตรี ที่ยังไม่มาจากร้าน ที่นี่จะเหลือห้องพักเพียงห้องเดียว ห้องนี้กว้างพอสมควร เขาอยากให้น้องพักตามสบาย เลยเลือกห้องใหญ่กว่าห้องอื่น ๆ ให้เด็กชายคนนี้

"โหห้องใหญ่มาก พักด้วยกันนี่แหละเราสามคน เหมือนพี่ น้อง " อ๊อฟพูดขึ้นมา แต่คนที่วิตกกังวลมากคือร้อยดาวเธอเป็นหญิงสาวคนเดียว

"งั้นพวกนายไปพักนอนบนเตียง เราขอตรงโซฟาก็พอเราตัวเล็ก" ร้อยดาวจัดแจงที่ทางในห้อง

ทั้งสามคนที่มีเวลางีบกันประมาณสามชั่วโมงก่อนที่จะออกไปที่งานอีกครั้ง ก็ไม่มีใครปฏิเสธเรื่องที่นอน ร้อยดาวเลือกเดินไปที่โซฟาขนาดใหญ่กว่าตัวเธอเล็กน้อย สองหนุ่มก็กระโดดขึ้นเตียงกันและก็ต่างคนต่างหลับกันไปในไม่ช้า