น้องชายเกือบสูญพันธ์

เมื่อใกล้ถึงเวลาที่จะต้องไปร้าน ร้อยดาวที่ตั้งปลุกตนเองก็ได้ตื่นมาจัดการเรื่องส่วนตัวของตนเองจนเรียบร้อย แต่สองหนุ่มที่ยังนอนหลับสนิทไม่ยอมตื่น เตียงนอนสบาย แอร์เย็น ๆ ทำให้ทั้งสองคนไม่ยอมตื่น  อ๊อฟเองที่รู้สึกตัวก่อน เอ่ยทักทายร้อยดาว

"ผมไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน พี่คินหลับลึกมาก ๆ เลย" อ๊อฟหันมามองพี่ชายที่กำลังกรนเบา ๆ 

"นายไปอาบก่อนเลยอ๊อฟ  วันนี้ตามคิวที่ซ้อม ให้อาร์ตขึ้นก่อนตามที่ผู้จัดเขาขอมา" ร้อยดาวบอกอ๊อฟ

"พี่นี่ทำงานคล่องนะ ไหนว่าไม่เคยทำมาก่อน ดูแลพวกผมสะจนพวกผมจะง่อยแล้วอะ"  อ๊อฟพูดเรื่องจริง ร้อยดาวเป็นคนดูแลศิลปินที่ดีมาก ๆ คนหนึ่งเลยทีเดียว 

อ๊อฟเดินหยิบผ้าขนหนูพร้อมเสื้อผ้าเอาเข้าไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำด้วย ร้อยดาวที่มองคนบนเตียงที่ขยับตัวเล็กน้อย ร้อยดาวที่เอ่ยปากเรียก

"มาคิน ตื่นได้แล้วเหลือเวลาไม่เยอะแล้วนะ นายนอนขี้เซาขนาดนี้เลยหรอ " ร้อยดาวปลุกมาคินด้วยเสียงที่ดังพอสมควรแต่เขาไม่ยอมตื่นสักที จนร้อยดาวต้องเดินมาใกล้ ๆ เธอหยิบกล่องขนมที่เป็นฝาสเตนเลส เอาไม้ตะเกียบมาสองอัน เคาะจนเสียงดังลั่นห้อง เสียงเคาะที่ดัง โป๊ก โป๊ก เสียงเบาขึ้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนมาคินเองที่กำลังหลับถึงกับรีบลุกขึ้นนึกว่าเสียงอาคารจะถล่ม จนเขาพลิกตกจากเตียงดัง ตุ๊บ 

"โอ๊ย ๆ หนีเร็วอาคารจะถล่มไหมเนี่ย ร้อยดาวมายืนอะไรไม่ได้ยินเสียงหรอ" มาคินเองกำลังตกใจจนลืมเจ็บ 

"อาคารไหนถล่ม นายมองขึ้นไปดูดิ ฝ้าอาคารยังอยู่ปกติ " ร้อยดาวบอกเขาชี้ไปทางเพดาน ที่ตัวอาคารทั่วทุกมุมห้องปกติ

"แล้วเสียงอะไรเธอทำอะไรเมื่อกี้ " มาคินตั้งสติได้ เดินมาทางร้อยดาว แต่รู้สึกก้นกระแทกเริ่มมีอาการเจ็บ จนเขาต้องคว้าแขนข้างหนึ่งของร้อยดาว แต่ด้วยขนาดตัวที่เล็กกว่าเขามากพอสมควร 

"ว้ายยยย" เสียงร้องของเธอที่ถูกมาคินดึงไปนั้นทำให้เธอไม่ทันระวังตัวแรงฉุดดึงของมาคินทำเอาเขาเองที่เจ็บตัวอยู่แล้วทรงตัวไม่อยู่ จนทำให้ร้อยดาวล้มทับลงบนตัวของมาคินเข้าเต็ม ขาของร้อยดาวกระแทกลงกึ่งกลางกล่องดวงใจน้อย ๆ ของมาคินพอดิบพอดี เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ จะจับกุมตรงเป้ากางเกงก็ยังไม่ได้สองมือของเขาโอบกอดร้อยดาวเอาไว้เพราะกลัวเธอกระแทกลงพื้นแล้วจะเจ็บตัว 

"คุณเจ็บตรงไหนไหม" มาคินเอ่ยถามทั้งที่ตนเองเจ็บกล่องดวงใจมาก ๆ จนหน้าชา

"ไม่อะ นายรับฉันไว้พอดี แล้วนายหละเจ็บตรงไหนไหม ล้มกระแทกไปตั้งสองรอบ หัวแตกไหมมาดูสิ" ร้อยดาวเองยังอยู่บนตัวมาคินจับต้นคอเขาพลิกไปมาหารอยแผล แต่ไม่มีเลือดหรือหัวโน

"ผมไม่ได้เจ็บหัวตรงนั้น ผมเจ็บหัวข้างล่าง เอาหัวเข่าคุณออกจากน้องชายผมก่อนได้ไหมร้อยดาว" มาคินที่สีหน้าเจ็บปวด ก็พยายามบอกเธอ

"อะไรน้องชาย น้องชายนายอยู่บ้านจะมาอยู่อะไรตรงนี้" ร้อยดาวพูดไปหัวเข่ากระแทกลงไปอีก 

"ลุกออกไปก่อนร้อยดาว มันเจ็บ โอ๊ย" มาคินที่ร้องเสียงดังจนอ๊อฟเองที่อาบน้ำใกล้เสร็จต้องนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวโดยที่เนื้อตัวยังเปียก พอมาเห็นภาพที่พี่ ๆ สองคนนอนทับกันอยู่อ๊อฟเองถึงกับอ้าปากค้าง

"พวกพี่ทำไรกันอะ ผมเผลอเข้าห้องน้ำแปบเดียวเอง"

"โอ๊ย อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้ มาเอาร้อยดาวออกไปก่อน โอ๊ย ๆ " เสียงมาคินเอ่ยบอกอ๊อฟ  จนอ๊อฟเองต้องมาช่วยเอาร้อยดาวออกมาจากมาคิน โดยเธอลงนั่งที่พื้นข้าง ๆ สองหนุ่ม โดยมีอ๊อฟที่ช่วยพยุงมาคินขึ้นมานั่งปลายเตียง มาคินเอามือกุมเป้ากางเกงตัวเองไว้

"ไหวไหมพี่ โดนเข่าขนาดนั้น" ลูกผู้ชายเหมือน ๆ กันอ๊อฟเลยจะเข้าใจดี ว่าพี่ชายต้องทรมานมาก ๆ ตรงนั้น 

"ขอนั่งพักแปบนึง เดี๋ยวจะไปเปลี่ยนชุด" มาคินที่หันมามองหน้าร้อยดาวที่ทำเรื่องวุ่น ๆ จนเขาเองน้องชายเกือบสูญพันธ์

"เจ็บมากหรอ" 

"ไม่เจ็บหรอกมั้ง คุณลองคิดดูสิมีลูกหมูตัวโต ๆ มาล้มทับ ขาหลังตัน ๆ " มาคินพูดบรรยายจนคนฟังเห็นภาพ จนอ๊อฟเองยังอดขำไม่ได้

"ลูกหมูหรอ หืม" ร้อยดาวมันเขี้ยวหนักมากจนจะพูดคำไม่สุภาพแจกมาคินแต่ก็ต้องยั้งเอาไว้

"รีบไปแต่งตัวเลย ลุงยะห์รอแล้วจะทำเอาคนอื่น ๆ รอไปด้วย เสียงาน" ร้อยดาวเอางานมาอ้างจนมาคินเองนึกได้ต้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเดินไปเข้าห้องน้ำช้า ๆ สองมือก็จับกลางเป้ากุมเอาไว้

"โดนกล่องดวงใจขนาดนั้น ยังห่วงงาน" อ๊อฟหันมาคุยกับร้อยดาวเธอเลยหันเหเลี่ยงไปทางอื่น เก็บข้าวของ เพียงไม่นานทั้งสามคนก็ลงมาจากห้องพัก บนรถมีอาร์ตนั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว อาร์ตที่นั่งรอได้สักพักก็บ่นออกมา

"มัวทำอะไรกันไม่รักษาเวลากันเลย" อาร์ตบ่นทั้งสามคนที่ลงมาช้า

"นายลงมานานแล้วหรอ" มาคินทักถามเขาเพราะรุ่น ๆ เดียวกัน

"ก็นานจนนักดนตรีออกไปกันอีกรอบแล้ว ฉันรู้ว่าจะนานขนาดนี้ฉันไปพร้อมนักดนตรีแล้ว" 

"ขอโทษทีเผอิญมาคินป่วยนิดหน่อย ต้องขอโทษนายด้วย" ร้อยดาวหันไปขอโทษเขา

"อ้าวคุณมาคินเป็นอะไรครับ ไม่สบายตรงไหน" ลุงยะห์คนขับหันมาถาม

"ไม่เป็นอะไรแล้วครับลุง ดีขึ้นแล้วครับ" มาคินเดินขึ้นมานั่งจะเข้าไปนั่งเบาะหลัง

"นั่งนี่ละพี่อย่าเดินเยอะ เก็บแรงไว้เดินบนเวทีเหอะ" อ๊อฟเองจัดแจงเรียบร้อย ก้าวขาขึ้นมานั่งแถวถัดไป ร้อยดาวเองก็ก้าวตามมาทำท่าจะไปด้านหลัง

"อะแฮ่ม แค่ก ๆ " เสียงกระแอมของมาคิน จนร้อยดาวต้องชะงัก เพราะเธอจะเดินไปนั่งเบาะข้างอ๊อฟ

"มีอะไร" ร้อยดาวถามเขาเบา ๆ 

"มานั่งข้าง ๆ นี่เธอ มาเลยเป็นคนดูแลฉันนะ จะไปนั่งทางอื่นได้ไง" มาคินบ่นเบา ๆ 

"เออ เออ" ร้อยดาวที่เห็นว่าลุงยะห์ปิดประตูกำลังจะเคลื่อนตัวรถ เลยต้องนั่งข้าง ๆ มาคิน

/////-----******------******///////

ช่วงเวลาทำการแสดงก็มาถึง อาร์ตที่ถูกให้ขึ้นไปเป็นคนแรก เขาเอาบทเพลงออกแนวป๊อปร็อกขึ้นไปร้อง ทำเอาพี่ ๆ หน้าเวที โยกโบกมือตามกันไปด้วย ลุงยะห์ที่ลงมาช่วยดูแลอาร์ตบนเวที เขาถือกระเป๋ามาใบหนึ่งเอาไว้เก็บช่อเงิน แหวนเงิน ของจากเอฟซี 

"อาร์ตทางนี้ลูก" เอฟซีของอาร์ตที่มีเข้ามาพอสมควร นำช่อดอกไม้ช่อไม่ใหญ่มากนักมาให้สองสามช่อ ของฝากต่าง ๆ 

"ขอบคุณครับแม่ๆ " ช่วงจังหวะที่รับของลุงยะห์พยายามสังเกตมองเพื่อมีอะไรบนเวที 

"อาร์ตหล่อจังเลย" มีพี่เอฟซีที่ร้องเรียกทำท่าจะดึงอาร์ต ลุงยะห์ที่เห็นแบบนั้นเข้ามาดึงหูกางเกงทางด้านหลังของอาร์ตเอาไว้

"อย่าดึงน้องนะครับ น้องจะตกเวที" ลุงยะห์บอกพี่ ๆ เอฟซี อาร์ตเองยกมือไหว้ขอแม่ ๆ ป้า ๆ

อาร์ตที่กลับขึ้นไปร้องเพลงอีกสามเพลงก็หมดช่วงของตนเอง เขาเดินมาอำลาพี่ๆ น้อง หน้าเวทีอีกครั้ง ก่อนจะเดินลงจากเวทีด้วยเหงื่อเต็มใบหน้า 

"สุดมากเลยอาร์ต นายเอาคนดูโยกตามไปหมดเลย" มาคินเอ่ยชม

"ระดับแชมป์อะเนาะมาคิน แชมป์คนแรก"  อาร์ตพูดตบบ่าเบา ๆ เป็นเชิงดูถูกมาคิน มาคินเองก็ยอมรับ

เสียงวงดนตรีที่ดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้งสองพี่น้องที่ต้องขึ้นมาดวลเพลงกันทั้งสองคนเลือกที่จะแบทเทิลกันเอง มาคินและอ๊อฟ เพลงที่เลือกมาเลยจะเป็นการโต้ตอบกันทางเนื้อเพลง 

"สวัสดีครับ" ช่วงร้องไปสักระยะ เขากล่าวสวัสดี เดินรอบเวทีเล่นหูเล่นตากับพี่ ๆ แม่ ๆ หน้าเวที

"สวัสดีเช่นกันครับ " ระหว่างที่พูดพี่ ๆ พยายามเรียกทั้งสองคนมาหน้าเวที ร้อยดาวเองตามขึ้นมากับลุงยะห์  ตอนนี้มาคินและอ๊อฟแม่ ๆ ป้า ๆ คล้องพวงมาลัยเงินจนเต็มคอ เลยทำให้ร้อยดาวกับลุงยะห์ต้องมาช่วยสองหนุ่ม บนเวทีสองหนุ่มเองก็คุยเล่นหยอกกันจนคนดูสนุกสนานเฮฮา จนกระทั่งดนตรีเล่นเพลงของมาคิน เขาเลยหยิบไมค์ขึ้นมาร้อง 

"พวกคุณทราบไหมว่าเพลงนี้ ผมไม่ได้แต่งเองหรอก ผมเคยขโมยเพลงของเขามาร้อง" มาคินเล่าถึงเพลงตอนท่อนโซโล

"ฮะ พี่เนี่ยะนะ ไปขโมยเพลงใครเขามา" อ๊อฟ ที่เป็นลูกคู่ได้ดีมาก ๆ 

"เพลงนี้เธอคนนี้เป็นคนแต่งให้ผมครับ เธอเป็นคนดึงหูกางเกงผมเมื่อกี้เอง เธอเก่งมาก ครับ มีความมานะพยายามทุกตัวอักษร "

"เสียงชื่นชมหน้าเวที ทำเอาร้อยดาวที่ยืนอยู่ด้านหลังมือกลองถึงกับทำตัวไม่ถูก

"ผมอยากจะมีโอกาสสักครั้งนะครับ ผมอยากทำงานเพลงเพลงนี้ไปคู่กับเธอ อยากให้เธอมามีส่วนร่วมในเอ็มวีก็ได้หรือมาเป็นแขกพิเศษของผมเวลาขึ้นคอนเสิร์ต มาร้องเพลงนี้ด้วยกันบนเวที" มาคินพูดขึ้นมา จนพี่ๆ แม่ ๆ เห็นด้วย เพราะน้องคนนั้นน่ารัก มารยาทดี 

โปเต้ที่เข้ามาในคอนเสิร์ตแล้วได้ยิน ได้ฟังทั้งหมด เขากลับจุดประกายขึ้นมาทันที อยากจับเด็กทั้งสองคนมาร้องเพลงด้วยกัน เขาจึงคิดที่จะนำเรื่องนี้เข้าไปคุยกับพี่แบงก์ และ คณะกรรมการท่านอื่น ๆ ด้วยในวันหน้า 

" โอ๊ยแค่แต่งเพลง คนดูแลศิลปิน ธรรมดา ๆ ก็พอ นายนี่กำลังทำให้ชีวิตของฉันยุ่งยากมากขึ้นนะมาคิน " ร้อยดาวบ่นพึมพำอยู่ในลำคอ

หลังจากจบคอนเสิร์ตมิตติ้ง ศิลปินทั้งสามคนมารวมตัวกันที่โต๊ะ เพราะมีพี่ ๆ แม่ ๆที่ยังไม่ได้ส่งมอบของ ผู้จัดเลยขอเวลาจากโปเต้หนึ่งชั่วโมง เขาเองก็เห็นว่า ยังไม่ทันดึกมากโปเต้เลยอนุโลมให้เพราะคนไม่ได้เยอะมากแค่ร้อยกว่าคนคงใช้เวลาไม่มาก แต่โปเต้ขอตัวกลับก่อนเขาให้คนขับรถของเขามารอที่หน้าร้าน 

"ร้อยดาวคอยดูแลด้วยนะ อย่าให้กินเวลานานมาก เห็นว่าสมควรแล้วก็พากันกลับนะ"  โปเต้ที่สั่งกำชับอีกที เกรงว่าผู้จัดจะเกินเลย 

"ค่ะ พี่ " ร้อยดาวรับปาก จนโปเต้ขึ้นรถออกไ ร้อยดาวเลยเดินไปยืนข้าง ๆ ตรง มาคินกับอ๊อฟนั่ง 

พี่ ๆ แม่ ๆ ที่ต่างนำของมาให้มากมายหลายรูปแบบ ของอาร์ตจะได้แค่จากเอฟซีของตัวเองแค่ไม่กี่คน กับบางคนที่ให้เพียงแค่แหวนเงินแบงก์ยี่สิบ แบงก์ห้าสิบ แบงก์ร้อย แต่ก็เต็มนิ้วพอสมควร ส่วนมาคินที่ได้มาจนนับไม่ถ้วน พวงมาลัยห้อยคอ รวมถึงอ๊อฟด้วยที่ได้จากแม่ ๆ เยอะ เพราะมาจากการสอนเข้าหาแม่ ๆ ของโปเต้ ที่สอนน้อง ๆ มาอย่างดี