ตอนที่ 34 คนหัวร้อน

หลังจากกลับมานั่งที่โต๊ะเอวาก็ดื่มถี่หนักเหมือนเททิ้ง รับรู้ถึงลมร้อนที่ออกหูจนรู้สึกได้กับภาพที่เห็นเมื่อครู่ มันพลอยทำให้ความขุ่นมัวในใจเริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว

เทเครื่องดื่มให้ตัวเองและจิวารี ยกแก้วขึ้นรอให้เพื่อนชน

“ไม่เมาไม่กลับ” กระดกพรวดเดียว

“ไม่เมาไม่กลับ” จิวารีพูดตาม และกระดกพรวดเดียวเช่นกัน

“ใครที่กำลังโดนเท...ขอให้เซมาหาพี่” เสียงจากนักร้องบนเวที ที่อยู่ในโหมดเพลงซึ้งสำหรับคนอกหักให้หนุ่มสาวได้พักเอว เพื่อรอโยกต่อยกสุดท้าย

“แล้วเรามาโยกกัน” สิ้นเสียง ความมันส์สุดท้ายก็เริ่มขึ้น เสียงกระหึ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง

ภูผาและกีตาร์รับบทเป็นบริกร คอยบริการเครื่องดื่มให้สองสาว คนดื่มไม่ท้อคนชงก็ไม่ทิ้ง และตอนนี้สองสาวก็กอดคอกันทั้งร้องทั้งเต้น ทั้งที่ขาเริ่มเป๋แล้วทั้งคู่ เมาแอ๋ภายใต้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ฉาบอยู่ทั้งสองใบหน้า แต่ภายในใจนั้นมีสีดำชัด ๆ

ผู้คนเริ่มทยอยเดินออกหลังจากวงดนตรีวงสุดท้ายจบลงเพียงไม่นาน ภาพที่เห็นหลังจากเดินตามหาสองสาว ทำให้อิทธิพลถึงกับเลือดร้อนขึ้นมาทันที

จิวารีนั่งคอพับพิงเสาในมุมวีไอพีโดยมีภูผานั่งอยู่ข้าง ๆ ยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้หญิงสาวจนแทบจะสิงร่าง ถึงแม้เอวาและกีตาร์จะนั่งอยู่ด้วยแต่อิทธิพลมองไม่เห็นเสียแล้ว ตรงดิ่งเข้าไปหาทันที

“อ้าวดิน...มาด้วยเหรอ?” เอวาตาปรือเอ่ยทักเพื่อนชายที่เดินบึ้งตึงเข้ามาหา หน้าตาบอกบุญไม่รับ ไม่ตอบแต่เดินเข้าไปแทรกตรงกลางระหว่างภูผากับจิวารี ปรายตามองภูผาแบบไม่เป็นมิตร ลากเก้าอี้เข้าไปใกล้หญิงสาวและนั่งลง

“จิ๋ว” มือประคองใบหน้าเธอเรียกสติ แสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าภูผา มือเกลี่ยผมเธอไปทัดหูไว้

“หือ” เสียงแผ่วเบาในลำคอ

“ไหวหรือเปล่า?”

จิวารีถ่างตาขึ้นมองเสียงเรียกอย่างยากลำบากในความสลัว หนังตามันหนักเหมือนโดนยาสั่งให้ปิดลง ใบหน้าชายหนุ่มต้นเหตุที่ทำให้เธอฟิวส์ขาดในวันนี้ยังจะตามมาหลอกหลอนกันอีกแม้กระทั่งตอนเมา เฮี้ยนไปนะ กะพริบตาไล่ความพร่ามัวที่เลือนรางอยู่ตรงหน้า

“กลับบ้านนะ” พูดกับร่างที่สติไม่เต็มร้อย

“กลับหรือยังเอวา?”

“อือ” เอวาที่นั่งคุยอยู่กับกีตาร์แบบรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างหันมาตอบแบบงง ๆ

“ดีจังที่ดินมารับ” เธอยิ้มหวานฉ่ำ

“วากำลังคิดหนักอยู่...ว่าจะพาจิ๋วกลับยังไง?” แก้มแดงปลั่งตาหวานเยิ้ม แต่ยังหลงเหลือสติอยู่บ้าง

“เอวากลับก่อนก็ได้เดี๋ยวให้กีตาร์ไปส่ง ผมจะไปส่งจิ๋วเอง” ภูผาเอ่ยขึ้นโดยไม่สนใจอิทธิพลเหมือนไม่ได้อยู่ตรงนั้น เอวานั่งอยู่กับที่ ยังคงมึนงงมองเพื่อนสาวที่หลับพิงเสาอยู่

“เกี่ยวอะไร?” อิทธิพลสวนกลับทันที จ้องหน้าเอาเรื่อง สองหนุ่มปะทะสายตาแบบพร้อมไฟว์ไม่มีใครหลบใคร เป็นภูผาที่เอ่ยขึ้น

“แล้วนายเป็นใครไว้ใจได้เหรอถึงคิดว่าฉันจะปล่อยให้จิ๋วไปกับนาย” ท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว และลุกขึ้นยืน

 เอวาอ้าปากหวอค้างอยู่ เสียงเพลงในร้านที่เปิดคลอเบา ๆ หลังจากนักดนตรีวงสุดท้ายเล่นจบลง ไฟสลัวก่อนหน้าถูกเปิดสว่างขึ้นมาอีกนิดหน่อย พนักงานเริ่มเก็บกวาดโต๊ะที่ลูกค้าออกแล้ว

“หึ” อิทธิพลหัวเราะในลำคอ

“แต่ที่แน่ ๆ คือนายไม่มีสิทธิ์” ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับภูผา หยิบโทรศัพท์โทรหาจิวากร สายตายังจ้องมองที่ภูผาไม่ละไปไหน

“ฮัลโหล เจอแล้ว นายอยู่ไหน?”

“รออยู่หน้าร้านเดี๋ยวออกไป” และกดวางสาย หันมาเก็บกระเป๋าสะพายของหญิงสาวมาถือไว้ ไม่สนใจสายตาของภูผาที่จ้องมองอยู่

“ไปเถอะเอวา”

“ไว้เจอกันนะภูผา...กีตาร์” เอวาพูดอ้อแอ้ลิ้นพันกัน พร้อมโบกมือลาตาปรือ

อิทธิพลก้มลงกำลังจะอุ้มจิวารีออกไป แต่ถูกภูผาผลักออก

“มึงจะทำอะไร?” ภูผาเริ่มหัวร้อนเมื่อคิดว่าผู้หญิงของตัวเองกำลังจะมีคนหิ้วไป

 พูดจบก็โดนหมัดของอิทธิพลกระแทกเข้าที่ใบหน้าจนเซถลา ก่อนจะทรงตัวไว้และพุ่งเข้าหาเหวี่ยงหมัดเข้าใส่กะเอาคืน อิทธิพลหลบหวุดหวิดถีบเข้าที่ลำตัวภูผา ตามด้วยเสียงแก้วและจานชามตกแตกกระจายเกลื่อนพื้นเสียงดังไปทั่วบริเวณ เมื่อสองหนุ่มกำลังตะลุมบอนกันอยู่ โดยมีเอวาที่วิ่งวุ่นวายเป๋ไปเป๋มาห้ามคนนั้นคนนี้ชุลมุนไปหมด ท่ามกลางสายตาของผู้คนในบริเวณนั้น การ์ดที่บอกว่าจ่ายพิเศษให้หายหัวไปไหนหมด กีตาร์ยืนกอดอกดูท่าทีอยู่ห่าง ๆ ส่วนคนเมานั้นย่นคิ้วหน้าเหยเกไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าตัวเองคือต้นเหตุ

“โอ๊ย...หนวกหูชะมัด” เธองัวเงียบ่น พลิกตัวและหลับต่อท่ามกลางการต่อสู้ของสองหนุ่ม ก่อนที่การ์ดจะวิ่งเข้ามาห้ามไว้

จิวากรรออยู่ด้านนอกก็ร้อนใจเดินกลับเข้ามาหาด้านในอีกครั้ง เสียงโหวกเหวกจากเหตุการณ์เมื่อครู่ดึงสายตาชายหนุ่มให้ตรงเข้าไปดู

“มีอะไรเหรอดิน?”

“พี่แจ็ค” เอวาเอ่ยขึ้นและยิ้มอย่างโล่งอก แต่นึกขึ้นได้กับภาพก่อนหน้านั้น หุบยิ้มลงทันที

เมื่อเคลียร์เหตุการณ์จนเป็นอันเข้าใจกับการ์ดแล้ว ภูผาและกีต้าร์ก็ต้องยอมถอย เมื่อคนที่มารับคือพี่ชายของจิวารี

“จิ๋ว” จิวากรเขย่าร่างของผู้เป็นน้องปลุกเธอให้ตื่น

“หือ” เบิกตามองคนเรียก

“พี่แจ็คเหรอ?” เสียงอ้อแอ้ในลำคอ ตาปรือ ยกมือลูบหน้าลูบตา พ่นลมออกปาก คออ่อนคอพับเหมือนนอตหลวม จิวากรโอบไหล่จิวารีดันร่างเธอให้เดินไปอย่างทุลักทุเล คนเมาที่ข่าอ่อนแต่ปากยังบ่นไปเรื่อย เดินหลับบ้างลืมตาบ้างไปตลอดทาง ก้าวห้าถอยสาม โดยมีเอวาที่เดินเป๋ตามออกมาพร้อมกับอิทธิพล กว่าจะออกมาถึงลานจอดรถก็ใช้เวลาไม่น้อย

“เอวาจอดรถตรงไหน?” อิทธิพลถามเพื่อนสาว

“ตรงนั้น...มั้ง” เธอชี้มั่วไปเรื่อย หนุ่ม ๆ กวาดสายตามองตามมือที่ชี้แต่ไม่เจอรถของเธอตรงหน้า เอวานั่งลงที่ม้านั่งที่พักสูบบุหรี่ตรงลานจอดรถ มือควานหากุญแจรถในกระเป๋าใบจิ๋ว กระเป๋าก็ใบแค่นั้นทำไมมันหายากหาเย็นเหลือเกิน

“อยู่ไหนนะ?”

จิวารีหายใจเสียงดัง แหงนหน้าหลับตา ขาอ่อนพับลงจนคนพยุงร่างพามานั่งลงข้าง ๆ เอวา

“เฮ้อ” จิวากรส่ายหน้ากับสภาพของสองสาว มากันตามลำพังยังกล้าจะเมาทิ้งตัวขนาดนี้ มันน่าจับฟาดก้นเสียให้เข็ด

“ตั้งสติดี ๆ แล้วค่อยตอบ”

“จอด...รถ...ตรงไหน?” จิวากรมองหน้าเอวาและดุเสียงเข้ม

“ก็บอกว่าตรงนั้นไง...ทำไมต้องดุด้วย” เธอชี้มั่วไปเหมือนเดิม และแว้ดใส่เขาทันทีหน้างอง้ำอย่างมีอารมณ์ ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความโมโห พร้อมกับจับมือชายหนุ่มและยัดกุญแจรถใส่มือเขา

“ไปเอามา” สั่งเสียงแหลมอย่างหงุดหงิด

“พูดดีๆ แต่กับแฟนตัวเองหรือไง กับผู้หญิงคนอื่นพูดดีไม่เป็นเหรอ?”

“อะไรวะ” จิวากรเกาหัว

“ทำไม?” เอวายังไม่จบ เมาก็ว่าลำบากแล้ว ยังจะหาเรื่องเพิ่มให้ตัวเองขึ้นอีก

 “แค้นวาที่ตบยัยแก้วเหรอ จะตบคืนไหมล่ะ?” ลุกขึ้นยืนท้าทายเขาอย่างเอาเรื่อง ส้นสูงที่สวมอยู่ทำให้ใบหน้าคนตัวเล็กเงยขึ้นแค่นิดเดียวก็เกือบชิดปลายคางเขาแล้ว แหงนหน้าให้เขาตบ กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของเธอเป่ารดปลายคางสาก

“หนวกหู” จิวารีที่นั่งคอพับอยู่ข้าง ๆ บ่นคำเดิมซ้ำ ๆ

“คนจะหลับ...จะนอน”

อิทธิพลหยิบผ้าเย็นจากกระเป๋ากางเกงที่เด็กเสิร์ฟให้มาแกะออกและวางใส่มือเธอ

“เช็ดหน้าก่อนจิ๋วจะได้สดชื่น” บอกคนที่สติอยู่ไม่ครบ จะเช็ดให้ก็กระไรอยู่เพราะพี่ชายเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ทำตามไม่พอจิวารีเอนหลังนอนราบไปกับม้านั่งเสียเลย แขนห้อยลงที่พื้น ขดขาแนบกับพนักพิง เสื้อครอปโชว์หน้าท้องถลกขึ้นสูงจนหมิ่นเหม่

“จิ๋ว ลุกขึ้น” ดันร่างเธอให้ลุกนั่ง หญิงสาวตัวอ่อนปวกเปียก

“อะไรอีกเนี่ย...” หลับตาบ่น

อิทธิพลนั่งลงข้างเธอ จิวารีพิงไหล่ชายหนุ่มและหลับต่อ พร้อมกับบ่นงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์ ส่วนหนุ่มสาวอีกคู่กำลังยืนมองหน้าแข่งจ้องตากัน คนตัวเล็กที่ยืนกร่างเหลือทน

“เมาแล้วรั่วขนาดนี้ทีหลังก็กินอยู่บ้าน”

จิวากรหลุบตาลงต่ำมองหน้าหวานของเอวาที่เงยหน้าท้าทายเขาอยู่

“อย่าออกมาเพ่นพ่านจะได้ไม่เป็นภาระคนอื่น”

ทันทีที่พูดจบเหมือนสุมไฟใส่กองฟางที่พร้อมปะทุ เธอหายในแรงและถี่ขึ้น เมื่อปุ่มงี่เง่าถูกเปิดและพร้อมทำงานแล้ว กัดฟันหน้าคางย่นขึ้นย่นลง

“แล้วใครใช้ให้มารับภาระไม่ทราบ?”

“วาไม่ใช่ยัยแก้วหรือผู้หญิงของพี่แจ็คสักหน่อย”

“ขอร้องเหรอ...ก็เปล่า”

“มีปัญญากลับเองก็แล้วกัน”

ยืนให้นิ่งยังทำไม่ได้แต่ยังอวดดีด่าเขาฉอด ๆ จ้องหน้าเขาจริงจังพร้อมน้ำในตาที่คลอเต็มสองหน่วยขึ้นมาทันที จิวากรแววตาไหววูบกับน้ำใส ๆ ในตาเธอ เอวาสะบัดหน้าหันหลังเดินหนีไปก่อนที่น้ำตาจะร่วงเผาะลงสองข้างแก้ม

“อ่อนไหวจริงแม้คู๊ณ” จิวากรส่ายหน้า

“แล้วนั่นจะไปไหน?” ตะโกนตามหลังคนเมาที่เดินเซซ้ายเซขวา ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงออกอย่างฉุนเฉียวและเดินหนีเข้าไปในลานจอดรถ โดยลืมไปว่ากุญแจรถตัวเองอยู่ที่ไหน

“ไอ้ดินมึงพาไอ้จิ๋วกลับก่อน” หันมาบอกอิทธิพล

“กูจะบ้า...เฮ้อ” จิวากรส่ายหน้าก่อนจะเดินตามหาเด็กดื้อไปในลานจอดรถ

อิทธิพลวางร่างหญิงสาวลงเบาะนั่งข้างคนขับ ขยับร่างกายเธอให้เข้าที่ปรับเบาะเอนหลังเพื่อให้นั่งสบาย ก่อนจะเข้าประจำที่คนขับและติดเครื่องยนต์เปิดแอร์ หันมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้คนข้าง ๆ นิ่งมองหน้าคนหลับอยู่อย่างนั้น เกลี่ยไรผมออกจากใบหน้าอย่างแผ่วเบา รู้สึกขอบคุณเอวาในใจที่ลงสตอรี่ให้เขาได้รู้ ถ้าไม่อย่างนั้นสงสัยคืนนี้ไอ้หน้าด้านนั่นคง....คิดได้แค่นั้นเลือดในการก็เดือดขึ้นมาทันที ก่อนจะขับรถเคลื่อนออกไป

เอวาเดินเท้าเปล่าวนไปมาอย่างหัวเสีย ลืมแม้กระทั่งเจ็บเท้า ในใจครุ่นคิดถึงคำพูดของจิวากรเมื่อครู่พร้อมกับความน้อยใจที่ถาโถมเข้ามา

“ภาระเหรอ?” ทวนประโยคทิ่มแทงที่ออกจากปากเขา

ใช่สิเรามันก็แค่เพื่อนน้องสาว จะเอาอะไรมาสำคัญสำหรับเขาข้อนี้ก็รู้ดีอยู่แล้ว แต่จำเป็นต้องพูดทำลายน้ำใจกันขนาดนี้ไหม หยุดยืนอยู่กลางลานจอดรถ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเดินไปไหน