ตอนที่ 39 ชีวิตนอกมหาวิทยาลัย

จิวารีอยากตอบตกลงการเริ่มงานใหม่กับเอวา เมื่อถูกทาบทามให้ไปทำงานที่สาขาใหม่ที่เพิ่งเปิดกับการร่วมหุ้นของสองครอบครัวระหว่างดวงยี่หวาและพิมพ์พรรณ แต่ดวงยี่หวาขอร้องให้เธอมาบริหารร้านอาหารแทน โดยยกเหตุผลทั้งร้อยแปดประการให้หญิงสาวใจอ่อน เพียงเพราะเจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวไม่อยากให้สาวห่างไกลหูไกลตาเท่านั้นเอง

ส่วนอิทธิพลนั้นตัดสินใจเข้ารับตำแหน่งตามที่ทรงศักดิ์แต่งตั้ง ในการสานต่อธุรกิจของตระกูล เนื่องจากปัญหาสุขภาพของผู้เป็นปู่ เท่ากับว่าความรักที่เพิ่งผลิบานใหม่ถูกจำกัดด้วยเวลาและภาระหน้าที่เพราะต่างฝ่ายต่างเริ่มเรียนรู้สิ่งใหม่ในชีวิตการทำงาน ทำได้เพียงส่งข้อความหวานและโทรหาเพื่อฟังเสียงเท่านั้น หลังเลิกงานก็มารับหญิงสาวกลับห้องพร้อมกัน เพราะขนกระเป๋าเสื้อผ้ามาอยู่คอนโดที่เคยปฏิเสธแล้ว เนื่องจากดวงยี่หวาอ้างเป็นสวัสดิการและใกล้ที่ทำงานจะได้สะดวกในการเดินทางด้วย

“ร้านเดิมนะ ตอนเย็นหลังเลิกงานวันศุกร์”

คือข้อความที่นัดเจอกันของกลุ่มเพื่อน หลังจากห่างหายจากการพบปะสังสรรค์นานแล้วหลังจากสิ้นสุดการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย เพราะต่างฝ่ายต่างยุ่งกับการจัดการชีวิตให้เข้าที่เข้าทาง ทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงาน และวันนี้คือวันเหมาะที่ว่างตรงกันจึงมีมติเป็นเอกฉันท์ให้นัดเจอ

บรรยากาศเดิมของร้านนั่งชิวที่คุ้นเคยตั้งแต่สมัยเป็นฟิชชี่ปีหนึ่ง ยังคงคลาคล่ำไปด้วยหนุ่มสาวนิสิตในตอนเย็นของวันหยุดสุดสัปดาห์ เสียงพูดคุยหัวเราะประสานกันตลอดทางเดินด้านนอกจนถึงด้านในของร้าน เสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศผ่อนคลายให้การดื่มลื่นไหล

จิวากร ธีธัช และตะวัน มาถึงแล้วพูดคุยสัพเพเหระไปตามเรื่อง ระหว่างที่นั่งรอคนอื่น ๆ อยู่

“สำนักงานกฎหมายตะวันฉายเหรอ?” จิวากรทวนชื่ออีกครั้งตามที่ได้ยินเมื่อครู่

“ใช่ครับ” ตะวันตอบรับ

เนื่องจากหนุ่มตี๋เสนอให้จิวากรลาออกจากการเป็นนักดนตรี และมาช่วยงานที่บริษัทกฎหมายของครอบครัวเขาร่วมกับธีธัช

“ทำไมชื่ออ่อนจังวะไอ้ตี๋ มึงตั้งให้มันเข้มแข็งกว่านี้ไม่ได้เหรอวะ?”

“ให้มันสมกับเป็นบริษัทนักสืบระดับเทพ หรือทนายมือฉมัง ฟังดูแล้วให้มันขลัง ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง?” ธีธัชเสริมให้

“ชื่อนี้พ่อกับแม่ผมเป็นคนตั้งเองตั้งแต่เริ่มก่อตั้งเป็นบริษัทเล็ก ๆ แล้วครับ และก็เฮงมากด้วยเพราะชื่อนี้ คงไม่คิดจะเปลี่ยนหรอกครับ” ชื่อที่ตั้งตามชื่อของลูกชายคนเดียวของตระกูล

“เออ...เฮงก็เฮง” ธีธัชเสริมให้

“ผมอยากให้แจ็คกับธีเข้าไปดูงานและพูดคุยรายละเอียดกันก่อนครับว่าโอเคหรือเปล่า แล้วค่อยตัดสินใจ อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อนเริ่มทดลองงานด้วย”

ถึงแม้จะเป็นเถ้าแก่น้อยแต่ก็ไม่ถูกละเว้นสิทธิ์ที่ต้องทดลองงานเหมือนกับรายอื่น ๆ เนื่องจากสามหนุ่มที่เรียนกฎหมายมาด้วยกัน ตะวันเรียนเพราะธุรกิจของตระกูล ธีธัชเรียนเพราะพ่อเป็นนักกฎหมายและหวังว่าลูกจะสานต่อ ส่วนจิวากรนั้นความฝันของเขาคือทนาย (ปากหมา) ต่อท้ายคือฉายาที่น้องสาวตั้งให้เพิ่ม

อาหารที่สั่งถูกนำมาวางที่โต๊ะ แต่สมาชิกที่เหลือก็ยังไม่โผล่ และคนที่ดื่มรอก็เริ่มตึง  แล้ว เสียงหัวเราะของสามหนุ่มดังประสานกันอยู่เป็นระยะ

“แล้วนี่พวกเค้าทำอะไรกันอยู่เหรอถึงยังไม่มา?” ตะวันยกข้อมือมองเวลาที่หน้าปัดนาฬิกา

จิวากรหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ

“เอวามาถึงแล้วอยู่ที่ลานจอดรถ” พูดเสร็จก็ลุกจากโต๊ะและเดินออกไปทันที ภายใต้สายตาของเพื่อนซี้ที่มองตาม

“อย่าบอกนะว่ามันออกไปรับเอวา มึงคิดเหมือนกูไหมไอ้ตี๋?”

“คิดครับ”

“คิดอะไร?”

“แล้วธีคิดอะไรละครับ?”

“ไอ้เหี้ย มึงไม่รู้ว่ากูคิดอะไร แล้วมึงจะคิดตามได้ไง?” ธีธัชย่นคิ้วและส่ายหน้า

ไม่นานจิวากรและเอวาก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมกัน พูดคุยด้วยรอยยิ้ม เดินมาถึงโต๊ะจิวากรก็เลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งข้างเขา

“ขอบคุณค่ะ” เอวาส่งยิ้มหวานให้และนั่งลง

ตะวันและธีธัชมองการกระทำของสองหนุ่มสาวตรงหน้า พร้อมทุกคำถามที่อยู่ในแววตา

“เหล้ามันแรงไป ดื่มอะไรดี?” จิวากรหันไปถามคนข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มละมุนที่ทำให้สองเพื่อนถึงกับอ้าปากค้างอยู่

“เหล้าปั่นผลไม้ก็ได้ค่ะ จิ๋วชอบ...วาจะได้มีเพื่อนดื่ม” ส่งยิ้มหวานให้จิวากร ยิ่งทำให้ตะวันและธีธัชตะลึงค้างเข้าไปอีก จิวากรยกมือส่งสัญญาณให้พนักงานมารับออเดอร์ และพูดคุยกันอยู่สองคนเหมือนเพื่อนไม่ได้นั่งอยู่ด้วย ก่อนที่จิวากรจะหันมามองเพื่อนที่นิ่งอึ้งอยู่

“พวกมึงทำไมไม่กิน เป็นเหี้ยไรกัน...เงียบเชียว” แต่ไม่มีคำตอบจากสองหนุ่มตรงหน้า แต่กลับมองเขาและเอวาสลับกันไปมา

“ทำไมจิ๋วยังไม่มาอีกนะ” เอวามองออกไปด้านนอกร้าน และหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเพื่อนสาว

“มาถึงแล้วค่ะ อีกหน่อยก็คงเข้ามา” หันมาบอกทุกคนอย่างอารมณ์ดี

จิวากรพยักหน้ารับรู้มองเอวาแววตาฉ่ำ

ก่อนที่ตะวันและธีธัชจะสำลักคำถามในหัวตัวเอง อิทธิพลและจิวารีก็เดินเข้ามาด้านใน ตะวันชูมือขึ้นให้เพื่อนเห็นส่งสัญญาณบอก

เมื่อสมาชิกครบ เสียงแก้วกระทบกันพร้อมกับรอยยิ้มของมิตรภาพก็เริ่มขึ้น หลังจากทักทายถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและหยอกล้อพอหอมปากหอมคอ พร้อมกับจิบเครื่องดื่มเย็น ๆ ไปพร้อมกัน

“พวกเราไม่ได้เจอกันนานวันนี้พร้อมหน้าพร้อมตา วาถือโอกาสนี้บอกข่าวดีทุกคนเลยก็แล้วกัน” เอวาวางช้อนลงมองหน้าทุกคนด้วยรอยยิ้ม

“ข่าวดีอะไรเหรอครับ?” ตะวันถามแทนทุกคน

“คุณแม่วากับน้ายี่หวาจะเปิดบริษัทสาขาย่อยใหม่และจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ เฉพาะคนสนิท เชิญทุกคนด้วยนะ” พูดจบก็หยิบการ์ดออกมาจากกระเป๋าวางลงที่โต๊ะ

ธีธัชรับมาอ่านผ่าน ๆ และวางลง

“ไม่รู้จะว่างหรือเปล่านะ” พูดเล่นตัว

“เรื่องของมึงครับ...แจ้งเพื่อทราบเฉย ๆ ครับได้ควาย” จิวากรสวนทันที

“และวันนี้วาก็อยากแนะนำให้ทุกคนรู้จักแฟนวาด้วยค่ะ”

“เธอมีแฟนแล้วเหรอเอวา?” เป็นธีธัชที่ถามแทนทุกคนพร้อมทำหน้าสงสัย

“อื่อ” เอวาตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ขอแนะนำให้รู้จักแฟนวาอย่างเป็นทางการ” พูดจบก็ผายมือไปที่จิวากร

“แฟนวาค่ะ” จิวากรลุกขึ้นยืนค้อมศีรษะอย่างสุภาพเมื่อถูกแฟนสาวแนะนำอย่างภาคภูมิใจ

“พี่แจ็ค” เสียงจากจิวารี

“ไอ้เหี้ย” เสียงจากธีธัช

“กูว่าแล้วเชียวกลิ่นมันทะแม่ง ๆ” ธีธัชพูดลอย ๆ

จิวารีมองผู้เป็นพี่ที่ยักคิ้วให้แบบหลงตัวเอง และเพื่อนสาวที่ยิ้มสดใสจิบเครื่องดื่มต่ออย่างอารมณ์ดี เพื่อนฉันมันร้ายนัก แค่แซวเล่นคุยกันไม่กี่วันเอง อะไร ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร เผลอแป็บเดียวนางก็พามาแนะนำเสียแล้ว อมยิ้มอย่างยินดี

“เซอร์ไพรซ์” เอวายิ้มกว้างเห็นฟันขาวใส่หน้าเพื่อนสาวที่นั่งมองอยู่

“ยินดีด้วยนะครับเอวา ตะวันชูแก้วขึ้นตรงหน้า”

“ขอบใจจ้าตะวัน” และชนแก้วกับเขาดื่มอย่างคล่องคอ

อิทธิพลนั่งอมยิ้มมองความหวานข้างหน้าด้วยความยินดี

“ยินดีด้วยนะ”

ยกแก้วชูขึ้นให้จิวากร ก็พอจะดูออกอยู่แต่ไม่คิดว่าจะลงเอยเร็วขนาดนี้ ก็ไม่มีเวลาแล้วนี่นาหากไม่เริ่มตอนนี้ก็จะอยู่ในวัยทำงานแล้ว แน่นอนว่าอาจจะคลาดกันไป เมื่อเจอคนที่ใช่ก็แค่รีบคว้าไว้ก่อนที่คนอื่นและคว้าไปก่อน

“ฉันก็มีข่าวดีจะบอกพวกนายเหมือนกัน” ทุกคนเบนสายตามาที่ชายหนุ่มเมื่อพูดจบ

“แม่ฉันเปิดบริษัทสาขาใหม่กับน้าพิมพ์เชิญพวกนายไปงานเลี้ยงด้วยนะ”

“มึงบ้าหรือเปล่าไอ้ดินเอวาเพิ่งพูดไปเมื่อกี๊มันก็เรื่องเดียวกันไหมวะ” ธีธัชส่ายหน้ากับมุกห่วย ๆ ของเพื่อน

“และข่าวดีอีกเรื่องของฉันก็คือ...ฉันกับจิ๋วเป็นแฟนกัน”

พูดและยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบอย่างชิว ๆ

“โธ่เอ๊ยไอ้ดิน...” ธีธัชกำลังจะโวยอีกแต่หันขวับมามองหน้าคนพูด จิวารีนั่งเฉยเหมือนไม่ได้ยิน และตักอาหารใส่ปากเคี้ยวรับรสอย่างเอร็ดอร่อย

“อะไรนะ?”

“ว่าไงนะ”

เสียงจากสมาชิกบนโต๊ะและทุกสายตาจับจ้องมาที่สองหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ข้างกัน

“ฟังไม่ผิดหรอก” อิทธิพลพูดต่อ

“เซอร์ไพรส์กว่า” เอวาพึมพำเบาๆ ปกติจะคุยกันทุกเรื่องกับเพื่อนสาว แต่หลังจากที่เธอมีแฟนก็ไม่ได้ถามเพื่อนรักกับเรื่องนี้อีกเลย เพราะมัวยุ่งอยู่กับแฟนหยอดคำหวานใส่กันก่อนนอนทุกคืน เอวาพลาดแล้ว คิดในใจคนเดียว

“ไม่เห็นจะเซอร์ไพรส์เลย กลิ่นหึงแรงขนาดนี้ใครจะดูไม่ออก...โธ่ว” ธีธัชออกอาการอิจฉาเพื่อนที่มีคู่กันหมด หันมามองตะวัน อย่างน้อยก็มีไอ้ตี๋อีกคนที่ยังโสดเหมือนกู

“ดีใจด้วยนะ...จิ๋ว...ดิน” เอวา ยื่นแก้วเครื่องดื่มชูขึ้น

“มึงยังไม่ได้ขอกูเลยไอ้ดิน” จิวากรมองหน้าแบบกวน ๆ

“ผมขออนุญาตคุณพี่แฟน ขอเป็นแฟนกับแฟนผมนะครับ” ชายหนุ่มพูดติดตลกพร้อมลุกขึ้นยืนค้อมศีรษะต่อหน้าจิวากร

“ต้องรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้สิ รินเหล้าให้กูด้วย” สั่งเสียงเข้มวางมาด

“ถุย” ธีธัชเบะปาก อิทธิพลชงเหล้าเข้ม ๆ ให้คนขอ พร้อมยกประเคน จิวารีกลอกตามองบน พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ประสานกันอยู่ การพูดคุยต่อเนื่องจนดึกดื่น มากมายเรื่องราวที่นำมาปรึกษาและพูดคุย สาระบ้างไม่สาระบ้าง แต่ก็ทำให้ดื่มได้คล่องคอจนเอวาเริ่มลิ้นพันกันแล้ว เพราะไม่ต้องกังวลกับการเมาแล้วขับ

คนมีแฟนจะเมายังไงก็ได้เพราะสุดท้ายก็มีคนพากลับ

ส่วนจิวารีนั้นขอแค่ตึง ๆ ก็พอเดี๋ยวจะพาลรั่วจำอะไรไม่ได้อีก ยิ่งเป็นแฟนกันแล้วด้วย เผลอ ๆ ลืมตัวไปทำอะไรเขาเข้าจะเข้าทางเขาอีก

ส่วนตะวันและธีธัชนั้นเดาใจตัวเองไว้แล้วว่าเมาแน่ เลยเลือกที่จะพึ่งแท็กซี่

เป็นไปตามคาดเอวาเมาแอ๋เสียงหัวเราะดังสดใสได้ยินทั้งลานจอดรถ หลังจากยืนรอส่งธีธัชและตะวันขึ้นแท็กซี่กลับแล้ว ก็เข้าไปนั่งในรถ โบกมือบ๊ายบายเพื่อนด้วยตาหวานฉ่ำ

“ไว้เจอกันนะจิ๋ว”

“ไปแล้วนะดิน” และรถก็เคลื่อนออกไป เหลือเพียงสองหนุ่มสาวที่กลับเป็นคันสุดท้าย