ตอนที่ 40 อินเลิฟ

สองหนุ่มสาวหอบหิ้วถุงขนมขบเคี้ยวและกับแกล้มจากร้านสะดวกซื้อ หิ้วพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด อีกทั้งเครื่องดื่มที่ตุนไว้สำหรับการเชียร์บอลในคืนนี้ด้วย

จิวารีขอตัวไปอาบน้ำหลังจากเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ชำระร่างกายคืนความสดชื่นแล้วยังไม่ทันจะได้นั่งพักเหนื่อยเสียงเคาะที่หน้าประตูก็ดังขึ้น ส่องดูหน้าคนเคาะที่ตาแมว อิทธิพลนั่นเอง

“รอนานแล้ว” ทันทีที่เปิดประตูให้เขาก็อ้อนทันที พร้อมกับจูงมือหญิงสาวเดินมาที่ห้อง เครื่องดื่มและของขบเคี้ยวถูกนำมาวางตรงโต๊ะหน้าทีวีสำหรับการเตรียมเชียร์บอลเรียบร้อย พร้อมกับเสียงบรรยายเมื่อการแข่งขันกำลังจะเริ่ม จิวารีนั่งลงข้างเขาเอนพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลาย

“ที่ร้านเป็นไงบ้างวันนี้ยุ่งหรือเปล่า?”

“อือ ลูกค้าเยอะ วันนี้ใส่รองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ไม่สบายเท้าเลย แถมปวดขามากอีกต่างหาก” มือทุบที่หน้าขาตัวเองเบา ๆ

“เหนื่อยก็พักมีพี่ไพลินอยู่ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงหรอก” ยกแขนขึ้นโอบไหล่เธอและดึงเข้ามาซบไหล่ตัวเอง

“แล้วเรื่องเรียนต่อของนายไปถึงไหนแล้ว?”

“รอเรื่องงานลงตัวก่อนค่อยว่ากันอีกที?” ตอบและจูบที่หน้าผาก

จิวารีเงยหน้าขึ้นมองเขา

“อะไร?” อิทธิพลถามเมื่อหญิงสาวเอาแต่ยิ้มและจ้องหน้า ก่อนจะจูบแตะแผ่วเบาที่ริมฝีปากเธอ

“เปล่า” หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อรู้ว่าตัวเองติดกับมุมอ่อนโยนของเขาเสียแล้ว

“นอนลงเดี๋ยวนวดขาให้” อิทธิพลบอกด้วยท่าทีอ่อนโยน

จิวารีหยิบหมอนมาวาง เอนตัวลงนอนโซฟายื่นปลายขามาพาดที่ตักเขา อีกหนึ่งเรื่องที่ต้องฝึกหัดของผู้บริหารป้ายแดงของรัตนไพโรจน์คือการนวดขาให้คนรักสินะ อิทธิพลลงน้ำหนักมือกำลังดีทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน นวดคลึงที่ขาและปลายเท้าให้

“สบายไหม?”

“อืม...สบายมากเลย” หลับตาผ่อนคลาย

การแข่งขันที่หน้าจอทีวีเริ่มขึ้นแล้ว มือที่กำลังนวดอยู่ก็เปลี่ยนเป็นนวดบ้างไม่นวดบ้าง เพราะจิตใจจดจ่ออยู่กับลูกกลม ๆ ในการแข่งขันตรงหน้า จิวารีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่นโชเชียลพร้อมกับฟังเสียงบรรยายการแข่งขันไปพร้อมกัน กลิ่นแอลกอฮอล์จากแก้วที่เขาดื่มมันแรงเกินไปถึงแม้จะเคยเป็นพริตตี้เชียร์เหล้าก็เถอะ ลุกไปเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบมาทำเหล้าป็อกเสียเลย ส่วนคนดูบอลก็ลุ้นต่อไป

น้ำอัดลม มะนาว เกลือ โซดา และอีกหลายอย่างที่ถูกนำมาวางบนโต๊ะรอผสมตามสูตรที่เธอและเอวาเคยทำดื่ม หญิงสาวนั่งลงข้างเขาก่อนจะลงมือทำเหล้าผสมรสเลิศสำหรับตัวเอง หากเอวาอยู่ด้วยก็คงดีจะได้มีเพื่อนดื่ม แก้วต่อแก้ว เหล้ารสชาติดื่มง่ายก็เมาง่ายเช่นเดียวกัน เพียงไม่นานร่างบางก็สลบไสล นอนหนุนตักเขาหลับสนิท แน่นิ่ง

“หลับแล้วเหรอ?” อิทธิพลลูบเรือนผมคนที่นอนหนุนตักอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เมื่อปล่อยให้เธอหลับอยู่อย่างนั้นจนการแข่งขันจบลง

“จิ๋ว” ก้มลงเรียกมือเกลี่ยผมมาทัดหู จับปลายคางเขย่าเบา ๆ เป็นการปลุก

“อื่อ”

“ไปนอนได้แล้วดึกแล้ว”

หญิงสาวงัวเงียตื่น ลุกขึ้นนั่งสะลึมสะลือ ขณะที่ชายหนุ่มปิดทีวีและเดินไปปิดม่าน เธอก็เดินไปทิ้งตัวนอนลงที่เตียงของเขาแบบหลับปุ๋ยต่ออย่างสบายใจ อิทธิพลมองตามร่างบางพลางคิดในใจ เอาจริงเหรอ

เดินตรงไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนข้างคนตัวเล็กหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมสองร่าง พลิกตัวกอดคนที่นอนหันหลังให้ ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้

“หลับแล้วเหรอ?” กระซิบข้างหู

“อื่อ”

จับตัวเธอพลิกให้หันมาเผชิญหน้าภายใต้แสงไฟสีนวลจากโคมไฟหัวเตียง แต่ร่างบางที่อ่อนปวกเปียกไม่ตอบสนองการกระทำใด ๆ ของเขาแล้ว

“หลับจริงหรือแกล้ง?” ยกตัวขึ้นค้ำศอกลงที่นอน จิวารีซุกตัวแนบกับแผ่นอกแข็งแรง เบียดตัวเข้าใกล้เขา อิทธิพลจูบลงที่ริมฝีปากเธอ แต่เป็นแค่เขาคนเดียวเท่านั้น เพราะคนเมาสิ้นฤทธิ์แล้ว และแน่นอนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง

“เฮ้อ” ก่อนจะถอนหายใจและล้มตัวลงนอน

คนอะไรชอบเมาทิ้งตัวขนาดนี้ แถมทิ้งความทรมานไว้ให้คนอื่นอีกต่างหาก

เสียงอาบน้ำให้ห้องน้ำปลุกหญิงสาวให้ตื่นในตอนเช้าตรู่ ลืมตาขึ้นกวาดสายตาไปทั่วบริเวณพร้อมกับลำดับเหตุการณ์ ลุกพรวดสำรวจตัวเอง ก่อนจะผ่อนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสภาพของตัวเองยังปกติดีทุกอย่าง ครบชุดเดิมก่อนเข้านอน และรีบลุกจากเตียงกลับห้องก่อนที่เขาจะออกจากห้องน้ำมา

วันหยุดที่ควรตื่นในตอนสายเพราะไม่ต้องเข้าบริษัท แต่จำเป็นต้องลุกจากที่นอนเพราะเจ้าน้องชายมันตื่นมาตั้งโด่จนเป้าตุงกับคนข้าง ๆ ที่นอนกอดอยู่ มือบางซุกซนของเธอสอดเข้าในเสื้อเขาเพื่อหาไออุ่นและเลื่อนต่ำลงเรื่อย สุดท้ายมาหยุดอยู่ที่สะดือ ซุกหน้าเข้ากับอ้อมอกเขา สอดขาเข้าไปก่ายพาดกับขาชายหนุ่ม เป่ารดลมหายใจปะทะลูกกระเดือกอยู่อย่างสม่ำเสมอ

กลิ่นเหล้าป๊อกบวกกับกลิ่นกายที่หอมอ่อน ๆ ของเธอ มันปลุกแท่งหฤหรรษ์บนกลางกายชายให้ตื่นขึ้นมา กว่าจะข่มตาให้หลับได้ในตอนกลางคืนก็ทรมานสุด ๆ แล้ว ยังจะต้องมาทรมานตอนตื่นอีก สุดท้ายก็ต้องลุกเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำอยู่นานสองนานกว่าจะเบาตัว ออกจากห้องน้ำมาก็มีเพียงความว่างเปล่าบนเตียงเท่านั้น

.....

แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านช่องม่านหนาราคาแพงเข้ามาให้รู้ว่าเช้าแล้ว เอวาซุกตัวในอ้อมกอดของแผ่นอกแข็งแรงภายใต้ผ้าห่มอุ่นบนเตียงนุ่ม สองร่างที่ปราศจากอาภรณ์ใด ๆ กางกั้น ห้องทั้งห้องกลายเป็นสีชมพู และอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรัก เธอยังคงนอนซึมซับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของชายคนรัก พร้อมกับคำพูดของผู้เป็นแม่ที่ดังเข้ามาในหัว

ในวันที่เธอเอ่ยถามว่าคาดหวังกับการเลือกคู่ชีวิตของเธอมากน้อยเพียงใด หากทุกอย่างไม่เป็นดั่งที่พิมพ์พรรณคาดไว้จะผิดหวังหรือไม่ ความเหมาะสม ฐานะ และชาติตระกูล หรือจะเป็นผลประโยชน์เรื่องเครือข่ายธุรกิจของครอบครัว คนเก่ง คนฉลาด หรือแค่คนที่สามารถซัปพอร์ตและเป็นแบล็กให้กันได้เท่านั้น และคำตอบจากพิมพ์พรรณก็คือ

“สิ่งที่แม่ต้องการจากเอวามีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น”

“คืออยากเห็นหนูมีความสุขอยู่กับคนที่หนูรักก็พอ ขอให้หนูมั่นใจว่าเขาคนนั้นจะทำให้หนูมีความสุขแค่นี้แม่ก็ดีใจแล้ว ความเหมาะสม ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้เรามีความสุขได้ ดูอย่างแม่กับพ่อสิ ไม่มีอะไรที่จะไม่เหมาะสมกันเลยสักอย่าง เพอร์เฟคจนคนอิจฉา หน้าที่การงาน ฐานะ การศึกษา และวงศ์ตระกูล แต่สุดท้ายความเหมาะสมนั้นก็แลกมาด้วยน้ำตาและความเจ็บปวด”

เงยหน้ามองคนในอ้อมกอดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ผุดขึ้น ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเธอก็จะไม่กังวลเลยสักนิด เพราะในวันนี้เธอมีความสุขอยู่กับคนที่เธอรัก และบอกตัวเองไว้เสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจะคอยซับพอร์ทเขา เพื่อให้เขาเคียงข้างกับเธอได้อย่างมั่นใจ เอวาสายเปย์ซะอย่าง ยื่นหน้าเข้าไปจูบคางสาก และดันตัวเองลุกจากเตียงก่อนจะถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอด

“ขอนอนกอดต่ออีกได้ไหมอย่าเพิ่งลุก” จิวากรอ้อนทั้งที่ยังหลับตาอยู่

เธอไม่ตอบแต่ซุกตัวเข้าหาเขา และหลับต่อในอ้อมกอดอย่างมีความสุข

...

เสียงคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่งอย่างสม่ำเสมอ บวกกับเสียงนกนางนวลที่บินโฉบเฉี่ยวไปมาเล่นแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าไป อิทธิพลจูงมือจิวารีเดินทอดน่องไปตามหาดทรายด้วยเท้าเปล่า สองมือสอดประสานส่งผ่านความอบอุ่นซึ่งกันและกัน ลมทะเลพัดปะทะสองร่างจนเสื้อผ้าพลิ้วแนบไปกับสรีระ พระอาทิตย์กลมโตอยู่ที่ขอบทะเลสาดส่องแสงสีส้มอ่อนกระทบผิวน้ำทะเลระยิบระยับวับวาว เหมือนกำลังเงี่ยหูฟังเสียงสนทนาของสองหนุ่มสาวอยู่

“เธอชอบเราตอนไหน?” เมื่อพูดถึงเรื่องราวในอดีตอยู่ดี ๆ เขาก็วกมาถามเธอ

“อืม...ไม่รู้เหมือนกันน่ะ...รู้แต่ว่าตอนนี้...รักมาก” ส่งสายตาเจ้าเล่ห์และทะเล้นเหมือนเด็ก ๆ เล่นกันมากกว่าการบอกรัก

“แล้วตัวเองล่ะ?” เปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาแล้ว

“ไม่รู้สิ...แต่รู้ตัวอีกทีมันก็รักหมดใจไปแล้ว”

จะปล่อยให้เธอหยอดคำหวานฝ่ายเดียวได้ยังไง หันมามองหน้าคนถามดวงตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงความรู้สึกนั้นและช่วงเวลาที่ผ่านมาด้วยกัน

เรื่องราวมากมายถูกขุดขึ้นมาพูดคุยสร้างเสียงหัวเราะให้กับสองหนุ่มสาว บวกกับเสียงนกนางนวลที่แว่วผสานท่ามกลางเสียงลมทะเลและเสียงคลื่น ใบมะพร้าวที่ปลิวไสวเล่นลมเหมือนกำลังร่วมสนทนากับคู่รักที่กำลังจูงมือกันเดินไปตามชายหาด

เรื่องราวความผูกพันของเขาและเธอไม่ว่าจะเกิดขึ้นตอนไหนคงไม่คิดจะหาคำตอบแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดในวันนี้คือการเติมเต็มความรักความอบอุ่นให้กันและกัน  เฝ้าพรวนดินรดน้ำหล่อเลี้ยงความรักให้เติบโตต่อไป ท่ามกลางความสุขของสองหัวใจที่จะเติมเต็มให้กันได้ แม้ไม่รู้ว่ามันจะยาวนานสักแค่ไหนก็คงไม่ใช่สาระสำคัญแล้ว แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือความรู้สึกของสองหัวใจที่ตรงกันเท่านั้นก็พอ