ตอนที่ 38 สิ้นสุดทางเพื่อน เป็นแฟนกันนะ

“มีอะไรหรือเปล่า?” เป็นเขาที่ถามขึ้นมาก่อน

“เอ่อ....” เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด ๆ อิทธิพลปิดหลอดยาและเก็บลงกล่อง

“เมื่อคืนนายไปส่งฉันใช่ไหม?” ถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าใช่จากที่เอวาบอก

“อือ” ตอบและเดินไปหยิบรีโมทย์เปิดทีวี นั่งพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลาย เลื่อนเลือกช่องดูผลการแข่งขันฟุตบอล

“ขอบใจนะ” จิวารีอึกอักพูดต่อ

“พี่แจ็คไม่อยู่บ้านน่ะ...ออกไปตั้งแต่เช้าก็เลยยังไม่ได้ถาม” ขยายความให้เผื่อเขาสงสัย

“แล้ว...” เธอหยุดคำพูดไว้แค่นั้น กลอกตาล้อกแล้กไปมาเหมือนหัวขโมยจอมโกหกที่กลัวคนจับได้

“หือ...” อิทธิพลหันมามองหน้ายกคิ้วเป็นคำถาม และรอฟังว่าเธอจะถามอะไรต่อ จิวารีเม้มปากแน่น หายใจติดขัด

“คือ...ฉัน...น่าจะเมาหนักมาก”

“แล้ว...เผลอทำอะไรรั่ว ๆ หลุด ๆ ไปบ้างหรือเปล่า?” ถามอย่างมีเลศนัย

อิทธิพลยกมือขึ้นจับคางทำท่าครุ่นคิด

“ก็...”

จิวารีลุ้นคำตอบตามอย่างตื่นเต้น

“ไม่มีนะ”

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ฟังคำตอบจากเขา ค่อยยังชั่วหน่อย ที่แท้ก็แค่มโนเท่านั้น ยิ้มอย่างผ่อนคลาย กำลังจะอ้าปากถามเขาว่าอาหารจะมาส่งกี่โมง

“เราก็แค่จูบกันเฉย ๆ” อิทธิพลพูดสวนขึ้นมา

รอยยิ้มบาง ๆ เมื่อครู่ค่อย ๆ หุบลง พร้อมกับรู้สึกชาวูบวาบที่ใบหน้าเจื่อน ๆ นั้น

“และเธอก็บอกว่าคิดถึงเรามาก” หันมามองหน้าเธอแวบเดียวก่อนจะหันกลับไปมองที่หน้าจอทีวีอีกครั้ง และอ่านผลการแข่งขันที่วิ่งอยู่หน้าจออย่างตั้งใจ

“ล้อเล่นใช่ไหม?” จิวารีจ้องหน้าเขาจริงจังแบบไม่พร้อมจะเล่นด้วย

“เปล่า...พูดจริง” หันมามองหน้าเธอ เอามือแตะที่ริมฝีปากตัวเองและชี้ไปที่ปากเธอ

จิวารีหน้าแดงร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ไม่รู้จะโกรธหรืออายดี และไม่รู้จะทำตัวยังไง นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ คิดว่ามันเป็นเรื่องตลกหรือยังไงถึงพูดได้ชิวขนาดนี้ หรือเห็นเธอเป็นตัวตลกถึงล้อเล่นกับความรู้สึกเธอแบบนี้ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแบบลืมเจ็บขาบวกกับความฉุนเฉียว ไม่กงไม่กินมันแล้วข้าว ก้าวขาได้เพียงก้าวเดียวก็ถูกมือหนาคว้าไว้และดึงเข้าไปหาตัวจนเธอล้มลงทับร่างเขา เหมาะเจาะเหมือนจับวางร่างบางนั่งทับลงที่ตักเขาพอดิบพอดี

“ปล่อย” ดันแขนที่กอดรอบเอวออก

“ไม่ปล่อย” และกอดแน่นขึ้น

“ดิน” ดุเขาเสียงแหลม หัวคิ้วขมวดเข้าหากันทันที

พร้อมกับน้ำในตาที่มันเตรียมเอ่อขึ้นมาแล้ว เจ็บใจตัวเองแทนที่จะเด็ดขาดกับเขาให้รู้เสียบ้างว่าอย่างมาเล่นล้ำเส้นแบบนี้ แต่ความรู้สึกลึก ๆ ข้างในกลับพอใจในอ้อมกอดสำรองจากเขาเสียได้ ทั้งที่รู้ว่าเป็นแค่เพื่อนแต่ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้ หรือเป็นตัวเองกันแน่ที่เผยไต๋ให้เขาจับได้

“ไปเอามาจากไหนว่าเราเป็นแฟนกับน้ำฝนและพาน้ำฝนไปเปิดตัวกับแม่”

ถามอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นแววตาของคนในอ้อมแขนไม่ค่อยจะสู้ดีนัก จิวารีนิ่งไปชั่วขณะ เบี่ยงหน้ามาจ้องเขาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“อยากรู้อะไรทำไมไม่ถาม คิดเองเออเองทำไม?” ชายหนุ่มพูดต่อ ตอนนี้ปลายคางของเขาวางอยู่ที่ไหล่เธอ มือยังโอบกอดเอวคอดไว้

“ไม่ได้คิดเอง” หน้างออย่างลืมตัวและหันไปทางอื่น

“เรากับน้ำฝนแค่คนรู้จักเท่านั้น” อธิบายอย่างใจเย็น

“วันนั้นที่น้ำฝนมาที่ร้านคือมาดูสถานที่ที่จะจัดปาร์ตี้ฉลองกับครอบครัว และขอให้เราพามาดูเท่านั้นเอง ไม่เชื่อโทรไปถามคุณนายยี่หวาเองก็ได้” ยังติดปากเรียกฉายาของแม่แบบเดิมอยู่

“ไม่...นั่นแม่นายนี่” ความหมายคือจะโกหกอะไรก็ได้อยู่แล้วแม่ลูกก็ต้องเข้าข้างกันสิ

“งั้นก็ถามน้ำฝน” พูดอยู่ข้างหูเกยคางลงไหล่เธอแบบเต็มที่ เพื่อนกันเขาทำแบบนี้เหรอ

“ไม่” กะพริบตาหนัก ๆ หน้างอจนแก้มตุ่ย ทำไมงอนได้น่ารักขนาดนี้นะอิทธิพลคิดในใจ เพื่อนที่ไหนจะมาอธิบายเรื่องผู้หญิงคนอื่นให้เข้าใจแบบนี้ถ้าไม่แคร์ ปฏิกิริยาที่แสดงออกต่อกันแบบนี้ ความรู้สึกที่สื่อถึงกันและกันที่สัมผัสได้ ติดอยู่แค่ความปากแข็งและปากหนักเท่านั้นที่กั้นอยู่

 ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์และกดโทรออกหาน้ำฝนและเปิดลำโพงให้เธอได้ยินเสียงไปพร้อมกัน จิวารีอยากจะห้ามเขาแต่อีกใจก็อยากจะฟัง ดูซิว่าจะโกหกอะไรต่อ

(“ค่ะพี่ดิน”) เสียงสดใสของน้ำฝนที่มาตามสาย

“น้ำฝนว่างหรือเปล่าพี่ขอรบกวนแป็บนึงได้ไหม?” น้ำเสียงอบอบอุ่นที่น้ำฝนหลงใหล

“ฝนยุ่งอยู่ค่ะแต่คุยได้...พี่ดินมีอะไรเหรอคะ?” ทั้งที่ดีใจมากที่เขาโทรหาแต่เธอก็แค่อยากแสดงนิดหน่อยเท่านั้น

“พอดีพี่มีเรื่องจะให้น้ำฝนช่วยยืนยันให้หน่อย”

(“เรื่องอะไรเหรอคะ?”)

“มีคนสงสัยว่าน้ำฝนไปที่ร้านฮันนี่โฮมทำไมวันนั้น?”

(“ก็ไปดูสถานที่และรายการอาหารสำหรับจองงานเลี้ยงของครอบครัวฝนไงคะ”)  ตอบไปทั้งที่ยัง งง ๆ อยู่

(“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ดิน?”) เริ่มรู้สึกแปลก ๆ แล้ว

อิทธิพลไม่ตอบคำถามน้ำฝน แต่ป้อนคำถามใหม่

“แล้วก็...มีคนเข้าใจผิดคิดว่าน้ำฝนกับพี่กำลังคบกัน น้ำฝนช่วยพูดความจริงหน่อยได้ไหมว่าคืออะไร?” ผู้หญิงบางคนที่ชอบมโนว่าผู้ชายคนนั้นคนนี้เป็นของตัวเองมันก็ไม่แปลกหรอก แต่ถ้าเที่ยวโพนทะนาความเท็จให้คนอื่นฟัง สร้างความร้าวฉานให้คนอื่นก็ต้องโดนแบบนี้บ้าง นี่คงเป็นคำบอกกล่าวลอย ๆ จากเขาที่ส่งถึงเธอ

“พี่ดินหมายความว่าไงคะ?” เสียงสดใสของน้ำฝนเหมือนจะฝืด ๆ แล้ว

“ดินพอแล้ว” จิวารีกระซิบกระซาบ แต่กระนั้นเสียงก็ยังเล็ดลอดเข้าไปในสาย น้ำฝนนิ่งฟังเสียงผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาก็พอจะเข้าใจได้ว่าเขาหมายถึงอะไร เขาจำเป็นต้องทำขนาดนี้ไหม ถึงเขาจะไม่แคร์เธอเลยสักนิดแต่มารยาทและความเป็นสุภาพบุรุษก็ควรมีบ้าง

“พี่ขอโทษนะน้ำฝนพี่รู้ว่าเสียมารยาทที่ทำแบบนี้” เหมือนได้ยินในสิ่งที่เธอคิด

“แต่พี่แค่อยากยืนยันว่าพี่กับฝนไม่ได้คบหาดูใจกันเหมือนที่คนอื่นเข้าใจผิด เราเป็นแค่คนรู้จักและพี่น้องร่วมชมรมกันเท่านั้น ขอบคุณฝนมากนะ พี่รบกวนแค่นี้แหละ”

และวางสายไป โทรไปหาและบอกให้เธอยืนยันความสัมพันธ์  แต่กลับเป็นตัวเองที่อธิบายให้เธอรู้เองอย่างเสร็จสรรพบวกกับความจุกที่ทิ้งไว้ให้

นี่คือการสั่งสอนแบบคนมีมารยาทและบอกเลิกตั้งแต่ยังไม่คบในแบบฉบับของอิทธิพล ทิ้งให้น้ำฝนนั่งนิ่งอยู่กับความมึนแบบไม่ทันได้ตั้งตัวอยู่อย่างนั้น อุตส่าห์บอกเพื่อนว่าคบกับเขา แต่กลับโดยผู้ชายเทซะหมดท่า นี่ฉันเป็นถึงดาวชมรมเชียวนะ มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไรกัน

อิทธิพลวางโทรศัพท์ลงและหันมามองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่ทำตาปริบ ๆ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้

“เชื่อหรือยัง?”

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” พูดเสียงอ่อย

“นายจะคบกับใครมันก็สิทธิ์ของนาย เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นฉันมีสิทธิ์อะไรจะไปยุ่งกับชีวิตนายล่ะ” เหมือนพูดกับอากาศเพราะไม่มองหน้าเขา

“แล้วที่บอกคิดถึงเมื่อคืนล่ะ” นี่เขากำลังรุกเธออยู่ใช่ไหม

“คิดถึง...ใคร ๆ ก็คิดถึงกันได้ป่ะ...เพื่อนคิดถึงกันไม่ได้หรือยังไง?” ยังปากแข็งทั้งที่ตัวเองก็นั่งให้เขากอดอยู่ไม่ลุกไปไหน

“แล้วเพื่อนกันต้องจูบกันด้วยเหรอ?” คางที่เกยไหล่อยู่ถูไปมาคลอเคลียเหมือนลูกแมว

“….”

“ไม่ได้จูบหรอกนายแต่งเรื่อง นายเห็นฉันเมาก็เลยแต่งเรื่องมาแกล้งฉัน”

เถียงข้าง ๆ คู ๆ เสียงกระท่อนกระแท่น ดันมือที่โอบเอวอยู่ออก และดันตัวเองลงจากตักเขามานั่งที่โซฟา

อิทธิพลหันข้างมาเผชิญหน้ากับเธอ ดึงมือหญิงสาวมากุมไว้ จ้องหน้าคนปากแข็ง จิวารีนั่งนิ่ง หิวก็หิว ไหนจะต้องมาใจหวิว ๆ กับสัมผัสของเขาอีก แต่ก่อนถูกเนื้อต้องตัวกันก็ออกบ่อย แต่ตอนนี้ทำไมนะแค่ใกล้กันใจก็สั่นเสียแล้ว

“เราไม่ชอบเวลาที่เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น”

“ไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอ”

“และเราไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอแล้ว” มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย

จิวารีจ้องหน้าเขา ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม สิ่งที่เขาพูดหมายความว่ายังไงนะ

“เราเป็นแฟนกันนะ” ไม่ใช่ประโยคคำถาม และไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นประโยคบอกเล่า ที่ทำจิวารีสตั๊นไปชั่วขณะ เผยอปากน้อย ๆ เบิกตาโตมองเขาแบบไม่เชื่อหูตัวเอง การขอเป็นแฟนจะไม่โรแมนติกสักหน่อยเลยหรือยังไง แต่ได้แค่นิ่งเงียบเท่านั้น

อิทธิพลยื่นหน้าเข้าใกล้ ตอนนี้สองใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ ปลายจมูกใกล้จะชนกันแล้ว ชายหนุ่มหลุบตามองริมฝีปากเธอที่ตอนนี้ปิดสนิทแล้ว

“เมื่อคืนเธอเมามาก เธออาจจะจำไม่ได้” นิ้วโป้งเกลี่ยที่หลังมือหญิงสาวอย่างแผ่วเบา

“แต่เธอจูบเราจริง ๆ” โกหกชัด ๆ ทั้งที่ตัวเองต่างหากที่เป็นคนเริ่ม

พูดจบก็ประทับจูบลงไปอย่างแผ่วเบา จิวารีนั่งตัวแข็ง หลับตาพริ้ม พร้อมกับภาพเก่าในคืนนั้นที่ผุดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเก็บบันทึกความรู้สึกและสัมผัสใหม่จากเขาในวันนี้ ที่สติสัมปชัญญะของเธอมีอยู่เต็มร้อย เช่นเดียวกันกับอิทธิพลที่บรรจงจูบอย่างอ่อนโยน นุ่มนวล ออดอ้อนชวนให้เธอจูบตอบ สัมผัสจากเขาที่มอบให้เธออย่างตั้งใจเพื่อสร้างความคุ้นชิน ดึงเอวบางเข้ามากอดลูบวนแผ่นหลังบอบบางอย่างนุ่มนวล เมื่อลิ้นอุ่น ๆ ดันเข้าไปค้นหาความหวานด้านในของเจ้าของปาก ที่ยินดีต้อนรับจูบอ่อนหวานจากเขาอย่างเต็มใจ

จิวารีวางมือที่แผ่นอกแข็งแรง และเริ่มดันออกห่างเมื่อเขาเริ่มเพิ่มความหนักหน่วงขึ้น จนเธอเริ่มต้องการอากาศหายใจเพิ่ม เขาคือจูบแรกของเธอชายหนุ่มรู้ดีตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนจูบลงเป็นแตะเบา ๆ และถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง

ไม่ต้องตอบก็รู้ว่าเธอตกลงหรือปฏิเสธจากภาษากายที่แสดงออกมาให้เขาได้รับรู้

“เป็นแฟนกันแล้วนะ” วางหน้าผากชนกัน ถูจมูกไปมากับปลายจมูกเธอ ก่อนจะจุ๊บลงที่ปากบางแบบแตะเบา ๆ ดึงเธอเข้ามากอดซึมซับความคิดถึงย้อนหลังเข้ามาเก็บไว้ ตอนนี้คางเธอเกยอยู่ที่ไหล่กว้าง เอวบางถูกรัดด้วยวงแขนแข็งแรง

“อือ” จิวารีพยักหน้าในอ้อมแขนพร้อมรอยยิ้ม หลับตารับความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่เธอเฝ้าคิดถึง มือโอบกอดลำตัวเขาไว้แน่น เพิ่งรู้ตัวว่ารักเขามากเมื่อไม่นานมานี้เอง แต่ทำไมวันนี้มันเหมือนว่ารักมากกว่านั้นได้อีกนะ ก่อนเสียงออดที่หน้าประตูจะดังขึ้น

“อาหารมาส่งแล้ว” อิทธิพลกระซิบข้างหู และขบลงที่ติ่งหูเบา ๆ แกล้งเธอ จิวารีห่อไหล่จั๊กจี๋และผละออกจากอ้อมอกเขาก่อนจะลุกขึ้นยืน และเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว อิทธิพลลุกขึ้นยืนข้างเธอจับไหล่หญิงสาวดันให้หันหลัง สองมือดันสะโพกเธอให้เดินไปด้วยกัน ก่อนเปิดประตูก็โน้มหน้าลงมาหอมแก้มก่อน อะไรจะเปลืองตัวขนาดนี้จิวารีคิดในใจ แต่ได้แค่อมยิ้มและเขินในใจเท่านั้น