ตอนที่ 35 ความรู้สึกข้างใน

แสงไฟจากหน้ารถสาดส่องปะทะร่างพร้อมเสียงแตรที่บีบค้างดังลั่น เอวาหันไปมองต้นเสียงเห็นเพียงแสงสว่างจ้าขาวโพลน เธอยกมือขึ้นบังแสงที่ส่องกระทบดวงตาพร้อมกับร่างที่ถูกกระชากหลบรถที่พุ่งมา

“อยากตายรึไงวะ” เสียงผู้โดยสารในรถที่เปิดกระจกลงตะโกนด่าเธอ ก่อนจะขับผ่านไป ดูแล้วก็คงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่ต่างจากเธอสินะ

จิวากรรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขน เอวายังตะลึงงันอยู่ด้วยความตกใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” จับไหล่บางดึงร่างเธอออกจากอ้อมกอด ในมือชายหนุ่มถือรองเท้าส้นสูงที่เธอเพิ่งถอดทิ้งมาด้วย ถามด้วยความเป็นห่วง เอวาที่เกือบจะสร่างเมารวบรวมสติคืนมา มองหน้าชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะปัดมือเขาออกให้พ้นตัว กะจะหันหลังเดินหนีแต่ถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้

“เอวา...” ลากเสียงยาวอย่างเหนื่อยใจ

“ดึกแล้วกลับบ้านได้แล้ว”

“พี่แจ็คกลับไปเลย...วากลับเองได้” แอลกอฮอล์ในร่างที่บีบให้แก้มแดงระเรื่อบวกกับอารมณ์นอยด์ภายในที่ไม่อยากจะคุยดีกับเขา

“พี่ขอโทษ...ถ้าทำให้เธอโกรธ”

“เอากุญแจมา” แบมือตรงหน้าเขา เพิ่งนึกได้ว่าเดินหนีเขามาทั้งที่กุญแจไม่ได้อยู่กับตัวเอง

“พี่ไปส่ง เมาขนาดนี้ขับกลับมันตราย”

“ไม่...ไม่อยากเป็นภาระใคร” อมความน้อยใจไว้จนแก้มตุ่ย น้ำในตาก็พลอยแต่จะเอ่อขึ้น

“พี่ขอโทษที่พูดไม่ดีกับเธอ แต่เธอช่วยพูดดี ๆ กับพี่หน่อยได้ไหม” พูดเสียงอ่อนโยนขึ้นเพื่อให้เธอเย็นลง

“วาพูดไม่ดีเหรอ...นี่ดีที่สุดสำหรับวาแล้ว แต่จะให้พูดจาฉอเลาะหวานออดอ้อนเหมือนแก้วกาญ หรือเหมือนผู้หญิงของพี่ทุกคนวาก็ทำไม่เป็น”

“แก้วกาญอีกละ ผู้หญิงคนไหน...ที่ไหนอีก?” จิวากรย่นคิ้วมองหน้าเธอ

“นี่เธอหึงพี่เหรอ ถึงพูดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้นคนนี้อยู่เรื่อย”

เอวาตาแทบถลนออกมานอกเบ้าทันทีเมื่อได้ฟังสิ่งที่เขาพูด

“วาจะหึงพี่ทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เถียงคอเป็นเอ็น

“โอเค”

“ไม่หึงก็ไม่หึง”

“กลับบ้านกัน”

นั่งลงกับพื้นวางรองเท้าเธอที่ถือมาด้วยในมือ จับเท้าเธอมาสวมรองเท้าใส่ทีละข้าง เอวาก้มลงมองชายหนุ่มด้วยหัวใจที่อ่อนยวบลงทันที เขาทำแค่นี้ก็พาลจะใจอ่อนแล้วเหรอ จิวากรลุกขึ้นยืน ดึงมือเธอมากุมไว้

“เอาล่ะ...ทีนี้เรามาตามหารถกันว่าใครขับรถเธอไปซ่อนไว้ที่ไหน” พูดเอาใจคนเมา

จูงมือหญิงสาวเดินสะเปะสะปะไปตามลานจอดรถ กวาดสายตามองหารถของเธอ เอวาเดินตามชายหนุ่มด้วยใบหน้างอง้ำมองแผ่นหลังแข็งแรงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะหยุดอยู่กับที่

“ทำไม?”

“ทางนี้ค่ะ” บุ้ยปากไปทางที่เธอจอดรถไว้เมื่อจำได้แล้วว่าตัวเองจอดรถไว้ตรงไหน ใบหน้ายังคงคว่ำอยู่

สองหนุ่มสาวนั่งอยู่ในรถแล้ว ทั้งห้องโดยสารมีเพียงความเงียบเท่านั้น มีคำถามมากมายที่เอวาอยากพูดกับเขา เช่น จิ๋วกลับแล้วเหรอ ใครไปส่ง ดินหรือเปล่า พี่แจ็คมาได้ยังไง รู้ได้ยังไงว่าวาอยู่ที่นี่ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่เป็นคำถามที่อยู่ในใจเท่านั้น จิวากรลอบมองคนหน้างอที่นิ่งเงียบอยู่เป็นระยะขณะที่รถเคลื่อนไปตามท้องถนน พลางความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นในหัวและอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ทำไมถึงไม่ชอบแก้ว?”

บรรยากาศมันใกล้จะดีอยู่แล้วจะถามแบบนี้ขึ้นมาเพื่ออะไร เอวาหันขวับมามองเขาทันทีพร้อมกับหัวคิ้วที่ผูกปมโดยอัตโนมัติ และหันกลับไปไม่มีคำพูดออกจากปากเธอเลยสักคำ

“แล้วน้ำผึ้งเธอก็ไม่ชอบด้วยหรือเปล่า?”

เอวาหลับตาหนักข่มอารมณ์ไว้

“ว่าไง?”

“พี่แจ็คถามเพื่อ?” หันมามองหน้าเขาพร้อมกับควบคุมความร้อนในอารมณ์ไว้ไม่ให้สูงกว่านี้ และหลังจากนั้นภายในห้องโดยสารก็ถูกความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง

รถวิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถของคอนโด จิวากรปิดไฟหน้ารถแต่ยังไม่ดับเครื่อง

“หรือเธอไม่ชอบผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้พี่กันแน่” หันมามองหน้าหญิงสาว

“หมายความว่าไงคะ?”

เอวาหันมามองหน้าชายหนุ่มขึงขังจริงจัง ยกมือกอดอก

“เธอกำลังทำให้พี่คิดว่า...”

“….” เอวารอฟัง

“เธอชอบพี่ก็เลยหึงพี่” พูดจบก็เบี่ยงตัวมาเผชิญหน้ากับเธอ เอวาก็เบี่ยงตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขาเช่นกัน ออกอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ความโกรธพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด แต่ที่แน่ ๆ คือกลัวเขาจับได้

“วาไม่ได้...” เสียงเธอหายไปทันทีเมื่อจิวากรฉกเข้าประกบปากเธอด้วยปากขอวเขา คาสโนว่าตัวพ่อไม่รอให้เสียเวลา

เอวาตาเบิกโพลงเท่าไข่ห่าน สร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง จิวากรจูบอย่างแผ่วเบาและอ้อยอิ่งหยั่งเชิงด้วยประสบการณ์เสือ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก สบตากับหญิงสาวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย เอวาเหมือนถูกมนต์สะกดให้แน่นิ่ง กำมือแน่นจนเกร็งไปหมด มือหนาจับไหล่บางไว้

 “ยอมรับหรือยังว่าเธอชอบพี่?” คาดคั้นเอาคำตอบอย่างอ่อนโยน

“วา...ไม่ได้...” เสียงลอดริมฝีปากแผ่วเบา แต่เสียงหัวใจเต้นแรงเว่อร์

ริมฝีปากหยักประกบลงไปอีกครั้ง จิวากรเลื่อนมือมาประคองใบหน้าเธอ ก่อนจะสอดเข้าหลังใบหู ดันหน้าหวานให้รับจูบอ่อนโยนจากเขา ชายหนุ่มบรรจงจูบอย่างแผ่วเบาประหนึ่งกำลังออดอ้อนและวิงวอน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกและจ้องตาเธอ

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับแก้ว”

“และไม่ได้เป็นอะไรกันกับน้ำผึ้ง”

“และพี่ก็ไม่ได้คบกับใครคนไหนเลย”

เขาหมายความว่ายังไงนะถึงอธิบายแบบนี้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ หลุบตามองริมฝีปากที่เผยออยู่น้อย ๆ หญิงสาวบีบมือแน่นเมื่อเขาโน้มเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนภาพเบลอ ก่อนจะหลับตาลง จิวากรจูบอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง ดูดดื่มและเนิ่นนาน สอนให้เธอชินกับสัมผัสใหม่จากเขา ดันลิ้นอุ่น ๆ เข้าไปควานหาความหอมหวานข้างใน กลิ่นแอลกอฮอล์จากสองปากที่ผสมปนเปกันไปบวกกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนกายเธอทำให้รสจูบช่างละมุนและแสนจะโรแมนติก ก่อนที่เอวาจะค่อย ๆ ดันแผ่นอกหนาออกห่างเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มไหลไปกับอารมณ์นั้นแล้ว

“พี่แจ็ค...วาจะขึ้นห้องแล้ว” เมื่อปากเป็นอิสระ เธอพูดเสียงแผ่วเบาและหลบตาเขา

“เธอชวนพี่ขึ้นห้องเหรอ?”

ชายหนุ่มแกล้งเย้าเธอแล่นยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว เมื่อเอวาเขินจนหน้าแดงลามไปถึงใบหูแล้วท่ามกลางแสงสลัวภายในรถ

“ปะ พี่ขึ้นไปส่ง”

ปิดเครื่องยนต์ลงจากรถ เดินจูงมือเธอเข้าลิฟต์อย่างอารมณ์ดี มือกดเลขชั้นโดยไม่ต้องถามทั้งลิฟต์มีกันอยู่แค่สองคน เอวานิ่งเงียบไม่รู้จะทำตัวอย่างไร จิวากรโน้มหน้าเข้าไปใกล้จุ๊บลงที่ข้างแก้มอย่างมันเขี้ยวในความเขินอายที่น่ารักของเธอ เอวาสะดุ้งโหยงเขินแล้วเขินอีกหน้าแดงเป็นลูกตำลึง และไม่รู้จะทำตัวยังไง ทำไมเขารุกหนักแบบบนี้นะ เธอคิดในใจ

ทันทีที่เข้าห้องและประตูปิดลง คนที่บอกจะขึ้นมาส่งก็ยังไม่ยอมกลับ

“ขอบคุณนะคะที่มาส่งวา”

จิวากรเดินเข้ามาใกล้ดึงเอวคอดเข้ามากอด อารมณ์ยังค้างตั้งแต่อยู่ในรถแล้วจะมาไล่กลับง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง กระชับวงแขนให้แน่นขึ้น

“ยังคุยกันไม่จบเลย” จ้องหน้าคนในอ้อมแขน

“คุยอะไรคะ?” มองหน้าเขาแต่ก็รีบหลบตา

“พี่บอกเธอไปหมดแล้วว่าพี่ไม่มีใคร แล้วเธอล่ะ?”

“วา...ไม่มีใคร”

“แล้วไอ้นั่นล่ะ ที่ไปนั่งเฝ้าเธอที่ร้าน” จับปลายคางเธอให้หันมาเผชิญหน้า

“กีตาร์ก็แค่คนรู้จักเท่านั้น วาไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย”

“งั้นเธอก็มีแค่พี่คนเดียว?” สรุปให้สั้น ๆ แบบเข้าข้างตัวเองด้วยรอยยิ้ม

เอวาพยักหน้ารับ ความเขินอายยังไม่หายไป

“อย่างงั้นก็หมายความว่า...เราคบกันแล้วใช่ไหม?”

“และเธอก็เป็นแฟนพี่แล้ว”

อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น ขอเป็นแฟนภายในไม่กี่นาทีหลังจากจูบอันดูดดื่ม เอวาพยักหน้า

ก่อนที่ความโรแมนติกจะดำเนินต่อไปเสียงร้องขออาหารจากท้องเธอก็ดังขึ้น สองหนุ่มสาวมองหน้ากัน เอวายิ้มแห้ง ๆ ด้วยความเขิน