ตอนที่ 36 ความในใจ

อิทธิพลจอดรถข้างริมฟุตบาทแวะซื้อข้าวต้มริมทาง เผื่อเธอสร่างเมาเมื่อถึงบ้านและเกิดหิวขึ้นมา ตลอดเส้นทางคนเมาที่ตื่นมาบ่นเป็นครั้งคราว

“ดิน” เรียกชื่อเขาทั้งที่ตาหลับอยู่

“หือ” คนขับหันไปมอง เธอพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบลงและหลับต่อ อิทธิพลเอื้อมไปดึงมือเธอมากุมไว้อีกมือจับพวงมาลัย

“ว่าไง” แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นั่งข้างกัน

รถวิ่งมาจอดหน้าบ้าน ดีว่าเขาเคยมาส่งตะวันในครั้งที่ลืมของไว้ที่นี่ไม่งั้นคงวุ่นวายหาบ้านอยู่เป็นแน่ว่าหลังไหน คนเมาก็พูดไม่รู้เรื่อง หันมามองคนข้าง ๆ ที่นั่งคอพับหลับอยู่

“จิ๋ว” มือแตะไหล่ปลุกเธอให้ตื่น

“ถึงบ้านแล้ว”

“อือ” พลิกตัวหลับต่อ

“จิ๋ว...เข้าบ้านนะถึงบ้านแล้ว” พูดซ้ำอีกครั้ง

“ฮือ...ไม่เอา...จะนอน” งัวเงีย เสียงในลำคอบ่งบอกว่ารำคาญ

“เข้าใปนอนในบ้าน”

“กุญแจบ้านอยู่ไหน?” ถามคนเมาที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของเธอมาเปิดหากุญแจ เปิดเข้าไปในบ้านสำรวจก่อนเพื่อความแน่ใจว่าห้องของเธอห้องไหนและเปิดประตูทิ้งไว้ เดินกลับมาอุ้มคนที่หลับอยู่เข้าบ้าน

วางหญิงสาวลงบนที่นอน ถอดรองเท้าออกให้ และกลับมาปิดรั้วบ้าน ก่อนจะเข้าไปสาละวนกับคนเมาอีกครั้ง

“ทำไมเมาทิ้งตัวขนาดนี้นะ ปกติคอแข็งจะตาย” พูดคนเดียว

บิดผ้าที่ชุบน้ำเย็นออกหมาด ๆ แล้วเช็ดตามกรอบหน้าและลำคอให้ จิวารีปัดออกพัลวัน

“คนจะนอน...อย่ายุ่ง”

บ่นงึมงำและพลิกตัวหนี อิทธิพลพลิกตัวเธอกลับมาเช็ดตามมือและแขน

“บอกว่าไปให้พ้น” ปัดมือเขาออก พร้อมกับเป่าลมหายใจออกทางปาก อิทธิพลหยุดเช็ด นั่งมองเธออยู่อย่างนั้น

“ดิน” อ้อแอ้เรียกชื่อเขาแผ่วเบา ทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท

“จะเอาอะไร?” ก้มลงถามใกล้ ๆ

“ฉันเกลียด...นาย”

จุดอ่อนในใจมันทำงานได้ดีที่สุดตอนเราอ่อนแอนี่เอง เกลียดเขาที่ทำให้คิดถึง เกลียดที่ทำให้รัก และเกลียดตัวเองที่เพิ่งรู้ใจตัวเองดีก็ตอนเมาแบบนี้ เกลียดที่ไม่สามารถตัดใจจากความรู้สึกข้างในได้แม้ในวันที่เขามีคนอื่นแล้ว พร้อมกับน้ำตาที่ซึมออกมาแม้ดวงตาจะปิดอยู่

อิทธิพลนิ่งไปชั่วขณะที่ประโยคสุดท้ายหลุดปากเธอออกมา แต่ที่ทำให้เขารู้สึกแย่มากกว่าคำพูดนั้นมันคือน้ำตาของเธอต่างหาก เสียงสะอื้นเล็ก ๆ ที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยินภายใต้น้ำตาที่ไม่หยุดไหลนั้น อิทธิพลเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา

“เราทำอะไรให้เธอโกรธหรือเปล่า?” ถามไปอย่างนั้น รู้ทั้งรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์จะเอาอะไรกับคนเมา เหมือนเป็นการถามตัวเองเสียมากกว่า

“นายจะอยู่กับใคร...”

“จะไปไหนกับใคร...”

“ฉันไม่แคร์เลยสักนิด”

หลับตาบ่นเสียงขึ้นจมูกพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเป็นระยะเหมือนเด็กที่ต้องการให้โอ๋

อิทธิพลขมวดคิ้ว แน่ชัดแล้วว่าเขาต้องทำอะไรให้เธอไม่พอใจเป็นแน่ แต่นิสัยของจิวารีหากมีอะไรคาใจจะถามต่อหน้าให้จบ ๆ ไป นี่เขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ อะไรกันที่ทำให้เธอโกรธถึงกับต้องหลั่งน้ำตา ชายหนุ่มเฝ้าครุ่นคิดหัวแทบแตกแต่ก็ไม่มีคำตอบให้กับตัวเอง

“หิวน้ำ” เสียงไอเบา ๆ ทำปากจิ๊จ๊ะ งัวเงียทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่ไหวเมื่อหินก้อนใหญ่มันทับหัวอยู่ แถมยังเหมือนมีใครจับหัวเธอปั่นหมุนเหมือนลูกข่างอีกต่างหาก

“หิวน้ำเหรอรอแป็บนึง” เดินไปเปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำมา กลับมานั่งข้างเตียงเปิดฝาขวดออกแต่ไม่มีหลอด

“ลุกขึ้นกินน้ำก่อน” มือช้อนหลังให้เธอลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มจ่อขวดน้ำที่ปากเธอ จิวารียกขวดน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ ตามด้วยเสียงถอนหายใจทิ้ง พยายามเปิดตาขึ้นมองภาพพร่ามัวตรงหน้า

“พอแล้วเหรอ?”

ภาพใบหน้าคุ้นเคยที่ไม่มีจุดโฟกัส มันเบลอจนตาลาย แต่กระนั้นก็ยังจำได้แม่นว่าคือเขา

“ดินเหรอ?”

“อือ”

“มาทำไม กลับไปเลย” แขนที่ไม่มีเรี่ยวแรงผลักเขาออกห่างตัว พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นขอบตาและหยดเผาะลงข้างแก้ม อิทธิพลดึงเธอเข้ามากอดฝ่ามือหนาลูบเรือนผมเธออย่างอ่อนโยน จิวารีซบหน้าลงที่ไหล่กว้างเสียงสะอื้นเล็ก ๆ ยังไม่หายไป

“ขอโทษนะ” ถึงแม้ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร มือที่ลูบอยู่เรือนผมเลื่อนลงมาที่แผ่นหลังบอบบางลูบวนไปมาแผ่วเบาเหมือนปลอบเด็ก

“ฉันคิดถึงนาย” เสียงแหบที่พูดอู้อี้อยู่กับซอกไหล่เขา

“….”

“คิดถึงมาก” ประโยคสุดท้ายที่มาพร้อมเสียงสะอื้น

อิทธิพลหลับตา ค่อย ๆ กระชับวงแขนให้แน่นขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกเหมือนซึมซับเอาคำพูดเมื่อครู่เก็บเข้าไปไว้ใต้ก้นบึ้งของหัวใจ ถึงแม้จะเป็นคำพูดของคนเมา

จับไหล่บางดึงเธอออกห่างตัว จ้องมองดวงตาท่ามกลางน้ำใส ๆ ที่ซึมออกมาเรื่อย ๆ จิวารีกะพริบตาช้า ๆ มองหน้าเขา ริมฝีปากปิดสนิทย่นขึ้นย่นลงจากการกลั้นร้องไห้ ชายหนุ่มเกลี่ยนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาที่พวงแก้มออก

 “เราก็คิดถึงเธอ...คิดถึงมาก”

คิดถึงและอยากอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา

หวง ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอเลยแม้แต่น้อย

คิดถึงจนไม่สามารถเก็บไว้ในใจได้อีกต่อไป

ค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงมาหาก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบาที่ปากเธอ มือประคองใบหน้าสวยไว้ จูบอย่างอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่เก็บไว้นานจนเอ่อล้นออกมานอกอกแล้ว จูบอย่างโหยหาและเต็มไปด้วยความคิดถึงที่มีให้เธอแค่คนเดียวเท่านั้น

จิวารีหลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความฝัน ที่มีเพียงเขาและเธอในเวลานี้ แม้ความเป็นจริงเขาจะเป็นของคนอื่นแล้วก็ตาม

สองใบหน้าแนบชิดรับสัมผัสความอบอุ่นซึ่งกันและกัน ตักตวงความคิดถึงผ่านอ้อมกอดและจูบอันแสนหวาน เนิ่นนาน มือหนาเกลี่ยปลายนิ้วที่กรอบหน้าเมื่อความปรารถนาเริ่มเข้มข้นขึ้น

อิทธิพลถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เขาไม่ควรฉวยโอกาสตอนเธอขาดสติ แต่แรงปรารถนาภายในมันร้ายนัก ดึงร่างเธอเข้ามากอดอีกครั้งซึมซับความคิดถึงให้เข้าไปทุกอณูของร่างกาย แค่นี้ก็ยืนยันได้แล้วว่าเธอไม่ได้เกลียดเขาเหมือนคำพูดที่เอ่ยออกมา ส่วนที่เหลือเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องเคลียร์ให้จบหลังจากเธอมีสติเต็มร้อยครบถ้วนก่อน เสียงหายใจแรงจากร่างที่ซบอยู่ที่แผ่นอกบ่งบอกว่าเธอหลับสนิทเสียแล้ว จับร่างเธอเอนหลังลงที่นอน หยิบผ้าห่มมาคลุมร่างให้ ก้มลงจูบที่หน้าผากแผ่วเบา

อิทธิพลเดินออกมานั่งรับลมที่หน้าบ้านหลังจากปิดไฟในห้องให้เธอแล้ว อยากให้สว่างเร็ว ๆ จะได้รีบเคลียร์เรื่องคาใจให้จบเสียที แต่พรุ่งนี้ดวงยี่หวามีนัดกินข้าวกับพิมพ์พรรณและให้เขาไปด้วย หลังเสร็จธุระเรื่องที่บ้านแล้วเรื่องนี้ก็ต้องจบลงเช่นกัน

นั่งรับลมชมวิวจนดึกดื่น รถเก๋งคันคุ้นตาก็เข้ามาจอดที่หน้าบ้าน พร้อมกับร่างของจิวากรที่เดินลงรถมา อิทธิพลเดินไปเปิดรั้วหน้าบ้านให้

“ทำไมขับรถเอวามาได้?”

“ไม่มีแท็กซี่” โกหกยังไงก็ได้

“เรียบร้อยดีใช่ไหม เอวาคงไม่ก่อเรื่องนะ” ถามหยอก ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

“กูเอาอยู่” ยักคิ้วพร้อมยักไหล่ บ่งบอกว่าเรื่องแค่นี้ชิว ๆ

“ไอ้จิ๋วล่ะ?” ถามและมองเข้าไปด้านใน

“หลับไปแล้ว”

“เฮ้อ...ไอ้ตัวแสบ”

“ขอบใจนะ” ตบไหล่อิทธิพล

“ไม่เป็นไร”

“งั้นฉันกลับก่อนละกันดึกแล้ว พรุ่งนี้มีธุระ”

“อือ ไว้เจอกัน”

อิทธิพลไม่ลืมถือถุงข้าวต้มในรถออกมาวางไว้ในครัวให้

“กูอิ่มแล้ว พรุ่งนี้ค่อยกิน” ก่อนสองหนุ่มจะแยกย้ายกัน

จิวากรมองตามหลังเพื่อนชาย เขาที่เป็นห่วงน้องหนักหนากับผู้ชายทุกคน แต่ทำไมถึงได้ไว้ใจไอ้ดินได้ขนาดนี้นะ จะว่าไปเขาก็พอจะมองออกผู้ชายด้วยกันมันดูง่าย ที่สำคัญคือไอ้ดินมันเป็นเพื่อนที่จริงใจ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเปิดประตูห้องนอนไอ้ตัวแสบ เปิดไฟมองหน้าคนขี้เมาที่หลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะปิดไฟและปิดประตูห้อง

ห้องทำงานผู้บริหารที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับการพูดคุยธุรกิจของสองบ้าน ระหว่างเพื่อนรักดวงยี่หวาและพิมพ์พรรณ และในวันนี้อิทธิพลและเอวาต้องเข้าฟังรายละเอียดด้วย เพราะถูกวางตัวไว้แล้วสำหรับอนาคต ถึงแม้ทรงศักดิ์ผู้เป็นปู่ของอิทธิพลจะเคลียร์ปัญหาเรื่องกาฝากสาวสองรายนั้นเรียบร้อยแล้ว แต่ความเป็นแม่นั้นก็ต้องเตรียมการไว้ให้พร้อมสำหรับอนาคตของลูก ส่วนอิทธิพลนั้นหากเขายินดีจะสานต่อธุรกิจของพ่อก็แล้วแต่เขา

โต๊ะอาหารมุมวีไอพีโซนเดิมถูกจัดเตรียมไว้อย่างเสร็จสรรพ อิทธิพลในชุดลำลองสุดสมาร์ตแทบนึกภาพนักศึกษาหนุ่มไม่ออกหลังจากสลัดคราบนิสิตทิ้ง เดินบริการเครื่องดื่มให้สามสาวอย่างอารมณ์ดี

“วันนี้ลูกชายแม่อารมณ์ดีจังมีอะไรพิเศษหรือเปล่านะ?”

ดวงยี่หวาพูดแซวด้วยรอยยิ้ม จากสัปดาห์ก่อนยังเคร่งขรึมใจลอยอยู่เลย ถามว่ามีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็ไม่ได้รับคำตอบ หนุ่มสาวในวัยนี้คงมีไม่กี่เรื่องหรอกกระมังที่ทำให้หัวเสียได้

“มีอะไรก็รีบเคลียร์นะลูกอย่าปล่อยไว้นาน จนสุดท้ายต้องมานั่งเสียใจภายหลัง” คือคำพูดที่เตือนสติลูกในครั้งก่อน และดูเหมือนเขาจะจัดการได้เรียบร้อยดีแล้วกระมังถึงยิ้มอย่างอารมณ์ดีได้แบบนี้

การพูดคุยของคนคุ้นเคยที่กินไปคุยไป มากมายเรื่องราวที่นำมาแชร์บนโต๊ะอาหารสร้างบรรยากาศเป็นกันเองด้วยรอยยิ้ม

“เอวาก็เรียนจบแล้วเมื่อไหร่จะพาแฟนมาแนะนำน้าสักทีนะ” ดวงยี่หวาหันไปแซวหญิงอ่อนวัย

“ไว้วาจะพามาแนะนำให้รู้จักนะคะ” เธอพูดอย่างสดใสพลอยทำให้คนฟังแปลกใจไปด้วย

“ทุกวันนี้มีความลับกับแม่แล้วเหรอคะ?” พิมพ์พรรณเอ่ยขึ้นแกล้งทำท่าทีน้อยใจ เมื่อหญิงสาวยังไม่เคยคุยเรื่องนี้ให้ฟังเลยสักครั้ง ที่จริงแล้วเธอยินดีมากที่ลูกโตขึ้น หากจะมีคนรู้ใจเธอไม่ขัดเลยสักนิด

“วาต้องบอกคุณแม่อยู่แล้วละค่ะ”

เอวาหันมามองหน้าพิมพ์พรรณพร้อมส่งยิ้มให้แบบเอาใจ

“แสดงว่ามีคนรู้ใจแล้ว” ดวงยี่หวาวางช้อนลงและมองหน้าหญิงสาว เอวาไม่ตอบแต่ยิ้มแก้มแดง พลอยนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมาทันที

“แซงหน้าดินแล้วเหรอหนูเอวา”

“ไม่แซงหรอกค่ะน้ายี่หวา ดินเขามีหวานใจเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ใช่ไหมดิน?” หันมายิ้มให้ชายหนุ่มหลังจากป้อนคำถาม จริง ๆ อยากจะพูดแขวะด้วยซ้ำเพราะเขาคือคนที่ทำให้เพื่อนรักเธอเสียใจ แต่ผู้ใหญ่นั่งอยู่ด้วยไม่น่าจะเหมาะสักเท่าไหร่ อีกอย่างก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขากับน้ำฝนคบกันจริงใช่ไหม หรือแค่ไก่กาเท่านั้น

“หือ ใครเหรอ?” เจ้าตัวยังงง แล้วทำไมเอวาถึงรู้ดีกว่าตัวเขาเสียล่ะ

“อ้าว วันนั้นยังพามาหาน้ายี่หวาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

อิทธิพลนิ่วหน้า พลางคิดตาม

“เปล่านะ” และหันมามองหน้าผู้เป็นแม่

“ดินพาใครมาเหรอครับแม่?” เพราะนึกไม่ออกจริง ๆ

“น้ำฝนไง” เอวาเอ่ยขึ้นมาเอง

“อ๋อ...” ดวงยี่หวาลากเสียงยาว

“หนูน้ำฝน”

“แม่พลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย?” หันมามองหน้าลูกชาย

“แล้วเอวารู้ได้ไง?” อิทธิพลถามด้วยความแปลกใจ

“จิ๋วเล่าให้วาฟัง”

“จิ๋ว?”

“อือ”

อิทธิพลนิ่งเงียบอยู่สักพักสมองกำลังประมวลผลตามคำพูดของเอวา วันนั้นที่จิวารีเข้ามาที่ร้านแล้วกลับออกไป เพราะคิดว่าเขาพาน้ำฝนมาเปิดตัวกับแม่สินะ แล้วทำไมถึงไม่ถามคิดเองเออเองได้ยังไง นึกตำหนิหญิงสาวในใจ

“เรากับน้ำฝนไม่ได้เป็นอะไรกัน?”

“ไม่ได้พามาแนะนำตัวหรอกจ้ะ หนูน้ำฝนมาจองร้านเลี้ยงฉลองกับครอบครัวเธอแค่นั้นเอง” ดวงยี่หวาอธิบายเพิ่ม

“แต่น้ำฝนเป็นคนพูดเองว่าคบกับดินอยู่วาได้ยินกับหูตัวเองนะ” หันมาพูดกับเพื่อนชาย

“ถามคุณแม่ดูก็ได้” หันไปทางพิมพ์พรรณ

“ใช่ไหมคะคุณแม่ วันนั้นที่เราไปทานข้าวข้างนอก ที่วาบอกแม่ไงคะ”

“จ้ะ น้าก็ได้ยิน” พิมพ์พรรณเสริมให้

“แล้วจิ๋วรู้หรือเปล่า?”

“รู้สิ วากับจิ๋วคุยกันทุกเรื่องอยู่แล้วนี่นา”

ซวยละ สมองเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวและเหตุการณ์ นี่หรือเปล่าสาเหตุที่เธอหมางเมินกับเขา

“ผมอิ่มแล้วขอตัวนะครับมีธุระต่อ” ลุกจากโต๊ะทันที

“ไว้เจอกันนะครับน้าพิมพ์” ยกมือไหว้ พิมพ์พรรณรับไหว้ ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร

“ไว้เจอกันนะเอวา”

“ไปนะครับแม่” โบกมือลาทุกคนและหุนหันออกไปอย่างเร่งรีบ