ตอนที่ 9 บำเพ็ญประโยชน์

สวนสาธารณะในวันหยุดสุดสัปดาห์คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มาออกกำลังกาย ทั้งวิ่งและเดินยืดเส้นยืดสาย รวมทั้งปั่นจักรยานที่มีให้เห็นอยู่จนชินตา บางมุมคือที่นั่งอ่านหนังสือของนักศึกษา อีกทั้งมานั่งพักผ่อนรับอากาศบริสุทธิ์หนีฝุ่นควันจากการจราจร มาพึ่งความเขียวชอุ่มร่มรื่นจากต้นไม้ใหญ่

จิวารีสะพายเป้ที่บรรจุถุงดำและถุงมือสำหรับปฏิบัติการของเธอในวันนี้ อิทธิพลถือเสื่อพับผืนเล็กในมือมาด้วย อีกข้างหิ้วเสบียงพะรุงพะรังเต็มมือทั้งอาหารและเครื่องดื่ม ผลไม้ อีกทั้งขนมขบเคี้ยว ประหนึ่งจะไปปิกนิกเสียอย่างนั้น เพราะด้านในไม่อนุญาตให้รถขายอาหารเข้ามาจอด หากจะออกมาซื้อหลังจากทำงานเสร็จก็ไกลโขคงหินจนตาลายเป็นแน่

สองหนุ่มสาวเดินพูดคุยกันมาตามทางและมองหาจุดพัก เลือกปูเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่ริมสระน้ำที่มีลมโกรกอยู่เป็นระยะ

“ต้องอิ่มก่อนถึงจะเริ่มทำงานได้เพราะกองทัพต้องเดินด้วยท้อง” จิวารีพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับค้นเสบียงที่อิทธิพลเพิ่งวางลงเมื่อครู่

“นายนี่รอบคอบดีจัง”

เปิดและชิมดูทุกเมนูเทสรสชาติทุกอย่างอย่างตั้งอกตั้งใจ เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย รูดลูกชิ้นปิ้งออกจากไม้ลงในถุงเทน้ำจิ้มราด และจิ้มเข้าปากชิมรสชาติ

“อื้อ อันนี้อร่อย” พยักหน้าคนเดียวจับความรู้สึกอยู่ที่อาหารในปากพร้อมกับโยกตัวไปมา

“ชิมดูสิ”

“ไม่อ่ะ เธอกินเถอะ”

“ชิมดูอร่อยจริง ๆ” คะยั้นคะยอเพื่อนและยื่นลูกชิ้นจ่อปากป้อนแกมบังคับ

“อื้อ...เร็วเข้า”

อิทธิพลอ้าปากรับลูกชิ้นที่เธอป้อนเข้าปากและเคี้ยวแบบขัดไม่ได้

“อร่อยป่ะ?” ถามและลุ้นคำตอบ

“อือ” พยักหน้ารับ รสชาติก็งั้น ๆ มันก็แค่ลูกชิ้นปิ้งเท่านั้นเองเธอจะอร่อยอะไรขนาดนั้น

“ไปไงบอกแล้วว่าอร่อย”

หลังจากเติมท้องจนเต็มก็เริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างขะมักเขม้น จิวารีถือถุงดำเดินเก็บขยะเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปตามสนามหญ้าและทางเดิน เนื่องจากในสวนสาธารณะมีถังขยะขนาดใหญ่วางไว้เป็นจุดเพื่อความเป็นระเบียบและสะอาดสะอ้าน จึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของเธอในการเก็บขยะในครั้งนี้ จะมีบ้างก็แค่ขยะเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เด็ก ๆ ทิ้งไปเรื่อยก็เท่านั้น

อิทธิพลช่วยเพื่อนสาวเก็บขยะไปตามทาง พร้อมทั้งถ่ายรูปและวิดีโอไว้ให้เธอสำหรับทำรายงานส่งอาจาร์เรียบร้อย ก็ปลีกตัวออกไปนั่งรอที่จุดพัก

ชายหนุ่มหย่อนก้นลงนั่งกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ เสียงเด็กวิ่งหยอกล้อหัวเราะสนุกสนานมองเพลินจนเผลอยิ้มตาม สายลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ ปะทะใบหน้าเป็นระยะ บวกกับเสียงก้องกังวานของนกบนต้นไม้ใหญ่ดังแว่วมากับลม เหมือนกำลังขับกล่อมเขาให้หลับใหล พาลให้หนังตาเริ่มตกสำหรับคนที่ดูบอลค่อนสว่างและได้นอนแค่หยิบมือเดียวเท่านั้น ก่อนจะเอนหลังลงนอนเพียงไม่กี่นาทีก็ผล็อยหลับไป

จิวารีที่เสร็จจากภารกิจก็เข้าห้องน้ำล้างมือล้างหน้าทำความสะอาดร่างกาย และกลับมาที่จุดพัก นั่งลงข้าง ๆ คนที่หลับลึกพิจารณาใบหน้าเพื่อนชายในระยะใกล้อย่างพินิจพิเคราะห์โดยละเอียดเป็นครั้งแรก

ใบหน้าคมเข้ม คิ้วเข้ม ๆ จมูกโด่งเป็นสันรับกับปากหนาได้รูป เปลือกตาที่ปิดสนิทอยู่ตอนนี้ทำให้นึกถึงดวงตาเด็ดเดี่ยวของเจ้าของร่าง แต่บางครั้งกลับดูเรียบเฉยอ่านยาก

“ไอ้ดินนี่มันก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย”

พลันในใจก็นึกสนุกขึ้นมาทันที ลุกไปเด็ดดอกหญ้าที่อยู่ริมน้ำและเดินกลับมานั่งที่เดิม

ปัดดอกหญ้าไปตามใบหน้าหล่ออย่างแผ่วเบา คนที่หลับยกมือปัดออกทันทีโดยสัญชาตญาณและพลิกตัวหลับต่อ จิวารีปิดปากหัวเราะกลั้นเสียง ปัดดอกหญ้าขนนิ่มลงใบหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง และแยงเข้าในรูจมูกอย่างเบามือก่อนจะหมุนไปมา

“ฮั๊ดเช่ย” เสียงจามจากคนที่ถูกรบกวนและลืมตาตื่น หญิงสาวชักมือกลับแอบดอกหญ้าในมือไว้ด้านหลังทันที

“ตื่นแล้วเหรอ?”

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งมือลูบหน้าลูบตาและนวดคลึงขมับไปมาอยู่สักพัก พลันสองมือหนาก็คว้าไหล่บางและผลักเธอให้นอนลง รวบสองมือของหญิงสาวขึ้นเหนือศีรษะด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว เข่าแข็งแรงทับเรียวขาทั้งสองข้างไว้ไม่ให้ดิ้น แย่งดอกหญ้าจากมือเธอมาถือไว้และชูให้หญิงสาวดู ค่อย ๆ ยื่นเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าของเธอ

“ปล่อย” เสียงโวยวายจากเจ้าของร่าง

อิทธิพลหันมาหยิบผลไม้ข้าง ๆ ยัดเข้าในปากคนโวยวายก่อนที่เธอจะถุยพ่นใส่หน้าเขาทันที ชายหนุ่มใช้ดอกหญ้าปัดแยงเข้าไปในรูจมูกเธอ จิวารีหลับตาปี๋ส่ายหน้าหลบพัลวันแต่ขยับได้แค่ใบหน้าเท่านั้น เสียงแหกปากดังลั่นของเธอบวกกับหัวเราะเบา ๆ ของคนแกล้ง

“พอ...แล้ว” ร่างบางที่ดิ้นกระแด่ว ๆ แต่ขยับลุกไม่ได้

“ขอโทษก่อน”

“ไม่” เสียงหนักแน่นมั่นคง

คราวนี้เปลี่ยนเป็นดอกหญ้าหมุนเข้าไปในหู สลับกับจี๋เอวเธอ จิวารีดิ้นเหมือนไส้เดือนโดนน้ำร้อนแหกปากดังลั่นกว่าเดิม

“โอ๊ย...ไอ้ดิน...ปล่อย” โมโหที่สู้เขาไม่ได้แต่กลับหัวเราะเพราะโดนจี๋เอว

“ขอโทษยัง?”

“เออ...ขอโทษ”

“ขอโทษค่ะพี่ดิน” เขาสั่ง

“ขอโทษค่ะพี่ดิน” เธอพูดตาม ก่อนที่ร่างจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระและรีบลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนที่จะโดนเขาแกล้งซ้ำ

“ไอ้บ้านี่” ฝ่ามือบางที่เงื้อหวังจะฟาดลงข้างกกหูแต่ช้ากว่ามือหนาที่ล็อกข้อมือเธอไว้ หญิงสาวเงื้อมืออีกข้างขึ้นกะฟาดใหม่แต่ก็ช้ากว่าเขาอยู่ดี และข้อมือทั้งสองข้างของเธอก็ถูกรวบเข้าไว้ด้วยกันทางด้านหลัง ไม่รอช้าจิวารีโขกหน้าผากลงที่ศีรษะชายหนุ่มแบบไม่กลัวเจ็บทันที

โป๊ก!

“โอ๊ย”

“โอ๊ย”

เสียงร้องพร้อมกันด้วยความเจ็บทั้งคนโขกและคนถูกโขก มือใหญ่ผลักหน้าผากเธอออกห่างตัว แต่ยังล็อกแขนหญิงสาวไพล่ไว้ที่ด้านหลังของเธออยู่ ก่อนจะสับมะเหงกลงกลางศีรษะเธอ และลุกขึ้นวิ่งหนี

“ไอ้ดิน”

จิวารีลุกขึ้นวิ่งไล่ตามเขาทันที สองร่างที่วิ่งรอบต้นไม้ใหญ่กลับไปกลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของชายหนุ่มที่ยั่วยวนคนหัวร้อนเพราะเอาชนะเขาไม่ได้ ก่อนจะเหนื่อยทั้งสองฝ่ายสุดท้ายนอนแผ่หราอยู่บนเสื่อพร้อมเสียงหายใจถี่ ๆ ประสานกันอยู่อย่างนั้น เหงื่อเม็ดเป้ง ๆ กระจายอยู่เต็มใบหน้า เก็บขยะบำเพ็ญประโยชน์ไม่เห็นจะเหนื่อยขนาดนี้เลย

“น้องคะ”

เสียงเรียกจากด้านข้าง สองหนุ่มสาวลุกขึ้นนั่งมองหาต้นเสียง ชายร่างท้วมมีเคราและจริตจะกร้านแบบสาวจ๋ายืนอยู่ไม่ไกล

“พี่ขอเวลาคุยสักครู่ได้ไหมคะ?”

เขากรีดนิ้วพร้อมกับรอยยิ้มส่งให้อย่างเป็นมิตร

“พี่ชื่อมะม่วงค่ะ” เขาแนะนำตัวเองและยื่นนามบัตรส่งให้ ก่อนจะแจ้งความประสงค์ คือรายละเอียดโปรเจคงานที่เสนอให้สองหนุ่มสาวรับไว้พิจารณา พูดคุยกันอยู่นานสองนานก่อนจะขอตัวจากไป จิวารีเก็บนามบัตรของมะม่วงใส่ในกระเป๋าสตางค์ ดวงตาเป็นประกาย พร้อมกับตัวเลขค่าตอบแทนที่เธอบอกเมื่อครู่ฟังดูมันช่างหวานหูเสียจริง

กับการถ่ายภาพโปรโมทเสื้อผ้ายีนคอลเล็กชันใหม่ สำหรับการเปิดตัวในหัวข้อ “ฟิวแฟน” ที่จะเอาไปลงในเว็บเพจของบริษัท และกำลังหาคู่รักในวัยหนุ่มสาวหลากหลายคู่มาเปิดตัวสินค้าออนไลน์ โดยเลือกคู่หนุ่มสาวที่ยังอยู่รั้วมหาวิทยาลัย เน้นความเป็นธรรมชาติและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว คือเป้าหมายของการตลาดตามคอนเซปของโปรเจก

“ดิน” เรียกเสียงอ่อย

ขณะเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเป้จะกลับบ้าน หลังจากเสร็จภารกิจการบำเพ็ญประโยชน์ของเธอในวันนี้แล้ว อิทธิพลไม่ตอบแต่ตวัดสายตาขึ้นมองหญิงสาว ยังไม่ทันอ้าปากเขาก็มองทะลุลงไปถึงไส้ทุกขดของเธอแล้ว

“ไม่” ตอบหนักแน่นแบบไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด

“ดิน...” ลากเสียงยาว จับชายเสื้อชายหนุ่มกระตุกออดอ้อนด้วยสายตา

“เราไม่ชอบถ่ายรูป”

“แต่ถ่ายรูปแล้วได้ตังค์นะ” เธอพยายามหาเหตุผลมาโต้แย้ง

“ไม่ได้อยากได้”

“แต่ฉันอยากได้นี่ ค่าตอบแทนน่าสนใจมากเลยนะ” จ้องหน้าเพื่อนด้วยสายตาวิงวอน

“เธออยากได้ก็ไปถ่ายสิ...แต่เราไม่”

“ก็เค้ารับเป็นคู่นี่นายก็ได้ยินนี่นา...ถ่ายคนเดียวได้ที่ไหนล่ะ”

“….”

“ตกลงนะ” ส่งยิ้มให้

อิทธิพลทำหูทวนลมเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้นหันหลังให้และเดินจากไป ร่างบางวิ่งตามร่างสูงที่ก้าวขายาว ๆ ไป จิวารีวิ่งไปดักหน้าเขาไว้ทำตาปริบ ๆ เรียกคะแนนสงสาร ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความเซ้าซี้ของเพื่อนสาวก่อนจะหยุดเดิน สองมือจับไหล่บางไว้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาด้วยใบหน้าเรียบเฉย จิวารียิ้มสวยอย่างมีความหวัง จ้องหน้าชายหนุ่มและลุ้นคำตอบจากปากเขา

อิทธิพลจ้องหน้าเธอและนิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ปล่อยให้หญิงสาวลุ้นคำตอบอยู่อย่างนั้น

“ไม่” เสียงหนักแน่นชัดเจน ก่อนจะผลักไหล่บางออกให้พ้นทางและเดินต่อ

“ดิน” วิ่งตามอย่างไม่ลดละ