ตอนที่ 10 ถ่ายแบบ

“สวัสดีค่ะ...มาพบพี่มะม่วงค่ะ”

จิวารีแจ้งความประสงค์ที่หน้าประชาสัมพันธ์ของบริษัทตามรายละเอียดในนามบัตรที่พี่มะม่วงให้มา และนัดเจอกันในวันนี้ เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์เดินนำสองหนุ่มสาวมาที่โซนรับรองหลังจากโทรแจ้งเจ้าของงานให้ทราบ ไม่นานสาวในร่างชายก็เดินเข้ามาหาที่โต๊ะ

“สวัสดีค่ะ...สวัสดีครับ” สองหนุ่มสาวเอ่ยทักทายมะม่วงพร้อมกัน และยกมือไหว้

“สวัสดีจ้ะ” รับไหว้อย่างอ่อนช้อย

“พี่ดีใจที่น้องสองคนมานะ” ภายใต้หนวดและเคราหนายังสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มหวานและอ่อนโยนของเขา พูดคุยทักทายนอกเรื่องกันอยู่สักพัก ก่อนจะวกเข้าเรื่องงาน มะม่วงกางเอกสารข้อตกลงในการทำโปรเจกระยะสั้นพร้อมอธิบายรายละเอียดต่าง ๆ ของการทำงานให้สองหนุ่มสาวเข้าใจ

“น้องอ่านทวนรายละเอียดดูอีกครั้งนะคะ หากไม่เข้าใจส่วนไหนก็ถามพี่ได้เลย เดี๋ยวพี่กลับมานะคะ”

ยื่นเอกสารให้และเดินออกไป อิทธิพลรับมาอ่านรายละเอียดด้านในจนครบทุกหน้าก่อนจะวางลงบนโต๊ะและถ่ายทอดต่อให้จิวารีฟัง เมื่อเป็นที่พอใจทั้งสองฝ่ายตารางงานก็ถูกเซ็ทขึ้นตามข้อตกลง โดยนัดเริ่มการทำงานในสัปดาห์หน้า

“ขอบคุณนะดิน” แววตาเป็นประกายไหวระริกด้วยความตื่นเต้น สองมือบางเกาะแขนเพื่อนชายและยิ้มไม่ยอมหุบ ชายหนุ่มแค่ยิ้มมุมปากเท่านั้น

สตูดิโอถ่ายทำที่ค่อนข้างชุลมุน ทั้งจากนายแบบนางแบบหน้าใหม่และเจ้าหน้าที่ที่เดินสวนกันไปมาในการเตรียมงาน หนุ่มสาวหลายคู่ที่นั่งรอในแต่ละมุม โดยมีเจ้าหน้าที่ของบริษัทที่รับผิดชอบในแต่ละส่วนแจ้งรายละเอียดเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนการถ่ายทำ

ด้านข้างเป็นห้องเสื้อผ้าที่เตรียมไว้สำหรับการถ่ายภาพในวันนี้ ถัดมาคือโซนแต่งตัว แต่งหน้าและเซ็ทผม โดยมีผู้ช่วยสไตลิสต์ประจำจุดคอยอำนวยความสะดวกเดินขวักไขว่กันไปมาให้วุ่น ถัดมาคือจุดบรีฟงาน ซ้อมโพสต์ท่าถ่ายรูปก่อนการทำงานจริง โดยมีตัวอย่างให้ดูเป็นไกด์ไลน์

จิวารีอยู่ในเซ็ทกางเกงยีนสีอ่อนกับเสื้อครอปแขนกุดโชว์เอวบาง แต่คลุมทับด้วยแจ็คเก็ตยีนสุดเท่ในลุคเซ็กซี่ซ่อนเซอร์ ผมยาวถูกดัดลอนใหญ่ปล่อยวอลลุ่ม

อิทธิพลสวมกางเกงยีนสีเข้มกับเสื้อยืดสีขาว สวมทับด้วยแจ็คเก็ตยีนโทนเดียวกันสำหรับผู้ชายที่ไม่ค่อยวุ่นวายกับแอกเซสซอรี่ก็เท่ได้ง่าย ๆ

หลังจากผ่านการตรวจโดยสไตลิสต์ว่าตรงตามคอนเซป ฉากและพร็อพที่จัดเตรียมไว้อย่างลงตัวเรียบร้อยแล้ว ผู้ช่วยตากล้องบรีฟงานอยู่ด้านหน้าคอยตรวจสอบและเซ็ทมุมกล้องเรื่องแสงและเงาก่อนตากล้องมืออาชีพจะมาถึง การถ่ายภาพก็เริ่มขึ้น

นายแบบและนางแบบเดินเข้าไปในฉาก เจ้าหน้าที่ตรวจสอบความเรียบร้อยโดยรวมอีกครั้ง เสียงชัตเตอร์และแสงแฟลชวิบวับจนแสบตาของตากล้องมืออาชีพดังอยู่เป็นระยะ ขณะที่นางแบบและนายแบบโพสต์ท่า

สองหนุ่มสาวนั่งขัดสมาธิข้างกันเข่าชนเข่า เหยียดแขนตรงมือไขว้ประสานวางที่ข้อเท้าของตัวเอง หันหน้าไปด้านข้างมองหน้ากัน

“ขยับเข้าใกล้กันอีกนิดนึงครับ”

“เอียงตัวเข้าหากันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ให้จมูกชนกันครับ”

“อย่าแข็งทื่อเหมือนคนแปลกหน้า ให้ถึงความรู้สึกของคู่รักด้วยครับ”

เสียงสั่งห้วน ๆ จากมืออาชีพ นางแบบและนายแบบจำเป็นขยับตามโดยทันที ไม่มีเวลาให้เอ้อระเหยลอยชาย เพราะทุกวินาทีของการทำงานนั้นมีค่ายิ่งกว่าเพชรตามคำบอกกล่าวของพี่มะม่วง

“ฉะนั้นให้น้องทั้งสองคนว่องไวและคิดว่าตัวเองเป็นมืออาชีพนะคะ เพราะเรากำลังทำงานกับโปรเฟสชันนัลค่ะจะได้ไม่โดยดุนะคะ” เสียงของพี่มะม่วงยังก้องอยู่ในหู

อิทธิพลโอบกอดรวบต้นขาเรียวทั้งสองข้างยกร่างเธอให้ลอยขึ้นจากพื้น ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง จิวารีต้องก้มหน้าลงเพื่อจูบที่จมูกของเขา แต่กว่าภาพจะเป็นที่พอใจของตากล้องก็ยกแล้วยกอีก จูบแล้วจูบอีกจนทั่วใบหน้า ทั้งปาก หน้าผาก คาง และแก้ม

 พร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่โผล่ขึ้นมาให้เห็นแบบไม่เคยเป็นมาก่อนของจิวารี แต่ไม่มีเศษเสี้ยวเวลาให้ขวยเขิน เพราะต้องถ่ายต่ออีกหลายซ็อต จับมือวางตรงนั้นตรงนี้ตามแต่ผู้ช่วยจะสั่งหลายท่า กว่าจะเป็นที่พอใจของทีมงาน

“เปลี่ยนชุดด้านนี้เลยค่ะ”

สองหนุ่มสาวเดินตามเจ้าหน้าที่เข้าห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุด ระหว่างที่รอ ทีมงานก็เปลี่ยนฉากธีมใหม่ จิวารีมองดูตัวเองที่หน้ากระจกใสบานใหญ่พลางนึกถึงการโพสต์ท่าที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่

“ก็แค่การทำงานทำไมใจเต้นแรงจังวะ”

“ไอ้ดินมันยังนิ่ง ๆ เฉย ๆ อยู่เลยแท้ ๆ ทำไมเรารู้สึกแปลก ๆ” ถามตัวเองในใจผ่านหน้ากระจกเงา

“ก็แน่ล่ะเราไม่เคยมีแฟนนี่นา ไม่เคยมีโมเม้นท์แบบนี้ ไม่เคยถูกผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวในแบบฟิวแฟนเลยสักครั้ง จะมีก็แต่เพื่อนผู้ชายที่กอดคอกันในแบบเพื่อนเท่านั้น มันก็ต้องแปลกเป็นธรรมดาปะวะ” หญิงสาวปลอบใจตัวเอง

ก่อนจะรวบรวมสติสูดลมหายใจเข้าลึกสุดและผ่อนออกแบบยืดยาว จะให้ไอ้ดินมันรู้ว่าเราตื่นเต้นไม่ได้ โดนล้อตายแน่ ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก

ม้านั่งถูกยกมาเป็นฉากสำหรับถ่ายภาพเซ็ทต่อไป ถูกจัดไว้เรียบร้อย

“น้องผู้ชายนั่งไขว่ห้างเลยครับ น้องผู้หญิงนอนลงที่ตักครับ”

“เชี่ย” หญิงสาวอุทานในใจ เพิ่งจะเซ็ทศูนย์ให้ความรู้สึกตัวเองมาใหม่เมื่อครู่นี่เอง แต่ทำได้แค่ปฏิบัติตามเท่านั้น

ผู้ช่วยตากล้องเดินเข้ามาจัดท่าโพสต์ให้ จิวารีนอนหนุนตักแข็งแรง โดยยกขาขึ้นชันเข่าข้างเดียว แขนแข็งแรงของอิทธิพลโอบเอวบางของคนที่นอนหนุนตักอยู่ อีกมือวางอยู่ที่ศีรษะของหญิงสาว

“มองหน้าและสบตากันด้วยครับ”

“ขอแบบรีแล้กนะครับอย่าเกรง”

เหมือนเวลามันเดินช้าลง จิวารีกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากท่ามกลางเสียงชัตเตอร์และแสงแฟลช ไม่พอแค่นั้นเธอต้องจับมือของชายหนุ่มเอามาวางแนบหน้า ก่อนจะลุกขึ้นนั่งที่ขาข้างเดียวของเขาและโอบกอดรอบคอเขาไว้ อิทธิพลกอดเอวบางดึงเข้ามาชิดตัว แนบหน้าผากชนกัน

นี่มันถ่ายแฟชั่นเสื้อผ้าแน่นะวิ ทำไมต้องโพสค์ภาพแปลก ๆ แบบนี้ด้วย แต่เขาก็บอกแล้วว่า “ฟิวแฟน” เป็นเธอเองที่คิดแต่เรื่องค่าตอบแทนจนลืมว่างานจะออกมาประมาณไหน

“ดีหน่อยว่าไอ้ดินมันไม่ได้คิดอะไร” ปลอบใจตัวเองครั้งที่ร้อยแปด

“พักก่อนนะคะอีกเซ็ทสุดท้ายก็จบแล้วค่ะ”

เสียงสวรรค์จากเจ้าหน้าที่ เมื่อการทำงานกินเวลายาวนานไปหลายชั่วโมง ก่อนที่ทั้งสองจะไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุด การถ่ายทำใหม่ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

อิทธิพลนั่งที่ม้านั่งจิวารียืนอยู่ด้านหลัง มือบางวางไว้ที่ไหล่กว้างยื่นหน้าเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม จมูกแนบอยู่ข้างแก้มของฝ่ายชาย ภายใต้ใบหน้านิ่งของอิทธิพลรับรู้ได้ถึงก้อนเนื้อนุ่มตรงกลางอกของหญิงสาวที่แนบอยู่กับแผ่นหลังเขา แต่ต้องนิ่งที่สุดเพื่อให้งานจบได้โดยที่ฝ่ายหญิงไม่อึดอัด

ต่อมาคือหญิงสาวนั่งบนโต๊ะ ชายหนุ่มนั่งเก้าอี้และแทรกเข้ามาหว่างขาของเธอ สองแขนแข็งแรงวางแนบที่หน้าขาเรียว จิวารีสอดมือเข้าไปที่ท้ายทอยของชายหนุ่ม อีกมือแตะประคองต้นคอแข็งแรงไว้ เงยหน้าขึ้นสบตากัน

โพสค์ท่านั้นท่านี้กว่าจะสาแก่ใจคนสั่งนางแบบก็ร้อนวูบวาบไปทั้งร่างแล้ว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยที่จะนั่งกางขาต่อหน้าผู้ชายแบบนี้มาก่อน ให้ตายเถอะโรบิ้น ก่อนที่งานจะจบลงด้วยดี พร้อมกับเสียงปรบมือของผู้ช่วยและช่างภาพ

“สัปดาห์หน้าเงินค่าจ้างส่วนที่เหลือจะถูกโอนเข้าเข้าบัญชีน้องตามที่ตกลงกันไว้นะคะ” พี่มะม่วงแจ้งรายละเอียดอีกครั้ง

“วันนี้ขอบคุณมากที่ให้ความสนใจในแบรนด์ใหม่ที่กำลังเริ่มต้นของเรา หวังว่าจะได้ร่วมงานกันอีกครั้งนะคะ”

“ขอบคุณเช่นกันค่ะพี่มะม่วง”

“ขอบคุณนะครับ”

ก่อนสองหนุ่มสาวจะขอตัวกลับ และเดินออกจากบริษัทไป

“วันนี้ไม่มีร้องเพลงใช่ไหม?” อิทธิพลหันไปถามคนข้าง ๆ

“ไม่มี ถึงได้เลือกทำงานพิเศษวันนี้ไง”

“เห็นหรือยังว่าการถ่ายรูปมันไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิด” ปรายตามองหน้าคนที่เดินออกมาด้วยกัน

“มันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก” เฉไฉไปทำเหมือนว่าชายหนุ่มจะมองไม่ออกเสียอย่างนั้น

“หาอะไรกินก่อนไหม?” ถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากได้ยินเสียงท้องที่ร้องขออาหารจากเธอ

“ไม่ดีกว่า เหนื่อยอยากพักแล้วเดี๋ยวกลับไปกินข้าวฝีมือพ่อดีกว่า”

“อือ”

ถึงบ้านก็เดินขาลากเข้าบ้านอย่างอ่อนแรง

“อ้าวกลับมาแล้วเหรอ?” เสียงทักจากพ่อโจ

“จ้าพ่อ”

“กับข้าวเสร็จแล้วรีบกินสิเดี๋ยวเย็นมันจะไม่อร่อย” หลังจากได้รับคำสั่งจากลูกสาวที่โทรมาบอกว่าหิวจนตาลายผู้เป็นพ่อก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อย

“พ่อกินแล้วเหรอ?”

“พ่อกินตั้งแต่หัวค่ำละ แล้วพี่แกมันหายหัวไปไหนยังไม่โผล่มาให้เห็นเลย”

“สงสัยไปซ้อมร้องเพลงหรือเปล่า” พูดแบบไม่ใส่ใจสักเท่าไหร่ ก่อนจะหายเข้าไปในห้องครัวกินข้าวอย่างคนหิวโซ และรีบอาบน้ำเข้าห้องนอน พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย

อิทธิพลนอนเอนหลังบนเตียงแต่ตาไม่ยอมหลับทั้งที่เพลียร่างอย่างแรง จับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ววางลง ก่อนจะจับขึ้นมาใหม่อีกหลายครั้งอยู่อย่างนั้น ตัดสินใจพิมพ์ข้อความและกดส่งหาคนที่เพิ่งแยกจากกันเมื่อตอนเย็น

“นอนยัง?”

แต่ข้อความก็ไม่ถูกเปิดอ่าน นี่คงจะหลับไปแล้วหรือเปล่า คงจะเหนื่อยมากละสิ ก่อนที่ภาพการทำงานในวันนี้จะผุดขึ้นมาในภาพความทรงจำ และเผลอไปมองตามมันยิ้มที่มุมปากอย่างลืมตัว ผู้หญิงแกร่งห้าวเป้งถนัดเตะต่อยไปทั่ว แค่เข้าใกล้และสัมผัสร่างกายกันเธอก็หน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหูเสียแล้ว พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายเธอที่ติดมากับลมหายใจของเขาอย่างแปลกประหลาด จนทำให้นึกถึงใบหน้าเจ้าของกลิ่นขึ้นมาทันที

ลมหายใจแผ่วเบาของเธอที่เป่ารดใบหน้าของเขาในระยะใกล้ ปากที่เผยอน้อย ๆ ตามคำสั่งของผู้ช่วยตากล้องมันชวนให้ชายหนุ่มคิดเตลิดไปไกล สายตาที่ช้อนขึ้นมองเขาไหวระริกเหมือนกระต่ายน้อยที่กลัวนายพราน ทั้งที่วางท่ามาดแมนปกปิดไว้ให้การแสดงออกภายนอกดูเหมือนชิว แต่เขาก็สัมผัสได้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น