ตอนที่ 12 แปลกที่กับคนเดิม

บนเพนท์เฮาส์หรูใจกลางเมืองที่กว้างขวางแบ่งสัดส่วนเป็นอย่างดี มีสระว่ายน้ำ โซนสวน ที่จอดรถในชั้น และตอนนี้วินเดินตามเข้าของพื้นที่มาถึงห้องนอนด้านใน ห้องนอนที่เต็มไปด้วยกลิ่นไม่คุ้นเคย ร่างบางเดินลากกระเป๋าของตนเองเข้าในห้องอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก วินมองสำรวจไปทั่วห้อง ก่อนจะวางกระเป๋าลากของตนเองไว้ที่มุมมุมหนึ่ง โดยที่วินของฟังคำสั่งของเจเดนว่าจะให้พักที่ห้องไหน

          “มึงทำหน้าแบบนี้หมายความว่ายังไง”

          “ผมยังไม่ทำอะไรเลย ทำไมคุณชอบหาเรื่องผมจังเลย แล้วจะให้ผมอยู่ห้องนี้ใช่ไหมครับ”

วินถามเพราะเขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร มันดูเหมือนไม่ใช่ห้องว่างที่จะให้คนอย่างเขาเข้ามาอาศัย

          “ไม่”

          แต่คำตอบของของเจเดนทำเอาใบหน้าที่เรียบนิ่งกลับดูสับสนเข้าไปใหญ่ ถ้าคำตอบคือไม่แล้วอีกฝ่ายพาเขามาห้องนี้ทำไมกัน ห้องนี้ดูกว้างขวางแบ่งโซนห้องนอน ห้องแต่งตัว ห้องน้ำอย่างดี

          “งั้นห้องของผมล่ะครับ”

          “มึงจะถามทำไมนักหนา ห้องนี้มันทำไมเป็นแค่คนอาศัยอย่างมากเรื่องได้ไหม”

          “ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย”

          วินเข้าใจว่าอีกฝ่ายจงใจยั่วโมโห แต่เขาไม่อยากต่อต้านอะไรแล้ว เพราะเหนื่อยมาก ๆ กับเรื่องราวที่เจอมาทั้งวัน ถ้าเจเดนอยากให้เขาอาศัยในห้องนี้ อย่างนั้นเขาก็จะอยู่ คิดได้ดังนั้นร่างบางก็เดินไปนั่งที่เตียงนุ่มอย่างผ่อนคลาย แต่กลายเป็นว่าการกระทำของเขากลับทำให้เจเดนไม่ชอบใจเท่าไรนัก

          เจเดนเดินย่างสามขุมเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียงของตัวเองด้วยท่าทีคุกคาม วินมองร่างคนที่สูงกว่าด้วยความหวาดหวั่น ดวงตาจับจ้องท่าทีของเจเดนว่าเขาจะทำอะไรต่อ เมื่อร่างสูงเริ่มเข้าใกล้มากขึ้นวินก็เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย เขาขยับตัวถอยขึ้นไปบนเตียงแต่ดูเหมือนว่าการทำแบบนี้จะเข้าทางเจเดนไม่น้อย เพราะริมฝีปากของเขาแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น

          อย่างไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว เจเดนเข้ามาใกล้วินจนเป็นวินที่ต้องรีบหนีขึ้นที่นอนทันที แต่ข้อเท้าของเขากลับถูกคว้าเอาไว้ก่อน ท่อนขาเรียวขยับสลัดให้พ้นจากการกอบกุม แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกบีบแน่นขึ้น

          “มึงจะหนีไปไหน จำไม่ได้เรื่องข้อตกลงเหรอ” เสียงทุ้มถามขึ้นเสียงดัง ก่อนจะดึงขาของวินลากลงมาอีกครั้ง

          “จะ… จำได้ครับ ผมไม่ได้หนี แต่คุณเล่นเดินมาแบบนี้เป็นใครก็ต้องตกใจ”

          “เหอะ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องมึงแค่ไม่อยากทำกับกูใช่ไหม มึงจะผิดสัญญาเหรอ”

          “ผมไม่ได้พูดแบบนั้นเลย คุณคิดไปเองนะครับ”  วินมองหน้าเจเดนอย่างไม่เข้าใจ เพราะเหมือนว่าเขาพูดอะไรออกไปอีกฝ่ายก็ไม่รับรู้ เอาแต่ต่อว่าเขาเรื่องต่าง ๆ ทั้ง ๆ ที่คนต้นเรื่องไม่ใช่เขา

          ท่อนขาของวินถูกจับแยกออก เจเดนสอดตัวเข้าแทรกตรงหว่างขา ก่อนจะคล่อมทับร่างของคนบนเตียงเอาไว้กักขังด้วยท่อนแขนแกร่งไม่ให้อีกฝ่ายขยับหนี

          วินลอบกลืนน้ำลายลงคอรู้ตัวเลยว่าตัวเองต้องเจอกับอะไร เขาไม่ได้อยากผิดสัญญา แต่เรื่องแบบนั้นก็ไม่อยากทำเหมือนกัน การที่ตกลงมาอยู่ที่นี่ก็เพราะไม่อยากมีปัญหาภายหลัง แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้วว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่า เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าถ้ำเสือด้วยความสมัครใจเลยอย่างไงอย่างนั้น

          “คนทำผิด ทำไมต้องกลัวด้วย ตอนมึงทำไม่เห็นกลัวแบบนี้เลยนี่”

          “ผมไม่ได้ทำผิดอย่างที่คุณว่า” วินปฏิเสธเสียงแข็งเพราะเขาไม่ได้ทำอย่างที่อีกฝ่ายกล่าวหาจริง ๆ แต่เรื่องนี้เขาก็ปฏิเสธได้ไม่เต็มปากเหมือนกันเพราะคนที่จะรู้ดีที่สุดคงเป็นน้องชายฝาแฝดของวินเอง

          ผิดกับเจเดนยิ่งเห็นหน้าตาของคนใต้ร่างตอนที่ปฏิเสธเท่าไร ความเกลียดและแค้นในใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ทั้ง ๆ ที่เขามีหลักฐานทุกอย่างมัดตัวอย่างแน่นหนาไม่ว่าจะเป็นภาพวงจรปิดที่แองจี้เคยเข้าไปบริการซื้อดริ้งค์หรือภาพวงจรที่ตอนเวย์ปฏิเสธน้องสาวของเขา อย่างน้อยเจเดนก็รู้ว่าพวกเขาเคยเจอกัน อีกฝ่ายกลับปฏิเสธตาใสแบบนี้จะให้เขาเห็นใจหรือสงสารได้ยังไง ในเมื่อคนผิดที่ไม่ยอมรับผิดแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้แก้แค้นได้สาสม อย่างไม่ต้องติดใจอะไร

          ริมฝีปากของเจเดนแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น ยิ่งสายตาที่เขามองกลับไปยังคนใต้ร่างราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ วินรู้ตัวเป็นอย่างดีแต่ต้องยอมทำทุกอย่าง อย่างไม่มีทางเลือกเพราะเขาเป็นคนยินยอมเซ็นสัญญาเป็นของเล่นบำเรอของอีกฝ่ายเอง ตอนนี้เขาเรียกร้องอะไรไม่ได้ แต่ได้ก้มหน้ายอมรับเท่านั้น

          “ดียิ่งมึงปฏิเสธกูยิ่งไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร เวลาทำกับมึงแรง ๆ” พูดจบมือหนาก็บีบเข้าที่คางของคนใต้ร่างทันที

          วินที่ถูกกระทำรุนแรงก็ย่อมดิ้นไปมาด้วยความขัดขืน วินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ดวงตาของเขาเอ่อล้นน้ำตาที่คลอออกมา วินพยายามอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ จ้องมองใบหน้าของเจเดนอย่างไม่ลดละเช่นกัน ต่อให้อีกฝ่ายจะรุนแรงกับเขาแค่ไหน วินจะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาเพราะเมื่อไหร่ที่วินแสดงความอ่อนแอออกมา วินมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะยิ่งได้ใจแน่ ๆ

          เจเดนมองแววตาที่แข็งกร้าวไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะกล้าท้าทายเขาเช่นนี้

          “ดี...กูชอบแววตามึงแบบนี้” พูดจบริมฝีปากของเขาก็ประกบเข้ากับริมฝีปากของคนใต้ร่างทันที

          “อื้อ…” กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วปาก เพราะถูกกัดอย่างแรงจากเจเดน วินดิ้นไปมาด้วยความเจ็บน้ำตาที่เหือดแห้งไหลออกมาอีกครั้ง

          มือทั้งสองข้างของวินถูกรวบขึ้นเหนือศีรษะ ริมฝีปากถูกทั้งบดและกัดจนเจ็บแสบ ร่างบางสบถในใจแม้ต่อต้านแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเป็นตัวเองที่ยินยอมทุกอย่าง จากที่ดิ้นไปมาก็ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ปล่อยตัวไปตามสิ่งที่เจเดนอยากทำดวงตาเลื่อนลอยมองเพดาน

          แต่อยากจะนิ่งเฉยเท่าไรกลับไม่เป็นไปแบบนั้น เพราะร่างกายของเขาเริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น เมื่อมือของเจเดนเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ลูบไล่ไปตามเรือนร่างของเขา เช่นเดียวกับลิ้นของเจเดนที่ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในโพรงปากอย่างหยาบโลน ทั้งรุนแรงและเอาแต่ใจ วินคิดว่าถ้าเขายอมโอนอ่อนผ่อนตามคงจะลดทอนความเจ็บไปได้เยอะ และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

          สภาวะทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง ไม่นานริมฝีปากของเขาก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ วินรีบกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดอย่างเหนื่อยหอบ ใช้ลิ้นเตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากบริเวณที่โดนกัด สิ่งเดียวที่คิดในใจก็คือเมื่อทุกอย่างจบลงปากของเขาคงบวมไปหลายวัน แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ร่างของเขาก็ถูกจับถอดเสื้อออกเสียก่อน

          “ทำไมไม่รู้หน้าที่ตัวเองบ้างวะ” เสียงทุ้มสบถแต่ก็ยอมทำแบบนั้น เขาจัดแจงถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกจนหมด เรือนร่างขาวปรากฏต่อสายตาเจเดนแสยะยิ้มอย่างพอใจ

“กูว่าถึงตามึงต้องทำให้กูบ้างละนะ”  เจเดนบอกวินอย่างเอาแต่ใจ

          วินขบเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะหยัดกายลุกจากที่นอนอย่างเชื่องช้า แม้ว่าทุกส่วนของร่างกายจะถูกอีกฝ่ายมองจนหมดแล้วก็ตาม แต่ใครจะไปคุ้นชิน ร่างสูงเพรียวบางค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้เจเดน จากนั้นก็ลงมือถอดเสื้อผ้าให้กับเขา และเมื่อทั้งคู่เปลือยเปล่าร่างของวินก็ถูกผลักให้ล้มลงกับเตียงนอน

          “โอ๊ย !”

          “อย่ามาสำออยกูไม่ชอบ ล้มลงกับเตียงนุ่ม ๆ มึงจะร้องทำไม” เจเดนต่อว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

          วินได้แต่เงียบเพราะไม่อยากเถียงอะไรมากกว่านี้ ร่างของเขาถูกคร่อมทับอีกครั้งพร้อมกับมือทั้งสองข้างถูกเจเดนรวบไว้เหนือศีรษะ

          “เหอะ ร่านจังวะ กูพูดคำอื่นไม่ได้เลยนอกจากคำนี้ เพราะมันเหมาะกับตัวมึง” ดวงตาของเจเดนมองไปทั่วร่างกายของคนใต้ร่างเขาด้วยสายตาดูถูกดูแคลน

          ร่างสูงกำยำแทรกกายตรงหว่างขาของอีกฝ่าย จดจ่อส่วนแข็งร้อนที่ช่องทางปิดสนิท ส่วนปลายถูกดันเข้าไปด้านในอย่างตื้นเขิน ทว่าคนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวกลับถดตัวขยับหนี

          “คุณจะทำอะไร เดี๋ยวก่อนผมยังไม่พร้อม” วินพูดขึ้นด้วยความหวาดกลัว ครั้งแรกเป็นการเรียนรู้และครั้งนี้เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น

          “ทำไมทำเหมือนกูไม่เคยทำ ยังไงของกูก็ต้องเข้าไปอยู่ในตัวมึงอยู่แล้ว”

          “เดี๋ยวก่อนครับเดี๋ยวผมทำเอง” พูดจบวินก็ดิ้นจนหลุดออกจากการกอบกุมของเจเดน

          คนที่ไม่สบอารมณ์มองคนใต้ร่างขยับตัว เขาอยากรู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร และรอชมอยู่อย่างนั้นอย่างใจเย็น

“งั้นมึงลองทำให้กูพอใจสิ”