บทที่ 1502

สายตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ใครก็ได้!”

“ไล่ออกไป!”

อวี๋หลินดิ้นรนสาปแช่งพลางตะโกน “ปล่อยข้า! ข้าต่างหากคือคนสกุลอวี๋ เจ้ามีสิทธิ์กระไรมาไล่ข้า!”

ลั่วชิงยวนมิได้ไว้หน้าแม้แต่น้อย ออกคำสั่งไล่เขาออกไปอย่างนั้น

ของกำนัลทั้งหมดที่เขานำมา ลั่วชิงยวนก็โยนคืนให้เขาไปด้วย

“มาจากไหนก็กลับไปทางนั้นเสีย”

อวี๋หลินโกรธจัด ลุกขึ้นจากพื้นแล้วตบฝุ่นออกจากเสื้อผ้า ก่อนจะชี้หน้านาง “เจ้าคอยดูเถิด!”

เมื่อเขากล่าวจบก็พาคนออกไป

จากนั้นลั่วชิงยวนจึงกลับมายังลานบ้าน ส่วนผู้อาวุโสอวี๋เดินออกมาแล้ว

ลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย “เขาเป็นหลานชายแท้ ๆ ของท่านพี่หรือเจ้าคะ?”

ผู้อาวุโสอวี๋พยักหน้า “เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว เมื่อก่อนพวกเขาก็ยังอาศัยอยู่กับพวกเรา ยังมิได้แยกบ้านกัน”

“อวี๋หงดูแลกิจการเพียงลำพัง ส่วนพวกเขาเอาแต่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย มิทำอะไรทั้งวัน เหมือนพวกปลวกที่เอาแต่กัดกิน”

“จึงได้แยกบ้านกับพวกเขา หลังจากแยกบ้านแล้วพวกเขายังอยากได้กิจการของเรา พ่อมิยอมอยู่แล้ว”

“สุดท้ายก็ทะเลาะกันจนแยกทาง พวกเขาทั้งครอบครัวอยู่มิได้ จำต้องย้ายจากที่นี่ไป”

“ได้ยินว่าต่อมาพวกเขาไปที่อวิ๋นโจว”

“ม