บทที่ 355

เด็กที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก ไหนเลยจะใจแข็งใจลงมือได้จริง ๆ?

หากไม่ใช่เพราะเรื่องในหอนางโลมที่ลุกลามใหญ่โต ฮ่องเต้หย่งชางก็คงไม่ตัดสินใจเด็ดขาดถึงขั้นลดบรรดาศักดิ์พระโอรสจากชินอ๋องเป็นจวิ้นอ๋อง และยังกักบริเวณอยู่ที่จวนห้ามออกไปไหนเป็นเวลาถึงครึ่งปี

ปกติก็ก็พอทำเนา แต่ยามนี้ใกล้ถึงวันปีใหม่ ประกอบกับคำพูดขององค์หญิงเป่าหรง พระองค์ก็พลันใจอ่อนขึ้นมา

สองเดือนมานี้จวนฉู่กั๋วกงสูญเสียทั้งหลิ่วจิงหงและคุณชายรองตระกูลหลิ่ว ฉู่กั๋วกงและฮูหยินฉู่กั๋วกงเองก็ล้มป่วย ตระกูลกลับเงียบเหงาไร้ผู้มาเยือน

พระองค์ผ่อนลมหายใจยาว ขมวดพระขนง “เขาปกครองดูแลไม่เข้มงวด ได้ยินมาว่าตอนนี้ยังสร้างเรื่องวุ่นวายอีก ให้เขาได้รู้จักสำนึกเสียบ้างก็ดีแล้ว!”

องค์หญิงเป่าหรงเขย่าพระกรของฮ่องเต้หย่งชางเบา ๆ “เสด็จพ่อทรงเข้าใจผิดแล้วเพคะ ลูกไม่ได้มาขอความเมตตาให้เสด็จพี่ แต่แค่คิดว่าองค์หญิงหมิงเฉิงเองก็ไม่ได้พบเสด็จพี่มาหลายวันแล้ว ทุกวันเอาแต่คิดถึงเสด็จพี่ด้วยแววตาแสนเศร้า...”

เมื่อคิดถึงองค์หญิงหมิงเฉิงที่ยังเยาว์วัย พระทัยของฮ่องเต้หย่งชางก็อ่อนยวบลงอีกครั้งอย่าห้ามไม่ได้

บวกกับเสียงวิงวอนอ่อนหวานของธิดาที่อยู