ตอนที่ 6 คู่แข่ง

เช้าวันถัดมาผมลุกกลับห้องแต่เช้ามืด ไม่ลืมหยิบกุญแจห้องของเหมือนดาวออกไปด้วย กลัวเธอจะตื่นมาแล้วล็อกห้อง

ผมลงไปซื้อโจ๊กแถวคอนโดขึ้นมาก็พบว่านวพลกำลังเคาะห้องของเหมือนดาวอยู่

“เหมือนดาวยังไม่ตื่น” ผมบอกในท่ายืนพิงประตูห้องตัวเอง

“ไม่ได้ถาม” นวพลมันกวนตีนผม

‘ใจเย็นปัทม์ มึงต้องเป็นคนดี’

“มีธุระอะไรกับเหมือนดาว” ผมถาม

“แฟนกันก็มาหากันปกติรึเปล่าว่ะ”

“แต่เหมือนดาวบอกเลิกนายไปแล้ว”

“ก็กูไม่เลิก” นวพลเริ่มขึ้นกูมึง

“ก็แล้วแต่นะ แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเรา” ผมพูดใช้สายตาเยาะเย้ยมัน

“มึงหมายความว่ายังไง?”

“เรากำลังจีบเหมือนดาว ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า กำลังดูใจกันอยู่ เหมือนดาวยังไม่ตกลงเป็นแฟนเรา แต่ก็คงอีกไม่นาน” ผมพูดตามตรง มีข่มนวพลเล็กน้อย

นวพลเคาะห้องเหมือนดาวแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอเปิดประตูออกมา

“มีอะไร” เหมือนดาวทำหน้าไม่พอใจกับคนที่มารบกวนเธอ

“เราจะชวนดาวไปกินข้าวเช้าที่หน้าหอเรา แล้วไปเรียนกันต่อ” นวพลพูด

“แล้วไอ้เดือนข้างห้องมันบอกว่ากำลังดูใจกับดาวจริงรึเปล่า” นวพลถามต่อ เสียงไม่พอใจปรายตามามองผม

เหมือนดาวมองหน้าผมเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับ นวพลถึงกับยืนอึ้ง

“อย่ามาหลอกเราเลย นี่ชีวิตจริงนะเว้ย เดือนมหา’ลัยจะมาจีบดาวเนี่ยนะ บอกใคร ใครเขาก็ไม่เชื่อหรอก” นวพลพูดเหมือนดูถูกเหมือนดาว เหมือนดาวไม่พูดอะไร ทำหน้านิ่งๆ

“จีบเหมือนดาวแล้วทำไม ก็เหมือนดาวเป็นคนดี ยิ้มง่าย มีน้ำใจ ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข ทำไมจะมีคนมาจีบไม่ได้” ผมพูดแล้วส่งยิ้มให้เหมือนดาว

“จะควงคนมาหลอกเราก็เลือกคนที่มันน่าเชื่อถือกว่านี้หน่อยนะดาว นี่ไอ้เดือนมหา’ลัย ไอ้คาสโนว่าที่ควงสาวไม่ซ้ำหน้า ดาวจะชอบคนแบบนี้เหรอ แล้วคนแบบนี้เหรอจะมาชอบดาว” นวพลพูดดูถูกเหมือนดาวและผม

ผมตัดสินใจถือถุงโจ๊กที่ซื้อมาเดินไปยืนข้างเหมือนดาว แล้วยกขึ้นมาต่อหน้าให้เหมือนดาวดู

“ป่ะ กินโจ๊กกัน เดี๋ยวเย็น” ผมพูดแล้วยื่นกุญแจห้องของเหมือนดาวที่มีพวงกุญแจรูปดาวสีเหลืองใส่มือเธอไว้ นวพลมองตาค้างคงจำพวงกุญแจนั้นได้ ผมดันหลังเหมือนดาวเข้าห้องแล้วปิดประตูใส่หน้านวพลที่ยืนอึ้งอยู่หน้าห้อง

‘โคตรสะใจ’

ผมหันกลับมามองหน้าเหมือนดาวที่ตอนนี้จ้องผมด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจ

“ทำไมต้องแสดงความเป็นเจ้าของเรา” เหมือนดาวพูดถึงเรื่องที่ยื่นกุญแจห้องคืนต่อหน้าแฟนเก่า

“ก็เราไม่อยากให้เหมือนดาวต้องกลับไปคุยกับมัน”

“นั่นก็เพื่อนนะ”

“ทำไมต้องเป็นเพื่อนกับแฟนเก่า?”

“ทำไมจะเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าไม่ได้?”

“ก็แฟนใหม่หึงไง รู้สึกไม่ดี ระแวงว่าจะกลับไปคบกันอีก”

“แฟนใหม่?”

“เราไง!”

“ยังไม่หายเมาเหรอปัทม์?”

ผมเดินไปแกะโจ๊กใส่ถ้วยมาสองใบ วางลงตรงโต๊ะ แล้วนั่งลงตักกินโจ๊ก เหมือนดาวตามมานั่งแล้วตักกินโจ๊กไปมองหน้าผมไปเงียบๆ

“เธอชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหม?”

“ได้หมด”

“แล้วไม่ชอบอะไร?”

“ไม่ชอบสิ่งที่ปัทม์กำลังจะทำ”

ผมวางช้อนลง มองหน้าเหมือนดาวที่ตักกินโจ๊กต่อด้วยสีหน้าที่บอกว่าพูดจริง

“เราจะทำยังไงเหมือนดาวถึงจะเชื่อ”

“เหมือนอย่างนวพลพูด เรื่องนี้พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ คาสโนว่าหน้าหยกอย่างนายนะ จะมาคบกับปลวกอ้วนๆ แบบเรา”

“ทำไมใครๆ ต้องเรียกเราว่าคาสโนว่า” ผมพูดแบบน้อยใจ ถึงรู้ดีแก่ใจถึงฉายานั้นก็เถอะ

“นั่นสิ ใครๆ ก็รู้ว่าปัทม์เป็นยังไง แล้วจะให้เราเชื่อว่าปัทม์ชอบเราเนี่ยนะ” เหมือนดาววางช้อนลง มองหน้าผม

“คอยดูก็แล้วกัน” ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืน ก้มลงหอมแก้มเหมือนดาวฟอดใหญ่

“เจอกันที่มอนะ” ผมพูดแล้วเดินออกไป

*********************

เมื่อเช้า ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ไม่เจอแม้แต่เงาของไอ้คนที่มันบอกว่าชอบฉัน

‘ว่าแล้ว ผู้ชายอยากได้มันก็พูดได้หมดแหละ’

สักพักฉันก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง และเสียงนวพลเรียกชื่อฉัน ฉันไม่อยากพูดคุยในห้องสองต่อสองเหมือนครั้งก่อน กลัวนวพลจะทำอะไรแบบนั้นอีก

‘แล้วเมื่อคืนทำไมยอมง่ายๆ กับคนที่ไม่ใช่แฟน’

‘แต่นั่น เดือนมหา’ลัยเลยนะนั่นนะ’

‘นี่สินะที่เขาบอก มีครั้งแรกจะมีครั้งต่อๆ มา’

ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตูแล้วได้ยินเสียงนวพลทะเลาะกับปัทม์ ปัทม์บอกนวพลว่ากำลังดูใจกับฉัน

‘พูดซะเว่อร์’

‘มีผู้ชายมาทะเลาะกันแย่งเรา?’

‘มีโมเม้นท์แบบนี้กับเขาด้วยเหรอเรา’

นวพลเคาะประตูแรงขึ้นอีก ฉันตัดสินใจเปิด นวพลพูดดูถูกฉันต่างๆ นานา แต่ปัทม์ออกตัวปกป้องตลอด

‘เอาจริงดิ จีบเราจริงดิ’

‘ไม่ๆ ฉันต้องไม่หลงกล ผู้ชายมันร้ายทุกคน’

ปัทม์ดึงมือฉันเข้าห้อง เพื่อหลบจากการก่อกวนของนวพล แล้วบอกฉันว่า จะจีบฉันจริงๆ ฉันไม่อยากเชื่อ ในใจหวังลึกๆ อยากมีแฟนหล่อๆ รวยๆ เหมือนในละครกับเขาบ้าง

แต่ดูความเป็นจริง มีแววโดนผู้ชายอย่างปัทม์หลอก 99.99% เบื่อฉันสักวัน ฉันก็จะโดนเขี่ยทิ้งเหมือนคนที่ผ่านๆ มา

วันนี้ฉันมีเรียนตอนสิบโมง จึงไม่รีบเท่าไหร่ จึงอาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งอ่านชีทในห้องจนใกล้ถึงเวลาจึงขับรถไปเรียน

วันนี้เรียนวิชาเอกที่ตึกคณะ ฉันเข้าห้องก่อนเวลาเรียน10นาที นวพลเอาดอกกุหลาบดอกใหญ่ดอกหนึ่งผูกโบว์มายื่นให้ฉัน เพื่อนๆ ในเอกส่วนหนึ่งที่มาถึงแล้วถึงกับโห่แซว เพราะบางคนรู้แล้วว่าเราไม่เหมือนเดิม เพียงแต่ไม่รู้สาเหตุ ฉันมองไปทางอีฟที่ตอนนี้มองมาที่เรา ตั้งแต่วันนั้นอีฟเป็นฝ่ายหลบหน้าฉันมาโดยตลอดและได้ข่าวว่าทะเลาะกันกับแฟนบ่อยๆ

ฉันยังไม่รับดอกไม้จากนวพลเพราะถ้ารับก็เหมือนกับให้ความหวังว่าจะคืนดี

“เราดีกันนะดาว เราขอโทษกับทุกอย่างที่ผ่านมา กลับมาคบกับเราได้ไหม เราไม่อยากเสียดาวไป” นวพลพูดตามด้วยเสียงเชียร์จากเพื่อนที่อยากให้คืนดีกัน

สักพักห้องก็มีเสียงร้องขึ้นอีกรอบ รอบนี้ไม่ได้ร้องให้กับนวพล แต่เป็นปัทม์ที่ถือถุงอะไรสักเดินเข้ามาในห้องเรียนของเอกเรา

เสียงกรี๊ดนั้นหยุดลงทันทีที่ปัทม์หยุดอยู่ตรงหน้าฉัน เปลี่ยนเป็นเสียงฮือฮาขึ้นมาแทน เพื่อนๆ เริ่มทยอยกันเข้ามาในจังหวะนั้น

“เหมือนดาว เราซื้อวิตามินบำรุงมาให้ ดูแลตัวเองด้วยนะ ใกล้จะสอบแล้ว” ปัทม์พูดเสียงทุ้มหล่อ แล้วใช้มือยีหัวฉันเล็กน้อย วางถุงนั้นลงตรงหน้า

“ตั้งใจเรียนนะครับ เลิกเรียนเจอกัน” ปัทม์พูดแล้วเดินออกไปท่ามกลางเสียงที่เงียบกริบแบบอึ้งๆ ของคนทั้งห้อง แล้วก่อนที่ทุกคนจะรุมตั้งคำถามฉัน อาจารย์ก็เดินเข้ามาพอดี

‘ฝันไปเหรอดาว ผู้ชายแย่งกันจีบ’ (0////0)

นวพลวางดอกไม้นั้นลงข้างๆ ถุงของปัทม์ ฉันเก็บทั้งสองสิ่งใส่กระเป๋าไว้ แล้วหยิบชีทกับปากกาขึ้นมาวางแทนที่ แล้วอมยิ้ม

‘ใจเต้นฉิบหาย’

‘ไม่ๆ ต้องใจแข็งไว้ มีสติ มีสติ’

‘คนหนึ่งก็นอกใจ อีกคนก็เจ้าชู้’

พอเลิกคลาสก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่งพอดี ฉันลุกขึ้นจะไปที่โรงอาหารคณะ เพื่อนในเอกบางส่วนก็มารุมฉันทันทีรวมถึงนวพลและอีฟ

“เล่าเลยแก”

“ร้ายนะดาว นั่นเดือนมหา’ลัยนะ”

“เขามาหลอกอะไรแกเปล่า”

“ลือว่าไม่ชอบคบคนในมอเดียวกัน”

เพื่อนๆ รุมถามและเตือนฉันยกใหญ่ ฉันยังไม่ได้ตอบอะไร ตัวต้นเรื่องก็เดินเข้ามาในห้องกับเพื่อนอีกสองคน เดินล้วงกระเป๋ามาอย่างเท่ห์

“เหมือนดาว เราหิวแล้ว” ปัทม์พูดเสียงอ่อย

“หิวมึงก็ไปหาอะไรกินสิ มาบอกแฟนกูทำไม” นวพลพูดขึ้นมา อีฟดึงแขนไว้ นวพลสะบัดออก

“นายไม่ได้เป็นแฟนของเหมือนดาวตั้งแต่ที่นอกใจเธอ” ปัทม์พูดขึ้นเสียงดัง นวพลกำหมัดแน่น เพื่อนในห้องฮือฮาถึงสาเหตุที่ฉันกับนวพลไม่เหมือนเดิม

“แล้วมึงก็กะจะมาเสียบแทนกูงั้นสิ มึงอาศัยช่วงที่แฟนกูอ่อนแอ กระจอกสัด!” นวพลผู้ที่เรียบร้อยในสายตาฉันมาตลอด ตอนนี้โมโหได้น่ากลัวมาก

“ในเมื่อนายปล่อยของดีให้หลุดมือไป ฉันคว้าไว้มันก็ไม่ผิด” ตอนนี้เพื่อนในห้องมองฉันเป็นตาเดียว เพราะปัทม์พูดเหมือนยอมรับกลายๆ ว่ากำลังจีบฉันอยู่

‘ดาว ข่มใจไว้ อย่าหวั่นไหว สักวันปัทม์ก็จะทิ้งเรา’

“พอทั้งสองคนนั่นแหละ เลิกทำให้เราเป็นตัวตลกสักที เลิกล้อเล่นกันได้แล้ว พลเราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีแล้ว ฉันยกโทษในสิ่งที่นายทำไว้กับฉัน แต่ถ้าไม่รับสถานะเพื่อน ก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกไม่ว่าฐานะไหน ส่วนนายนะปัทม์ กลับไปอยู่โลกของนายซะ โลกของเรามันไม่มีวันบรรจบกันได้หรอก” ไม่อยากเชื่อว่าคำพูดแบบในละคร จะหลุดออกมาจากปากคนธรรมดาแบบฉัน พูดไปก็อายตัวเอง แต่มันก็คือความรู้สึกจริงๆ ในตอนนี้

นวพลรู้ตัวแล้วว่าคงหมดหนทางจะคืนดีกับฉัน เพราะฉันประกาศตัดความสัมพันธ์ต่อหน้าเพื่อครึ่งห้อง นวพลจับแขนอีฟแล้วดึงออกไป เพื่อนๆ บางคนคงดูออกว่าใครคือมือที่สาม

ส่วนปัทม์ตอนนี้ยืนนิ่ง เขตกับยูตบไหล่ปัทม์ แล้วเดินออกไปนอกห้อง ปัทม์เดินตรงมาทางฉัน ยกมือฉันขึ้นมาจับต่อหน้าเพื่อนๆ

“โลกของเราคือเหมือนดาว เหมือนดาวคือโลกของเรา ยังไม่ต้องเชื่อเราตอนนี้....แต่อย่าปิดโอกาสเราเลยนะ” ปัทม์พูดเสียงนุ่มนวล ทั้งห้องมีเสียงซุบซิบเล็กน้อย ฉันดึงมือออกแล้วเก็บกระเป๋าเดินออกไป ปัทม์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองตามฉันที่เดินออกมาสีหน้าละห้อย

“จะกินไหมข้าวน่ะ?” (0////0) ฉันพูดไปเดินไป เขินตัวเอง

“กินคร้าบบบบ รอด้วย” ปัทม์พูดเสียงน่ารัก ไม่เหลือมาดเท่ห์อบอุ่นเหมือนตอนที่เดินเข้ามา เพื่อนๆ ในห้องส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดฮือฮากันยกใหญ่

*********************