บทที่ 2

หวังว่าคงไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้นะ ..ถ้าจะลุกไปล็อกประตูแม่เจ้าประคุณก็คงไม่ยอมให้ขยับไปไหนแน่ คิดแล้วก็ตื่นเต้นคนอะไรจะร้อนแรงได้ขนาดนี้

"บะ เบาก่อนครับคุณ" ดวงตาคมมองต่ำลงไปดูช่วงกลางลำตัวของตัวเอง "ซี๊ดด"

ก๊อกแก๊ก.. ประตูของห้องนี้บานใหญ่และสูงเหมือนประตูในโรงแรมหลายๆ ที่ การจะเปิดแต่ละทีต้องใช้แรงดัน และมันก็ทำให้คนที่อยู่ด้านในตั้งตัวได้ทัน

"ก็บอกแล้วไงว่าของในห้องนี้ไม่มีแล้ว" มันคือเสียงคนที่เปิดประตูเข้ามาดู ..พนักงานคงจะมาเอาของไปเพิ่มในห้องจัดเลี้ยง

"ถ้างั้นคงต้องไปเอาที่ชั้นบนแล้วล่ะ"

พอประตูปิดลงคนที่ยืนแอบอยู่หลังประตูหายใจโล่งขึ้น ถ้าพวกนั้นเดินเข้ามาด้านในมีหวังเห็นแน่

"โอ๊ย" ชายหนุ่มรีบชักมือออกมาจากที่ปิดปากอีกฝ่ายอยู่ เขากลัวว่าเธอจะส่งเสียงก็เลยปิดปากไว้ก่อน "หือ.." แต่พอปากเธอเป็นอิสระ ริมฝีปากบางนั้นก็ฝังจูบลงกับผิวกายของเขาอีกครั้ง คนอะไรจะอารมณ์รุนแรงขนาดนี้

เช้ามืดวันต่อมา..ในห้องเก็บของ

"กรี๊ดดด" คนตัวเล็กที่นอนทับร่างของใครอยู่ไม่รู้รีบดันตัวลุกขึ้น "กรี๊ด อืมมม" พอเห็นว่าเขาเป็นใครเธอกำลังจะส่งเสียงกรีดร้องอีกครั้ง แต่ก็ถูกมือหนายกปิดปากไว้ก่อน

"ใจเย็นก่อนสิ เดี๋ยวคนได้แตกตื่นกันทั้งโรงแรมหรอก"

"อืม อืม!!" นิ้วเรียวพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออก

"ถ้าผมปล่อยสัญญานะว่าจะไม่ส่งเสียง"

หญิงสาวพยักหน้าตอบตกลงไปก่อน เพราะแรงของเธอสู้เขาไม่ได้อยู่แล้ว

"คุณทำอะไรฉัน" เธอถามออกไปทันทีที่เป็นอิสระ และพยายามควานหาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ด้วยท่าทางร้อนรน

"คุณต่างหากที่ทำผม เห็นไหมเนี่ยแทบหมดสภาพ" ชายหนุ่มมองต่ำลงไปดูเจ้าสิ่งนั้นที่ถูกเธอรีดพิษเมื่อคืนนี้

"ฉันจะแจ้งความจับคุณ ฉันจำคุณได้นะ"

"ผมก็จำคุณได้เหมือนกัน และจำได้ด้วยว่าเมื่อคืนนี้คุณเป็นคนเริ่มก่อน"

"ทำไมฉันจำไม่ได้ แกวางยาฉันใช่ไหม" วางยา?? พอคิดถึงเรื่องวางยา ม่านฟ้าก็นึกถึงไวน์สองแก้วนั้นที่พ่อส่งมาให้เธอดื่มกับด็อกเตอร์พันไมล์ ..ไม่จริงใช่ไหม มันต้องไม่ใช่ฝีมือของพ่อเราสิ

"เดี๋ยวก่อนสิ คุณจะออกไปแบบนี้เลยเหรอ"

"เราต้องรีบออกจากห้องไปก่อน อีกหน่อยพนักงานจะเอาของเข้ามาเก็บในห้องนี้แล้ว โอ๊ย"

"เป็นอะไรมากไหม" ชายหนุ่มเห็นเธอกุมท้อง

"ยังจะกล้าถามอีกเหรอ ก็เห็นอยู่ว่าฉันขาดสติ ทำไมคุณไม่ยับยั้งชั่งใจ"

"เอ้าา เมื่อคืนผมก็ถามคุณแล้วนี่"

"หุบปากคุณซะ! แล้วก็รีบใส่เสื้อผ้า"

"คนเมื่อคืนหายไปไหนวะ"

"ยังจะพูดอยู่อีก โอ๊ย" ยิ่งใส่อารมณ์กับเขามันก็ยิ่งทำให้เธอเจ็บจุกที่ท้องน้อย

"ไม่พูดก็ได้ครับ แล้วเราจะเอายังไงต่อ"

"จะเอายังไงล่ะ คุณเห็นประตูนั่นไหม ออกจากประตูไปแล้วก็เลี้ยวซ้าย"

"เลี้ยวซ้ายมันก็ทางออกจากโรงแรมน่ะสิ"

"ใช่! ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

แกร็ก..แอดด..

"อ้าวคุณม่านฟ้ามาทำอะไรในห้องเก็บของคะ"

"..ฉันมาตรวจสอบความเรียบร้อย"

"คุณออกไปข้างนอกดีกว่าค่ะ พนักงานกำลังจะยกของเข้ามาเก็บ"

มองออกไปก็เห็นพนักงานหลายคนกำลังยืนรอนำโต๊ะเก้าอี้และของใช้อีกหลายๆ อย่างเข้ามาเก็บในห้องนี้

"ยกเข้ามาเลย" จังหวะที่พนักงานกำลังยกของเข้ามา มือเรียวนั้นได้ส่งสัญญาณบอกให้คนที่หลบอยู่หลังประตู รีบออกจากห้องไป..