ฮิตาชิซีไซด์ปาร์ค2

  เมื่อสวนเริ่มเปิดมีผู้คนทยอย เข้าไปซื้อตั๋ว แบบระบบอัตโนมัติ กันอย่างเนื่องแน่น แน่นอนว่าโกโร่และฮิบาริ ได้ยืนรอคิวเป็นอันดับแรก

ไอโกะรู้สึกดีใจ ที่จะได้ชมสวนดอกไม้ กว้างใหญ่เป็นครั้งแรก หลังจากที่ได้ดูมาจากโซเชี่ยลต่าง ๆ จนติดตา และเก็บเอาไปฝัน

ฝันว่า ในดงดอกไม้นั้น มีเธอและยูตะ หยอกล้อเล่นกัน ราวกับคู่รักธรรมดาคู่หนึ่ง มีความสุขกับบรรยากาศรอบ ๆ ท่ามกลางดอกไม้หลากสีสายพันธุ์

แต่นั่นมันเป็นเพียงแค่ความฝัน ไม่มีวันเป็นจริงได้ เธอรู้ว่า สักวันเขาต้องจากไป เธอจึงพยายามชักชวนให้เขา พาเธอมาเที่ยวสถานที่ต่าง ๆ ด้วยกัน ให้อยู่ในความทรงจำลึกๆ ในหัวใจ ถึงแม้มันอาจไม่มีความหมาย มากมายสำหรับเขา แต่สำหรับเธอแล้ว คงไม่มีวันลืมเขาได้ ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่

เมื่อทุกคนเดินผ่านประตูทางเข้า ก็พบกับรถรางหลากสี เพื่อให้คนนั่ง เข้าไปชมสวนดอกไม้ ได้ทุกโซน เพราะบางคนอาจเดินไม่ไหว

อีกจุดหนึ่งทางสวน มีบริการเช่ารถจักยานให้ปั่น เพื่อกันการเกิดอุบัติเหตุ จึงแยกเส้นทาง ระหว่างจักรยาน กับคนเดินเท้าอย่างชัดเจน

ไอโกะหันไปจับแขนชายหนุ่ม เขย่าแล้วเงยหน้าถามเขา อย่างประจบ ผิดกับไอโกะเมื่อวานนี้ราวคนละคน

“ยู ปั่นจักรยานกัน คุณขี่แล้วให้ฉันนั่งซ้อนนะ”

ยูตะหันไปสั่งลูกน้องทางสายตา โดยไม่ต้องพูดอะไร เหมือนสายตาของเขา กับลูกน้องทั้งสองคน สามารถลิงก์หากันได้ยังไงยังงั้น

รถจักรยาน มีลูกน้องของยูตะปั่นคนละคัน ส่วนเขาเองเป็นคนปั่นอีกคัน แล้วมีไอโกะนั่งซ้อนท้าย

“หยู้ดดด ก่อน ยู!โกโร่ ฮิบาริ เลี้ยวซ้ายไปทางนั้นก่อน มีของกินกับรถไอศรีมอยู่นั่นด้วย”

ไอโกะตะโกนบอก ทั้งสามคนเสียงดัง จนตกใจ รถเกือบจะเกี่ยวกันล้ม ดีที่พวกเขาขายาว จึงยันพื้นได้ ก่อนเลี้ยวตามกันไปในโซนของกิน

“โว้ๆๆๆ พวกนายสองคน อย่าขี่ใกล้กันนักสิ เกือบเกี่ยวกันล้มแล้วนะ ฮ่ะๆ ๆ ผู้ชายตัวโต ขี่จักรยาน แล้วพันกันล้ม ขายขี้หน้าแย่เลย”

หญิงสาวกอดเอวยูตะ ขณะพูด และหัวเราะพวกเขาอย่างสนุก จนยูตะต้องส่ายหน้า ก่อนเหลือบสายตา ไปมองลูกน้องทั้งสองคน แล้วพากันยิ้มขำเมื่อเห็นตัวเอง เหมือนที่ไอโกะว่าไว้จริงๆ

เมื่อไปถึงโซนของกิน เห็นคนต่อแถวกันยาวเหยียด หญิงสาวถึงกับบ่นอุบ

“ฮู้!คนเยอะจริง เมื่อไหร่เราจะได้กินละนี่”

“เดี๋ยวให้โกโร่กับฮิบาริต่อคิวซื้อไว้ เราไปทางโน้นกันดีกว่า”

ยูตะเอียงหน้า มาบอกหญิงสาว ที่นั่งซ้อนท้ายเขาอยู่ด้านหลัง

เขาปั่นจักรยานพาหญิงสาว มาจนถึงลานดอกไม้ เป็นเนินเตี้ยบ้างสูงบ้าง กว้างสุดลูกหูลูกตา มีดอกเนโมฟิลา สีฟ้าเต็มไปหมด

“ว๊าว!!สวยจัง สวยที่สุดเลย” หญิงสาวอุทานเบาๆ อย่างรู้สึกถูกใจ ดวงตาเป็นประกาย เต็มไปด้วยความสุข

ชายหนุ่มยังไม่ทันจอดรถสนิท เขาถูกไอโกะดึงแขน ลากไปถ่ายรูปด้วยกัน กลางลานดอกไม้นั่นแล้ว

“ดูไกล ๆ ว่าสวยแล้ว ดูใกล้ยิ่งสวยกว่า ยู...ถ่ายรูปให้ฉันหน่อยสิ เอาหลาย ๆ รูปเลยนะ”

หญิงสาวสั่ง ชายหนุ่มก็ได้แต่ทำตามคำสั่ง โดยไม่ปริปากบ่น

ดูแต่อาวุธ ของมีคม มาเยอะแล้ว ดูสาวงาม ท่ามกลางดอกไม้  มันก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย

เมื่อพาเธอเที่ยวทุกโซน ไอโกะรู้สึกเมื่อยล้า จนเกือบลากขากลับมา ตรงจุดจอด รถจักรยานไม่ไหว

หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่ง บนพื้นหญ้าข้างทาง เหยียดขาออก แล้วใช้มือนวดบริเวณปลีน่องเรียว

“นั่งรอฉันตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันไปเอาจักรยานมารับ” ยูตะเอ่ยก่อนจะหมุนตัวเดินไป แต่กลับถูกหญิงสาว จับอุ้งมือใหญ่เอาไว้ทัน

“ไม่...อย่าทิ้งฉันไว้”

ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจ นั่งยองลงข้างๆ ก่อนยื่นมือไปจับปลีน่องเรียว มานวดให้เธอเอง หญิงสาวพยายามชักขากลับ แต่ถูกมือหนาจับไว้แน่น สายตาคมเหลือบมองมา เหมือนบอกเธอว่า....

“พูดกับฉันดีกว่า ฉันอ่านสายตา คุณไม่ออกหรอกนะยู ฉันไม่มีลิงก์สายตากับคุณ เหมือนสองคนนั่น”

ไอโกะพูดดักคอ ก่อนหัวเราะ ทำให้ยูตะยิ้มออกมาได้

“คุณยิ้มสวย ทำไมไม่ชอบยิ้ม” ชายหนุ่มหุบยิ้มทันที เมื่อถูกหญิงสาวเอ่ยทัก

“ยิ้มอีกสิ ยิ้มกับฉันนะยู คุณยิ้มกับฉันได้ไหม” หญิงสาวเอ่ยกับเขาราวกับขอร้อง ชายหนุ่มจึงค่อยคลี่ยิ้มออกมาได้

“บางครั้งชีวิตมันเศร้า ทำให้เรายิ้มไม่ออก แต่บางอย่าง ทำให้รู้สึกดี เราก็ควรยิ้มออกมาได้”

เด็กนักเรียนปกเสื้อกะลาสี กำลังสอนวิธียิ้ม ให้กับชายหนุ่มที่แก่กว่าเธอ มากกว่าสิบปี ทำให้รู้สึกดีเหมือนกัน

ทั้งสอง มองสบประสานสายตาให้กัน อย่างมีความหมาย จนหญิงสาวรู้สึกได้ นั่นหมายความว่า ทั้งคู่ มีลิงก์เชื่อมโยงกันทางใจและสายตา อย่างที่เธอและเขาเข้าใจความหมาย ที่สื่อออกมาจากหัวใจ และสายตาของกันและกัน ได้อย่างชัดเจน