17.ช่วยกันโกหกดีไหมนะ

*ร้านค้าขายปลีกส่งแยมมี่*

แสงไฟบนหน้าจอกระทบแว่นตาเกือบหนึ่งชั่วโมง แยมนั่งตรวจสอบบัญชีอย่างมีสมาธิ จู่ๆ สมองของเธอกลับมีคำถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของแพนด้าเสียอย่างนั้น

เธอกดบันทึกไฟล์เอกสารและปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ลง ก่อนจะใช้สองมือเล็กดันโต๊ะสำนักงาน จนเก้าอี้ล้อเลื่อนถอยหลังอย่างเชื่องช้า แอบชำเลืองสายตามองสาวน้อย อยู่ตรงบริเวณหน้าจอคอมพิวเตอร์

"เจ๊มีอะไรหรือเปล่าคะ หนูทำบัญชีไม่เรียบร้อยใช่ไหมคะ" แพนด้าวิ่งพรวดพราดมาใกล้บริเวณโต๊ะที่แยมนั่ง ด้วยท่าทางตื่นตระหนกเพราะกลัวโดนดุ

แยมเอื้อมแขนยาวไปตรงแผ่นหลังสาวน้อย ก่อนจะยกฝ่ามือลูบแผ่วเบา ราวกับปลอบโยนไม่ให้แพนด้าตื่นเต้นเกินเหตุ

"เจ๊..แค่มีคำถามที่สงสัยต่างหาก ไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานเลย" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แพนด้ากลับยืนขนลุกซู่ราวกับถูกกดดัน

"เจ๊รีบถามมาเลยเถอะ ท่าทางแบบนี้ของเจ๊ มันทำให้หนูอึดอัดเกินไปนะคะ" แพนด้าตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เปลี่ยนทิศทางสายตาเบนลงต่ำแทน

"เจ๊ยังจำได้อยู่นะ คราวก่อน..แพนด้ามาคุยเล่นกับเจ๊น่ะ เหมือนจะมีเพื่อนหนุ่มจอมเกเรตามจีบไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมดันมาคบหากับยอดได้ล่ะ แค่ยังสงสัยว่าหนูไม่ได้คบซ้อนใช่หรือเปล่า"

"อ๋อ! มีคนบ้าที่ไหนจะไปคบกับคนประเภทนี้กันคะ แล้วเจ๊รู้จักกับเฮียยูโรได้อย่างไรเหรอคะ"

"สงสัยว่า..คนบ้านั่น! จะเป็นเจ๊แหละนะ.." แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงยานคางพลางยิ้มแห้งส่งให้เธอ

"จริงเหรอคะเนี่ย!! ไม่คิดว่าจะมีความหลังกับเฮียยูโรแบบนี้ ขอโทษด้วยค่ะ หนูไม่ได้.."

"ช่างมันเถอะ ฮ่าๆ แค่ถามเพื่อไม่ให้หนูทำอะไรผิดพลาดน่ะ"

"สบายใจได้เลยค่ะ!! หนูชอบพี่ยอดเพราะนิสัยเขาดีมาก และที่สำคัญหนูไม่คิดนอกใจพี่เขาหรอกค่ะ"

บทสนทนาระหว่างพวกเราต้องจบลง เมื่อประตูห้องเอกสารถูกเปิดโดยลูกน้องชาย เขาถือซองสีขาวมาส่งให้แยม ทำให้ต้องเลิกคิ้วมองก่อนจะถาม

"คงไม่ใช่!!! ซองผ้าป่าหรอกใช่ไหมนั่น!!" แยมกล่าวเสียงดังลั่นห้อง ทำให้ลูกน้องทั้งสองหัวเราะร่าออกมา

"คุณบรรเจิดเขาฝากมาให้ต่างหากล่ะครับ ผมไม่ได้จะชวนเจ๊ไปสร้างบุญกุศลหรอกนะครับ!!"

"แล้วไปเฮ้อ~ เดือนนี้เจ๊ได้ซองผ้าป่ามาจะครบร้อยซองแล้วเนี่ย"

"เจ๊อย่าแกล้งคุณลุงสิคะ หากแกหัวเราะจนหายใจติดขัด ต้องเรียกรถพยาบาลมาอีกนะคะ" แพนด้ากล่าวเสริม ก่อนจะเดินไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์และทำงานอีกครั้ง ส่วนลูกน้องชายก็เดินออกจากห้องไปทันที

แยมเปิดซองจดหมายจึงเข้าใจสถานการณ์

[วันนี้ของปีนี้..อย่าลืมมาฉลองวันเกิดเรานะ]

..จากบรรเจิด

เธอเม้มริมฝีปากขมวดคิ้วมุ่นอยู่สักพัก เพราะไม่รู้จะบอกยูโรดีไหม แต่หากปฏิเสธก็เหมือนจะไร้น้ำใจไปหน่อย แค่ไปปรากฏชั่วครู่พร้อมของขวัญสักชิ้นแล้วกลับ ถึงยูโรจะรู้เขาอาจจะไม่โกรธก็ได้

เมื่อหยิบกระเป๋าสะพายและโทรศัพท์ได้ ก็ยืนมองแพนด้าทำงานอย่างมุ่งมั่นอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ทันที

"แพนด้าวันนี้เจ๊ฝากปิดร้านให้หน่อยนะ ถ้ายูโรมาหาเจ๊ช่วงเวลาร้านปิด บอกเขาไปว่า.. เจ๊ไปงานวันเกิดของบรรเจิดนะ" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"แต่เฮียยูโรจะไม่โกรธเอาเหรอคะ หนูเคยได้ยินพี่ยอดบอกให้ฟังว่า.. เฮียยูโรไม่ชอบหน้าคุณบรรเจิดสักเท่าไรน่ะ" แพนด้าเอ่ยทักท้วงเจ้านายทันควัน

"น่าจะโกรธแหละ แต่เขาส่งการ์ดเชิญมาย่อมต้องไปนี่นา อีกอย่างเขาเป็นทั้งเพื่อนสนิทสมัยเด็ก และตอนนี้ยังเป็นลูกค้ารายใหญ่ของร้านเราด้วย ถ้าปฏิเสธคงน่ารังเกียจมากเลยแหละเนอะ"

"ถ้าหลังเจ๊ไปแล้วใครมาหา หนูจะบอกว่าเจ๊ไปเลือกซื้อสินค้าเข้าร้านดีไหมคะ แต่ถ้าเป็นช่วงปิดร้านค่อยสารภาพความจริง อย่างน้อย.. เฮียยูโรคงไม่โกรธมาก ถ้าเจ๊กลับมาทันก่อนร้านเราจะปิด"

"ขอบใจมากนะเด็กดี!!! จะแวะซื้อขนมอร่อยมาฝากนะ" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ไม่ต้องซื้อหรอกค่ะ กลับมาให้ทันเวลาก่อนเถอะ การที่หนูช่วยโกหกแทนเนี่ย รู้สึกเป็นเด็กนิสัยไม่ดีเลย"

"เขาเรียกว่าเป็นคนซื่อสัตย์ต่อเจ้านายต่างหาก เจ๊ไปแล้ว!!! ฝากดูแลร้านแทนด้วยนะ"

"รีบกลับมานะคะเจ๊!!!" แพนด้าตะโกนบอกตามหลัง พร้อมใช้ริมฝีปากเม้มปลายนิ้วอย่างกระวนกระวายใจ ด่านเฮียยูโรไม่ใช่จะยากเย็นอะไร แต่การปิดบังพี่ยอดเหมือนจะเป็นเรื่องอันตราย

สาวน้อยขมวดคิ้วมุ่นจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ สิบนิ้วเรียวเล็กกดแป้นพิมพ์พร้อมความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เพราะไม่รู้ว่าความลับนี้ควรจะบอกความจริงดีไหม

คนสวยเร่งฝีเท้าไปทางด้านหลังร้าน หวังเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสีน้ำเงินน่ารัก และเตรียมเปิดประตูรถยนต์ ก่อนจะเหยียบคันเร่งไปอีกอำเภอ ซึ่งต้องแวะบ้านเก่าตนเองสักหน่อย เพื่อดูความเรียบร้อยของช่างที่มาต่อเติม เนื่องจากวันพรุ่งนี้ต้องจ่ายเงินก้อนสุดท้าย

ทุกอย่างตรงหน้าเหมือนกลับสู่ห้วงอดีตอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการพบเจอเรไรและบรรเจิดพร้อมกัน ไหนจะบ้านเก่าหลังเดิมได้ซ่อมแซมจนเป็นสภาพ เหมือนช่วงวัยเยาว์อีกครั้ง

เมื่อสำรวจบ้านเกือบทุกซอกทุกมุมแล้ว เธอจึงไปเลือกซื้อของขวัญวันเกิดมอบให้สหาย ความจริงสาเหตุที่ยูโรกับบรรเจิดทะเลาะกัน คงหนีไม่พ้นความผิดพลาดของแยมด้วย

จึงอยากหาวิธีทำให้พวกเขาทั้งสอง ได้กลับมาปรองดองกันอีกครั้ง ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีโอกาสหรือเปล่า แต่ก็ยังเชื่อมั่นว่าพวกเขาน่าจะให้อภัยกันได้

หากทุกสิ่งต้องเดินไปสู่ทางตันจริงๆ อย่างน้อยก็ยังไม่ต้องรู้สึกเสียดายสักเท่าไร เพราะถือว่าได้พยายามจนถึงที่สุดแล้ว เพราะความผิดครั้งนั้น แยมเองก็ยังคงรู้สึกผิดตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน

( เรื่องความผิดพลาดย้อนกลับไปอ่านบทที่ 10 ได้เลยค่ะ )