บทที่ 5

เหวินหนิงเจ็บปวดรุนแรง เธอยกมือขึ้นและตบหน้าชายผู้ทำร้ายเธอ พื้นที่บนรถที่มันก็คับแคบอยู่แล้วก็ดูจะทำให้สถานการณ์ทุกอย่างแย่ลง

มือของเขาที่บีบกรามของเธออยู่ค่อยๆ ลดมาบีบคอเรียวเล็กของเธอ ลมหายใจของเขา...ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความอันตรายที่จะเกิดขึ้น "เธอทำตัวแปลกๆ มาทั้งวัน พูดให้ชัดทีว่ามันมีปัญหาอะไรกันแน่"

ในที่สุดเจียงชูหานก็ตระหนักได้ว่าเหวินหนิงไม่ได้ล้อเล่น

เธอเป็นคนสำรวมและมีเหตุผลมาตลอด หากเธอแค่โกรธ เธอคงไม่เอะอะโวยวายทำให้เรื่องใหญ่โตหลังจากที่เขาเมินที่เธอพูดตอนเช้า

เหวินหนิงมองและจับข้อมือของชายหนุ่มก่อนจะพูดว่า "สำนักงานเขตกำลังจะปิดภายในยี่สิบนาทีนี้ เข้าไปจัดการเอกสารหย่าให้เรียบร้อยกันเถอะ"

"เหวินหนิง!" ชายคนนั้นหายใจติดขัดด้วยความโกรธอย่างรุนแรง

เหวินหนิงดึงมือของเขาออกและผลักเขาออกไป ทว่าชายคนนั้นกลับยืนแข็งราวกับก้อนหิน เธอจ้องเขาด้วยความโมโห

สุดท้ายแล้ว เจียงชูหานก็หมดความอดทนจนหมดสิ้นและตัดสินใจพาเธอกลับบ้าน

มีเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ เขาคงจะกลับไปทำงานไม่ได้แล้วในวันนี้

ระหว่างทางกลับบ้านนั้น คนขับรถดูจะขับรถด้วยความเร็วที่ไม่ค่อยมั่นคงนักด้วยรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากเจียงชูหาน

เมื่อพวกเขาถึงบ้าน

เหวินหนิงนั่งบนโซฟาขณะที่เจียงชูหานนั่งตรงกันข้ามกับเธอ “อธิบายมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“พวกเราไม่มีอะไรต้องพูดกันทั้งนั้น” พูดน่ะนะ จะมีอะไรต้องพูดกันอีกล่ะ？

ในเมื่อคนทั้งบ้านทั้งเมืองต่างก็รู้เรื่องราวความสัมพันธ์ชู้สาวของเขากับผู้ช่วยของเขาตลอด 6 เดือนที่ผ่านมา แล้วเขาเคยได้อธิบายอะไรกับเธอบ้างไหมล่ะ?

สายตาอันแหลมคมของเขาราวกับจะเฉือดเฉือนทั่วร่างของเหวินหนิง

เธอเบือนหน้าหนีจากชายคนข้างหน้าที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ท่าทีไม่แยแสของเธอทำให้เขายิ่งดูจะโมโหมากขึ้น

“เหวินหนิง ไม่มีผู้ชายคนไหนในตระกูลเจียงเคยหย่าร้างมาก่อน มีเพียงแค่กลายเป็นม่ายเพราะตายจากกันเท่านั้น...”

เหวินหนิงสั่นด้วยความหวาดผวา

เมื่อเธอจ้องมองไปยังเขา แววตาดวงนั้นฉายไปด้วยอารมณ์ที่สลับซับซ้อนและความโกรธที่ไม่อาจเข้าใจได้ หรือ... นี่คือเหตุผลที่เขาเผาเธอทั้งเป็นในชีวิตที่แล้ว？

แววตาเย็นชากล่าวอย่างเยือกเย็น “จะเอางั้นก็ได้ จะหย่ากันดีๆ หรือจะตายล่ะ！”

เจียงชูหานนิ่งสนิท “....”

เขาลุกขึ้นด้วยบรรยากาศเยือกเย็น

ก้มมองไปที่เหวินหนิงอย่างเย่อหยิ่ง

ราวกับเป็นราชาที่มีกลิ่นอายของผู้ล่าที่แข็งแกร่ง

เหวินหนิงสบตากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว จนในที่สุดเจียงชูหานเบือนหน้าหนีด้วยความโมโหอย่างสุดขีดจนทนไม่ไหว

หากเขายังคุยอยู่กับเธออยู่อย่างนี้ล่ะก็เขาคงจะห้ามใจตัวเองไม่ให้บีบคอเธอจนตายไม่ไหว

เหวินหนิงมองดูแผ่นหลังที่สมส่วนของเขาเดินจากไป แม้เป็นเพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยมหาศาล

จังหวะนี้แหล่ะ “เดี๋ยวก่อน”

เหวินหนิงเรียกให้เขาหยุดเดิน

เจียงชูหานชะงักโดยที่ไม่ได้หันกลับมา “ไว้เธอใจเย็นก่อน ให้เธอรู้ว่าจะต้องคุยกันยังไงแล้วเราค่อยคุยกัน ไม่ต้องโทรมาด้วย”

เมื่อคิดถึงปฏิกิริยาของคนในห้องประชุม เขาล่ะอยากจะผ่าสมองเล็กๆ ของเธอมาเพื่อดูว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะฟ้องหย่า ครึ่งปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยกล่าวถึงปัญหาวุ่นวายนอกบ้านด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เธอกำลังจะหย่าโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

เขากำลังจะออกไปจากบ้านแต่เหวินหนิงทำให้เขาชะงักอีกครั้ง "ถ้าวันนี้นายกล้าก้าวออกจากประตูนี้เมื่อไหร่ ฉันจะไปหาผู้หญิงคนนั้นกับซูไป๋ทันที เธอชื่อมู่อินใช่ไหมล่ะ?"

คราวนี้ เจียงชูหานโกรธสุดขีด

เขาหันกลับไปมองเหวินหนิงราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว

เหวินหนิงยืนขึ้นกอดอกมองไปที่เจียงชูหาน เธอรู้ทันที...วันนี้คงไม่ได้หย่ากับเขาแล้ว

แต่มู่อินกำลังจะถูกลักพาตัวพรุ่งนี้ หากเธอหย่ากับเขาวันนี้ไม่ได้ เจียงชูหานก็ต้องอยู่กับเธอวันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

หากว่าจะต้องแปดเปื้อนไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันไม่ควรเป็นเธอเท่านั้นที่แปดเปื้อน เพราะเขาเป็นตัวต้นตอของปัญหา เขาก็ต้องแปดเปื้อนไปด้วยกัน

"เยี่ยมไปเลย"

ตอนนี้เธอแม้แต่จะกล้าขู่เขา ช่างกำเริบเสิบสานเสียจริงๆ

เหวินหนิง "เช่นเดียวกัน!"