บทที่ 6

ในมื้ออาหารกลางวัน

เจียงชูหานรับสายจากบริษัทหลายครั้งและยังไม่ได้กินอะไรสักทีในระหว่างนั้น

ในขณะเดียวกัน เหวินหนิงกลับนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เพิ่งจะขอหย่ากับสามียังกินข้าวได้อย่างเอร็ดอร่อยไร้ความกังวล

นายน้อยเจียงเห็นดังนั้นก็หงุดหงิด ดวงตาเจ้าเสน่ห์ของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจในเหวินหนิง

หลังจากเขาวางสายจากบริษัท เขากล่าว "ฉันต้องไปทำงานที่หนานซีบ่ายนี้ น่าจะต้องอยู่นั่นสักประมาณสามวัน"

ออกไปสักสองสามวันคงจะดี

เขาหวังว่าในระหว่างนี้เธอจะสงบสติอารมณ์ และเมื่อเขากลับมาจะไม่ได้ยินปัญหาความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในวันนี้จากเธออีก

ในที่สุดเหวินหนิงก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสวยงามจ้องมองไปที่เขา เธอสะบัดผมยาวของเธออย่างสง่างามที่อาจทำให้คนที่มองถึงกับลืมหายใจ

ม่านตาของเจียงจูหานหรี่ลงและร่างกายของเขาตอบสนองอย่างแรงต่อท่าทางดังกล่าวของเธอ แม้ว่าจะแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว เขาก็ยังไม่อาจต้านทานต่อเสน่ห์ของเธอได้

ทว่าเหวินหนิงไม่ได้รับรู้ว่าชายตรงหน้าคิดอะไรอยู่ ขนตายาวสลวยของเธอกระตุกเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าชายคนนี้ก็จะต้องไปทำงานนอกเมืองบ่ายนี้ในชีวิตที่แล้วเช่นกัน

แต่หลังจากเขาได้ข่าวว่ามู่อินถูกลักพาตัว เขาก็รีบกลับมาทันที

หลังจากคิดอยู่สักพัก เธอกล่าว "เอาสิ ซูไป๋ก็ว่างตอนบ่ายนี้เหมือนกัน ฉันคิดว่าก็คงดีที่จะคุยกับคุณมู่เกี่ยวกับประเด็นทางกฎหมายเสียแล้ว"

ดูท่าทางวันนี้เจียงชูหานจะไม่ได้ไปทำงานนอกเมืองเสียแล้ว เขาต้องอยู่กับเธอเพื่อดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

ตอนนี้เจียงชูหานโมโหมาก เรื่องวุ่นวายพวกนี้ส่งผลกระทบต่องานของเขาอย่างมาก!

"นี่มันเกินไปแล้วนะ เหวินหนิง เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน!"

"นายจำได้เหรอว่าฉันเป็นอย่างไรกันแน่ หรือแม้กระทั่งว่าฉันเคยเป็นอย่างไร?"

ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขากล้าที่จะพูดเรื่องอดีตกับเธองั้นเหรอ!?

เจียงชูหานก็ตระหนักได้ว่าเหวินหนิงกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดหกเดือนที่ผ่านมา ทว่าเธอไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน

เขาเข้าใจไปว่าเธอเชื่อใจเขาเลยไม่ได้อธิบายอะไรทั้งนั้น

ใครจะไปคิดล่ะว่าเธอจะระเบิดลงกับเรื่องนี้แล้วมาขอหย่าซึ่งๆ หน้า!?

"ในที่สุดเธอก็อยากจะรู้งั้นสิ" ความเชื่อใจที่ผ่านมาคงเป็นเพียงสิ่งที่เขาคิดไปเองทั้งนั้นสินะ

เหวินหนิงรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ทั้งสองต่างตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบ

ตอนนี้พูดมากไปก็ไม่มีความหมายทั้งนั้น

เจียงชูหานได้แค่เพียงพูด "เรื่องระหว่างฉันกับมู่อินไม่ได้เป็นเหมือนที่คนอื่นคิด"

"ฉันไม่ได้สนใจเรื่องระหว่างนายกับเธอแล้วตอนนี้ สิ่งที่ฉันสนใจคือวันนี้นายจะหย่ากับฉันหรือจะอยู่บ้านคิดเรื่องการหย่าอย่างจริงจัง"

ทันทีที่พูดจบ ชายตรงหน้าถึงกับกำหมัดแน่น

เขามองไปที่เหวินหนิงอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่อยากจะพูดอะไรอีก

เธอเป็นคนที่จัดการยากมาโดยตลอด ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น หากเธอระเบิดลงเมื่อไหร่ เขาก็ต้องเกลี้ยกล่อมเธออยู่หลายวัน

ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคือการสงบสติอารมณ์

ท่าทีของเหวินหนิงชัดเจนมากว่าวันนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจียงชูหานจะต้องไม่ออกจากบ้านได้แม้แต่ก้าวเดียว แต่สิ่งที่ทำให้เธอโกรธมากไปกว่านั้นคือ....

พอเธอเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เขาก็หายตัวไป!

เธอยืนอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่และหลับตาลงครุ่นคิดถึงสถานการณ์ที่เธอจะต้องเจอหลังจากวันพรุ่งนี้ กระดูกสันหลังของเธอก็เย็นวาบขึ้นมา

เบอร์โทรของซูไป๋แวบขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ เธอรับสาย "พี่ไป๋"

"หนิงหนิงเป็นอย่างไรบ้าง ไอ้เวรนั่นเซ็นชื่อในเอกสารหรือยัง" ซูไป๋ที่อยู่ปลายสายของโทรศัพท์เข้าเรื่องอย่างตรงไปตรงมา

ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับเจียงชูหาน ซูไป๋คือคนที่เคยเตือนเธอว่าตระกูลเจียงเป็นหนึ่งในครอบครัวที่มีอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้

ถ้าเธอเอาเขาไม่อยู่ หากแต่งงานไปแล้วสถานการณ์แย่ลง เธอจะเป็นคนที่ต้องทุกข์ทรมาน

ทว่าตอนนั้นเธอตอบซูไป๋ไปว่าอย่างไรนะ? เธอบอกว่า "พวกเราคบกันมาตั้งเจ็ดปีแล้ว ถ้าจะมีอะไรเปลี่ยน พวกเราก็คงไม่แต่งงานกันตั้งแต่แรก"

พอตอนนี้กลับมาคิดมันช่างน่าขันเสียจริงๆ

เธอหายใจลึกๆ ก่อนที่จะตอบไป "เขายังไม่ได้เซ็นเลย"

"อะไรนะ? นี่เหตุผลก็เพราะมันมีชู้ไม่ใช่หรือไง? แล้วทำไมมันถึงไม่ยอมหย่า?"

"ช่างมันเถอะ ว่าแต่พี่ไป๋ พี่พอจะรู้คนที่จะวิเคราะห์ลายมือได้ไหม"

"เอาไปทำอะไรเหรอ?"

"ฉันต้องใช้มัน" และเธอต้องการมันด่วนมาก

หลุมพรางนี้ เธอคงไม่ต้องมาตกหลุมพรางเดิมถึงสองชีวิตหรอก ใช่ไหมล่ะ? ในเมื่อวันนี้มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว เธอก็ต้องรับมืออย่างเต็มที่กับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้

"ฉันรู้จักอยู่เจ้าหนึ่ง เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลไปให้ทันทีเลย"

"ได้เลย"

"พรุ่งนี้ชาตอนเช้าไหม?"

"เอาสิ" รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้าของเหวินหนิง

เมื่อย้อนคิดแล้ว การเป็นคุณนายเจียงมาสามปีก็น่าอึดอัดเสียเหลือเกิน หลังจากแต่งงานเธอก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนเลย

แม่สามีของเธอที่สูงส่งและเย่อหยิ่งกล่าวไว้ว่าเพราะเธอได้เข้ามาเป็นคุณนายเล็กส่วนหนึ่งของตระกูลเจียง ผู้คนที่เธอพบและคบหาก็ควรจะอยู่ในสถานะเช่นเดียวกันกับตระกูลเจียงด้วย