 LOGIN
LOGINบทที่ 3 ย้อนอดีต
และในตอนนั้นเรื่องที่คาดไม่ถึงก็พลันเกิดขึ้น เมื่ออยู่ ๆ หยางซินก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงของใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงพูดคุยของชายหนุ่มหญิงสาวสองคน เธอรีบคายของออกจากปาก จากนั้นก็ดึงกางเกงของเขาขึ้นมา แล้วมุดเข้าไปใต้เตียงทันที ในขณะที่จางเฮ่อบังเกิดอารมณ์คั่งค้างเพราะเขาเกือบจะปลดปล่อยออกมาแล้ว ให้ตายเถอะ สารเลวทั้งหมด! หยางซินน้องเมียสารเลวที่มาก่อกวนจนเขาเกิดอารมณ์ ส่วนเมียของเขาก็สารเลวที่กลับมาตอนนี้! หยางเหมยที่เพิ่งกลับมาจากงานสังคม พร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง และผู้ชายคนนั้นก็คือหลินเว่ย พวกเขาสองคนเดินมาที่ห้องของจางเฮ่อ จากนั้นก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเปิดไฟดวงเล็ก หยางซินเห็นเพียงขาของพวกเขา ดูเหมือนว่าคนทั้งคู่จะเมาไม่น้อย เมื่อเธอได้ยินหยางเหมยพูดกับจางเฮ่อว่า "ในเมื่อพี่ไม่ยอมหย่าให้ฉัน ฉันก็จะให้พี่เห็นเรื่องสนุก ๆ และถ้าไม่ยอมหย่าอีก ฉันก็จะทำเรื่องนี้ทุกวันกับพี่หลินเว่ย" จางเฮ่อลืมตาขึ้น อารมณ์ที่ถูกขัดเมื่อกี้หายไปเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นเมียสารเลว ควงชู้รักที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเขามายืนตรงหน้า หลินเว่ยพูดว่า "นายอย่าหาว่าฉันใจร้าย เพราะนายใจร้ายกับฉันก่อน นายรู้ทั้งรู้ว่าฉันกับเสี่ยวเหมยรักกัน แต่นายยังสู่ขอเธอ วันนั้นฉันอ้อนวอนนายแทบตาย แต่นายกลับไม่สนใจ วันนี้ฉันจะทำให้นายเห็นว่า เสี่ยวเหมยเป็นของฉัน" ในขณะที่จางเฮ่อจ้องพวกเขา สองมือกำแน่นด้วยความคับแค้นใจ ความรักที่เคยมอบให้กับหยางเหมยจบสิ้นไปหลายเดือนแล้ว ตอนนี้ระหว่างเขาและเธอมีเพียงความเคียดแค้นเท่านั้น หยางเหมยหัวเราะลั่น มองสามีที่ผอมแห้ง ทั้งพิการ ทั้งไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง "ทำไมล่ะ ไม่พูดเหรอ ได้ ฉันเกลียดที่พี่ทำหน้าแบบนั้น ทำหน้าเหมือนว่าฉันมันชั่ว ใช่ ฉันชั่วแล้วยังไง พี่ผิดสัญญาเอง พี่เคยบอกว่าถ้าแต่งกับพี่ฉันจะสุขสบายไปตลอดชีวิต ในเมื่อพี่ทำไม่ได้ทำไมยังไม่ยอมหย่าอีก" ในตอนนี้หยางซินที่หลบอยู่ใต้เตียง ได้แต่พยายามเงียบให้มากที่สุด เธอไม่คิดว่าหยางเหมยจะทำเรื่องชั่วขนาดนี้ มิน่าล่ะ สกุลหยางจึงถูกจางเฮ่อทำลายไม่เหลือชิ้นดี ทำไมเธอรู้น่ะเหรอ นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอได้ตายไปแล้ว และย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง นับจากนี้ไป หยางเหมยจะทำทุกทางให้จางเฮ่อหย่าขาดกับตัวเอง และขับไล่จางเฮ่อออกจากบ้าน โดยคนที่พาจางเฮ่อไปทิ้งถึงต่างจังหวัดที่ไม่มีใครรู้จักเขาก็คือเธอ หยางซินให้ความร่วมมือกับพี่สาวอย่างขลาดเขลา ไม่ว่าพี่สาวสั่งอะไรเธอก็ต้องทำตามทุกอย่าง กระทั่งทิ้งพี่เขย ทำร้ายพี่เขย เธอก็ทำมาหมด จางเฮ่อเป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตรจึงไม่มีที่ไป และตอนนั้นจางเฮ่อขอให้เธอช่วยเขาเป็นครั้งสุดท้ายพาเขาไปที่บ้านเด็กกำพร้าที่เขาเคยอยู่ แต่เธอก็เดินหันหลังจากมาโดยไม่ไยดีเลยสักนิด เพราะกลัวว่าจะถูกคนที่บ้านตำหนิและลงโทษหากให้การช่วยเหลือจางเฮ่อ หลังจากนั้นหยางเหมยก็แต่งงานกับเพื่อนสนิทของเขาหลินเว่ยคนนี้ พวกเขามีความสุขกันได้เพียงสองปีเท่านั้น จางเฮ่อก็กลับมา เขากลายเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดเมืองหนานจิน และเอาคืนทุกคนที่เคยเหยียบย่ำเขา โดยเฉพาะคนสกุลหยาง ทำให้สกุลหยางตกต่ำจนถึงที่สุด และหยางซินก็เป็นหนึ่งในคนที่ต้องถูกแก้แค้น จางเฮ่อ ส่งคนมาสู่ขอหยางซินโดยที่คนสกุลหยางไม่รู้ ผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อหม้ายแก่ชราชื่อว่าเถ้าแก่ลู่ เถ้าแก่ลู่เป็นคนที่มีอารมณ์รุนแรงหลังจากแต่งงานกับผู้ชายแก่คนนั้นตามคำของพ่อแม่ที่บีบบังคับ ชีวิตของหยางซินก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น เธอต้องปรนเปรอตันหาของชายแก่ ที่นกเขาไม่ขันทำให้เขาหงุดหงิดและตบตีเธออยู่เสมอ และในวันที่เธอหนีมาขอให้ครอบครัวช่วยเหลือ คนสกุลหยางทั้งหมดก็หันหลังให้เธอ เพราะเศรษฐีคนนั้นให้เงินพวกเขาเป็นจำนวนมาก ทำให้หยางซินถูกสามีชราลากกลับบ้านและตบตีทั้งถูกขังอยู่ในห้องไม่ให้ออกไปไหนอีกต่อไป ส่วนครอบครัวสกุลหยางก็เกิดล่มจม เมื่อหลินเว่ยต้องถูกออกจากราชการเพราะติดการพนัน พ่อแม่พี่สาวใช้เงินเกินตัวจนมีหนี้สินล้นพ้นตัวต้องหลบหนีคนอื่น ส่วนพี่สาวของเธอสุขสบายกว่าคนอื่น เพราะอาศัยความสวยของตัวเองไปเป็นเมียเก็บเศรษฐีอย่างลับ ๆ และทอดทิ้งครอบครัวโดยไม่ไยดี ตอนนั้นครอบครัวสกุลหยางตกต่ำ ทั้งหมดเธอมารู้ทีหลังว่า คนที่เข้าหาสกุลหยางและทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ล้วนเป็นคนของจางเฮ่อ เขากลับมาแก้แค้น เอาคืนไม่เว้นแม้แต่เธอ ในวันที่หยางซินถูกทำร้ายร่างกายจนเข้าโรงพยาบาล ในวันนั้นจางเฮ่อมาเยี่ยมเธอ ในวันที่พี่ขอให้เธอช่วย เธอกลับหันหลังให้พี่ หยางซิน พี่ไม่เคยคิดว่าเรื่องระหว่างพวกเราจะต้องมาลงเอยแบบนี้ หยางซินเองก็ขอโทษเขา เธอบอกกับเขาว่า หากว่ามีโอกาสอีกครั้ง ฉันจะช่วยพี่ ฉันจะไม่ทอดทิ้งพี่เด็ดขาด พี่เฮ่อฉันขอโทษ
หม่าเฮ่อต้องไปรายงานตัวแต่เช้า แม้ว่าเมื่อคืนเขาจะได้นอนเพียงสองชั่วโมงเขาก็สดใสเป็นอย่างยิ่ง และวันนี้เขาก็กลับดึกเช่นเคย ทว่าเขากลับไม่คาดคิดว่าเขาจะได้พบกับหยางเหมย“หยางเหมย เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง”หม่าเฮ่อไม่รู้มาก่อนว่าหยางเหมยมาพักอยู่ที่นี่ได้ครึ่งเดือนแล้ว เพราะเมื่อคืนนี้หยางซินก็ไม่มีเวลาบอกเขาส่วนหยางเหมย เธอต้มน้ำแกงผสมยาพิษให้น้องสาวกินเป็นชามสุดท้าย จากนั้นก็ให้กินยานอนหลับที่ผสมน้ำแกงลงไปด้วย ทำให้วันนี้ทางของเธอปลอดโปร่งแล้ว เพราะหยางซินนอนหลับไม่รู้เรื่องตั้งแต่หัวค่ำไปแล้วแน่นอนว่าหลังจากวันนี้อีกไม่นานหยางซินจะเริ่มไม่สบาย ไร้เรี่ยวแรง และไม่เกินสองเดือนอาการจะทรุดหนัก ยานี่ออกฤทธิ์ช้า ๆ จะไม่มีใครรู้สาเหตุของการป่วย หลังจากหยางซินพิการเป็นอัมพาตนอนติดเตียงและพูดไม่ได้ จากนั้นทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นของเธอหยางเหมยแสร้งตีหน้าเศร้า พูดจาไพเราะอ่อนหวาน“น้องหยางซินดีกับฉันมาก ยังให้ฉันมาพักที่นี่เพื่อหลบภัย ฉันถูกเถ้าแก่ลู่ทำร้าย พี่เฮ่อ พี่ต้องช่วยฉันนะคะ”เขามองหยางเหมยพร้อมกับแสยะยิ้ม“ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย ตอนนั้นเป็นเธอที่คิดจะส่งเมียของฉันให้กับเถ้าแก่ลู่ ตอนนี้
“ผัวเร็ว ๆ ค่ะ เมียเงี่ยนเหลือเกินแล้ว”“แต่ก่อนจะเย่อ ขอผัวกินให้อร่อยก่อน อยากเลียหอยของเมียจนน้ำลายสอแล้ว”“อื้อ ถ้างั้นก็รีบเลียสิคะ”หม่าเฮ่อจับสองขาของหยางซินให้แยกออกกว้างขึ้น แล้วฝังใบหน้าลงไปที่เนินเนื้ออวบที่มีขนสีน้ำตาลอ่อนปกคลุมเพราะรูปร่างของหยางซินอวบน่าสัมผัส ทำให้เนินเนื้อของเธอใหญ่และอูมผิดไปจากคนธรรมดา จุดเนื้อของเธอจึงกลายเป็นจุดที่หม่าเฮ่อโปรดปรานที่สุดเขาจูบหนัก ๆ ที่เนินเนื้อ เอ่ยเบา ๆ ว่า“คิดถึงจังเลย หอยหวานของผัว มาให้ผัวกินซะดี ๆ”พูดบเขาก็กดจมูกลงไปสูดความหอมหวาน ก่อนจะค่อย ๆ ใช้ลิ้นไล้ไปที่กึ่งกลางรอยแยกใหญ่ ควานหาเม็ดเสียวที่หลบซ่อนตัวอยู่ สองมือของเขาช่วยแหวกกลีบออก พริบตาเม็ดเสียวที่กำลังเบ่งบานก็เด้งออกมารอรับลิ้นของเขาแล้ว“อา...อร่อย”เขาตวัดเลียเม็ดเสียวแรง ๆ ทำให้หยางซินดิ้นพล่านเด้งสะโพกเย่อกับลิ้นของเขาทันใด สองแขนของเธอยันไว้ที่ด้านหลัง ดวงตาจับจ้องที่การดูดเลียของหม่าเฮ่อ มือเรียวข้างหนึ่งขยับมา ลูบที่ท้ายทอยของเขาอย่างเอ็นดู“ดูพี่จะหิวมาก ถ้างั้นก็กินเยอะ ๆ นะคะ”“อื้ม ผัวหิวหอยเมียมากจริง ๆ ต้องช่วยตัวเองไปด้วยคิดถึงหอยเมียไปด้วยทุกวันทรมา
กว่าจะกลับมาถึงบ้านหม่าเฮ่อก็ต้องใช้เวลาหลายวัน เขาคิดถึงหอยหวาน ๆ ของเมียรักมากจึงได้เร่งกลับมาก่อนกำหนดวันหนึ่งเมื่อเข้ามาถึงห้องนอนก็พบว่าโคมไฟบนหัวเตียงของหยางซินไม่ได้ปิด ยังส่องแสงสลัวในขณะที่หยางซินกำลังนอนหลับสนิท โดยที่ขาอวบขาวผ่องของเธอวางพาดอยู่บนผ้าห่ม กระโปรงชุดนอนเลิกขึ้นสูงจนเห็นเนินเนื้อรำไรหม่าเฮ่อเลียริมฝีปาก ตั้งแต่เขาไปราชการพอตกเย็นมาก็คิดถึงภรรยาจนแทบนอนไม่หลับ ต้องปลดปล่อยด้วยสองมือของตัวเองและคิดถึงใบหน้ายั่ว ๆ ของหยางซินทุกวันเขาถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างรวดเร็วจากนั้นจึงดึงผ้าห่มออกจากร่างอวบ หยางซินไม่สวมชุดชั้นในนอนเป็นปกติ ชุดนอนของเธอก็แสนบางเบาด้านบนเผยให้เห็นเนินเนื้ออวบกลมโผล่พ้นเนื้อผ้า ส่วนด้านล่างก็เปิดเปลือยให้เห็นเนินเนื้อสีหวานหม่าเฮ่าครางแผ่ว มือหนาลูบไปตามเรียวขาของหยางซินช้า ๆ เธอครางแม้ไม่ลืมตาเมื่อรู้สึกเสียวสยิว“พี่เฮ่อ”“รู้ด้วยเหรอว่าเป็นพี่”“ฉันก็มีแต่พี่เท่านั้น ไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร”หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น จากนั้นก็มองสบกับดวงตาคม เห็นเขากำลังจ้องริมฝีปากอิ่มของเธออยู่ ก็เผยอริมฝีปากรอ จากนั้นสายตาก็เลื่อนต่ำลงมามองที่ดุ้นของเขาที่
หลังจากที่หยางเหมยแต่งงานกับเถ้าแก่ลู่และเธอก็ถูกตบตีจนทนไม่ไหว เธอกลับบ้านไปขอร้องพ่อกับแม่ให้พวกเขาช่วยเหลือ พ่อกับแม่จนปัญญาเพราะตัวเองได้ตกลงส่งหยางเหมยให้เถ้าแก่ลู่ด้วยตัวเอง และพ่อกับแม่ก็รับเงินก้อนใหญ่มาแล้วจึงไม่กล้าออกหน้าเพราะแบบนี้ตอนนี้คนในครอบครัวสกุลหยางจึงมาขอให้หยางซินช่วยเหลือ แม้แต่พ่อที่หวาดกลัวหม่าเฮ่อ ก็ยังต้องแบกหน้ามาเพื่อลูกสาวคนโตหยางซินกลายเป็นคุณนายผู้บัญชาการไปแล้ว เธออาศัยอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่มีคนใช้มากมายคอยดูแลหยางเหมยมองดูน้องสาวที่เคยเป็นเพียงคนใช้ในบ้านสกุลหยางที่อดีตไม่เคยแม้แต่จะมีสิทธิ์ซื้อเสื้อผ้าใหม่สักชิ้นในตอนนี้กลับแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหราราคาแพง ยังทาเล็บสีแดงแต่งหน้าอ่อน ๆ ที่ช่วยขับเน้นความสวยของเธอให้เพิ่มมากยิ่งขึ้นรูปร่างอวบอิ่มของน้องสาวที่ใคร ๆ ต่างก็หาว่าอวบอ้วนเมื่อได้แต่งเนื้อแต่งตัวเช่นนี้กลับดูเซ็กซี่ยั่วยวนและดูมีสง่าราศรี ต่างจากเด็กสาวซอมซ่อคนเดิมโดยสิ้นเชิงเห็นหยางซินเป็นเช่นนี้แล้วหยางเหมยก็รู้สึกอิจฉา เธอพลาดไปแล้วที่ทอดทิ้งอดีตสามี หญิงสาวกำมือแน่นหยางซินไม่มีอะไรที่เทียบเธอได้แม้แต่อย่างเดียว แต่กลับได้ดีกว่าเธอความร
เช้าวันต่อมา แม่กับพ่อเตรียมจะไปแจ้งความว่าหยางซินหนีงานแต่ง ในข้อหาไม่เชื่อฟังบิดามารดาและอกตัญญู ให้ตำรวจช่วยติดตามหาตัวมาดำเนินคดี และคิดจะแจ้งความจางเฮ่อที่แสร้งเป็นคนตายหลอกลวงทางการและครอบครัว ทว่าก่อนที่จะออกจากบ้านรถคันงามก็แล่นมาจอดด้านหน้า พร้อมกับรถติดตามอีกหลายคันคนที่มาก็คือเถ้าแก่ลู่ว่าที่สามีชราของหยางซิน อีกคนเป็นผู้หญิงท่าทางเป็นคุณนายเธอน่าจะมีอายุใกล้ห้าสิบปีแล้ว แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง พร้อมกับคนขับรถและลูกน้องอีกหลายคน และคนที่เดินตามคุณนายมาก็คือคนที่เข้าออกบ้านสกุลหยางบ่อย ๆ นั่นก็คือเถ้าแก่เซียวในที่สุดเถ้าแก่เซียวก็ถูกเมียจับได้ และเมียของเขาก็ดุเสียด้วยเธอจึงลากสามีมาพูดคุยกับคนที่บ้านของหยางเหมย "เซ็นซะ นี่คือเอกสารกู้ยืม ทั้งเงิน ร้านค้า รถ ที่เธอขับ ฉันไม่เอาคืนแต่เธอต้องเซ็นยินยอมเป็นหนี้"หยางเหมยถูกคนของคุณนายเซียวจับเอาไว้ และยังถูกตบไปหลายครั้งจนเลือดกบปาก ข้อหาที่กล้าคบชู้กับสามีของเธอหยางเหมยใบหน้าบวมช้ำ พ่อกับแม่ถูกจับมัด และถูกข่มขู่"ฉันมีหลักฐานที่เธอเป็นชู้กับผัวฉันทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่คนทั้งเมืองรวมทั้งเธอก็รู้อยู่แล้วว่าเขามีภรรยา คิดจะ
หลายวันก่อนเพราะหยางเหมยทำกุญแจห้องหาย เธอจึงไปขอกุญแจสำรองกับแม่มาเพื่อไขห้อง แม่ให้เธอมาทั้งกล่อง ดังนั้นเธอจึงมีกุญแจสำรองห้องของน้องสาวไปด้วยและภาพที่เธอเห็นก็ไม่ได้ผิดคาด เพราะหยางซินกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งเย่ออย่างเมามันภาพที่หยางเหมยเห็นก็คือ ผู้ชายร่างสูงที่เธอยังมองไม่เห็นหน้ากำลังอุ้มน้องสาวของเธออยู่ ขาของหยางซินกำลังเกี่ยวเอวของผู้ชายคนนั้น ลำแขนของน้องสาวกอดคอเขาแน่น และพวกเขากำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม"หยางซิน แกนี่มันร่านจริง ๆ จะแต่งงานอยุ่แล้วยังกล้าทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้"หยางเหมยมองแผ่นหลังชู้รักของหยางซิน เขาเป็นคนตัวสูง บั้นท้ายสวยได้รูป เอวสอบไหล่กว้าง กล้ามที่แผ่นหลังเป็นมัด ๆ เรียงตัวสวย เส้นผมตัดสั้นดูสุขภาพดี แค่เห็นข้างหลังก็รู้สึกว่าเขาต้องเป็นคนที่หน้าตาหล่อมากหยางเหมยขมวดคิ้ว หยางซินไปเจอของดีจากที่ไหนในตอนนั้นเสียงทุ้มต่ำคุ้นหูก็ดังขึ้น"ไร้ยางอายเหรอ คงเทียบกับเธอไม่ได้หรอกมั้ง"พูดจบเขาก็วางหยางซินลงที่พื้น หยางซินเดินไปหยิบชุดนอนของตัวเองมาสวมอย่างรวดเร็วเธอไม่พูดอะไรเพราะยังตกใจที่พี่สาวโผล่เข้ามาจึงได้แต่หลบอยู่ด้านหลังเขาเงียบ ๆ ส่วนเขาก็หันหน้าม








