All Chapters of ย้อนเวลามาร่านรักกับพี่เขย: Chapter 1 - Chapter 10

วันนี้เธอเช็ดตัวให้เขาด้วยความคล่องแคล่ว คงเพราะทำมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว จึงได้เคยชินหลังเช็ดตัวเสร็จเธอก็สวมเสื้อผ้าให้เขาใหม่ อยู่ ๆ ผ้าที่ปิดอยู่ตรงกลางร่างกายของเขาก็เลื่อนลงมาจนเผยให้เห็นส่วนที่ไม่ควรเห็นเข้า หยางซินเผลอมองอย่างเต็มตา เขาเห็นชัดว่าใบหน้าของเธอแดง จากนั้นเธอก็หลับตาดึงผ้าขึ้นมาคลุมดังเดิมคนสองคนไม่พูดอะไรกัน มีเพียงบรรยากาศแห่งความเงียบเท่านั้นที่ปกคลุม จนกระทั่งเธอให้เขาแปรงฟันบ้วนปากจนเสร็จ จึงพยุงเขาลงนอนและห่มผ้าให้"คืนนี้ให้พี่ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน"เธอมักจะพูดแบบนี้ทุกวัน และในเช้าวันต่อมาเขาก็จะเห็นหน้าของหยางซินเป็นคนแรก หยางซินปิดไฟดวงเล็กในห้องจากนั้นก็เดินออกไปเงียบเชียบพร้อมกับปิดประตูเบา ๆ ในตอนนั้นนั่นเองจางเฮ่อก็ขยับตัวลงจากเตียง และเขาก็เริ่มฝึกเดินเขาล้มป่วยมาเกือบจะครึ่งปีแล้ว ใคร ๆ ก็คิดว่าเขาจะเดินไม่ได้ แต่ใครจะรู้ว่าเขากำลังพยายามที่จะฝืนสังขารตัวเอง และทำให้กลับมาเดินได้อีกครั้ง และจากที่เคยล้มลุกคลุกคลาน ตอนนี้เขาก็สามารถเดินได้แล้ว แม้จะไม่กี่ก้าวแต่ความก้าวหน้านี้ก็ทำให้เขาพอใจหากว่าเป็นแบบนี้อีกไม่นานเขาก็คงจะกลับมาเดินได้เป็นปกติ ห

บทที่ 4 เล่นรักให้ผัวดู"จะพูดมากไปทำไม ทำให้เขาดูเลยจะได้ยอมหย่าเสียที"จากนั้นหลินเว่ยก็ดึงหยางเหมยมาจูบ ริมฝีปากของทั้งสองบดเคล้าเข้าด้วยกันอย่างกระหาย ด้วยความเมามายส่วนหนึ่งและด้วยความต้องการทำให้จางเฮ่อช้ำใจจนต้องยอมหย่าส่วนหนึ่ง ด้วยคนทั้งสองต้องกดดันเขาให้มากที่สุดเพราะคนที่จะยื่นเรื่องหย่าได้ตามกฎหมายชายเป็นใหญ่ก็ต้องเป็นสามีเท่านั้นจางเฮ่อมองเมียกับเพื่อนสนิทของตัวเองที่ต้องมาทะเลาะกันแตกหักเพราะผู้หญิงคนนี้ด้วยความโกรธแค้น เขาหมดสิ้นความรักที่มีให้กับหยางเหมยตั้งแต่เขากลับมารักษาตัวในช่วงแรก ๆ แล้ว ดังนั้นการกระทำของพวกเขาไม่ได้ทำให้จางเฮ่อเจ็บช้ำใจมากกว่าทวีความโกรธที่มีจนล้นอกเสียงคนแลกลิ้นกันนัวเสีย เสียงตวัดลิ้นดูดน้ำลายดังจ๊วบจ๊าบ ส่งผลให้ร่างอวบที่หลบอยู่ใต้เตียงถึงกับอยากเห็นนี่พวกเขาไร้ยางอายกันจนถึงขนาดนี้เหรอ หยางซินขยับมาอีกนิดจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมอง ภาพที่เห็นก็คือตอนนี้หยางเหมยถูกถลกกระโปรงขึ้นมาจนถึงเอว กางเกงในสีแดงของพี่สาวถูกถึงออกไปข้าง ๆ หยางเหมยถูกหลินเว่ยยกขาข้างหนึ่งขึ้นสูง ปากของพวกเขายังประกบกันและแท่งเนื้อของหลินเว่ยก็เสียดสีร่องรักของหยางเหมยโด

บทที่ 6 แข็งแรงขึ้นมาได้ก่อนที่แม่จะเดินออกจากห้องไปยังช่วยห่มผ้าให้หลินเว่ยที่นอนหลับอยู่บนโซฟาด้วย ไฟในห้องถูกปิดเรียบร้อยพร้อมกับประตูที่ปิดลง หยางซินจึงค่อย ๆ คลานออกมาจากใต้เตียง แน่นอนว่าเธอกลัวว่าจางเฮ่อจะรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ด้วยจึงได้ย่องออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบคิดว่าพรุ่งนี้เช้าเธอค่อยมาปลอบเขาแต่เช้า ด้วยอาหารอร่อยและการดูแลที่เอาใจใส่ ต่อให้แม่กับพี่จะบังคับให้เธอพาเขาใส่รถเข็นออกมาและเอาไปทิ้งข้างถนนเหมือนชาติที่แล้วเธอก็ไม่มีทางทำตามอย่างเด็ดขาดและในความมืดนั้นเธอไม่รู้เลยว่า จางเฮ่อกำลังมองแผ่นหลังของเธอจนกระทั่งหยางซินออกจากห้องไป ในใจของเขาตอนนี้กำลังคิดว่า หากว่าพรุ่งนี้แม่และพี่สาวของเด็กคนนั้นบีบบังคับให้ทิ้งเขา หรือไม่ก็ฆ่าเขา หยางซินที่ก่อนหน้านี้ทั้งดีและร้ายกับเขาจะตัดสินใจทำยังไงน่าประหลาดที่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกแคร์ความคิดของหยางซินมากกว่าใคร นั่นคงเป็นเพราะว่าเด็กคนนั้นเป็นคนเดียวกระมังที่คอยดูแลเขาในเวลาที่คนทั้งโลกกำลังหันหลังให้เขาแบบนี้เช้าวันต่อมาหยางซินยังตื่นมาแต่เช้าเพื่อเคี่ยวโจ๊กบำรุงให้กับจางเฮ่อ วันนี้เธอแอบขโมยโสมของพ่อเพื่อใส่เข้าไปบำรุงร

ในที่สุดจางเฮ่อก็กินข้าวกินยาจนเรียบร้อย หยางซินพูดกับเขาว่า"ฉันจะเอาถาดอาหารไปเก็บก่อน พี่พักสักครู่ให้อาหารย่อยเดี๋ยวฉันจะมานวดให้"เขากำลังจะอ้าปากพูดคำว่า ไม่จำเป็น แต่หยางซินรู้ดีว่าเขาจะพูดอะไรจึงได้พูดดักทางเอาไว้ก่อน"อย่าบอกว่าไม่จำเป็น พี่ไม่อยากหายหรือยังไง ฉันช่วยพี่ได้ พี่ก็รู้ พี่กำลังพึ่งฉันอยู่พี่อย่าปฏิเสธเลย ฉันบอกพี่แล้วว่าฉันอยู่ฝ่ายเดียวกันกับพี่"เพราะเป็นเรื่องจริงจึงทำให้จางเฮ่อพูดไม่ออก ที่ผ่านมาเขาดีขึ้นได้อย่างรวดเร็วเพราะหยางซินจริง ๆ และหลังจากดื่มยาของเธอไป เพียงพริบตาเขาก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์ ก่อนที่เธอจะออกไปเขาก็พูดว่า"เดี๋ยวก่อน""คะ"ร่างอวบหันมามองเขา"เสื้อคลุมของเธอใส่ออกไปด้วย ถ้าแม่เธอเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ คงไม่ยอมให้เธอกลับเข้ามาหาฉันแน่"หยางซินยิ้ม พูดเสียงสูง"พี่เป็นห่วงฉัน?""ฉันห่วงตัวเอง เพราะว่า เธอพูดไม่ผิด ฉันกำลังพึ่งพิงเธออยู่"หญิงสาวหัวเราะสดใสออกมา เธอดีใจที่เขายอมรับว่าพึ่งเธออยู่ แต่ว่าไม่ได้พูดให้เขารู้สึกลำบากใจ "ฉันจะรีบกลับมานะ รอฉันมานวดให้พี่ จะได้สบายตัวหายเร็ว ๆ"จางเฮ่อคิดว่า ให้ตายเถอะ เสียงหัวเราะ

"พอได้แล้ว!"อยู่ ๆ จางเฮ่อก็ตะโกนออกมา ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงแค่ตะโกน เพราะไร้เรี่ยวแรงที่จะผลักหยางซินออกไปจริง ๆ เขาไม่อยากมีอะไรกับคนสกุลหยางมากไปกว่านี้ ถึงตอนนี้เขาจะไม่คิดทำร้ายหยางซิน แต่เขาก็ไม่อยากให้เรื่องระหว่างเขาเลยเถิดทว่าแม่ตัวยั่วยวนน้อยกลับไม่สนใจ ดูเหมือนว่าเธอจะดึงแท่งเนื้อของเขาออกมาจากกางกาง ใช้น้ำมันชโลมจนทั่วแล้วก็พูดเบา ๆ"พี่เขย ฉันจะนวดตรงนี้ให้ด้วย ได้ยินพี่สาวบอกว่า ตรงนี้ของพี่เสื่อมสมรรถภาพ แต่ฉันไม่เชื่อ ดูสิแข็งขนาดนี้แล้วจะเป็นแบบนั้นได้ไง"มันแข็งเต็มสองมือกำไม่มิดของเธอแบบนี้ จะเรียกว่าเสื่อสมรรถภาพได้ยังไง ตอนนี้สะโพกของเธอส่ายไปมา ในตอนที่ใช้สองมือนวดคลึงทั้งลื่นทั้งเสียว จนเขาครางแผ่วออกมาไม่หยุด"ซี้ด อาส์..."ได้ยินเสียงครางก็หมายถึงว่าเขายอมรับเธอและไม่ขับไล่เธอแล้ว หัวใจของหยางซินจึงพองโต ในตอนนี้เธอกล้าหาญที่จะทำอย่างที่ต้องการ ก้มลงไปและดูดแท่งเนื้อของเขาอย่างกระหายริมฝีปากของเธอครอบลงมาบนลำดุ้นของเขาทั้งยังดูดเป็นจังหวะ ปลายลิ้นเล็กเลียไล้ไปทั่วลำอวบ สะโพกขาวผ่องลอยเด่นอยู่ตรงหน้า เขายังเห็นกลีบเนื้อที่ปลิ้นออกมาจากกางเกงในตัวจิ๋