คนเอาแต่ใจ

ตัวพ่อตัวแม่กลับไปเหลือเพียงตัวลูกคนเถื่อนนั่งหน้าตายกินอาหารเพียงลำพังทั้งที่พ่อแม่มาหากลับไม่ชวนกินข้าวพร้อมหน้า มารยาททรามเกินเยียวยา

แต่ว่าให้ไม่ได้เพราะบรรยากาศสมาชิกของบ้านทุกคนมีความอึมครึมแผ่ซ่านปกคลุมทั่วบริเวณชวนอึดอัดหายใจลำบาก

สายตาทิ่มแทงแผ่แฝงความเย็นยะเยือกในทุกประโยค กลิ่นอายความอันตรายแตกต่างกันสัมผัสได้ถึงความเย็นชาแช่แข็งคนเป็นให้ตายได้

น่าขนลุกจริง

สตาร์ลูบขนแขนตั้งชันลงจากอาการขนลุกซู่ตลอดเวลาที่พ่อกับแม่เจ้าหนี้เข้ามาเยือนอาณาเขตลูกชายตัวร้าย

จากที่เสียวสันหลังกลัวโดนลวงมากระทืบรองมือรองเท้าเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนเถื่อนจากเหตุการณ์ไม่มีเงินชดใช้ค่าเสียหายเรื่องรถ

กลับต้องมารู้สึกหวาดระเเวงกลัวพ่อแม่เจ้านายเพิ่มเข้าไปอีก...อันตรายกันทั้งบ้าน

สามวันแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องที่ไม่ได้กลับห้องเพราะร็อคบอกว่าไม่ให้กลับอยู่ที่นี่ไปเลยข้าวของเครื่องใช้ก็คงไม่มีอะไรสำคัญแล้วก็ไปรื้อเสื้อผ้าเก่าตนเองมาให้

เสื้อตัวโหลมโพรกเสื้อยืดกลายเป็นเสื้อคลุมเข่าแล้วก็สั่งกางเกงในจากแอปช้อปปิ้งมาให้หนึ่งโหลสีแดงแป๊ดไม่ถามคนใส่สักคำตัวเองชอบแล้งมายัดเยียดให้ชาวบ้าน

เผด็จการชะมัด

จากคนอกหักธรรมดากลายเป็นคนอกหักพิเศษใส่ไข่สิบฟองปวดหัวแทบตายเดินกลับบ้านมาเจอรถจะชนตายห่าแต่ก็ไม่ตาย คนคนนั้นกลับหลบได้แต่ไปเสยเสาไฟฟ้าซะงั้น

งานงอก..งอกยิ่งกว่าถั่วงอกเสียอีกเพราะรถที่หลบคือแลมโบกินีรุ่นล่าสุดสีแดงแป๊ดราคา...ไม่อยากพูดถึงแต่มันสิบห้าล้านบาท

...สิบห้าล้าน..ล้าน ...ล้าน

ครั้งแรกรู้ราคาก็อยากวิ่งไปให้รถทับตายเหมือนกันเจ้าของรถคือเจ้าของบริษัทนำเข้ารถหรูเป็นคนพูดยากเสียงดังโหวกเหวกเอาแต่ใจเรียกหาความรับผิดชอบยกใหญ่

คนที่พึ่งให้เงินคนรักไปทุกบาททุกสตางค์จนไม่มีเงินกินข้าวแทบจะเป็นลมกลางสี่แยกจะเอาจากไหนมาให้คุณเค้า!

คิดว่าจะต้องเข้าคุกตลอดชีวิตเหมือนในละครที่ไม่มีเงินจ่ายค่าเสียหายแต่คนคนนี้กลับยื่นข้อเสนอบางอย่างออกมาเหมือนว่าคุณเค้าจะปราณี? (นิดนึง)

คนใช้เวอร์ชั่นลูกหนี้ที่ไม่ได้เงินค่าแรง?

ใช่ตำแหน่งนั้นเลย

ทำงานเป็นคนใช้ควบทุกแผนกในชีวิตคุณท่านร็อคเพื่อปลดหนี้ราคาสิบห้าล้าน...

คนใช้กับตัวเลขสิบห้าล้านรู้สึกได้ถึงความไม่เกี่ยวโยงเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแม้แต่น้อย

ถ้ามองโลกในแง่ดีก็คงดีแล้วที่ทำงานรับคำสั่งยุ่งเหนื่อยตลอดเวลาทำให้ไม่ต้องคิดถึงคนรักให้ปวดใจ

อ้อ~โทรศัพท์ไม่มีแล้วแตกกระจายรถเหยียบซ้ำไม่ต้องติดต่อใคร..ออกจากงานทุกงานเพื่อมาทำงานใช้หนี้

อย่างน้อยก็มีที่ซุกหัวนอนมีข้าวกินและไม่ต้องเจอหน้าพี่ทอย ..มันคงดีแล้วที่เป็นแบบนี้

"สตาร์!"

เสียงตะโกนห้าวก้องแหวกอากาศเข้ามาเต็มหูคนตัวเล็กทำเอาสะดุ้งโหยง เจ้าหนี้หน้ามุ่ยยืนถอดเสื้ออวดลายสักหน้ากลัวเต็มตัวมือใหญ่เท้าเอวสอบขมวดคิ้วแยกเขี้ยวพร้อมจะแดกหัวใครสักคน

มาตามถึงในครัวเห็น ร่างเล็กยืนเหม่อระหว่างจัดจานอาหารทะเลเผาที่เจ้าหนี้บัญชาอยากกินร้อนๆ จึงต้องไปหาซื้อของสดมาทำให้กิน

ใบหน้าเชิดหยิ่งดุดันบึ้งตึงคล้ายคนขี้ไม่ออกเร่งให้นำอาหารไปวางที่โต๊ะจนต้องลืมเรื่องของใครบางคนที่นึกถึง

ไม่ว่าเมื่อไหร่หรือเกิดอะไรขึ้นคนที่ช่วยได้ก็มีแค่ตนเองเท่านั้น..

"นี่!"

"ค ครับ"

จัดโต๊ะเสร็จแล้วยังมิถูกใจท่านชายร็อคนิ้วหนากระดิกยิกๆ ให้นั่งลงฝั่งตรงข้ามโต๊ะอาหาร

"เหม่อเหี้ยอะไรมาแกะกุ้งให้กู!"

"อ้อ~ ค ครับ"

"วันนี้กูจะออกไปเที่ยวมึงต้องไปกับกูไปเป็นบอดี้การ์ดให้กู" เจ้าหนี้เอ่ยขึ้นระหว่างรอทาสตัวน้อยใช้มือเล็กๆ แกะกุ้งจนมือแดง

ใบหน้าเล็กภายใต้เส้นผมหยักยุ่งพยักหน้ารับทราบยังคงก้มหน้าก้มตาทำภารกิจเต็มที่แม้จะหน้าเบ้บิดเบี้ยวจากการโดนกุ้งตัวโตทิ่มตำแต่กลับไม่ร้องสักแอะหวังว่าความอดทนจะช่วยให้คนขี้โมโหพอใจเพราะจำนวนหนี้มหาศาลเหลือเกิน

ผ่านมาเพียงไม่กี่วันกับข้อตกลงที่ไม่คาดคิดว่าจะลงเอยแบบนี้ ในตอนนั้นรู้สึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เขาคนนี้ยอมลดความเกรี้ยวกราดลงเพื่อหาทางออกสวยๆ ร่วมกัน

จนได้ข้อตกลงที่ว่าให้ใช้แรงกายปลดหนี้ทั้งหมดสิบห้าล้านทำงานวนๆ ไปไม่ว่าจะถูกใช้ไหทำอะไร แต่พอมาเจอเข้าจริงๆ กลับรู้สึกได้ถึงความสาสมในการชดใช้ที่ไม่ต่างจากวิ่งรอกทำงานสิบแห่งในวันเดียว

แค่เปรียบเทียบ..

แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ