EP.5 หวั่น

๒

หวั่น

   

   

บ้านของดลภาคย์เป็นบ้านสองชั้นขนาดใหญ่ ครึ่งปูนครึ่งไม้ ทาด้วยสีครีม ชั้นล่างออกเข้มกว่าชั้นบนเล็กน้อย  ต่างจากบ้านของเภตราที่เป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงทรงธรรมดา พบเห็นได้ทั่วไปตามชนบท บริเวณลานกว้างที่หน้าบ้านของเขามีต้นมะม่วงต้นใหญ่ยืนต้น ให้ผลดกทุกปี ขณะที่พื้นที่โดยรอบซึ่งมีเนื้อที่มากกว่าสิบไร่นั้นปลูกมะละกอเพื่อจำหน่ายผลสุกเป็นส่วนใหญ่ ที่เหลือเก็บไว้ปลูกผักอื่นแซมเล็กน้อย...  

ดลภาคย์กลับขึ้นจากสวนมะละกอของพ่อเวลาสี่โมงเย็น เขาคาดการณ์วันเก็บเกี่ยว และเริ่มทำการติดต่อกับทางเจ้าหน้าที่เพื่อยื่นคำร้องขอใบรับรองพืช รวมทั้งประสานงานไปทางพ่อค้าที่รู้จักดีในช่วงระยะเวลาที่เขาช่วยงานอดีตพ่อตาทำงานด้านการส่งออก ชายหนุ่มเก็บตัวอย่างเรียบร้อยก็กลับเข้าบ้าน ร่างกำยำชื้นไปด้วยเหงื่อ นานมาแล้วที่เขาแทบไม่ได้หยิบจับงานด้านการเกษตร ทำให้รู้สึกว่าเหนื่อยมากทีเดียวเมื่อต้องมาเริ่มต้นใหม่ แต่ถึงกระนั้นเขาก็พร้อมทั้งกายและใจ ยิ่งคิดถึงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำเช่นเภตราแล้วเขายิ่งมีกำลังใจเกินร้อย เมื่อเดินมาถึงบ้านลูกสาวตัวน้อยที่นอนวาดเขียนอยู่บนเก้าอี้ยาวที่มุขหน้าบ้านก็เงยหน้าขึ้น

“คุณพ่อมาแล้ว” หนูน้อยยิ้มแป้นทันทีที่เห็นหน้าบิดา ฝ่ายนั้นถอดหมวกออกแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างลูกสาว ใบหน้าคมคายเป็นสีเข้มเพราะตากแดดเป็นเวลานาน

“มะละกอเป็นไงบ้างลูก” นายสนถามลูกชายที่วางขวดน้ำลงบนโต๊ะ

“ไม่มีปัญหาอะไรครับ แต่พรุ่งนี้ผมจะต้องเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่แต่เช้า ทีนี้เราก็รอให้เขามาตรวจ”

“คิดว่าจะผ่านไหม” นายสนเอ่ยถามไปอย่างนั้นก็จริง แต่ลึกๆ มั่นใจว่าต้องผ่าน ในเมื่อเขาจำกัดการใช้สารเคมีตามที่ลูกชายบอกไว้แต่แรก เพราะดลภาคย์มีความคิดที่จะทำการส่งออกผลไม้ในสวนแห่งนี้มานาน

“ผมคิดว่าผ่านครับ แต่ยังไงก็ต้องรอเจ้าหน้าที่มาตรวจอีกที”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงค่อนข้างมั่นใจพลางหลุบตามองลูกสาว แต่สมองคิดถึงผลผลิตที่จะเก็บเกี่ยวได้ในอนาคต โชคดีที่เขากำชับบิดาเรื่องการใช้สารเคมีอย่างเคร่งครัด แล้วก็คิดไปถึงเภตรา เขามีแผนส่งตลาดนอกอยากชวนหล่อนเข้าร่วมแต่หล่อนคงไม่สนใจ เพราะหน้าเขาหล่อนยังไม่อยากจะมองเลย อีกอย่างตอนนี้กล้วยของหล่อนได้ราคาดีเพราะส่งให้กับห้างสรรพสินค้า บางทีอาจเป็นเขาที่ต้องขอความช่วยเหลือเบื้องต้นจากหล่อนก็เป็นได้

ชายหนุ่มผุดลุกเมื่อคิดดังนั้น บิดามองตามพลางเอ่ยถาม

“จะไปไหน”

“ว่าจะไปบ้านอาบลครับ” ร่างสูงก้าวเข้าไปในบ้าน เขาไม่ได้ไปบ้านของเภตรามาสองสามวันแล้ว และวันนี้ก็เหมาะ ชายหนุ่มจัดการอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยก็ก้าวออกมา แล้วก้มลงถามลูกสาว

“ไปเที่ยวบ้านย่าบลไหมลูก”

หนูน้อยพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด ชายหนุ่มจึงหันไปบอกบิดา

“ผมอาจกลับค่ำหน่อยนะครับ”

นายสนพยักหน้า ไม่คิดขัด

“ไปเถอะ แต่อย่าให้ค่ำมาก เดี๋ยวเจ้าเดียวจะหิวข้าว”

เขารับคำบิดาก่อนอุ้มลูกสาวตรงไปยังรถยนต์ของตนเองแล้วขับออกจากบ้าน  

เมื่อขับรถมาถึงบ้านของนางอุบลเขาก็ต้องมุ่นหัวคิ้วเข้าหากัน หน้าบ้านมีรถยนต์จอดขวาง ชายหนุ่มจึงต้องจอดรถเอาไว้ใต้ต้นไม้ด้านข้าง เขาพาลูกสาวลงไป มองหาใครไม่เจอจึงตรงไปยังคอกหมู

 “เดือนหน้าก็จับได้แล้ว” อนุกุลเปรยขณะเกาะคอกหมู เขาหลุบตามองสาวรุ่นน้องวัยยี่สิบแปดด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะเสมองไปที่มารดาของหญิงสาวเมื่อฝ่ายนั้นเงยหน้าขึ้น

ปีนี้อนุกุลอายุสามสิบเอ็ด ยังไม่มีทั้งเมียและลูก มีน้องชายหนึ่งคนอายุเท่ากับเภตราทว่าเรียนคนละที่ มารดาของเขาเซ้าซี้มานานเรื่องแต่งงานแต่เขาก็เฉไฉไปตามเรื่องตามราว เพราะว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็คือเภตรา เขาและหล่อนเรียนจบเกษตรที่เดียวกัน ชายหนุ่มยังไม่กล้าบอกความรู้สึกที่มีต่อหล่อน เพราะกลัวว่ามิตรภาพที่มีต่อกันมาเนิ่นนานจะสั่นคลอน เภตราเป็นผู้หญิงที่ดี หล่อนน่ารัก ขยันขันแข็ง มีความสามารถ เป็นลูกที่ดีของแม่ เป็นพี่ที่ดีของน้อง ในสายตาของเขาหล่อนจึงเป็นผู้หญิงสาวที่เพียบพร้อมมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา เขาไม่นับรวมฐานะ เพราะถึงแม้หล่อนไม่ได้เกิดมาเป็นคุณหนูในตระกูลร่ำรวย แต่หล่อนมีความสามารถ ไม่งอมืองอตีน จนทุกวันนี้มารดาของหล่อนสุขสบายเพราะลูกสาวขยันขันแข็งและรู้จักค้นคว้าหาความรู้ไม่อยู่นิ่งเฉยรอความช่วยเหลือจากคนอื่น จึงทำให้ครอบครัวของเภตราเวลานี้อยู่ในสถานะที่มั่นคง หล่อนทำให้เขาชื่นชมและประทับใจมากขึ้นทุกวัน ทว่าเวลานี้เขากำลังคิดหนัก เพราะได้รู้ว่าอดีตคนรักของหล่อนกลับมาแล้ว...