บทที่ 2 คลับลีลาศ ‘เฮรา’ - 35%

สถานที่ด้านในเป็นอย่างที่แพรพิไลคาดเดาเอาไว้แต่แรก ผนังและเสาแต่ละเสาทำเลียนแบบวังของฟาโรห์ มีโซฟาสีแดงตั้งเป็นกลุ่ม ๆ โต๊ะใครโต๊ะมัน มีฉากกั้นซึ่งเป็นบานพับลายฉลุรูปอักษรอียิปต์โบราณแบ่งความเป็นส่วนตัวไว้ และสามารถพับเก็บได้หากสองโต๊ะต้องการมีปฏิสัมพันธ์ร่วมกัน ตรงกลางเป็นลานกว้างสำหรับเป็นฟลอร์เต้นรำ มีแชนเดอเลียร์คริสตัลห้อยระย้าอยู่ด้านบน แสงระยิบระยับของมันส่งให้บรรยากาศรอบด้านดูหรูหราราวกับได้ย้อนยุคไปงานเลี้ยงสมัยเมื่อหนึ่งพันปีก่อน

พนักงานสาวในชุดผ้าฝ้ายสีงาช้างเลียนแบบมาจากนางกำนัลของฟาโรห์ผายมือเชื้อเชิญให้แพรพิไลเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่ง หญิงสาวสังเกตว่าที่นี่แยกโซนกันอย่างชัดเจนระหว่างกลุ่มที่มากันหลายคนกับผู้ที่มาเดี่ยวหรือมาเป็นคู่

หญิงสาวค่อนข้างพอใจกับพื้นที่ของตนเอง เพราะมันทำให้เธอสามารถทำอะไรก็ได้ตามต้องการ ดังนั้นหลังจากสั่งเครื่องดื่มเสร็จเรียบร้อยเธอจึงมองหาเป้าหมายอย่างครองขวัญทันที

ชุดสีแดงสดของครองขวัญ เมื่อมาอยู่ใต้แชนเดอเลียร์อันใหญ่ก็ยิ่งดูระยิบระยับงดงามจับตา หล่อนกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกในดนตรีจังหวะแทงโก้อยู่กลางฟลอร์กับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง แพรพิไลจึงรีบหยิบกล้องแอบถ่ายที่อยู่ในรูปแบบของกุญแจรถออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วทำการบันทึกเอาไว้ทันที

“คนนี้รึเปล่า...ไม่น่าจะใช่” เธอพึมพำกับตนเองเพราะความรู้สึกบางอย่างสะกิดเตือนเธอว่าไม่ใช่ ผู้ชายคนนั้นแม้จะรูปร่างหน้าตาดี แต่ความใกล้ชิดของสองคนนั้นดูแล้วยังมีความเกรงใจกันอยู่ เพราะเท่าที่จำได้ การเต้นแทงโก้นั้นเนื้อตัวของผู้ที่เต้นคู่กันจะสัมผัสเสียดสีกันเยอะพอสมควร

อีกทั้งความโดดเด่นของผู้ชายคนนั้นยังดูด้อยกว่าสุกำพลอยู่หลายขุม หากเทียบกันตามตรงแล้วผู้ชายที่เธอเจอตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้ายังเหมาะสมกว่าด้วยซ้ำไป

เอ่อ...เหมาะสมที่จะเป็นชู้กับเมียชาวบ้านอย่างนั้นหรือ

แพรพิไลอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้เมื่อจู่ ๆ ใบหน้าหล่อเหลากับนัยน์ตาทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มคนนั้นผุดวาบขึ้นมาในหัวทันทีที่เธอคิดถึงคนที่คาดว่าจะเป็นชู้รักของครองขวัญ...แล้วถ้าใช่เขาจริง ๆ เล่า...

“ไม่ออกไปเต้นสักเพลงหรือครับ”

เสียงทุ้มที่ดังข้างตัวช่วยดึงความสนใจของแพรพิไลออกมาจากฟลอร์เต้นรำได้ทันที เธอหันไปมองเจ้าของเสียงแล้วก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

โอ้โฮเฮะ! อย่างกับจุดธูปเรียก...เธอแค่นึกถึงเขาเท่านั้น แต่ชายหนุ่มก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว

แพรพิไลส่งยิ้มมารยาทกลับไปก่อนตอบเขาอย่างมีจริต

“เต้นไม่ค่อยเป็นหรอกค่ะ ที่เคยเรียนมาก็ลืมไปหมดแล้ว วันนี้เลยอยากจะมานั่งรื้อฟื้นวิชาสักหน่อย”

ความจริงแล้วเธอเต้นเป็นแค่จังหวะวอลซ์อย่างเดียว ตอนที่เรียนอยู่เมืองนอกรูมเมตเป็นคนสอนเต้น เพราะตอนนั้นต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ...ให้ผมสอนให้ไหมครับ”

เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างดูแล้วเท่ไม่เบา ยอมรับว่าหากเธอเจอเขาข้างนอก ไม่ใช่ที่นี่ เธออาจจะเผลอมองตามหลังเขาก็ได้

คราแรกแพรพิไลคิดจะปฏิเสธ แต่พอคิดถึงภารกิจที่ตนเองต้องทำแล้วก็ต้องลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือออกไปให้เขา

“ไม่รังเกียจเลยค่ะ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง”

เขาจับมือเธออย่างสุภาพ จากนั้นพาไปที่ฟลอร์เต้นรำแล้วหันหน้าเข้าหาเธอซึ่งตอนนั้นเป็นเวลาเดียวกันกับที่เพลงเปลี่ยนจากจังหวะแทงโก้สนุกสนานเป็นจังหวะบีกินด้วยเพลง “พรหมลิขิต” ของวงสุนทราภรณ์[1]

“ขออนุญาตนะครับ” เขาพูดจบก็จับมือข้างซ้ายของเธอไปวางบนไหล่เขา ส่วนมือข้างขวาเขาก็จับไว้หลวม ๆ แล้วยกขึ้นสูงระดับไหล่ ขณะที่มืออีกข้างของเขาวางแตะไว้ที่แผ่นหลังของเธออย่างแผ่วเบา

“จังหวะของเพลงนี้คือจังหวะบีกินครับ โดยในจังหวะแรกให้ก้าวถอยหลังสามก้าวแล้วพักขา จากนั้นก็ก้าวขึ้นข้างหน้าสามก้าวแล้วพักขานะครับ ผมจะคอยบอกคุณว่า ‘หน้า’ หมายความว่าให้ก้าวมาข้างหน้า ‘หลัง’ ก็คือก้าวไปข้างหลัง ไม่ต้องกลัวว่าจะเหยียบเท้าผมนะครับ เหยียบมาได้เลย” ทันทีที่เขาพูดจบเสียงเพลงก็ร้องขึ้น

เธอจึงต้องก้าวถอยหลังไปสามก้าวตามที่เขาบอกไว้พลางแอบชำเลืองมองคู่ที่เต้นอยู่ข้าง ๆ

...พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ...

“เดี๋ยวผมจะหมุนตัวก่อน ผมหมุนเสร็จคุณก็หมุนเลยนะครับ” พูดจบเขาก็หมุนตัวทันที ทำเอาหญิงสาวต้องรีบหมุนตัวหลังจากเขาอย่างลนลานเพราะกลัวไม่ทันจังหวะกับคนอื่น ๆ บนฟลอร์

“ด้านข้างครับ หนึ่ง สอง สาม พัก ถอยหนึ่ง สอง สาม พัก ข้างหนึ่ง สอง สาม พัก”

...เออชะรอยคงเป็นเนื้อคู่ ควรอุ้มชูเลี้ยงดูบำเรอ แต่ครั้งแรกเมื่อพบเจอ ใจนึกเชื่อว่าแรกเจอฉันและเธอคือคู่สร้างมา...

“จังหวะหลัก ๆ มีเท่านี้เองครับ เดินหน้า ถอยหลัง หมุนตัว เดี๋ยวอีกหน่อยก็จับจังหวะได้เองแหละครับถ้ามาบ่อย ๆ”

เพราะหญิงสาวมัวแต่จดจ่อกับปลายเท้าของตนเอง และมองดูจังหวะของคู่อื่น จึงไม่ทันได้เห็นความขบขันในแววตาของชายหนุ่มที่เต้นคู่ด้วย มือที่แตะไหล่เขาไว้หลวม ๆ ตอนนี้แทบจะกำแน่น ส่วนมืออีกข้างนั้นเธอก็เป็นฝ่ายสอดประสานเข้ากับมือของเขาแล้วบีบไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

รชตมองหน้าหญิงสาวไม่วางตา แม้ปากจะคอยบอกจังหวะเธอไปด้วย แต่สายตาของเขาก็เอาแต่มองเครื่องหน้าของเธอไปทีละส่วน ๆ พร้อมกับความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวทีละฉาก ๆ

เธอสวยขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย...

แทบไม่อยากเชื่อว่าจะได้กลับมาเจอเธออีกครั้ง เขาลืมเธอไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะช่วงที่ไปเรียนต่อต่างประเทศเขาได้พบเจอกับผู้คนมากหน้าหลายตา ตอนที่เห็นเธอเดินเข้ามาในคลับเฮรา เขาแทบไม่เชื่อสายตาตนเองเลยว่านั่นคือ...แพร

...เราสองคนต้องเป็นเนื้อคู่ จึงชื่นชูรักใคร่บูชา นี่เพราะว่าบุญหนุนพา พรหมลิขิตขีดเส้นมา ชี้ชะตาให้มาร่วมกัน...

“เริ่มจับจังหวะได้แล้วใช่ไหมครับ” เขาถามยิ้ม ๆ เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบเขาพร้อมรอยยิ้มกว้างจนคนมองแทบตาพร่า

“ใช่ค่ะ จะว่าไปก็ไม่ยากเท่าไรเนอะ...คุณเป็นครูสอนลีลาศของที่นี่หรือคะ”

คำถามจากเธอทำเอาเขาต้องเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพยายามสะกดอาการขบขันของตนเองกลืนลงท้องไปแล้วพยักหน้าตอบแบบไหลตามน้ำ

“คุณเต้นรำได้ทุกจังหวะเลยรึเปล่า...ก็ต้องเป็นทุกจังหวะสิเนอะ ก็คุณเป็นครูสอนนี่นา”

ได้ยินเธอถามเองตอบเองเขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่ส่งยิ้มให้จนเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าเผลอก้าวผิดจังหวะ เขาจึงเลื่อนมือลงเกาะไว้ที่เอวของเธอแทน แล้วดึงให้เข้าจังหวะที่ถูกต้องพร้อมกับเริ่มนับจังหวะให้อีกครั้ง

“หมุนครับ” เธอหมุนตัวตามที่เขาบอก และเมื่อได้กลับมาจับมือกันอีกครั้งก็เห็นสีหน้าประดักประเดิดของหญิงสาว

“ขอโทษค่ะ มัวแต่คุย” แพรพิไลเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจับหัวไหล่เขาเอาไว้แน่นอย่างเสียมารยาทจึงรีบคลายออกอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างก็บีบเอาไว้แน่นเช่นกันจึงค่อย ๆ ปล่อยออกทีละนิด

เขาคงรู้ถึงความผิดปกตินี้จึงก้มมองเธอแล้วเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย แต่แววตาทรงเสน่ห์แบบนี้เป็นอันตรายกับเธอมากเกินไป จึงเบือนหน้ามองไปรอบด้านแก้อาการขัดเขิน

และตอนนี้เองที่แพรพิไลเพิ่งคิดได้ว่าจุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่คืออะไร อย่างไม่รอช้า เธอกวาดตามองหาชุดสีแดงสดของครองขวัญทันที

เวรแล้ว! ครองขวัญหายไปไหน...

เธอมองไปทั่วฟลอร์และตามซุ้มที่นั่ง ทว่ามองไปทางไหนก็ไม่เจอแม้แต่เงาจนเริ่มใจเสีย ได้แต่ก่นด่าตนเองอยู่ในใจที่ปล่อยให้เป้าหมายหลุดรอดไปได้ นาทีนี้ไม่สนใจแล้วว่าจังหวะการเต้นของตนจะถูกต้องตามหลักหรือเปล่า

“มองหาใครหรือครับ” รชตเห็นหญิงสาวมองซ้ายมองขวาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกก็อดถามไม่ได้ จังหวะการเต้นของเขากับเธอเสียไปแล้ว ตอนนี้จึงได้แต่ยืนกอดกันหลวม ๆ อยู่กลางฟลอร์

“มะ...ไม่มีอะไรค่ะ อ้าว เพลงจบพอดีเลย ฉันขอตัวไปนั่งพักก่อนนะคะ” เธอปล่อยมือที่เกาะบ่าเขาออก รวมถึงมือที่กุมกันอยู่ด้วย แต่เขาแสร้งทำมึนไม่ยอมปล่อยออก

“เดี๋ยวครับ คุณชื่ออะไรหรือ มาคราวหน้าผมจะได้เรียกถูก”

“แพรค่ะ แล้วคุณล่ะคะ” เธอถามเขาก็จริง แต่สายตายังคงสอดส่ายไปทั่วบริเวณราวกับมองหาใครบางคน

[1] เพลงพรหมลิขิต ประพันธ์คำร้องโดย แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนองโดย เวส สุนทรจามร  ต้นฉบับขับร้องโดย วินัย จุลละบุษปะ บรรเลงโดยวงดนตรีสุนทราภรณ์ เมื่อ พ.ศ. 2496