ตอนที่ 11  คำสัญญาที่ไม่เคยเป็นจริง

 

เสียงกริ่งเลิกเรียนของโรงเรียนดังขึ้นในช่วงเย็น  หิรัญยืนรออยู่หน้าอาคารเรียนของเด็กประถมต้นตามเวลาเลิกเรียน  เขามาก่อนเวลาเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้น้องบัวต้องรอ   สายตาชายหนุ่มกวาดไปทั่วสนามเด็กเล่นก่อนจะหยุดอยู่ที่ครูสาวคนเดิมที่คุ้นหน้าเดินจูงมือลูก‍สาวตัวน้อยในชุดนักเรียนออกมา

"น้องบัว ทางนี้ลูก" เขาโบกมือเรียก

เด็กหญิงตัวเล็กในชุดยูนิฟอร์มสีน้ำเงินขาวหันมาเห็นพ่อก็ยิ้มร่าและรีบวิ่งเข้ามากอดแน่นด้วยความคิดถึง  หิรัญย่อตัวลงรับอ้อมกอดนั้นพลางลูบศีรษะลูกเบา ๆ อย่างอ่อนโยน  ก่อนจะรับกระเป๋านักเรียนมาถือไว้แล้วพาเธอเดินไปยังที่จอดรถ

แม้เขาจะยังไม่ถนัดกับการดูแลลูกเท่ากับกัทลี แต่เขาก็เริ่มคุ้นเคยแล้วกับหน้าที่พ่อหลายๆ อย่าง แม้จะดูว่าช้าเกินไปสำหรับบางคน  แต่สำหรับเขามันคือโอกาสครั้งที่สองที่ไม่อยากปล่อยผ่านอีก

เมื่อกลับถึงบ้าน หิรัญเปิดประตูด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหิ้วกระเป๋านักเรียนและกล่องข้าวที่ครูฝากส่งคืน   ก่อนที่เขาจะบอกให้น้องบัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวอาบน้ำ  ขณะที่ตนเองเดินไปจัดเสื้อผ้าชุดใหม่วางเตรียมไว้ให้ลูก‍สาว  จากนั้นเขาเข้าครัวไปหยิบนมหนึ่งกล่องและขนมปังปิ้งทาแยมเป็นของว่างรองท้องก่อนถึงเวลาอาหารเย็น

หลังอาบน้ำและบิดาเป่าผมให้จนแห้งแล้ว   เด็กหญิงก็มานั่งรอที่โต๊ะทำการบ้านที่พ่อเพิ่งจัดเก็บใหม่ หิรัญเดินเข้ามาพร้อมสมุดการบ้านที่หยิบออกมาจากกระเป๋า เขานั่งลงข้าง ๆ ลูก‍สาวอย่างตั้งใจ

“วันนี้มีการบ้านไหมลูก?”

“มีค่ะ ครูให้เขียนคำห้าคำคัดตัวบรรจงเต็มบรรทัด” เธอยื่นกระดาษการบ้านให้พ่อ

หิรัญมองดูหน้ากระดาษแล้วหยิบดินสอขึ้นมาวางไว้ข้างลูก‍สาว ดูเธอฝึกคัดลายมือทีละตัวอย่างอดทน นิ้วเล็กของเธอกำดินสอแน่นพยายามเขียนตัว “ถ” ให้พ้นบรรทัด แม้เส้นจะเบี้ยวบ้างแต่ก็เต็มไปด้วยความตั้งใจ

เขาอยากจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่นตามความเคยชิน แต่เมื่อหันมาเห็นหน้าจริงจังของลูก‍สาว หิรัญก็ถอนหายใจเบา ๆ วางมือถือไว้ให้ห่างตัว แล้วนั่งดูเธอเขียนด้วยรอยยิ้มบางๆ ความรู้สึกบางอย่างในอกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

บางที...เขาควรเริ่มจากตรงนี้

หากเขาอยากให้ลูกเรียก ‘พ่อ’ ได้เต็มปาก

แต่ระหว่างที่น้องบัวก้มหน้าคัด ก็บังเอิญทำให้หิรัญเผลอเหม่อ ความคิดเขาหลุดไปถึงตอนกลางวัน…

ภาพกัทลีนั่งตรงข้ามกับผู้ชายอีกคนในร้านอาหารกลางเมือง รอยยิ้มบางๆ ที่เธอมอบให้ชายคนนั้นดูอ่อนโยน นิ่งสงบ และเต็มไปด้วยแววตาที่เขาไม่ได้เห็นมาเนิ่นนาน  แววตาที่เคยมีไว้ให้เขาเมื่อหลายปีก่อน มันย้อนกลับมาแทงหัวใจเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขาไม่ได้ยินเสียงหัวเราะแบบนั้นมานานแล้ว  จำไม่ได้ว่าไม่ได้เห็นแววตาเป็นประกายแบบนั้นจากเธอมานานแค่ไหนแล้ว

“กล้วย…  เธอกำลังจะหาพ่อใหม่ให้ลูกแล้วหรือเปล่านะ”

คำถามนั้นคงอยู่ในใจและเขาเลิกคิดไม่ได้  เหมือนฝุ่นที่เคยถูกกวาดเก็บไว้ใต้พรม  วันนี้มันฟุ้งกระจายขึ้นมาเต็มอกจนทำให้เขาเอ่ยกับลูก‍สาวโดยไม่ทันไตร่ตรอง

“บัว หนูอยากโทรหาแม่ไหมลูก”

“ตอนนี้เหรอคะ” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาเป็นคำถาม

“ใช่ พ่อจะโทรให้” เขาพยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นสั่นไหวจนแทบไม่ติดมุมปาก   เมื่อน้องบัวพยักหน้าเขาก็ทำตามที่บอกทันที

เด็กหญิงยิ้มกว้างทันทีแล้วรับโทรศัพท์จากมือพ่อ พอมีเสียงกัทลีรับสาย น้องบัวก็รีบบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“แม่ขา... หนูทำการบ้านเสร็จหมดแล้วค่ะ  คุณพ่อเป็นคนสอนหนูเองนะ”

หิรัญมองลูก‍สาวอย่างปลื้มใจ ดวงตาเป็นประกายเพราะเสียงของลูกคือแสงเล็กๆ ที่เขายังมีเหลือท่ามกลางความมืดมนอื่นรอบตัว

ในอีกฝั่งหนึ่งของสายโทรศัพท์  ชายหนุ่มได้ยินเสียงกัทลีหัวเราะเบาๆ ตอบรับลูก  พร้อมเสียงฝีเท้าที่ดูเหมือนเธอกำลังเดินไปหาที่เงียบขึ้นเพื่อคุยให้เต็มเสียง

“เก่งมากลูก  คุณพ่อสอนเหรอคะ”

“ค่ะ พ่อบอกว่าหนูเขียนได้สวยขึ้นนิดนึงด้วย”

“แม่ดีใจนะคะ เก่งจริง ๆ คนเก่งของแม่”

ประโยคที่เรียบง่าย แต่ฟังดูอบอุ่นเหลือเกิน  มันบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกคนฟังจนหิรัญรู้ตัวว่า  ณ ตอนนี้เขามีความพยายามที่อยากจะเป็น ‘พ่อ’ เต็มเปี่ยมซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน

ในเวลาไล่เลี่ยกัน กัทลีนั่งพับผ้าในห้องนอนเล็กของเธอ ข้างกายมีโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายจากลูก เธอยิ้มบางๆ เมื่อคิดถึงเสียงร่าเริงของน้องบัว

“เย็นพรุ่งนี้แม่จะไปรับหนูมานอนด้วยนะคะคนเก่ง” เธอบอกลูกก่อนวางสาย

ความคิดของเธอล่องลอยไปยังอดีต...

ย้อนกลับไปก่อนคลอดไม่กี่เดือน หิรัญเคยสัญญากับเธออย่างจริงจังว่า

“ลูกเกิดมาเมื่อไหร่ ฉันจะเป็นพ่อที่ดีให้ได้ ฉันจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวเรา”

แต่คำสัญญานั้น...ไม่เคยกลายเป็นความจริง

หลังคลอด เขาบอกว่าเรียนหนักขึ้นไม่สามารถมาหาเธอและลูกได้  ชายหนุ่มห่างเหินจากครอบครัวขึ้นเรื่อยๆ  และในที่สุดเขาก็กลายเป็นคนที่หายไปจากชีวิตเธอในฐานะสามีและพ่อของลูก  กัทลีเลี้ยงบัวชมพูด้วยตัวเองแทบทุกวันจนน้องบัวไม่เคยถามหาพ่อ  

เมื่อตัดสินใจหย่ากันแล้วเธอก็ไม่คิดจะรื้อฟื้นสิ่งใดอีก  แต่ก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ว่าในวันนี้...  อยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็กลับมาแสดงบทบาทของพ่อได้ราวกับตัวเขาเองไม่เคยหนีหายไปไหน

“มันช้าเกินไปหรือเปล่า” เธอคิดในใจ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพับผ้าใส่ตะกร้า

ระหว่างที่มือของเธอจัดเรียงผ้าทีละชิ้น สายตาก็สะดุดเข้ากับเสื้อยืดสีเหลืองจาง ๆ ที่น้องบัวเคยใส่ตอนสองขวบ รอยปักชื่อ "บัวชมพู" ฝีมือของเธอเองยังอยู่ตรงมุมชายเสื้อ แม้ด้ายจะเริ่มหลุดลุ่ยแล้วก็ตาม

กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่เธอใช้ประจำอบอวลในอากาศ แต่กัทลียังรู้สึกได้ถึงกลิ่นน้ำนมผสมเหงื่อเบา ๆ ที่เคยอบอวลอยู่ในผ้าชิ้นนี้เมื่อหลายปีก่อน

เธอไม่เคยทิ้งมันเลย ทั้งที่มีโอกาสนับครั้งไม่ถ้วนที่จะโละของเก่าๆ ออกไป เพราะเสื้อตัวเล็กๆ นี้... เตือนให้เธอรู้ว่า ต่อให้ไม่มีใครอยู่ข้างเธอเลย เธอก็ยังมีน้องบัวเป็นความรักที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้  และเป็นรักที่เธอไม่เคยสงสัยว่าเมื่อรักแล้วจะได้ความรักคืนกลับมาหรือไม่  เพราะเธอมีความสุขแค่เมื่อได้เห็นความรักของเธอเติบโตขึ้นในทุกวัน

แม้ว่ากัทลีจะพยายามไม่ตั้งความหวังเกี่ยวกับหิรัญอีก  แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ยังคงหลงเหลืออยู่เสมอเมื่อเห็นว่าหิรัญกำลังพยายามเข้าใกล้ชีวิตของลูกอีกครั้ง

และเมื่อถึงพรุ่งนี้...เธอก็ต้องเจอเขาอีก

ไม่ว่าใจเธอจะพร้อมหรือไม่ก็ตาม