ตอนพิเศษ 3: ทายาทแห่งฟาร์มบัวชมพู

 

วันเปิดตัวผลิตภัณฑ์แปรรูปล็อตแรกของ ฟาร์มบัวชมพู ตรงกับช่วงปลายฤดูร้อนของปีที่น้องบัวเรียนจบมหาวิทยาลัยหลังจากใช้เวลากว่าสี่ปีในคณะวิทยาศาสตร์การเกษตร จากมหาวิทยาลัยชั้นนำด้านเกษตรกรรมแบบยั่งยืน

บัวชมพูกลับมาบ้านด้วยความตั้งใจเต็มเปี่ยม และมุ่งมั่นจะต่อยอดฟาร์มของครอบครัว ไม่ใช่แค่เป็นพื้นที่ปลูกพืชเท่านั้น แต่ยังเป็นแหล่งเรียนรู้ งานวิจัย และแหล่งสร้างผลิตภัณฑ์ที่มีเอกลักษณ์

งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์พร้อมผู้บริหารรุ่นใหม่ถูกจัดขึ้นที่ลานหน้าคาเฟฟาร์ม ซึ่งถูกรีโนเวตให้มีมุมจัดแสดงสินค้าทางการเกษตรของครอบครัว โต๊ะไม้ไผ่ถูกเรียงเป็นวงล้อมสนามหญ้า มีซุ้มเม‍ล่อน น้ำผลไม้เย็น แยมผลไม้โฮมเมดจากสวน และขนมพื้นบ้านที่กัทลีเป็นคนคิดสูตร

บัวชมพูในวัยยี่สิบสองปีเต็ม วันนี้จากเด็กหญิงตัวเล็กเธอกลายเป็นสาวเต็มตัว หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายปักมือกับกางเกงยีนเอวสูง ผูกผ้าโพกหัวลายดอกไม้ เธอดูมีความเรียบง่ายแต่สดใส มีสไตล์เป็นของตัวเอง มีแววของความเป็นหญิงสาววัยทำงานที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ในมือของเธอมีแผ่นพับสรุปเรื่องราวของฟาร์มซึ่งเธอเขียนเองตั้งแต่หน้าแรกจนถึงภาพประกอบ

เสียงพิธีกรประกาศเปิดงานอย่างเป็นทางการ บัวชมพูก้าวขึ้นเวทีไม้เล็กๆ พร้อมไมค์ในมือ และมองไปยังแขกที่มาร่วมงาน ซึ่งมีทั้งเจ้าหน้าที่เกษตรจากหน่วยงานราชการในท้องถิ่น เพื่อนและอาจารย์ที่เธอเชิญมาจากมหาวิทยาลัย เพื่อนบ้าน รวมถึงลูกค้าที่ติดตามฟาร์มจากเพจตั้งแต่รุ่นคุณพ่อ

“สวัสดีค่ะ” เธอกล่าวเสียงใส

“วันนี้เป็นวันที่บัวตื่นเต้นมากเลยนะคะ เพราะเรากำลังเปิดตัวผลิตภัณฑ์แปรรูปชุดแรกของฟาร์มบัวชมพู ทั้งแยมเม‍ล่อนสูตรไม่ใส่น้ำตาล และน้ำผลไม้ที่เราใช้เม‍ล่อนที่ปลูกด้วยวิธีการแบบออร์แกนิก 100% ซึ่งสินค้า[1]ออร์แกนิกของเราได้รับใบรับรองมาตรฐานเรียบร้อยแล้วค่ะ” 

เธอหยุดกวาดสายตามองไปรอบๆ เป็นหนึ่งในการส่ง “อาย

คอนแท็กต์" (Eye Contact) หมายถึง การสบตาหรือการจ้องมองกันระหว่างบุคคลสองคน. การสบตาไม่ใช่แค่การมองหน้ากัน แต่ยังเป็นการสื่อสารที่ซับซ้อนและมีความหมายมากยิ่งขึ้น

“หลายคนคงเคยได้ยินชื่อฟาร์มนี้ผ่านเพจบ้างแล้วนะคะ ฟาร์ม

บัวชมพูไม่ใช่แค่สถานที่ แต่มันเป็นชีวิตค่ะ ชีวิตของคนสองคนที่กลับมารักกันอีกครั้ง แล้วตัวบัวเองโตมากับเม‍ล่อน ดอกไม้ผลไม้ในฟาร์ม ต้นกล้วยกัทลีและทุ่งทานตะวันตรงหน้าทุกคน”

เสียงหัวเราะและเสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ เมื่อเธอกล่าวถึงชื่อพืชที่พ่อแม่เธอใช้ตั้งชื่อตามเธอเองและแม่

“บัวอยากให้ฟาร์มนี้เป็นพื้นที่ที่ไม่ใช่แค่ปลูกพืช แต่เป็นการปลูกความฝันค่ะ  บัวอยากเปิดเวิร์กช็อปสำหรับเด็กๆ อยากให้เป็นพื้นที่สำหรับการเรียนรู้ในเรื่องดิน น้ำ และการให้โอกาส  อยากเห็นการพัฒนาพื้นที่ของจังหวัดเราให้เป็นพื้นที่การเกษตรที่มีคุณภาพ เพราะว่าการเกษตรคือหัวใจของคนไทย  เป็นอาชีพดั้งเดิมของเราที่จะส่งเสริมให้คนวัยทำงานรักในบ้านเกิดมากขึ้น” เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย

“เพราะบัวเชื่อว่าทุกสิ่งที่เติบโตมาจากความรัก... จะยังคงเติบโตได้อย่างมั่นคงเสมอ ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่และทุกๆ ท่านที่ทำให้บัวเติบโตมาอย่างดี จนมายืน ณ ตรงจุดนี้ ในวันนี้ได้ค่ะ”

ท่ามกลางเสียงปรบมือที่ดังขึ้น หิรัญกับกัทลีนั่งอยู่แถวหน้าสุด จับมือกันแน่นโดยไม่ต้องพูดอะไร น้ำตาในดวงตาของแม่พราวระยิบ ส่วนพ่อก็แค่ยิ้มเงียบๆ แบบผู้ชายที่พูดไม่เก่งแต่รู้สึกทุกอย่างเต็มหัวใจ

หลังจากเปิดงานแล้ว บัวชมพูเดินไปที่โต๊ะสาธิตผลิตภัณฑ์ที่มี

เด็กๆ จากโรงเรียนประถมมาทัศนศึกษาอยู่พอดี เธอชวนเด็กๆ มาทดลองชิมแยม และเล่าให้ฟังถึงขั้นตอนตั้งแต่การปลูก การดูแล ไปจนถึงการคัดผลไม้แต่ละรุ่น

ช่วงบ่ายหลังงานเลิก บัวชมพูนั่งพักใต้ต้นกระท้อนที่เธอเคยเล่นเมื่อตอนเด็กๆ มีแมวจรสีขาวเดินมาคลอเคลียข้างขา หิรัญเดินมาพร้อมกาแฟเย็นในมือสองแก้ว ยื่นให้ลูกหนึ่งแก้ว อีกแก้วเก็บไว้ให้แม่

“เก่งมากลูก” เขาพูดเพียงเท่านั้น แต่แววตาอ่อนโยนคู่นั้นบอกทุกอย่าง

บัวชมพูยกมือทำท่าคำนับ “ขอบพระคุณค่ะ ท่านประธาน”

“ต่อไปนี้พ่อขอเป็นที่ปรึกษาแล้วนะ ให้แม่เป็นกรรมการ และหนูเป็นผู้บริหาร”

“ตกลงค่ะ” เธอยิ้มกว้าง “แต่คุณพ่อห้ามหวงลูก‍สาวตอนหนูทำงานนะคะ”

“สัญญา... พ่อจะหวงแค่เวลาที่หนูมีแฟนเท่านั้นแหละ”  พวกเขาหัวเราะพร้อมกัน ก่อนจะมองออกไปยังแปลงเม‍ล่อนที่กำลังจะได้ฤดูปลูกใหม่

แม้วันเวลาจะพาให้ต้นไม้เติบโตขึ้น แปลงผักเปลี่ยนไป และเจ้าของฟาร์มจะผลัดรุ่น แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยคือหัวใจของบ้านหลังนี้ หัวใจที่ยังเต้นเป็นจังหวะเดียวกันเสมอ

และ ฟาร์มบัวชมพู ก็จะไม่มีวันเป็นเพียงแค่ที่ดิน... แต่จะเป็นความรักที่ปลูกได้ เป็นบ้านที่เติบโตขึ้นพร้อมกับคนที่รักกันอย่างไม่มีเงื่อนไข... ด้วยหัวใจ

บัวชมพูเงยหน้ามองต้นกระท้อนที่แผ่กิ่งใบเหนือศีรษะ บางใบไหวสะเทือนตามแรงลมเย็นยามเย็น เธอจำได้ว่าตอนเป็นเด็กเธอเคยซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดแม่ในวันที่ร้องไห้  เพราะโดนเพื่อนล้อเรื่องไม่มีพ่อ  เคยแอบเห็นพ่อแม่เย็นชาต่อกัน  เคยเห็นแม่เงียบและเก็บทุกอย่างไว้ในใจ  เธอเติบโตมากับรอยร้าวและการเรียนรู้จะประสานมันเข้าด้วยกันอีกครั้ง

วันนี้เธอเติบโตแล้ว และรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่การมีพร้อมทุกอย่าง แต่คือการยอมรับว่าเราสามารถเริ่มใหม่ได้เสมอ... ตราบใดที่ยังมีคนรอให้เรากลับมา

เธอลูบหัวแมวจรเบาๆ แล้วพูดกับมันว่า “บ้านก็คือที่ที่มีคนรอเราอยู่ ไม่ว่าเราจะกลับมาเวลาไหนใช่ไหม”

เจ้าแมวส่งเสียงเหมียวคล้ายตอบกลับ หิรัญหัวเราะพลางลูบหัวลูก‍สาวอีกทีเบาๆ

“พรุ่งนี้ช่วยพ่อเช็กระบบน้ำในโรงเรือนใหม่นะลูก จะมีคนจากมหาวิทยาลัยมาดูงานรอบเช้า”

“ได้เลยค่ะ พ่อรบกวนส่งตารางให้ผู้บริหารด้วยนะคะ” เธอแกล้งพูดจริงจัง หิรัญหัวเราะพลางยกมือทำความเคารพอีกครั้ง

“รับทราบค่ะ คุณผู้บริหาร”

และเสียงหัวเราะก็ยังคงดังก้องไปทั่วฟาร์มบัวชมพู... ที่ที่ความรักงอกงามได้เสมอ

จบบริบูรณ์

[1]  สินค้าออร์แกนิก (Organic Product) คือสินค้า ทั้งของกินและของใช้ ที่ได้จากธรรมชาติ ไม่มีการปนเปื้อนของสารเคมีในกระบวนผลิตและแปรรูป ใช้วัตถุดิบสารสกัดจากธรรมชาติ

ออร์แกนิกปลอดภัยต่อการอุปโภคบริโภค เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม คำว่าออร์แกนิกนั้นสามารถใช้ได้ทั้งกับของกินและของใช้