ตอนที่ 12  การเริ่มต้นเป็นเกษตรกรฝึกหัด

 

เช้าวันนั้น หิรัญตื่นแต่เช้าและเดินทางไปยังแปลงที่ดินว่างในตัวเมืองตัส  อยู่ในพื้นที่ชลประทานดินดีน้ำดี  จำนวนขนาดพื้นที่ห้าไร่ที่นายเหมยกให้เมื่อรู้ว่าหิรัญตัดสินใจจะเริ่มต้นทำฟาร์มเม‍ล่อนอย่างจริงจัง

“พี่หิน  พี่จะให้รถไถหมดเลยไหม”  สิงห์ลูกน้องที่ชายหนุ่มขอแบ่งมาจากคนของบิดาวิ่งเข้ามาถาม

หิรัญพยักหน้า  ชี้มือไปยังพื้นที่ที่วางแผนไว้  “ตรงโน้นไถแล้วเกลี่ยหน้าดินให้เสมอกันให้หมด” 

ชายหนุ่มเรียกรถไถมาปรับพื้นที่  หญ้ารกค่อยๆ ถูกแหวกออก เปิดหน้าแปลงดินที่รอการเพาะปลูก  อีกส่วนของพื้นที่ก็กำลังจะทำการขุดบ่อพักน้ำ

เสียงเครื่องตักดินดังเป็นจังหวะในยามสาย แดดอ่อนยังไม่แรงพอจะทำให้เหงื่อไหล แต่หิรัญกลับรู้สึกว่าเสื้อยืดบนหลังเขาชุ่มไปหมดแล้ว  แต่งานก็ยังมีอีกมากเสร็จจากขุดบ่อวันต่อไปเขาก็ต้องมาต่อท่อน้ำจากบ่อบาดาลเพื่อปล่อยน้ำลงบ่อให้เต็ม 

หิรัญยืนอยู่ข้างหลุมดินขนาดใหญ่ ที่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะกลายเป็นบ่อเก็บน้ำของฟาร์มเม‍ล่อน  ฟาร์มที่เขาตั้งใจจะให้เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง...  แต่เพื่อคนตัวเล็กๆ ที่ชื่อบัวชมพูด้วย 

ชายหนุ่มยืนกอดอกใต้เงาต้นตะขบป่าที่ยังเหลืออยู่ริมแปลง มองดูคนขับรถไถขับเป็นเส้นตรงเรียงกันเป็นแถว แสงแดดยามเช้าสะท้อนเงาของเขาบนพื้นดินชื้น  เขานั่งลงยองๆ กับพื้นเอื้อมมือหยิบก้อนดินขึ้นมาบี้เบาๆ ดินเนื้อดี ไม่แข็งเกินไป มีเศษฟางเก่าๆ ปะปน เขารู้ทันทีว่านี่คือจุดเริ่มต้นที่ไม่ควรพลาด  นี่ไม่ใช่ภาพความสำเร็จแต่มันคือภาพของ “โอกาส” และครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมืออีก 

ทว่าขณะที่ชายหนุ่มกำลังวางแผนงาน   ก็มีรถยนต์คันหนึ่งจอดลงที่หน้าที่ดินแปลงนั้นของเขา 

“ใครมาน่ะพี่”  บรรดาลูกน้องสามสี่คนมอง  ส่วนหิรัญเองเมื่อเห็นรถคันนั้นถนัดก็นึกออก  เบญจานั่นเองว่าแต่เธอมาทำไมเขานึกสงสัยในใจ

“โทรหาก็ไม่รับ  จ๋าเลยลองเสี่ยงมาดูว่าหินอยู่ที่นี่ไหม”  เบญจาส่งเสียงมาก่อนเจ้าตัวเดินมาถึง

“มีอะไรเหรอจ๋า  สงสัยโทรศัพท์ผมแบตคงหมด”  หิรัญขมวดคิ้วจำได้ว่าวันนี้เขาไม่ได้นัดใครไว้  นอกจากกัทลีจะมารับลูกที่บ้านตอนเย็นซึ่งเธอก็ไม่ได้นัดเขาอีกนั่นล่ะ  แต่เธอบอกลูกไว้เมื่อวานเย็น

“จ๋าจะมาดูพื้นที่จริง  ว่าหินจะให้เอาโดมวางตรงไหน  เดี๋ยวพรุ่งนี้ของมาส่งแล้ว”  เนื่องจากครอบครัวของเบญจารับผลิตจำหน่ายและจัดหาอุปกรณ์การเกษตรด้วย  หิรัญจึงไปขอข้อมูลเกี่ยวกับโดมปลูกเม‍ล่อนกับเธอเมื่อวานและตกลงทำการซื้อขายมาทดลองปลูกก่อน

“อ๋อ  ตรงนั้นก็ได้  ผมสั่งไปแค่ห้าหลัง  เอาที่ใกล้ๆ บ่อน้ำก่อนละกัน  จะได้ทำระบบน้ำไม่ยุ่งยากมาก”  เขาชี้มือไปทางใกล้ๆ บ่อน้ำที่กำลังขุด 

เบญจาถ่ายภาพไปยังจุดที่เขาบอก  จากนั้นส่งภาพไปที่คนของตัวเองมาร์กจุดส่งของพร้อมพิกัดจริง

“แต่ยังไงพรุ่งนี้ถ้ามาส่งก็ต้องเจอคนของผมอยู่แล้ว  ถามเจ้าพวกนี้ได้เลย”  หิรัญพูดต่อ

“ไม่เป็นไร  เราชอบรันงานให้จบทีเดียว”  เบญจาอธิบายจากนั้นเธอจึงเปลี่ยนเรื่อง

“เมื่อวานตอนที่เราเจอกล้วยกับคุณนนท์ที่ร้านอาหาร  งั้นข่าวลือที่ว่าหินหย่ากับกล้วยก็จริงน่ะสิ” 

เบญจาเลียบเคียงถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอก  รู้ตั้งแต่วันที่หิรัญหย่ากับกัทลีแถมเมื่อวานกัทลีก็แนะนำหิรัญว่าเป็นอดีตสามี   ชัดจนไม่รู้จะชัดยังไงแล้ว

“ฮื่อ”  หิรัญตอบรับสั้นๆ  ทำท่าไม่อยากคุยเรื่องนี้

“เสียใจด้วยนะหิน  แต่อย่างว่าแหละรักครั้งแรกมักไม่สมหวังหรอก  ยังไงเราก็ขอให้เธอเจอความรักใหม่ที่คู่ควรเร็วๆ นะ” 

หิรัญขมวดคิ้ว  รู้สึกว่าเพื่อนเก่าเริ่มพูดไม่เข้าหู 

“เธอจะบอกว่ากล้วยไม่คู่ควรกับผมเหรอ  ก็จริงนะเขามันข้าราชการ  ส่วนผมก็แค่เกษตรกรต๊อกต๋อย” 

เบญจายกมือปิดปากแล้วเอามืออีกข้างตีไปที่ต้นแขนล่ำ กล้ามเป็นมัดๆ เบาๆ  ดูมีจริตจะก้านแพรวพราว

“อุ๊ยหินพูดอะไรเนี่ย  คนไม่คู่ควรน่ะยายกล้วยต่างหาก  ใครๆ เขาก็รู้ว่าพ่อแม่หินรวยติดอันดับต้นๆ ของจังหวัดใครมันจะตาต่ำขนาดนั้น”  หญิงสาวทำเสียงเล็กเสียงน้อยก่อนจะตกใจเมื่อคู่สนทนาทำท่าแปลกๆ

“หินเป็นอะไรน่ะ  ปวดท้องเหรอไปหาหมอไหม”  เธอถามเมื่อเห็นเขาเอามือกุมท้อง

“ผมปวดท้อง  ยังไงก็ขอตัวก่อนนะจ๋า  ถ้ามีอะไรสงสัยถามลูกน้องผมต่อแล้วกัน  ไอ้สิงห์โว้ยมาคุยกับคุณจ๋าแทนกูที”  หิรัญเดินลิ่วๆ ตรงไปที่รถยนต์แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว  ทิ้งให้เบญจายืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น 

เย็นวันเดียวกันนั้น  กัทลีไปรับน้องบัวที่บ้านของหิรัญ หรือจะพูดให้ถูกก็คือบ้านปู่เหมย่าจันทร์‍หอมหลังเธอเลิกงาน

เมื่อเลี้ยวเข้ามาตามทางลูกรังซึ่งเป็นเส้นทางไปยังเรือนไม้สักสองชั้นใต้ถุนสูง   กัทลีลดกระจกลงนิดหนึ่งเพื่อรับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ใบหญ้าซึ่งโชยมาแต่ไกล  เสียงหัวเราะของน้องบัวดังลอดออกมาจากหน้าบ้านพร้อมเสียงของหญิงชราที่เธอคุ้นเคยมาตั้งแต่ยังเป็นสะใภ้

“กล้วยมาแล้วเหรอลูก เข้าบ้านก่อนสิแม่หุงข้าวสุกพอดีเลย” ย่าจันทร์‍หอมตะโกนจากในครัว

“แม่...  หนูคิดถึงแม่จังค่ะ”  น้องบัววิ่งออกมารับถึงประตูรถ เด็กน้อยกอดเอวแม่แน่นด้วยความดีใจ

กัทลียิ้มบางพลางลูบหัวลูกเบา ๆ เธอไม่คิดจะอยู่นาน  แต่ก็ไม่ทันได้เอ่ยปากปฏิเสธ เสียงของปู่เหมก็ดังขึ้นอย่างอารมณ์ดีจากในบ้าน

“วันนี้แม่เขาทำแกงส้มผักรวมกับไข่เจียวฟูของโปรดหนูบัว  กล้วยอยู่กินด้วยกันก่อนนะลูก”

กัทลีลังเลเล็กน้อย  แต่เมื่อเห็นสายตารอคอยของน้องบัวกับรอยยิ้มจริงใจของผู้เฒ่าทั้งสอง  เธอก็พยักหน้าเบา ๆ 

และบนโต๊ะอาหารไม้เก่าเรียบง่ายในห้องโถง หิรัญนั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาลุกขึ้นช่วยยกจานข้าวอย่างเงียบ ๆ เมื่อเห็นกัทลีเข้ามา

“กล้วยมานั่งนี่เลยลูก  เดี๋ยวให้ไอ้หินมันตักข้าวให้” ย่าจันทร์‍หอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ทุกคนนั่งประจำที่  น้องบัวนั่งระหว่างพ่อกับแม่และตรงหน้ามีจานใบโปรดของตัวเอง   กัทลีรู้สึกว่าหิรัญมองเธอเป็นระยะ  แต่หญิงสาวก็ไม่ได้พูดอะไรเกินจำเป็น 

หลังจากทุกคนลงมือรับประทาน   ปู่เหมหัวเราะเบาๆ ขณะวางช้อนแล้วเล่าขึ้น 

“รู้ไหม เมื่อก่อนปู่กับย่าก็เคยทะเลาะกันใหญ่โต ซื้อบ้านแยกกันอยู่สามเดือนแน่ะ”

“จริงเหรอคะคุณปู่”

กัทลีถามตาโต  เพราะเธอไม่เคยเห็นพ่อแม่ของหิรัญจะทะเลาะกันรุนแรงเลยสักครั้ง

“จริงสิ  แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่ด้วยกัน เพราะลูกเป็นศูนย์กลางของบ้านคนเป็นพ่อแม่จะห่างกันแค่ไหน ก็ยังผูกกันไว้ด้วยลูกอยู่ดี”

บรรยากาศเงียบลงชั่วขณะ หิรัญก้มหน้าลงอย่างใช้ความคิด ขณะที่กัทลียังนั่งนิ่ง ไม่เอ่ยคำใดออกมา

“แม่กินนี่ค่ะ หนูตักให้” บัวชมพูเอื้อมตักไข่เจียวชิ้นเล็กใส่จานแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

กัทลีรับคำด้วยน้ำเสียงนุ่ม “ขอบคุณนะคะลูก”

ปู่ย่ามองหลานสาวด้วยความเอ็นดู ส่วนหิรัญเงยหน้าขึ้นมองกัทลีอีกครั้ง สายตาอ่อนลงกว่าทุกวัน แต่เธอก็ยังคงมองไปที่ลูก‍สาว ไม่สบตากับเขา

เสียงจานข้าว กระทบกันเบาๆ ท่ามกลางความอบอุ่นของบ้านไม้หลังเดิม

“วันนี้หนูมีความสุขที่สุดเลยค่ะ” บัวชมพูพูดออกมาเบาๆ แต่ชัดเจนพอให้ทุกคนได้ยิน

และในวินาทีนั้นเอง... ทุกคนก็ต่างเงยหน้าขึ้นมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย