ตอนพิเศษ 2: ความรักในหัวใจพ่อ

เมื่อเข้าสู่หน้าหนาวของปีถัดมา ท้องฟ้าในตอนเช้าอากาศดูปลอดโปร่ง  ที่มียังคงมีหมอกบางคลุมยอดเขาในตอนเช้าตรู่ทำให้รู้สึกสดชื่น  แสงแดดอ่อนของฤดูหนาวแตะผิวแปลงสตรอว์เบอรี่ที่ปลูกอยู่ด้านหลังโรงเรือนเม‍ล่อนของฟาร์มบัวชมพูจนเกิดเป็นประกายสีเงินระยิบระยับบนใบไม้

หิรัญในชุดเสื้อแขนยาวพับข้อศอกสีเขียวเข้ม เดินถือกล่องพลาสติกขนาดกลางมาหาลูก‍สาวที่นั่งแกว่งขาบนแคร่ไม้ใต้ต้นมะขามเทศ

“หัวหน้าทีมตรวจผลผลิต พร้อมยังครับ” เขาถามพลางยื่นกล่องให้

เด็กหญิงบัวชมพูวัยสิบขวบ   เงยหน้าจากสมุดบันทึกแล้วลุกขึ้นยืนทันที

“พร้อมแล้วค่ะคุณพ่อ แต่คุณพ่อพูดผิดนะคะ  คุณพ่อต้องเรียกหนูอย่างเป็นทางการว่าหัวหน้าบัวค่ะ”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะยืดตัวตรงแล้วทำท่าเคารพแบบทหาร

“รับทราบค่ะ  หัวหน้าบัว”  

เสียงหัวเราะของทั้งสองคนลอยไปตามลมหนาว ขณะพ่อกับลูก‍สาวเดินเข้าไปในแปลงสตรอว์เบอรี่ที่กำลังให้ผล  เป็นรุ่นแรกที่หิรัญขยายแปลงออกไปอย่างเต็มพื้นที่หลังจากที่เขาทดลองปลูกมาสองปี   ใบของสตรอว์เบอรี่สีเขียวเข้มตัดกับผลสีขาวและแดงคละกันไป  ทำให้บรรยากาศโดยรอบดูสดชื่นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

“คุณพ่อดูสิคะ  ลูกนี้แดงจัดเลยต้องเป็นแบบ ‘หวานจัดแบบบัวเลือกเอง’ แน่ๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงพูดอย่างมั่นใจพลางเด็ดผลลงใส่กล่อง

“โอ้โฮ หัวหน้าบัวชำนาญการมากเลยครับ แบบนี้ต้องให้โบนัสพิเศษ”  หิรัญตอบพลางหยิบผลสตรอว์เบอรี่มาชูเหมือนรางวัล

เดินไปได้ไม่ไกล  เด็กหญิงก็หยุดลงแล้วเงียบไปเล็กน้อยเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนเอ่ยเสียงเบาว่า

“คุณพ่อรู้ไหมคะ ตั้งแต่คุณพ่อกลับมา หนูไม่เคยฝันร้ายแบบนั้นอีกเลย”

หิรัญชะงัก  “ฝันร้ายแบบไหนเล่าได้ไหมคะลูก”

“หนูเคยฝันว่าแม่ร้องไห้   เคยฝันว่าหนูอยู่ในโรงเรียนคนเดียว ไม่มีใครมารับ  ตอนพ่อกลับมาแรกๆ หนูเคยกลัวว่าคุณพ่อจะไม่รักเราแล้วไปทำงานที่อื่นอีก  แต่ตอนนี้หนูไม่ฝันแบบนั้นแล้วค่ะ”

ชายหนุ่มค่อยๆ ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับสายตาของลูก มือข้างหนึ่งวางบนบ่าของบัวชมพูเบาๆ อีกข้างยกขึ้นลูบผมเธออย่างอ่อนโยน

“พ่อขอโทษที่เคยทำให้หนูฝันแบบนั้นนะลูก  พ่อสัญญาว่าต่อไปนี้พ่อจะอยู่ตรงนี้ทุกวัน  จะปลูกต้นไม้กับหนู  จะทำฟาร์มของเราไปเรื่อยๆ จะไม่หายไปไหนอีกแล้ว”

บัวชมพูพยักหน้าเบาๆ เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่รอยยิ้มบนริมฝีปากและแววตาอบอุ่นของเธอเป็นคำตอบที่ชัดเจนกว่าคำพูดใดใด

บ่ายวันนั้นทั้งสองคนช่วยกันเก็บผลสตรอว์เบอรี่จนเต็มกล่อง กล่องหนึ่งตั้งใจจะเก็บไว้ให้แม่ อีกกล่องบัวชมพูบอกว่า

“หนูจะเอาไปให้คุณครูค่ะ หนูจะเขียนการ์ดด้วยว่า  นี่คือสตรอว์เบอรี่จากฟาร์มของคุณพ่อหนู หนูช่วยคุณพ่อเก็บเองเลยนะคะ”

หิรัญได้แต่ยิ้ม เขามองลูก‍สาวที่เดินล่วงหน้าไปพร้อมกล่องผลไม้ในมือเล็กๆ แล้วรู้สึกว่าคำว่า "เป็นพ่อ" ไม่ใช่เพียงคำเรียกขาน แต่มันคือบทบาทที่ต้องใช้หัวใจในการเติมเต็มและวันนี้หัวใจของเขาก็เต็มเสียยิ่งกว่าเต็ม

หลายปีต่อมาปีนี้น้องบัวอายุสิบสี่ปีแล้ว  เป็นวัยที่เริ่มมีความลับเธอเป็นวัยรุ่นเต็มตัว  เริ่มมีเพื่อนสนิทที่พูดถึงบ่อย ๆ และบางครั้งก็ตอบไลน์แม่สั้นลงต้องการพื้นที่ส่วนตัวมากขึ้น  หิรัญเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของลูก‍สาวคนเดียวอย่างชัดเจน

วันหยุดสุดสัปดาห์หนึ่ง พ่อกับลูก‍สาวนัดกันปลูกสตรอว์เบอรี่พันธุ์ใหม่หน้าบ้าน หิรัญตั้งใจปลูกไว้ให้ลูกดูแลเอง โดยให้เธอเลือกตำแหน่งเองทั้งหมด เด็กหญิงยิ้มกว้างและมีสมุดบันทึกวิธีดูแลในมือ

“พ่อคะ หนูว่าวางไว้ใกล้ ๆ ต้นสะระแหน่ได้ไหม หนูชอบกลิ่นมันมากเลย”

“ได้เลยลูก พ่อว่าสตรอว์เบอรี่กับสะระแหน่ก็เข้ากันดีนะ  ถ้าเป็นสูตรเครื่องดื่มของฝรั่งอย่างเมนูสตรอว์เบอรี่มิ้นต์* พ่อว่าก็น่าจะเข้ากันดี” หิรัญตอบ ขณะขุดหลุมตามตำแหน่งที่ลูก‍สาวกำหนด

(*มิ้นต์และสะระแหน่  เป็นพืชในตระกูลเดียวกัน มีความคล้ายกันมากและมีจุดต่างกันคือ  มิ้นต์มีความเข้มข้นมากกว่า หอมกว่าและมีเมนทอลมากกว่า  โดยเฉพาะเปปเปอร์มิ้นต์” 

          “งั้นเราเพิ่มเมนูที่คาเฟด้วยดีไหมคะพ่อ  หนูว่าตอนนี้เขานิยมมิ้นต์กับมัทฉะค่ะ” 

“ก็ดีนะลูก  ช็อกโกแลตมิ้นต์แต่เราสองพ่อลูกแพ้ช็อก  งั้นก็กิน

สตรอว์เบอรี่มิ้นต์น่าจะดี  หรือไม่ก็เพียวมัทฉะเพื่อสุขภาพ”

“เดี๋ยวหนูไปบอกแม่ค่ะ  ดีใจจังเลยจะได้ชิมตัวอย่างเมนูใหม่แล้ว”  เด็กหญิงพูดถึงเมนูใหม่จนคุณพ่อมองอย่างเอ็นดู

แต่ระหว่างพักกินน้ำเย็นใต้ต้นกระท้อน หิรัญก็ถามขึ้นว่า

“น้องบัวคะ... เพื่อนผู้ชายที่มาบ่อยๆ นี่ชื่ออะไรนะ พ่อจำไม่ได้สักที”

เด็กหญิงหันมามองหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ “พ่อจะหวงหนูเหรอคะ”

“พ่อไม่หวง... แค่สงสัยเฉยๆ ว่าเด็กคนนั้นดีพอจะปลูก

สตรอว์เบอรี่กับเราหรือเปล่า”

“เขาช่วยหนูหาฟางคลุมดินได้นะคะพ่อ”

เด็กหญิงตอบแบบขำๆ แล้วเสริมว่า “แต่หนูสัญญาว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หนูก็จะเลือกคนที่รักธรรมชาติและครอบครัวเหมือนพ่อกับแม่  แต่ตอนนี้หนูยังไม่อยากมีแฟนหรอกค่ะพ่อ”

“แล้วแม่ของหนูเจอเพื่อนคนนี้หรือยังคะ”  ชายหนุ่มถามต่อ  ลูก‍สาวจึงพยักหน้ารับ

“เคยเจอแล้วค่ะ แม่บอกว่าเป็นเพื่อนกัน  ช่วยเหลือกัน ชวนกันอ่านหนังสือแม่ไม่ว่าค่ะ”

เขารู้ว่าภรรยาของเขาฉลาดเสมอ  เธอให้พื้นที่ลูกในการเป็นตัวของตัวเอง  ให้น้องบัวได้ทำอะไรตามวัยโดยไม่ขัดแต่มีกรอบแบบหลวมๆ จนไม่มีใครอึดอัด 

“แม่ว่าไง  พ่อก็ว่างั้นล่ะลูก” 

หิรัญยิ้ม แล้วเอื้อมมือไปลูบศีรษะลูกเบาๆ  ลูก‍สาวเขาโตแล้ว แต่ในหัวใจของเขา เธอยังเป็นเจ้าหญิงตัวเล็กคนเดิมเสมอ

เขาหันไปมองต้นสตรอว์เบอรี่แถวใหม่ที่พวกเขาช่วยกันปลูก และเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นลูก‍สาวจดโน้ตในสมุดด้วยลายมือหวัดๆ

 “รดน้ำทุกเย็นหลังกลับบ้าน” เขาไม่แน่ใจว่าฟาร์มนี้จะไปได้ไกลแค่ไหนในอนาคต แต่เขารู้แน่ชัดว่าทุกสิ่งที่ปลูกลงไปด้วยใจ จะไม่มีวันสูญเปล่า

เพราะลูก‍สาวของเขา... กำลังเติบโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่รู้จักดูแลหัวใจของตนเองและของผู้อื่นได้อย่างงดงาม