ตอนพิเศษ 1: งานแต่งของพ่อกับแม่

 

ฤดูหนาวปีนั้น ทุ่งดอกไม้หลังฟาร์มบานสะพรั่งพอดีกับวันสำคัญที่ทุกคนรอคอย

“งานแต่งของพ่อจ๋ากับแม่จ๋า”  คือชื่องานที่น้องบัวตั้งไว้เอง แม้จะไม่ได้จัดอย่างใหญ่โตเหมือนในละคร  แต่ก็เป็นงานแต่งที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยรอยยิ้มจากคนที่ผ่านเรื่องราวมาด้วยกันจริง ๆ

หิรัญและกัทลีเลือกจัดงานในสวนข้างโรงเรือนเม‍ล่อน ใต้ร่มไม้ที่เด็กหญิงเคยนั่งมองผีเสื้อยักษ์ในวัยเจ็ดขวบ โต๊ะเก้าอี้ไม้ถูกจัดเรียงล้อมรอบลานดินกลางสวน ตกแต่งด้วยซุ้มดอกไม้เป็นระยะ  หลักๆ  คือทานตะวัน  ดอกดาวเรือง  และอ่างบัววางตกแต่งปลูกบัวที่บานชูช่อพอดีในวันงาน  ซึ่งทั้งปู่เหมกับหลานสาวช่วยกันปลูกไว้ตั้งแต่ต้นฤดูฝนและกะเวลาไว้พอดีเป๊ะ

เพื่อนของหิรัญมาหลายคน ทั้งเพื่อนมหาวิทยาลัยและเพื่อนร่วมงานสมัยก่อน บางคนมองไม่เชื่อว่าชายผู้เคยเอาแน่เอานอนไม่ได้ในเรื่องชีวิตครอบครัว จะยืนอยู่ตรงนี้พร้อมภรรยาและลูก‍สาววัยสิบขวบได้อย่างมั่นคง

          “กล้วยนี่เพื่อนสนิทผมสมัยเรียนมหาวิทยาลัย  นี่บอม ธนัชส่วนนั่นไอ้ผามันชื่อจริงว่าภูผา สองคนนี้เป็นเพื่อนอยู่ห้องเดียวกัน  หอเดียวกันมาตลอดตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่” 

          “สวัสดีค่ะ  ยินดีที่รู้จักคุณบอมกับคุณผานะคะ  ขอบคุณที่มายินดีกับเรามากๆ เลยค่ะ”  กัทลีวันนี้ที่อยู่ในชุดเจ้าสาว ดูผุดผ่องสวยไปทั้งตัวยิ้มให้เพื่อนของสามี

“สวัสดีครับคุณกล้วย  ได้ยินชื่อมานานสวยมากๆ เลยครับ ยิ่งอยู่ในชุดเจ้าสาวยิ่งสวย  ผมยินดีด้วยนะครับขอให้มีความสุขมากๆ”  ธนัชตอบ

“สวัสดีครับคุณกล้วย  ผมเจอน้องบัวแล้วน้องน่ารักมากๆ คุณเป็นแม่ที่เก่งมากเลยฮะ”  ภูผาทักบ้าง  จากนั้นเขาหันไปหาหิรัญที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวเป็นสูทสีขาว 

“โห... นึกไม่ถึงเลยว่ามึงจะมีวันนี้ได้นะหิน  หล่อมากว่ะวันนี้”

ภูผาแซวแต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความยินดี  เขาเป็นอีกคนที่รับรู้เรื่องของเพื่อนและลุ้นให้มันง้อเมียได้สำเร็จมานานแล้ว

“เห็นเจ้าสาวแล้วรู้เลยว่ามึงโชคดีมาก  ทำตัวดีๆ ล่ะ”  ธนัชหยอกทำให้หิรัญหยอกกลับ

“กูเป็นคนดีแล้วไอ้ห่าบอม”  ว่าแล้วสามหนุ่มก็หัวเราะพร้อมกัน  จากนั้นภูผาก็ชี้มือไปที่ทางเข้างาน 

“นั่น  ยายวิวมาแล้วควงผัวมาด้วย” 

กัทลีมองชายหญิงที่ควงกันเข้ามา  ดูสวยหล่อกันทั้งคู่แม้จะมองจากไกลๆ  แต่เมื่อพวกเขาเดินมาใกล้ๆ หญิงสาวก็ตัวชาเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวคนนั้นถนัด

เธอช่างเหมือนกับผู้หญิงที่เธอเคยเห็นว่าหิรัญกอดคอเธอคนนี้ลงมาจากหอเพื่อไปเรียนในตอนเช้า  กัทลีนึกไปถึงตอนที่หิรัญเรียนปีสี่และเธอตามไปแอบดูเขาที่มหาวิทยาลัย  เพราะว่าเขาไม่รับสาย ไม่อ่านไลน์ ไม่ตอบกลับอะไรทั้งสิ้นจนเธอทนไม่ไหว

หญิงสาวตามไปดูจนเห็นว่าหิรัญลงจากตึกที่พักมาพร้อมกับผู้หญิงคนนี้ในชุดนักศึกษาทั้งคู่  ท่าทีสนิทสนมเกินเพื่อนปกติทำให้เธอใจสลายและตัดสินใจไม่ติดต่อหาหิรัญอีกเลยนับแต่วันนั้น

“กล้วย เหม่ออะไร”  หิรัญเรียกทำให้เจ้าสาวตกใจสะดุ้ง  เธอมองไปยังคนตรงหน้าเห็นหญิงสาวคนดังกล่าวกำลังยิ้มให้เธอ

“ยินดีด้วยนะคะพี่กล้วย  วิวอยากเห็นพี่มานานแล้วค่ะ  พี่สวยจริงๆ แบบที่พี่บอมเดาไว้เลย  มีความสุขมากๆ นะคะ” 

“ขอบคุณนะคะน้องวิว”

กัทลียิ้มเธอตอบตามมารยาท   มองหิรัญก็เห็นเขาคุยกับสามีของภาพวิวอย่างสนิทสนม  ทำให้กัทลีคิดว่าภาพวิวและหิรัญอาจจะจบกันด้วยดีและไม่มีใครติดใจอะไรก็ได้

จากนั้นก็เป็นกลุ่มเพื่อนสมัยมัธยมที่วันนี้มากันครบ  ไม่ว่าจะเป็น

จิรัช  วาตะ  สไบนางและราณี  ซึ่งทั้งสี่คนเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวในพิธีเช้าด้วย

นอกนั้นก็เป็นแขกคนอื่นๆ ที่เชิญมาเพราะทำธุรกิจด้วยกันบ้าง  เป็นญาติห่างๆ ของครอบครัวเจ้าบ่าวบ้าง แม้บางคนเธอจะไม่รู้จักมากนัก แต่เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจที่แฝงอยู่ในบรรยากาศทั้งหมด หิรัญไม่ได้แสดงอะไรเกินจริง เขายังเป็นตัวของตัวเอง พูดน้อย ขรึม และตรงไปตรงมาเหมือนเดิม แต่ในความนิ่งนั้นมีน้ำเสียงและสายตาอ่อนโยนที่เธอสัมผัสได้ตลอดมา

พิธีเรียบง่าย มีเพียงการกล่าวคำขอบคุณและสวมแหวนอย่างไม่เป็นทางการ ไม่มีพิธีสงฆ์ ไม่มีรดน้ำสังข์ มีแค่เสียงปรบมือจากแขกไม่กี่สิบคนและเสียงหัวเราะจากเด็กๆ ที่วิ่งเล่นในสวน

ช่วงท้ายของงาน น้องบัวขอขึ้นเวทีเล็กๆ ที่ทำจากไม้ไผ่ เธอยืนถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนเองและฝึกอ่านมาแล้วหลายวัน

“หนูชื่อบัวชมพูค่ะ วันนี้หนูดีใจมากที่พ่อกับแม่แต่งงานกันอีกครั้ง” เด็กหญิงเสียงสั่นเล็กน้อย แต่ยังยิ้ม “แม่เลี้ยงหนูมาคนเดียวตั้งแต่หนูยังเล็ก หนูรู้ว่าแม่เหนื่อย และหนูรู้ว่าแม่เก่งมาก”  เสียงฮือเบาๆ ดังขึ้นจากคนฟัง

“แต่หนูก็รู้เหมือนกันว่าคุณพ่อไม่ได้ทิ้งหนู  คุณพ่อไปทำงานไกลมากและตอนนี้คุณพ่อก็กลับมาแล้วและพยายามมากๆ  หนูให้คะแนนคุณพ่อทุกวันเลยค่ะ ตั้งแต่ตอนที่พ่อยังขับรถไม่ค่อยถูกทางในฟาร์ม จนวันนี้ที่พ่อทำงานได้เก่งเหมือนคุณปู่เลยค่ะ”

ทุกคนหัวเราะ น้องบัวหันไปมองพ่อแม่ที่ยืนฟังอยู่

“วันนี้หนูดีใจที่สุดเลยค่ะที่ได้เป็นคนถือดอกไม้ให้พ่อแม่แต่งงานกัน หนูรักพ่อกับแม่นะคะ”

คำพูดสั้นๆ นั้นพาให้ผู้ใหญ่หลายคนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  หิรัญยิ้มกว้างที่สุดในรอบหลายปีและกัทลีก็ก้าวขึ้นไปกอดลูกไว้แน่น

หลังงานเลี้ยงจบลง และแสงสุดท้ายของวันค่อย ๆ ลับขอบทุ่ง

หิรัญเดินกลับมาหากัทลีที่ยืนอยู่ริมรั้วไม้

“เป็นอะไร เหนื่อยเหรอเห็นเงียบๆ ตั้งแต่ในงานเลี้ยงแล้ว” เขาถามเบาๆ เป็นสิ่งยืนยันว่าชายหนุ่มใส่ใจเธอตลอดเวลา

“หิน  ฉันมีอะไรจะเล่าและอยากถามคุณตรงๆ”  เธอคิดว่าหากยังข้องใจอยู่ก็ควรถามและถ้าเขาจริงใจก็ควรตอบ

“หืม...  ถามอะไรว่ามา”  หิรัญยกมือเธอมาคลี่ปลายนิ้วออกเล่น  นิ้วของกัทลีเรียวยาวราวลำเทียนผิวลื่นเนียนมือไปหมดและเขาชอบมาก

“ตอนที่คุณเรียนปีสี่  ฉันเคยไปหาคุณที่กรุงเทพฯ” เธอเกริ่นทำให้เขาชะงัก  หิรัญเริ่มเอะใจบางอย่าง

“ทำไมผมไม่เคยรู้ว่ากล้วยไปหาผม”

“ฉันไม่ได้บอกคุณ  เพราะตอนนั้นคุณไม่อยากคุยกับฉัน  ฉันไปหาคุณที่หอพักตอนเช้า  หวังว่าจะได้เจอคุณก่อนไปเรียนเผื่อว่าตอนนั้นคุณจะยังไม่เหนื่อยและอารมณ์ดีพอที่จะอยากคุยกับฉัน”  กัทลีกะพริบตาถี่ๆ และพูดต่อ

“ฉันเห็นคุณเดินออกมาจากหอพร้อมกับน้องวิว  คุณและเธอเดินกอดคอกันออกมาจากตึก  ฉันก็เลยเข้าใจว่าทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป”

“ใช่ก็เหี้ยแล้ว  ไอ้วิวเนี่ยนะ”  หิรัญร้องตะโกนอย่างตกใจ  เขารีบร้อนหยิบโทรศัพท์ออกมาพลางหันมาบอกภรรยา

“ไม่ใช่นะกล้วย  มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ”  ชายหนุ่มรีบกดโทรศัพท์โทรออกหาภาพวิวและถามเรื่องดังกล่าว

“เฮ้ยไอ้วิว  ตอนไหนวะที่พี่เคยกอดคอเธอออกจากหอตอนเช้าสมัยเธออยู่ปีหนึ่ง” 

ภาพวิวที่เพิ่งถึงโรงแรม  คิดอยู่พักใหญ่ก่อนที่เธอจะร้องอ๋อ “มีครั้งนึงไงที่เฮียหลบยายดาวมหาลัยที่มาตามตื๊อ  เลยให้วิวช่วยแสดงละครว่าเราเป็นแฟนกันเพราะยายนั่นไปดักรอเฮียใต้หอ”

“เออ  นึกออกแล้ว  เธอช่วยอธิบายให้เมียพี่ฟังได้ไหม  เขาไปเห็นพี่กอดคอเธอเดินออกมาจากหอวันนั้นพอดี”

“เอ้า”  ภาพวิวหัวเราะร่วน  ก่อนที่เธอจะขอคุยกับกัทลีเอง

          หลังจากนั้นไม่กี่นาที  กัทลีส่งโทรศัพท์คืนให้ชายหนุ่ม  สีหน้าเธอไร้ความเคลือบแคลงใดใด

          “น้องวิวอธิบายทุกอย่างหมดแล้วค่ะหิน  ขอบคุณนะคะที่ยังบอกให้รู้ว่าคุณแคร์ฉัน  เรากลับบ้านกันเถอะอยากพักแล้ว”  กัทลีจับมือสามีเดินไปพร้อมกัน

“ก็เพราะผมรักคุณไง  เรากลับกันเถอะ”