ตอนที่ 33 (จบ)  รักกล้วยกล้วยที่ไม่ได้แปลว่ารักง่ายง่าย

 

ช่วงต้นฤดูร้อนท้องฟ้าของปีต่อมา  อาจจะเป็นปีแรกที่กัทลีเห็นว่าฟ้าเป็นสีฟ้าสดใสตามที่มันควรจะเป็น   สายลมอบอุ่นจากทุ่งกว้างพัดเอากลิ่นหอมของดินและหญ้าโชยเข้ามาจนถึงระเบียงของบ้านแม้ว่าบ้านใหม่จะอยู่ห่างจากฟาร์มไกลกว่าบ้านน็อกดาวน์หลังเดิม  

แต่ความรู้สึกและกิจวัตรประจำวันของสมาชิกในบ้านยังคงไม่เปลี่ยนไป  บัวชมพูนั่งระบายสีสมุดภาพเล่มใหม่บนโต๊ะกลางบ้าน

ขณะที่หิรัญกำลังตัดแต่งต้นสตรอว์เบอรี่ที่ให้ผลแล้วในหน้าหนาวที่ผ่านมา  ปีนี้เขาทดลองผลิตไหลเองโดยทำแปลงปลูกแบบยกพื้นที่บ้าน  เพื่อเตรียมความพร้อมให้ต้นแม่สมบูรณ์พอจะผลิตไหลซึ่งส่วนมากต้นจะเริ่มมีไหลในช่วงก่อนเข้าฤดูฝน  และนำไปปลูกเป็นต้นใหม่ในช่วงเดือนตุลาคม

กัทลีมองสองพ่อลูกที่ต่างทำงานของตัวเอง  จากนั้นเธอเข้าครัวไปเตรียมอาหารว่างไว้ให้ลูกและสามีโดยไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มของเธอมีมากกว่าทุกครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

เสียงเรียกหาแม่ของเด็กหญิงดังขึ้นเบาๆ เธอชูภาพที่ระบายสีเสร็จแล้วขึ้นมาให้แม่ดู  ระหว่างที่หญิงสาวยกของว่างออกมาให้ลูก

"แม่ขา ดูสิหนูวาดครอบครัวของเรามีแม่มีพ่อแล้วก็น้องบัวอยู่ในฟาร์ม  พร้อมกับพวกน้องเต่า น้องทานตะวันด้วยนะแม่"

กัทลียิ้มและเดินมานั่งข้างลูก หยิบภาพขึ้นดูเธอรู้ว่าลูกวาดและลงสีอย่างตั้งใจ   ในภาพมีรูปพ่อแม่ยืนจับมือกันและเด็กหญิงอุ้มลูกเม‍ล่อนอยู่ตรงกลาง  มีหัวใจสีแดงดวงใหญ่ล้อมรอบครอบครัวไว้

“แม่ยังไม่เคยวาดภาพแบบนี้เลยลูก  ทำยากไหมคะ”

“ไม่ยากค่ะงั้นหนูสอนแม่วาด  หรือว่าจะให้หนูวาดแทนแม่ก็ได้นะคะ” เด็กหญิงตอบอย่างภาคภูมิใจ

เสียงฝีเท้าของหิรัญดังใกล้เข้ามาพร้อมกับตะกร้าที่มีผลไม้ของฟาร์มอยู่ในนั้น   เขาวางตะกร้าไว้หน้าระเบียงแล้วมองสองแม่ลูกด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

“ป้าไหมเก็บผลไม้มาให้เราถ่ายรูปลงสตอรี่ของเพจ  แล้วสองแม่ลูกนี้ทำอะไรกันอยู่ครับ”

“วาดรูปครอบครัวค่ะคุณพ่อ” บัวชมพูตอบ

“แล้วหนูวาดพ่อหล่อไหมในภาพ”

“หล่อค่ะ เหมือนตัวจริงเป๊ะเลย” เด็กหญิงตอบอย่างไม่ลังเล

ช่วงสายของสัปดาห์ต่อมาทั้งสามคนไปช่วยคนงานตัดเม‍ล่อนชุดแรกของฤดูกาลใหม่  กัทลีจดบันทึกข้อมูลน้ำหนักและวัดค่าความหวานเพื่อทำสถิติของผลผลิตแต่ละรุ่น  

โดยที่ก่อนเก็บเกี่ยวหิรัญจะงดน้ำต้นเม‍ล่อนประมาณเจ็ดวัน  และตัดผลในช่วงเช้าไม่เกินเที่ยงเพื่อคงคุณภาพของผลผลิตไว้ให้ดีที่สุด

บัวชมพูติดสติกเกอร์รูปหัวใจลงบนผลเม‍ล่อนสายพันธุ์ที่ได้ชื่อว่าหวานที่สุดพันธุ์หนึ่งเพื่อเตรียมไว้ให้คุณครูที่โรงเรียน  ส่วนคนเป็นพ่อจัดการบรรจุในลังไม้เรียงอย่างเป็นระเบียบตามออร์เดอร์ของลูกค้าที่จองล่วงหน้า

เมื่อทำงานเสร็จกัทลีในฐานะนายหญิงของฟาร์มเลี้ยงอาหารมื้อพิเศษให้คนงานที่ช่วยกันทำงานล่วงเวลาแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุด  ทุกคนดื่มกินอย่างผ่อนคลายและรู้ว่าเงินล่วงเวลาจะเข้าพร้อมเงินเดือนในตอนสิ้นเดือน

“น้องบัวง่วงแล้วก็กลับบ้านไปอาบน้ำนอนได้แล้วค่ะลูก” 

ไม่ถึงสองทุ่มเด็กหญิงวัยย่างเข้าสิบขวบก็เริ่มหาว  คุณแม่จึงเตรียมตัวพาลูกกลับไปยังบ้านพัก

“หิน  ฉันพาน้องบัวกลับบ้านก่อนนะ  เธออยู่คุยกับคนงานกินกันต่อก่อนก็ได้  ของกินยังเหลืออีกเยอะ”

“ไม่เป็นไร  ฉันกลับด้วยเลย”  หิรัญเตรียมลุกแต่หญิงสาวกดไหล่เขาไว้ให้นั่งตามเดิม 

“คุณอยู่คุยกับลูกน้องเถอะ  เผื่อมีอะไรอยากปรึกษากัน” 

กัทลีเข้าใจในบทบาทของหิรัญ  เขาไม่ได้เป็นเพียงพ่อของลูกหรือหัวหน้าครอบครัว  แต่เขาเป็นหัวใจหลักของฟาร์มในสายตาของพนักงาน  เธอจึงอยากให้เขามีเวลาสังสรรค์กับคนทำงานด้วยเช่นกัน

ใต้ต้นกระท้อนที่น้องบัวเคยไปเฝ้าดูผีเสื้อยักษ์ในปีแรกที่มาที่นี่  หิรัญจัดโต๊ะไม้ตัวเล็กให้ทั้งครอบครัวได้มานั่งกินข้าวด้วยกันในวันต่อมา  หลังจากที่ชายหนุ่มพาครอบครัวกลับไปเยี่ยมปู่เหมและย่าจันทร์‍หอมในตอนเช้ามาแล้ว

และวันนี้พวกเขาก็ได้ข่าวดีที่พยายามมานาน  นั่นคือการชวนปู่และย่ามาอยู่ด้วยกันที่นี่  ซึ่งปู่เหมตกลงใจจะมาช่วยลูกชายดูแลฟาร์มที่มีขนาดใหญ่ขึ้น  และมีงานในส่วนที่หิรัญไม่ถนัดแต่หลานสาวอยากได้นั่นก็คือบึงดอกบัวแดง

“เดี๋ยวปู่จะทำบึงดอกบัวแดงกับปลูกกล้วยกัทลีไว้เยอะๆ  แบบที่น้องบัวอยากได้นะลูก  เปิดรั้วด้านขวาเอาที่ไปอีกสักกี่ไร่ดีนะ” ปู่เหมทำท่าคิด  น้องบัวยิ้มแป้นรีบบอกทันที

“ขออีกสิบไร่ได้ไหมคะปู่  จะได้มีบึงกว้างๆ บัวจะได้พายเรือเก็บสายบัวมาให้แม่ทำกับข้าว  เก็บดอกบัวให้ย่าไปทำบุญที่วัดได้ด้วยอีกนะคะ”  เด็กหญิงฉอเลาะทำให้คุณปู่หัวเราะลั่น

“ไอ้หลานคนนี้มันช่างประจบเอาใจ  เอาไปให้หมดตัวเลยลูก ปู่มีเท่าไหร่ให้หนูหมดเลย” 

ข่าวดีอีกเรื่องคือระหว่างกลับเข้าเมืองกัทลีได้รับแจ้งจากพี่นาว่าประกาศเลื่อนขั้นเธอเป็นข้าราชการระดับชำนาญการจะออกในวันรุ่งขึ้น

“พ่อว่าเราไปฉลองในเมืองดีไหม แม่ได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว”  หิรัญถามลูก‍สาวแต่สองแม่ลูกปฏิเสธ

“หนูว่าแม่ชอบอยู่ฟาร์มที่สุดแล้วค่ะพ่อ  เรามีที่กินข้าวริมน้ำ  มีคาเฟ มีป้าไหมทำกับข้าวอร่อยๆ  ดีที่สุดในโลกแล้ว”  น้องบัวตอบในสิ่งที่ตรงใจมารดาที่สุดพวกเขาจึงตรงกลับฟาร์มกันแทน

เมื่อไปถึงพวกป้าไหมทำกับข้าวพื้นบ้านง่ายๆ อย่างน้ำพริก ผักลวกและไข่เจียวหอมกรุ่น  แกงส้มปลาทับทิมรออยู่แล้วทุกคนต่างแสดงความยินดีกับนายหญิง 

หิรัญควักกระเป๋าจ่ายค่าทำกับข้าวเป็นพิเศษในโอกาสวันพิเศษ  เขาบอกป้าไหมให้ฝากบอกคนงานว่าใครที่ไม่ได้ไปไหน  ให้มากินข้าวด้วยกัน และบัวชมพูตักข้าวให้พ่อกับแม่ก่อนทุกครั้งเหมือนเคยโดยไม่มีใครบอก

“หนูอยากให้เรามานั่งกินข้าวแบบนี้ทุกวันเลยค่ะ” บัวชมพูพูดขณะยิ้มกว้าง เธอไม่ได้ขออะไรเป็นพิเศษ แค่ขอให้ทุกคนอยู่ด้วยกัน

กัทลีมองลูกแล้วจึงหันไปสบตาหิรัญ เขายิ้มกลับอย่างแผ่วเบาโดยไม่ต้องพูดอะไร เพราะวันนี้... เขาเข้าใจแล้วว่าคำว่า 'บ้าน' ของเขาคือผู้หญิงสองคนตรงหน้า

ยามบ่ายผ่านไปพร้อมเสียงหัวเราะจากทุ่งดอกไม้ที่กำลังบาน วันนั้นแดดร่มลมตกเหมือนเป็นใจให้กัทลีจูงมือลูกเดินผ่านโซนฟักทองไปจนถึงแปลงดาวเรืองที่สีทองเหลืองอร่าม  บัวชมพูหยุดเก็บดอกไม้ใส่ตะกร้า

เล็ก ๆ ที่หิรัญเลือกซื้อมาฝากเธอจากงานโอท็อปของจังหวัด    

“พ่อดีใจนะคะที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันใหม่อีกครั้ง”

หิรัญเดินเข้ามายืนข้างเธอ  เขาโอบไหล่กัทลีหลวมๆ ยืนเคียงกันแบบที่เธอรู้สึกได้ถึงความมั่นคง

“และผมก็เป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดแล้ว  ที่คุณให้อภัยและยังให้โอกาสผมได้เป็นทั้งพ่อของลูกและคนที่ได้รักคุณ... อีกครั้ง”

ค่ำวันนั้นหลังจากลูก‍สาวหลับสนิทใต้ผ้าห่ม  หิรัญกับกัทลีนั่งอยู่หน้าบ้านไม้ใต้ต้นกระท้อนที่น้องบัวขอให้พ่อล้อมมาปลูกใกล้ๆ บ้านเพราะเธออยากเห็นผีเสื้อยักษ์   บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบแต่เต็มไปด้วยความอุ่นใจ  ท่ามกลางแสงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า  หิรัญยื่นมือออกมาหาเธอ  เธอวางมือลงในมือเขาโดยไม่ลังเล

“เรากลับมาเป็นครอบครัวกันจริงๆ แล้วใช่ไหม” เขาถามเสียงเบา  กัทลีหันมายิ้มตอบด้วยแววตาที่ไม่ต้องมีคำพูด

คำตอบนั้นอยู่ในมือที่จับกันแน่น... และในหัวใจที่พร้อมจะก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยกันเสมอ

ในกล่องไม้เปล่าใบนั้นไม่มีอดีตเหลืออยู่อีกแล้ว แต่ในสวนเม‍ล่อนหลังบ้านแห่งนี้ กำลังจะมีอนาคตงอกงามขึ้นใหม่ จากความรักที่ผ่านการให้อภัย และความเข้าใจที่ไม่มีเงื่อนไขใดๆ

"ฟาร์มบัวชมพู"  จึงไม่ได้เป็นเพียงชื่อสถานที่  แต่มันคือชีวิตที่มีโอกาสได้งอกงามใหม่แล้วออกดอกอีกครั้งอย่างงดงาม