ตอนที่  10  ก้าวแรกที่ออกจากเซฟโซน

กัทลีเริ่มต้นงานใหม่อย่างราบรื่น  เพื่อนร่วมงานใหม่  องค์กรใหม่ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคยและเคยทำงานร่วมกันตั้งแต่อยู่หน่วยงานเก่าก่อนหน้านี้  หญิงสาวใช้เวลาช่วงเช้าในการทำความรู้จักกับแผนกอื่นๆ ที่จำเป็นต้องทำงานด้วยกัน  หลังจากนั้นเธอก็เริ่มงานของตัวเองที่คนเดิมทำค้างไว้ก่อนย้ายไป

“นี่จ้ะกล้วย  อันนี้พาสเวิร์ดของเรานะ”  นารา นักวิชาการศึกษาระดับชำนาญการที่เป็นหัวหน้าคนใหม่ของเธอ  ส่งซองขาวที่ภายในบรรจุรหัสเข้างานเครื่องคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานของเธอ  

“ขอบคุณค่ะพี่นา”  กัทลีรับซองมาเปิดดู  เธอฉีกรอยปรุกระดาษคาร์บอนที่ภายในพิมพ์รหัสของตัวเองไว้ จากนั้นเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อเข้ารหัส

“พี่สิต้องขอบใจเรา  ย้ายมาถูกเวลาช่วยงานพี่ได้เยอะเลย”   นาราถอนใจโล่งอกที่ในที่สุดเธอจะได้มีเพื่อนมาช่วยทำงานสักที  หลังจากที่รับบทหนักเพราะต้องรับผิดชอบงานแทนคนที่ย้ายไปมาสักพักหนึ่งแล้ว  ไหนจะงานตัวเองก็ต้องทำเหมือนเดิม

ไม่นานหลังจากที่กัทลีเริ่มลงมือทำงาน หน้าจอของเธอก็ปรากฏข้อความเชิญประชุมจากระบบงานภายในองค์กร  

“กล้วย  พรุ่งนี้เช้าไปประชุมแทนพี่ทีสิ  พี่ต้องไปคุยกับโรงพิมพ์เรื่องจัดพิมพ์คู่มือเกษตรกรน่ะ”  นาราบอกสาวรุ่นน้องหลังจากที่เธอส่งลิงก์เชิญประชุมให้กัทลี 

“ได้ค่ะพี่นา  ประชุมที่นี่ไหมคะ”

หญิงสาวมองรายละเอียดงานดังกล่าวพลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนจะกดตอบรับเข้าร่วมการประชุมดังกล่าว

"ประชุมพรุ่งนี้ที่ตึกอำนวยการไม่ใช่ตึกเราจ้ะ  กล้วยเดินไปทางหลังตึกแล้วข้ามสะพานไม้เล็ก ๆ ไปก็ถึง"  นาราอธิบายพลางชี้มือไปทางอาคารหลังหนึ่งที่อยู่เยื้องกับตึกที่พวกเธอนั่งทำงานกันอยู่   กัทลีพยักหน้าเข้าใจ

“ได้ค่ะพี่  งั้นพรุ่งนี้กล้วยเข้ามาเซ็นชื่อเข้างานก่อนแล้วเลยไปประชุมต่อนะคะ” 

เช้าวันต่อมา  กัทลีลงทะเบียนที่หน้าห้องประชุมเธอแจ้งชื่อแล้วจึงได้รับเอกสารประกอบการประชุมและป้ายชื่อ

“สวัสดีครับไม่ทราบว่าคุณคือคุณกัทลีจากฝ่ายส่งเสริมการศึกษารุ่นน้องของพี่นาใช่ไหมครับ  ผมธนนท์นะมาจากตึกเดียวกับคุณครับอยู่ฝ่ายวิเคราะห์นโยบายและแผน”  ชายหนุ่มในชุดทำงานเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีม  อายุประมาณสามสิบกลางๆ ผิวสองสีแต่หน้าตาสะอาดสะอ้าน  ดูภูมิฐานแต่ไม่เคร่งขรึม เขาส่งยิ้มเป็นมิตรให้  หญิงสาวยิ้มตอบแบบงงๆ

"ใช่ค่ะ  เรียกชื่อเล่นว่ากล้วยก็ได้นะคะ”

“ครับงั้นกล้วยก็เรียกผมสั้นๆ ว่าพี่นนท์ได้เลย  มานั่งตรงนี้เลยครับเจ้าหน้าที่จัดที่นั่งของกล้วยไว้ตรงนี้  เห็นเมื่อวานพี่นาบอกว่าแกไม่ว่างมาเองแต่จะมีน้องสาวมาฝากให้พี่ช่วยดูแลด้วย” 

“ขอบคุณค่ะพี่นนท์  กล้วยเพิ่งย้ายมาไม่กี่วันพี่นาคงเป็นห่วงน่ะค่ะ"  กัทลียิ้มและตอบอย่างสุภาพ

"กลางวันนี้ไปทานข้าวกับพี่ไหม  เดี๋ยวพี่พาไปร้านอาหารร้านประจำของกลุ่มเราเอง  กล้วยเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่คงยังไม่เคยไปใช่ไหมครับ"  ธนนท์พูดถึงร้านอาหารที่บรรดาข้าราชการของที่นี่มักไปรับประทานมื้อกลางวัน  เนื่องจากความหลากหลายของอาหารครบทุกภาครวมทั้งเครื่องดื่มและของหวาน  บวกกับปัจจัยราคาไม่สูงจนเกินไป

และเนื่องจากวันนี้เป็นวาระการประชุมภายในองค์กรและใช้เวลาเพียงครึ่งวัน  ดังนั้นจึงไม่มีการเลี้ยงอาหารกลางวันให้แก่ผู้เข้าร่วมประชุม  หญิงสาวลังเลเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าในที่สุด  

"ได้ค่ะ ว่าแต่ต้องเผื่อเวลานั่งรถเยอะไหมคะ?"

"ไม่เลยครับ  จากนี่ขับรถไปแค่สิบนาทีก็ถึง” 

หลังจากการประชุมจบลง  กัทลีก้าวขึ้นรถยนต์ของธนนท์รถกระบะสี่ประตูสีน้ำเงินเข้มของเขาดูสะอาดเรียบร้อย  

"ทำงานใกล้บ้านก็ดีนะครับ  จะได้อยู่ใกล้กับลูกด้วย" เขาพูดขึ้นระหว่างขับรถ โดยไม่หันมามอง

กัทลีเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ  "พี่รู้ได้ไงว่ากล้วยมีลูกแล้วคะ?"

"อ้าว...  พี่รู้จักพี่นาไง ข่าววงในไม่เคยรอดสายตาพี่นาได้หรอกนะ" เขาหัวเราะเสียงนุ่ม

หญิงสาวส่ายหน้าเบา ๆ พลางอมยิ้มกับตัวเองเมื่อคิดถึงเด็กหญิงบัวชมพู 

“เทอมหน้ากล้วยจะรับลูกมาอยู่ด้วยกันแล้วค่ะ  โรงเรียนก็อยู่ใกล้ๆ เทศบาลเดินทางสะดวกดี”  เธอพูดได้ยาวขึ้นเมื่อเป็นหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับลูก‍สาว  ทำให้บรรยากาศระหว่างเธอกับธนนท์เรียบง่ายเป็นไปด้วยความรู้สึกสบายๆ ไม่อึดอัด 

“ดีนะครับ  พี่เห็นด้วย ลูกมีเวลาอยู่กับเราได้อีกไม่กี่ปี  พอเขาโตเขาก็จะมีสังคม  มีเพื่อนของเขาแล้ว” 

เมื่อถึงร้านอาหารใต้บรรยากาศร่มรื่นในตัวเมือง  มันเป็นร้านแบบโอเพนแอร์ใต้ต้นไม้ใหญ่ มีน้ำตกจำลองเล็ก ๆ อยู่ข้างโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้ม เธอกับธนนท์เลือกโต๊ะในมุมหนึ่งที่อากาศดูปลอดโปร่ง  มองเห็นน้ำตกและไม่มีแดด

แต่ก่อนที่เมนูจะถูกเปิด  กัทลีก็เหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังเดินเข้ามาในร้าน

“หิน  อย่าเดินเร็วนักสิ   จ๋าเดินตามไม่ทัน”

เสียงนั้นคุ้นมาก...  คุ้นจนหญิงสาวรู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร   เบญจา อดีตเพื่อนสมัยเรียนชั้นมัธยม  ส่วนชื่อที่ออกจากปากเพื่อนเก่าทำให้กัทลีต้องหันไปมองต้นเสียง

เธอกะพริบตาเมื่อเห็นอดีตสามีเดินตรงเข้ามาทางโต๊ะใกล้กันโดยไม่ทันมองว่าเธอนั่งอยู่มุมไหน

สายตาของหิรัญกวาดมองทั่วร้านเพราะกำลังมองหาโต๊ะว่าง เขาหยุดชะงักเมื่อมองเห็นเธอ… พร้อมผู้ชายอีกคนที่นั่งตรงข้าม

ความเงียบปกคลุมบรรยากาศในเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะพยักหน้าน้อย ๆ เป็นการทักทาย สายตาของเขาไม่แสดงอะไรออกมามากนัก  และวินาทีต่อมาเมื่อเบญจาหันมาเห็นเธออีกคน  ฝ่ายนั้นก็ชะงักก่อนจะยิ้มร่าและเดินมาที่โต๊ะของกัทลีและธนนท์

“นึกว่าใคร  กล้วยนี่เองได้ข่าวว่าย้ายมาทำงานเทศบาลที่นี่แล้วเหรอ”

“ใช่ เพิ่งย้ายมาน่ะ” กัทลีตอบ

หิรัญเดินตามมาช้า ๆ แล้วหยุดยืนใกล้โต๊ะของเธอกับนนท์

"สบายดีไหมกล้วย" หิรัญทักทายแม่ของลูก  และมองเลยไปยังชายหนุ่มอีกคน 

“ฉันสบายดี”  กัทลีตอบและหันมาแนะนำชายหนุ่มสองคนตามมารยาท  

“พี่นนท์คะนี่หิรัญค่ะอดีตสามีของกล้วยมากับจ๋าเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมค่ะ  แล้วนี่พี่นนท์เพื่อนร่วมงานใหม่ของฉัน  ” เธอแนะนำสั้นๆ  ทันได้เห็นสีหน้าตึงขึ้นของหิรัญหลังจากเธอพูดจบ

ชายหนุ่มทั้งสองสบตากันและทักทายอย่างสุภาพ  ธนนท์ลุกขึ้นก้มศีรษะเล็กน้อยพร้อมเอ่ยชวนคนที่มาใหม่ตามมารยาท  

“ยินดีที่รู้จักครับ  ตอนนี้โต๊ะว่างน่าจะหายากถ้าไม่รังเกียจร่วมโต๊ะด้วยกันก็ได้นะ” 

หิรัญยังไม่ทันจะตอบอะไร  เบญจาก็เป็นคนตัดสินใจเอง

“ยินดีมากค่ะ  งั้นจ๋าไม่เกรงใจนะคะพี่นนท์”   หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างตัวกัทลี  ทำให้หิรัญนั่งลงอีกฝั่งหรือข้างๆ ธนนท์

จากมื้อกลางวันที่ไม่น่าจะมีอะไรมาก  แต่จู่ๆ เมื่อมีแขกที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร  กลับกลายเป็นมีความอึมค‍รึมจากอะไรบางอย่างที่กัทลีไม่แน่ใจว่ามื้อนี้จะราบรื่นแค่ไหน