ตอนที่  31  ความฝันในสวนเม‍ล่อน

 

หนึ่งปีผ่านไป ฤดูปลูกเม‍ล่อนเวียนกลับมาอีกครั้ง  พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงมากมายที่เกิดขึ้นภายในฟาร์มแห่งนี้  โรงเรือนที่เคยมีเพียงต้นเม‍ล่อนแปลงเล็กๆ ปลูกไว้ทดลอง กลายเป็นโรงเรือนขนาดกลางที่มีระบบน้ำหยดและแสงไฟอัตโนมัติ แปลงผักแนวยาวเพิ่มขึ้นอีกหลายแปลง

หิรัญวางระบบบริหารจัดการภายในฟาร์มอย่างเป็นสัดส่วน และมีการวางแผนรายได้รายจ่ายรายเดือนอย่างจริงจัง

ในสวนอีกมุมหนึ่ง  แปลงดอกไม้หลากสีเริ่มผลิบานไล่จากดอกดาวเรือง ทานตะวัน ไปจนถึงโบตั๋นที่เริ่มอวดกลีบอ่อนชั้นแรก ทั้งหมดนี้เกิดจากความฝันเล็กๆ ของเด็กหญิงบัวชมพูที่เคยขอให้พ่อปลูกทุ่งดอกไม้เอาไว้ให้เธอวิ่งเล่นและถ่ายรูป หิรัญไม่เคยลืมคำขอของลูก‍สาว และในที่สุดมันก็กลายเป็นจริง

“หินพรุ่งนี้จะมีสองคณะที่ขอเข้าชมนะ  คุณเตรียมไกด์ไว้แล้วหรือยัง”  กัทลีถามถึงงานในวันรุ่งขึ้น 

“เรียบร้อย  ชุดแรกอบต.บ้านนา  ผมให้ไอ้สิงห์ดูแล  ส่วนชุดที่สองโรงเรียนดงอรัญผมจะดูแลเอง”  หิรัญเดินมานั่งโต๊ะเดียวกับที่กัทลีเช็กงานอยู่ 

ฟาร์มแห่งนี้เริ่มมีผู้คนมาเยี่ยมชมมากขึ้นในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์  และเมื่อธุรกิจใหญ่ขึ้นชายหนุ่มก็ดันให้คนที่เริ่มก่อร่างสร้างตัวมาด้วยกันให้ได้มีตำแหน่งดีขึ้น  อย่างสิงห์ที่เคยเป็นผู้ช่วยเขาปัจจุบันชายหนุ่มวัยเบญจเพสมีตำแหน่งอย่างเป็นทางการคือผู้จัดการฟาร์ม

ป้าไหมซึ่งเคยเป็นแม่ครัวก็ได้รับเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าแม่บ้าน  ส่วนสามีของแกก็ได้รับเลื่อนเป็นหัวหน้าฝ่ายซ่อมบำรุง

ส่วนป้าศรีที่เคยดูแลโรงเรือนก็เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าฝ่ายการผลิต  ดูแลงานในโรงเรือนทั้งหมดในฟาร์ม

หิรัญสร้างโซนจำหน่ายผักสด ไข่ไก่ และผลผลิตทางการเกษตรของฟาร์มไว้ที่บริเวณหน้าบ้านไม้น็อกดาวน์ที่ตอนนี้ชายหนุ่มดัดแปลงเป็นคาเฟ  มีโต๊ะเล็กๆ ให้นั่งจิบกาแฟและชมวิวสวน

“แล้วก็นี่บัญชีคาเฟฉันตรวจดูแล้ว  สองเดือนหลังขายดีมากเลยนะหิน เริ่มมีคนบ่นแล้วว่าที่นั่งเราไม่พอ  อยากให้ขยายส่วนคาเฟให้กว้างขึ้น” 

กัทลีพูดตามที่ได้รับรายงานมา  เนื่องจากพิกัดของฟาร์มเป็นทางผ่านที่จะไปเขาใหญ่  ทำให้อยู่ในลิสต์แนะนำสถานที่เที่ยวในโซนนี้ของหลายเว็บไซต์

ยิ่งช่วงหลังมีทุ่งดอกไม้ก็ยิ่งดึงดูดคนให้เข้ามา  โดยที่หิรัญเพิ่มพื้นที่ทำทุ่งให้กว้างขึ้นและไม่ได้เรียกเก็บค่าเข้าชม  ทำให้เป็นที่ถูกพูดถึงมากขึ้นเรื่อยๆ ในโลกออนไลน์ 

ส่งผลให้คาเฟขายดีรวมถึงผลผลิตอื่นๆ  โดยเฉพาะเม‍ล่อนที่เป็นไฮไลท์ของฟาร์ม  รับประกันความหวานในระดับที่ไม่น้อยกว่า 15[1]บริกซ์ ระยะหลังๆ มีคนจองตั้งแต่ติดลูกจนไม่พอขายหน้าร้าน

ส่วนตัวเขาเองย้ายไปสร้างบ้านพักแบบเป็นเรื่องเป็นราวในที่ดินผืนติดกันที่แยกส่วนพักอาศัยเป็นสัดเป็นส่วน  ซึ่งปัจจุบันกัทลีและลูกก็ย้ายมาอยู่ที่นี่เช่นกัน  ด้วยเหตุผลว่าจะได้ดูแลฟาร์มได้สะดวก

กัทลีใช้เวลาในวันหยุดช่วยเขาออกแบบป้ายแนะนำชนิดของพืชผักแต่ละอย่าง  และจัดทำสื่อเล็กๆ บอกเล่าเรื่องราวของฟาร์มให้ผู้คนที่มาได้รับรู้เรื่องราว  เผื่อเป็นแรงบันดาลใจให้คนที่อยากเริ่มต้นในธุรกิจการเกษตรเช่นเดียวกับหิรัญ

ส่วนในด้านชีวิตส่วนตัว  เธอจะยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะกลับมาเป็นสามีภรรยากับหิรัญอีกครั้งหรือไม่  แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธการมีส่วนร่วมกับการสร้างฟาร์มให้เป็นรูปเป็นร่าง

บ่ายวันหนึ่งของต้นฤดูหนาว  ขณะที่แดดอ่อนส่องผ่านช่องไม้ไผ่ระแนงหน้าบ้าน หิรัญเดินเข้ามาพร้อมกล่องไม้ในมือ ภายในมีภาพถ่ายขนาดโปสการ์ดที่เขาอัดล้างไว้จากกล้องฟิล์มตัวเก่าของพ่อเขา ทุกภาพคือภาพของลูก‍สาวในสวนเม‍ล่อน บ้างกำลังยิ้ม บ้างกำลังยื่นมือจับผัก บ้างกำลังยืนข้างแม่ของเธอ

“ผมจะเอาไปใส่กรอบติดไว้ในมุมต้อนรับของฟาร์ม กล้วยช่วยเลือกหน่อยได้ไหมครับ  ว่าภาพไหนดีสุด”

กัทลีเงยหน้าจากเอกสารบัญชีที่เธอกำลังตรวจดูอยู่ พลางรับภาพในมือมาไล่ดูทีละใบ แวบหนึ่งเธอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ภาพนี้สิ หนูบัวกำลังยิ้มโดยที่มีคุณกับฉันยืนอยู่ข้างหลัง  ฉันชอบภาพที่เราทั้งสามอยู่ด้วยกัน”

หิรัญพยักหน้ารับเบาๆ “ผมก็ชอบเหมือนกัน”

เสียงหัวเราะของน้องบัวดังมาจากในสวน เธอกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้อกับพี่เลี้ยงอย่างร่าเริง  แสงแดดอ่อนสะท้อนจากเส้นผมของเธอเป็นประกายเหมือนทอง หิรัญหันกลับไปมองกัทลีอีกครั้ง ก่อนจะพูดเสียงเบา

“ผมยังไม่รู้หรอกนะกล้วย  ว่าคุณจะให้โอกาสผมได้อยู่ในอนาคตของคุณไหม  แต่แค่การที่คุณยังอยู่ตรงนี้ยังอยู่เป็นคนสำคัญในชีวิตของลูกกับผม   มันคือสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณให้ผมแล้ว”

กัทลีวางภาพลงในกล่อง  แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะหิน  ว่าอนาคตของเราจะเป็นยังไงแต่วันนี้... ฉันไม่ได้กลัวที่จะไว้ใจคุณอีกแล้ว”

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า

“ขอบคุณนะหิน ที่พยายามขนาดนี้”

ชายหนุ่มยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหลังมือของเธอเบาๆ เป็นจังหวะที่นิ่งนานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เธอไม่ได้ผละหนี แต่เพียงยิ้มบางๆ กลับมาเช่นกัน

“คุณหนาวไหมระวังจะเป็นหวัด” เขาถามเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มไอ

“นิดหน่อย”

“งั้นใส่เสื้อนี่นะ” เขายื่นเสื้อคลุมบางๆ แขนยาวที่เตรียมติดรถมาให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับมาโดยไม่ปฏิเสธ

ก่อนที่กัทลีจะเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเตรียมเอกสารที่เธอต้องใช้  หิรัญเอ่ยเบาๆ อีกครั้ง

“กล้วย...  คืนนี้ท้องฟ้าจะเปิดนะ  เราชวนลูกไปดูดาวกางเต็นท์นอนที่สนามดีไหม”

เธอหันมามองหน้าเขา แววตานั้นไม่มีคำปฏิเสธ

“ได้สิ”

คืนนั้นเมื่อท้องฟ้าโปร่งและอากาศเย็นสบาย  สามคนพ่อแม่ลูกนั่งอยู่บนผ้าปูรองที่สนามหญ้าหน้าบ้าน  ไฟในฟาร์มดับลงเหลือแค่แสงจากโคมเล็ก ๆ และดาวนับพันเหนือศีรษะ

 น้องบัวหลับไปก่อนบนตักของแม่  หิรัญขยับตัวมานั่งใกล้กัทลีมากขึ้น  ก่อนจะเอนหลังลงนอนข้างกันมองฟ้าเงียบๆ

เขาไม่แตะต้องเธอ ไม่พูดอะไรอีก  มีเพียงความใกล้ชิดในความเงียบสงบของค่ำคืนนั้นที่บอกเขาว่า... บางทีความรัก ไม่จำเป็นต้องพูด แค่ได้อยู่เคียงข้างกันในเวลาที่เหมาะสม ก็พอแล้ว

ทุ่งดอกไม้ของเด็กหญิงบัวชมพูค่อยๆ บานเต็มพื้นที่ข้างโรงเรือนเม‍ล่อนในอีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา  และกลายเป็นสัญลักษณ์ของฟาร์มอย่างไม่เป็นทางการ

ทุกคนที่แวะมาเยี่ยมล้วนถามถึง “ทุ่งของบัวชมพู” และได้ยินเรื่องราวของเด็กหญิงที่เป็นแรงบันดาลใจให้พ่อของเธอ  เปลี่ยนแปลงผืนดินที่ว่างเปล่าเป็นฟาร์มที่อุดมสมบูรณ์   เพื่อให้ครอบครัวกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง

[1] บริกซ์  ระดับความหวานของเมล่อนที่วัดได้โดยเครื่องวัดความหวานแบบบริกซ์ (Brix refractometer) ซึ่ง 15 บริกซ์ถือว่าอยู่ในช่วงที่จัดว่าเป็นความหวานที่เหมาะสม   ความหวานในระดับนี้ถือว่ามีรสชาติหวานอร่อยตามมาตรฐานของเมล่อน